Het eerste deel van het plan verloopt zonder problemen: de grens te voet oversteken via de brug. Het was nu ook niet echt het moeilijkste deel, al stellen ze natuurlijk weer honderd domme en irritante vragen aan de Amerikaanse grens. Ze moeten het weer allemaal weten. Net als ik over mijn hobby's wil beginnen, laten ze ons toch door. Ze weten genoeg...
Te voet steken we de brug en dus de grens tussen Canada en de VS over
Net over de grens wachten ons een massa eekhoorntjes om ons welkom te heten. Ze zijn iets vriendelijker dan de douaniers
Starten met een goede maaltijd vooraleer we beginnen te liften, want wie weet hoe lang we daar gaan staan.
Na een goeie maaltijd beginnen we er eindelijk aan. We zoeken enkele strategische plaatsen langs de baan om ons mooi bordje Buffalo ter showen:
Na een half uur is het al van dat. Een politiewagen komt rijdt voorbij uit de andere richting, maar we hadden hem niet gemerkt, want het was een gewone auto met een rechercheur in, geen wegpatrouille. Hij rijdt ons voorbij, zet de sirene op en maakt rechtsomkeer. Lap, daar heb je het al! De agent rijdt tot net voor ons, stapt uit en vraagt meteen vanwaar we zijn. Okay, we zijn geen Amerikanen, dus we weten waarschijnlijk niet dat liften verboden is in deze staat. Wanneer hij ons dat uitlegt doen we allebei ons best om verbaasd te reageren. Hij vertelt ons dat er een boete van 150 dollar en een nachtje 'in den bak' als straf op liften staat. Mja, daar zijn we ook niet echt fan van. Hij zegt er wel bij dat hij dit door de vingers gaat zien, maar dat hij niet anders kon doen dan stoppen en reageren. Hij zegt nog eens duidelijk dat het verboden is als ze het zien. Hij probeert ons duidelijk te maken via een omweg dat we gerust mogen verder doen van hem, maar dat we moeten oppassen wanneer er politie voorbijkomt, want wanneer we dan staan te liften kunnen ze niet anders dan reageren. Ja, dat is gemakkelijk gezegd, als de politie hier rondrijdt met gewone wagens, hoe kunnen we dat dan zien. En zeker als ze in de rug komen. We kunnen ons smoesje dat we van België zijn en dat niet wisten nog wel een keer gebruiken, maar dat zal ook niet blijven werken. Een nachtje in de cel en 150 dollar (de financiën beginnen ook schaarser te worden naar het einde van de reis toe) heb ik er niet echt voor over. Zo belachelijk dat liften hier verboden. Wat zou Lou Reed ook alweer in zijn nummer Wild Side: 'Hitchiking across the USA'. Ja, dat zal wel Lou, maar dan toch niet door de staat New York:
We beslissen om dan maar de bus naar Buffalo te nemen, die overigens ongelooflijk goedkoop is, slechts twee dollar. Daar kunnen we niet echt voor sukkelen. Dit bordje mogen we dus ook weggooien:
Dan maar met de bus naar Buffalo
Even later staan we al in Buffalo en we vinden al snel onze weg naar het enige hostel aldaar. We hebben nu nog een avond in Buffalo, een op het eerste zicht niet onaangename stad. Er hangt een goed atmosfeer, en de bouwstijl verschilt toch van die in Canada. Wat gaan we doen op deze donderdagavond. We hebben zo goed als geen informatie over Buffalo, laat staan dat we weten waar het goed is om uit te gaan. We zijn ook allebei redelijk moe en willen ons (en ons geld) sparen voor NY. Het hostel ligt wel vlak bij een cinema, en we kunnen er toch niet aan weerstaan om een filmpje mee te pikken. 'The Tourist' met Johnny Depp en Angelina Jolie. Leuke en onderhoudende film, Johnny Depp is nu eenmaal één van die acteurs die altijd goed spelen. En het leuke is dat we de hele zaal voor ons alleen hebben. We kunnen ons elk een rij uitkiezen...
Aangekomen aan het enige hostel in Buffalo
's Avonds een filmpje meepikken in een lege zaal: 'The Tourist'! Want dat zijn wij
Muziek voor dit bericht vind ik heel moeilijk, niet omdat ik er geen vind, maar omdat ik er teveel ideeën voor heb. Zo schiet meteen één van mijn favoriete band naar binnen: Buffalo Tom. Die zijn hier nog niet de revue gepasseerd en verdienen zeker een luisterbeurt. Maar ik denk ook aan Grant Lee Buffalo. En als ik Buffalo hoor, dan flitst het nummer 'Automatic Buffalo' van The Sheila Divine me onvermijdelijk door mijn hoofd. En daar hangt nog een verhaaltje aan vast. The Sheila Divine was een Amerikaanse band die begin jaren 2000 enkele kleine successen kende in België, niet toevallig omdat hun platenmaatschappij Belgisch was. Luc De Vos (van Gorki) was, net zoals ik, een grote fan van hun energieke rock. Toen hij kort daarop een zijproject startte waar hij voor het eerst in het Engels zong, noemde hij zijn band naar een nummer van The Sheila Divine. Jawel, zijn nieuwe project werd Automatic Buffalo genoemd. Zelf heb ik The Sheila Divine eenmaal live aan het werk gezien, in Serskamp of all places. Als ik me niet vergis heette het zaaltje 'Chaplins'. Ik zat op dat moment midden in de blok (waar is de tijd) en hoorde op de radio dat The Sheila Divine op hun terugweg van het ondertussen ter ziele gegane Windorock, een verrassingsconcert zou spelen in Serskamp. Ik trommelde de genaamde Colp op om daar naartoe te gaan, want dat wou ik voor geen geld van de wereld missen. Blijkbaar hadden niet veel mensen dit bericht op de radio gehoord, of wist niemand waar Serskamp lag, of bestond de fanbasis van The Sheila Divine enkel uit Luc De Vos en ik, maar toen we daar aankwamen was er pakweg tien man in het zaaltje. Maar dat kon TSD niet schelen, en ze speelden alsof ze voor een bomvolle wei speelden. Dit concert zit in het geheugen geprint, want was een unieke ervaring, niet in het minst omdat de zanger achteraf gewoon een pint aan de toog kwam drinken. Gelukkig was ik zo slim geweest om mijn CD mee te nemen in de auto. Ik weet niet of Colp zich dit nog herinnert, maar ik zal het nooit vergeten.
En daarom hier drie groepen om dit bericht af te sluiten: The Sheila Divine, Automatic Buffalo en Buffalo Tom. Bang!
