Koppijncabana

Hugo heeft na zijn eerste dag op hoogte nog steeds lichte hoofdpijn door de grote hoogte waarop we ons bevinden. Nu een trekking beginnen zou maar al te zot zijn, daarvoor hebben we een fitte Hugo nodig. Maar er bestaat een ideale trip om aan de hoogte te gewennen: een bezoekje aan het Titicacameer, en meerbepaald het stadje Copacabana en het nabijgelegen eilandje Isla Del Sol. Op een hoogte van bijna 4000m is een paar nachtjes in deze omgeving de ideale relaxte acclimatisatie voor een trek tussen de hoge toppen van de Cordillera Real. Copacabana is niet te verwarren met de bekende wijk en strand van Rio De Janeiro, maar is in dit geval een klein toeristisch havendorpje aan het Titicacameer, geen strand vol bikinibabes dus, maar smalle straatjes gevuld met mollige miniatuurdametjes met obligate bolhoed. Desalniettemin is een bezoekje aan deze streek meer dan de moeite waard, het is en blijft Lake Titicaca, een mythische naam voor iedereen die ooit aan een kermiskwis heeft meegedaan. And off we go...

Aan de ferry om een arm van het Titicacameer over te steken en het wordt pijnlijk duidelijk dat Hugo nog steeds hoofdpijn heeft

Voor de oversteek mogen we niet op de bus blijven. Wij mogen knusjes bij elkaar in een van de vele kleine overzetbootjes...

... zoals deze hier...

... en onze boot gaat op een aparte 'ferry', en ook al ziet het er allemaal nogal amateuristisch uit, hun systeem van 1 bus per boot blijkt toch redelijk efficient

Ik sta daar aan de overkant, reeds voor de tweede keer, en voor de tweede maal met mijn paspoort in de hand, want volgens de buschauffeur moest je dat zeker tonen en voor de tweede maal is er geen kat die naar mijn paspoort vraagt. Ik vind dat ook maar logisch, we steken dan ook geen grens over. Rare jongens, die buschauffeurs ...

Manco Capac is blijkbaar ook blij dat hij aan de overkant is geraakt

Dit is de ferry voor de bussen. Betrouwbaar en stabiel zijn niet meteen de eerste woorden die me te binnen schieten, maar het werkt ... voorlopig toch nog

In Copacabana voelen we ons verplicht om toch even een cultureel bezoek te brengen aan het stadje. Veel speciaal is er niet echt, en beelden en gebouwen bekijken boeit me vandaag allerminst. Ik probeer wel zo lang mogelijk serieus te blijven

Zicht op de haven, eigenlijk veeleer aanlegsteigers, van Copacabana

Na een nachtje slapen in Copa, nemen we 's ochtends de boot naar Isla Del Sol, dat er ruwweg uitziet zoals op de kaart. De knappe kerel rechts van de kaart ben ikzelve

Jawel jawel, mocht u nog twijfelen, deze wijsgeer is inderdaad Tony, mijn Engelse copain van de Salcantay trek! Na zijn tweede trekking in Cuzco hebben we weer contact opgenomen en afgesproken in Copacabana. Zo maakt hij zijn wederoptreden in mijn reisverhaal

Hugo is nog niet tiptop, de hoogte maakt hem wat slapjes en stappen met hoofdpijn is nooit leuk, maar hij betert met de dag. Deze dagtocht is gelukkig niet al te zwaar

Inham op Isla Del Sol

We zien het pad slingeren over de bergrug, alsof het het pad van 'The Wizard of Oz' is. Over wie de rol van Dorothy speelt heerst wel enige onenigheid...

Tony doet alsof hij een denker is, alsof dat nog iemand gelooft

The long winding road doorkruist het hele eiland, ideale dagtocht

Wandelsfeerbeelden onder een heldere hemel

Er zijn uiteraard ook weer Incaruines op het eiland. Er heerst een sterk vermoeden bij historici dat dit eiland de geboorteplek van de Inca's is. Waarop deze theorie gebaseerd is, is onduidelijk

Het rode object is geen ruine, al gaat het ondertussen ook al vele jaren mee

Gewone een mooie foto van een wandelende Tony in deze mooie omgeving die Lake Titicaca geeft

Er wonen nog steeds mensen op dit eiland

Het is niet enkel in Nieuw-Zeeland dat er veel schapen rondhossen

Na een paar uren stappen bereiken we ons eindpunt van de dag: het dorpje aan de noordkant van het eiland. Hier gaan we de nacht doorbrengen

Blijkbaar hebben we de tocht in de verkeerde richting gemaakt, want de noordkant is het kleinste dorpje en er zijn weinig boten die van hier terug naar Copacabana varen, dus dat kan morgen problemen geven

Het gezapige leven aan de noordkant van het eiland

We trekken ons niet al te veel aan van het mogelijke probleem dat zich morgen kan stellen, en ook niet van ons gebrek aan geld te wijten aan het ontbreken van een geldautomaat in Copacabana. We kopen enkele tetrabricks wijn voor de avond, jawel tetrabrick, want tenslotte is dat ook alcohol en slecht smaakte het zeker niet.

Tony en Hugo in een ongetwijfeld interessante discussie, vermoedelijk over hoe het leven er zou uit zien als mensen nooit onnozele discussies zouden voeren

Night falls over Isla Del Sol

De volgende ochtend stelt het probleem zich wel degelijk dat er te weinig volk is in het dorpje om naar Copacabana te gaan. Geen boot dus, en we moeten enkele van Hugo's dollars wisselen om onze eigen boot te charteren naar de zuidkant en van daar de boot naar Copacabana te nemen. Het is nu eenmaal Bolivia, en dan zijn er altijd verrassingen!

Terug aan de ferry op weg naar La Paz valt dit wel heel ruwe beeld ons op, en dan heb ik het over de schildering. Terug naar La Paz dus, met een ondertussen geacclimatiseerde Hugo, klaar voor 0ns volgend avontuur. Maar eerst een wafelenbak vanavond om dit avontuur af te sluiten!