Op onderstaand kaartje is de afgelegde weg in Nieuw-Zeeland tot nu toe uitgetekend. Een rekensommetje brengt het voorlopig aantal afgelegde kilometers op ongeveer 1750 km! Maar het is nog een lange weg te gaan. Hierna volgt een serieuze update van de blog. Niet alle nieuwe berichten kunnen op de eerste pagina en er staat er dus ook nog op de volgende. Veel leesplezier! (hopelijk :-) )
Bicycle Diaries weergeven op een grotere kaart
woensdag 28 april 2010
Bicycle Diaries Day 52-54: Caples Track en nasleep...
Op tijd uit de veren want ik moet nog 35 km liften naar 'The Divide' (waar de Caples Track start) en er is niet veel verkeer in die richting in de voormiddag, aangezien er niemand in Milford woont en de meeste mensen dagjestoeristen zijn die pas later op de dag terugkeren. Het is te hopen dat ik snel een lift vind, want op het eerste stuk van de 'Caples' kan en mag je je tent niet opzetten. De eerste hut en plaats om te kamperen is op 8 tot 9 uur stappen van The Divide. Ik zou dus best om 10u beginnen stappen als ik op safe wil spelen en voor het donker aan een slaapplaats komen. Maar om 10u sta ik nog steeds in Milford te liften, al een uur lang ondertussen. Er zijn al redelijk wat auto's met lege achterbank gepasseerd, maar niemand wil me meenemen. Tijd voor actie! Ik stap terug naar de lodge en maak een papier met 'The Divide please' op. Als de mensen zien dat ze me maar voor een kort stukje moeten meenemen en niet voor de volle 120km tot Te Anau zijn ze misschien sneller geneigd om me mee te nemen. En het mag gaan gebeuren want het begint te regenen. En inderdaad, vijf minuten later heb ik al een lift van een Duits koppel in een campervan. Het zijn alweer de Duitsers die me meenemen. Het is al 11u30 wanneer ik aan de track kan beginnen. Ik zal het tempo hoog moeten houden.
Aan het begin van de Caples, kort voor de klim
Een redelijk diep moerassig stuk net voor de start. Dit vereiste wat acrobatie en het betere springwerk
Dat belooft voor het vervolg van de route
Het leuke aan de Caples Track is dat het geen 'Great Walk' is, dus: minder mensen, geen bruggen over kleinere rivieren, een ruwer en moeilijker pad, kortom, avontuurlijker en uitdagender. Je loopt ook meer in dichte bossen en hebt dus iets minder zichten dan op de Routeburn, maar het blijft indrukwekkend, en het avontuurlijke pad vind ik geweldig. Het eerste stuk is heel moeilijk, met een steile klim die je niet meer gewoon kan stappen, maar je moet op veel stukken daadwerkelijk klimmen. Je moet je meermaals optrekken aan boomwortels of over rotsen klauteren. Heel vermoeiend en moeilijk met een zware rugzak, maar zo heb ik het graag en het is een hele uitdaging. Het regent de hele dag en dat maakt het glad en gevaarlijk. Ik glijd enkele keren weg en val plat op de rug. Gelukkig heb ik een rugzak op.
Dit zijn is een van de stukken waar je moet klimmen via boomwortels, niet altijd eenvoudig...
... en dat is er aan te zien
Eindelijk is de top in zicht na een urenlange klim
Contentement op de top, het was een hele uitdaging om met een zware rugzak zo lang te klimmen
Zichten vanop de top, waar je plots uit het bos bent en in grasland met vele vennen
De klim duurt een paar uur en is zwaar, maar het lijkt wel alsof ik niet moe word en de rugzak niet voel. Ik blijf maar gaan. Ik voel me heel sterk, de conditie is nog nooit zo goed geweest denk ik. Het gevoel dat ik had toen ik de top bereikte na deze inspanning was overweldigend. Helemaal alleen op de top in de wilde natuur, prachtig! Even rusten en drinken en dan meteen voortmaken om de lange afdaling aan te vatten. Ik kom de hele dag niemand tegen, ik ben helemaal alleen op dit stuk van het pad, wat het geheel iets unieks geeft. Dit is waar ik het voor doe. En op het einde wordt het spannend. Het is al 17u en ik ben nog steeds niet aan de Upper Caples Hut waar ik wil blijven slapen. Het wordt een prangertje. En het pad is heel onduidelijk. Ik loop door een bos en moet constant in de verte kijken voor een aanduiding van het pad op de bomen. Het is soms echt zoeken, en dit wil je niet in het donker doen, dan loop je binnen de kortste keren verloren. Een kamperen hier is redelijk moeilijk, gezien de steiltegraad en kamperen onder bomen bij dit weer is ook niet aan te raden. Blijven gaan dus en hopen dat ik binnen het uur aan de hut ben.
De afdaling loopt de hele tijd naast de Caples rivier
Beeldjes tijdens de afdaling. Let op het oranje teken tegen de boom. Die moet je constant zoeken en ze zijn niet altijd makkelijk te vinden in een dicht bos, want er loopt geen duidelijk pad
Eindelijk, bijna aan de Upper Caples Hut, net op tijd voor het donker
En dan zie ik plots de hut voor me opdoemen, en ik heb nog 45 minuten voor het donker wordt, mooi getimed zou ik zeggen :-) Ik heb het traject in 6,5 uur afgelegd, niet slecht. De hut staat in een open plek in het bos en er staan een zestal tenten in de buurt opgezet. Waar komen die plots vandaan? Het blijkt een school te zijn die enkele dagen op uitstap is om 'outdoortechnieken' aan te leren. Ze hebben vandaag het eerste gemakkelijke stuk van de Caples gedaan, en morgen doen ze de moeilijke klim en afdaling. Zij moeten dus het hele steile stuk dat ik geklommen heb als afdaling doen, iets dat me heel gevaarlijk lijkt bij regen.De leraren denken dat het niet te moeilijk is en niet te lang duurt. Ik heb ze toch maar gewaarschuwd om het niet te onderschatten want er lopen een paar gasten tussen die ik het niet meteen zie doen.
Er zitten ook drie jagers in de hut, die daar enkele dagen verblijven. Eén van hen had een ree geschoten vandaag. Het zijn vriendelijke en goedlachse kerels waar ik 's avonds toch even mee kan praten. Het is iets speciaals in zo'n hut. Er is geen licht of elektriciteit en geen kookvuren, enkel een kraan met koud water en een kachel. Het is best gezellig, vooral omdat het buiten pijpestelen regent.
De volgende morgen wil ik niet te vroeg vertrekken want het is maar een dikke vier uur meer stappen tot het einde van de track, en ik word daar maar om 16u opgepikt. Het regent de hele morgen en ik blijf nog een tijdje in de hut bij de drie jagers, want heb geen zin om daar aan het einde van de track op mijn eentje te zitten wachten. De tweede dag is niet meer zo spectaculair als de eerste maar levert nog enkele plaatjes op:
Naar het einde van de track gaat het pad nog over een mooie gorge
Ergens heel ver hier vandaan, waar paddestoelen huisjes staan...
Een kikkertje op het pad
Ik ben om half vier aan de parking op het einde van het pad en moet dus nog een half uurtje wachten. Ik had gisteren voor ik uit Milford vertrok nog een mailtje gestuurd naar het bedrijf in Queenstown dat vervoer regelt naar begin en eind van de Caples Track om me om 16u op te pikken, dus ik ben er vrij gerust in. Om half vijf is die rust al weg en begin ik te beseffen dat er niemand zal opdagen. Ik heb op dat uur maar twee auto's zien vertrekken van de parking, twee gemiste liften dus. En het ziet er niet naar uit dat er nog veel auto's zullen toekomen of vertrekken. Glenorchy ligt op 30 km en op die baan is er maar één plaats waar ik kan blijven slapen of een lift vragen, een lodge op 12 km van de parking. Dat is dus nog een paar uur stappen, dus ik kan beter vertrekken en hopen dat er een auto passeert onderweg.
En als het fout loopt, loopt het fout. Er passeert geen enkele auto gedurende meer dan twee uur. Ik loop ook bijna een uur in het donker en moet daarbij nog enkele riviertjes doorkruisen, wat niet al te gemakkelijk is in het donker. Nog eens een extra onverwacht avontuur, maar eentje dat doorweegt na een zware trektocht. De voeten en benen beginnen toch wat pijn te doen, maar ik stap er door en loop zelfs af en toe. Die lodge blijft maar weg, hoe ver kan die nog liggen? Ik blijf het tempo houden en tegen 19u zie ik eindelijk een ligt tussen de bomen. Oef, ik begon al te denken om mijn tentje ergens in het bos op te slaan. In de lodge werken er maar twee mensen deze tijd van het jaar en een lift kunnen ze me nu niet geven want ze moeten in het restaurant werken. Dan blijf ik maar een nacht daar slapen en probeer ik morgen naar Glenorchy te geraken voor mijn fiets.
's Avonds speel ik een spelletje met een paar Britten en een Ier, best geestig. Ik eet ook de rest van mijn voedselvoorraad op: 400gr pasta met kaassaus. Niet echt speciaal, maar het is snel binnen. Wat een honger. De volgende ochtend voel ik de benen en het is slecht weer. Ik voel er niet veel voor om op de fiets te kruipen en ik heb ook geen haast om naar Queenstown te gaan, dus ik beslis om nog een dagje in de Kinloch lodge te blijven. Het ligt in een mooie omgeving, het is er rustig, er is een gezellige lounge met veel DVD's en er is goed internet om aan de blog te werken. Ik weet dus al wat ik vandaag ga doen en de benen hebben wel een rustdag verdiend. Ik heb wel geen eten meer, maar ik zal mezelf dan eens trakteren op een goeie maaltijd in het restaurant.
Een nummertje ter ere van de steile klim, en ook omdat het een goed nummer blijft:
Aan het begin van de Caples, kort voor de klim
Een redelijk diep moerassig stuk net voor de start. Dit vereiste wat acrobatie en het betere springwerk
Dat belooft voor het vervolg van de route
Het leuke aan de Caples Track is dat het geen 'Great Walk' is, dus: minder mensen, geen bruggen over kleinere rivieren, een ruwer en moeilijker pad, kortom, avontuurlijker en uitdagender. Je loopt ook meer in dichte bossen en hebt dus iets minder zichten dan op de Routeburn, maar het blijft indrukwekkend, en het avontuurlijke pad vind ik geweldig. Het eerste stuk is heel moeilijk, met een steile klim die je niet meer gewoon kan stappen, maar je moet op veel stukken daadwerkelijk klimmen. Je moet je meermaals optrekken aan boomwortels of over rotsen klauteren. Heel vermoeiend en moeilijk met een zware rugzak, maar zo heb ik het graag en het is een hele uitdaging. Het regent de hele dag en dat maakt het glad en gevaarlijk. Ik glijd enkele keren weg en val plat op de rug. Gelukkig heb ik een rugzak op.
Dit zijn is een van de stukken waar je moet klimmen via boomwortels, niet altijd eenvoudig...
... en dat is er aan te zien
Eindelijk is de top in zicht na een urenlange klim
Contentement op de top, het was een hele uitdaging om met een zware rugzak zo lang te klimmen
Zichten vanop de top, waar je plots uit het bos bent en in grasland met vele vennen
De klim duurt een paar uur en is zwaar, maar het lijkt wel alsof ik niet moe word en de rugzak niet voel. Ik blijf maar gaan. Ik voel me heel sterk, de conditie is nog nooit zo goed geweest denk ik. Het gevoel dat ik had toen ik de top bereikte na deze inspanning was overweldigend. Helemaal alleen op de top in de wilde natuur, prachtig! Even rusten en drinken en dan meteen voortmaken om de lange afdaling aan te vatten. Ik kom de hele dag niemand tegen, ik ben helemaal alleen op dit stuk van het pad, wat het geheel iets unieks geeft. Dit is waar ik het voor doe. En op het einde wordt het spannend. Het is al 17u en ik ben nog steeds niet aan de Upper Caples Hut waar ik wil blijven slapen. Het wordt een prangertje. En het pad is heel onduidelijk. Ik loop door een bos en moet constant in de verte kijken voor een aanduiding van het pad op de bomen. Het is soms echt zoeken, en dit wil je niet in het donker doen, dan loop je binnen de kortste keren verloren. Een kamperen hier is redelijk moeilijk, gezien de steiltegraad en kamperen onder bomen bij dit weer is ook niet aan te raden. Blijven gaan dus en hopen dat ik binnen het uur aan de hut ben.
De afdaling loopt de hele tijd naast de Caples rivier
Beeldjes tijdens de afdaling. Let op het oranje teken tegen de boom. Die moet je constant zoeken en ze zijn niet altijd makkelijk te vinden in een dicht bos, want er loopt geen duidelijk pad
Eindelijk, bijna aan de Upper Caples Hut, net op tijd voor het donker
En dan zie ik plots de hut voor me opdoemen, en ik heb nog 45 minuten voor het donker wordt, mooi getimed zou ik zeggen :-) Ik heb het traject in 6,5 uur afgelegd, niet slecht. De hut staat in een open plek in het bos en er staan een zestal tenten in de buurt opgezet. Waar komen die plots vandaan? Het blijkt een school te zijn die enkele dagen op uitstap is om 'outdoortechnieken' aan te leren. Ze hebben vandaag het eerste gemakkelijke stuk van de Caples gedaan, en morgen doen ze de moeilijke klim en afdaling. Zij moeten dus het hele steile stuk dat ik geklommen heb als afdaling doen, iets dat me heel gevaarlijk lijkt bij regen.De leraren denken dat het niet te moeilijk is en niet te lang duurt. Ik heb ze toch maar gewaarschuwd om het niet te onderschatten want er lopen een paar gasten tussen die ik het niet meteen zie doen.
Er zitten ook drie jagers in de hut, die daar enkele dagen verblijven. Eén van hen had een ree geschoten vandaag. Het zijn vriendelijke en goedlachse kerels waar ik 's avonds toch even mee kan praten. Het is iets speciaals in zo'n hut. Er is geen licht of elektriciteit en geen kookvuren, enkel een kraan met koud water en een kachel. Het is best gezellig, vooral omdat het buiten pijpestelen regent.
De volgende morgen wil ik niet te vroeg vertrekken want het is maar een dikke vier uur meer stappen tot het einde van de track, en ik word daar maar om 16u opgepikt. Het regent de hele morgen en ik blijf nog een tijdje in de hut bij de drie jagers, want heb geen zin om daar aan het einde van de track op mijn eentje te zitten wachten. De tweede dag is niet meer zo spectaculair als de eerste maar levert nog enkele plaatjes op:
Naar het einde van de track gaat het pad nog over een mooie gorge
Ergens heel ver hier vandaan, waar paddestoelen huisjes staan...
Een kikkertje op het pad
Ik ben om half vier aan de parking op het einde van het pad en moet dus nog een half uurtje wachten. Ik had gisteren voor ik uit Milford vertrok nog een mailtje gestuurd naar het bedrijf in Queenstown dat vervoer regelt naar begin en eind van de Caples Track om me om 16u op te pikken, dus ik ben er vrij gerust in. Om half vijf is die rust al weg en begin ik te beseffen dat er niemand zal opdagen. Ik heb op dat uur maar twee auto's zien vertrekken van de parking, twee gemiste liften dus. En het ziet er niet naar uit dat er nog veel auto's zullen toekomen of vertrekken. Glenorchy ligt op 30 km en op die baan is er maar één plaats waar ik kan blijven slapen of een lift vragen, een lodge op 12 km van de parking. Dat is dus nog een paar uur stappen, dus ik kan beter vertrekken en hopen dat er een auto passeert onderweg.
En als het fout loopt, loopt het fout. Er passeert geen enkele auto gedurende meer dan twee uur. Ik loop ook bijna een uur in het donker en moet daarbij nog enkele riviertjes doorkruisen, wat niet al te gemakkelijk is in het donker. Nog eens een extra onverwacht avontuur, maar eentje dat doorweegt na een zware trektocht. De voeten en benen beginnen toch wat pijn te doen, maar ik stap er door en loop zelfs af en toe. Die lodge blijft maar weg, hoe ver kan die nog liggen? Ik blijf het tempo houden en tegen 19u zie ik eindelijk een ligt tussen de bomen. Oef, ik begon al te denken om mijn tentje ergens in het bos op te slaan. In de lodge werken er maar twee mensen deze tijd van het jaar en een lift kunnen ze me nu niet geven want ze moeten in het restaurant werken. Dan blijf ik maar een nacht daar slapen en probeer ik morgen naar Glenorchy te geraken voor mijn fiets.
's Avonds speel ik een spelletje met een paar Britten en een Ier, best geestig. Ik eet ook de rest van mijn voedselvoorraad op: 400gr pasta met kaassaus. Niet echt speciaal, maar het is snel binnen. Wat een honger. De volgende ochtend voel ik de benen en het is slecht weer. Ik voel er niet veel voor om op de fiets te kruipen en ik heb ook geen haast om naar Queenstown te gaan, dus ik beslis om nog een dagje in de Kinloch lodge te blijven. Het ligt in een mooie omgeving, het is er rustig, er is een gezellige lounge met veel DVD's en er is goed internet om aan de blog te werken. Ik weet dus al wat ik vandaag ga doen en de benen hebben wel een rustdag verdiend. Ik heb wel geen eten meer, maar ik zal mezelf dan eens trakteren op een goeie maaltijd in het restaurant.
Een nummertje ter ere van de steile klim, en ook omdat het een goed nummer blijft:
Bicycle Diaries Day 51: Milford Sound
De zonsondergang in Milford Sound gisteravond leverde enkele mooie foto's op:
Vanmorgen staat er een kajaktrip in Milford Sound op het programma. Ik had oorspronkelijk een volledige dag geboekt, maar omdat ik de enige ben die daarop is ingeschreven moet ik me tevreden stellen met een halve dag. Spijtig, want nu gaan we niet zo diep in de fjord. Maar zo erg is dat niet, want al is kajakken in een fjord indrukwekkend, na een paar uur op die kalme wateren heb je het wel gezien. Geniet van de fabuleuze Milford Sound. Eén van de watervallen in Milford werd gebruikt in de film Wolverine, Hugh Jackman (of zijn stand-inn) sprong van deze waterval.
Miflord Sound vanuit de kajak gezien
De Wolverine-waterval! Spring daar eens af
Tijdens het kajakken krijgen we af en toe het gezelschap van enkele zeehonden, die rustig in het water rollen, genietend van het verrassend zachte weer. Mijn medekajakkers zijn blij dat het zo mooi weer is. Ik denk daar lichtjes anders over want Milford Sound is op zijn mooist als het regent, dan zijn er honderden watervallen rondom je. Maar de gemiddelde toerist is al blij als ze droog blijven :-)
Zeehond komt eens koekeloeren
Grote waterval dicht bij de kust en mijn medekajakkers
's Avonds ga ik eten in de enige bar die er is in Milford Sound. Het is niet goedkoop, maar een goed stuk vlees zal me smaken na die paar dagen kampeervoedsel!
Vanmorgen staat er een kajaktrip in Milford Sound op het programma. Ik had oorspronkelijk een volledige dag geboekt, maar omdat ik de enige ben die daarop is ingeschreven moet ik me tevreden stellen met een halve dag. Spijtig, want nu gaan we niet zo diep in de fjord. Maar zo erg is dat niet, want al is kajakken in een fjord indrukwekkend, na een paar uur op die kalme wateren heb je het wel gezien. Geniet van de fabuleuze Milford Sound. Eén van de watervallen in Milford werd gebruikt in de film Wolverine, Hugh Jackman (of zijn stand-inn) sprong van deze waterval.
Miflord Sound vanuit de kajak gezien
De Wolverine-waterval! Spring daar eens af
Tijdens het kajakken krijgen we af en toe het gezelschap van enkele zeehonden, die rustig in het water rollen, genietend van het verrassend zachte weer. Mijn medekajakkers zijn blij dat het zo mooi weer is. Ik denk daar lichtjes anders over want Milford Sound is op zijn mooist als het regent, dan zijn er honderden watervallen rondom je. Maar de gemiddelde toerist is al blij als ze droog blijven :-)
Zeehond komt eens koekeloeren
Grote waterval dicht bij de kust en mijn medekajakkers
's Avonds ga ik eten in de enige bar die er is in Milford Sound. Het is niet goedkoop, maar een goed stuk vlees zal me smaken na die paar dagen kampeervoedsel!
Bicycle Diaries Day 48-50: The Routeburn Track
De Routeburn, mijn eerste grote trektocht. Eindelijk! De goesting is er! Trekking wordt hier 'tramping' genoemd. Toen ik dat woord de eerste keer las dacht ik dat het iets anders betekende (een hoerenkotentocht of iets dergelijks :-) ). De Routeburn is één van de 10 Great Walks van Nieuw-Zeeland. Deze zijn heel populair bij wandelaars, vooral in het hoogseizoen. Het seizoen loopt van november tot eind april, alhoewel het in de overgangsmaanden al veel minder is, velen haken af door het koudere weer. Het aantal mensen dat per dag op de track wordt toegelaten is beperkt om de impact van de mens op de natuurpracht te beperken. Ze doen dit door vrij kamperen langs de track te verbieden. Er zijn op de Routeburn maar twee kampeerterreinen met elk plaats voor een vijfiental tenten. Daarnaast zijn er nog 4 hutten van verschillende grootte langs de Routeburn. Daarin kan je een bed reserveren. Meestal zijn die hutten niet voorzien van elektriciteit en kookbenodigdheden, al is dat bij de Great Walks soms wel het geval. In de basishutten zijn er meestel enkel bedden, tafels en koud water. Tot eind april betaal je 45 euro voor een bed in een hut, en 15 euro voor een kampeerplaats. Daarna dalen de prijzen aanzienlijk. Ik ben dus net te vroeg en kies uiteraard voor de kampeerplaats, avontuurlijker en goedkoper, een mooie combinatie.
Profiel met overnachtmogelijkheden van Routeburn Track
In de verte zie je het landschap dat vanuit 'Paradise' gebruikt werd voor vele films
De eerste kampeerplaats is al na minder dan twee uur stappen, en daarna is het een grote afstand tot de volgende kampeerplaats. Ik wil de eerste dag dus niet te vroeg vertrekken of ik zit daar de hele dag te koekeloeren en begin daarom maar op de middag met liften. Ik moet liften want het is nog 28 km van Glenorchy tot de start van de track. Er is ook een bus, maar dat kost 35$.Het duurt niet al te lang of ik heb al een lift tot halverwege de baan met een Duits koppel in een minivan. En vijf minuten later word ik opgepikt door een groepje Fransen. Het liften ging vlotter dan verwacht, maar ik had dan ook mijn liefste gezicht opgezet...
Twee keer liften om tot de start van de Routeburn te geraken. Het ging nog vrij vlot
Het eerste stuk van de Routeburn kende ik al een beetje door de canyoning. Je moet vanaf het begin tot de eerste kampeerplaats bijna constant bergop stappen, het niet overdreven steil. Het is niet al te lang stappen, maar de eerste dag is toch moeilijk door de zware rugzak. Ik moet er nog wat aan wennen. De tweede dag ging het al veel beter, ik ben de rugzak al gewoon, voel hem zelfs bijna niet meer. Ik kan op een goed tempo stappen en passeer regelmatig andere 'trampers'. Er zijn gelukkig niet al te veel andere wandelaars op de Routeburn, aamgezien het al het einde van het seizoen is. Op de kampeergrond staan maar drie tenten, de mijne inbegrepen. Er zit wel wat meer volk in de hutten, maar deze zitten zelfs niet halfvol. De meeste wandelaars hebben het moeilijk op de steile stukken bergop, en dat zijn net mijn favoriete stukken en ik ga een stuk sneller dan de meeste anderen. Ik vergeet natuurlijk onderweg niet te geneten van het adembenemende landschap, op sommig momenten is het als in een film of een sprookje. Het is alsof ik Frodo ben op een queeste, maar ik ben uiteraard net iets groter dan Frodo :-)
De eerste klim op de routeburn
Ik heb er zin in! De eerste brug en ik voel me goed
Het pad is niet te onderschatten, je loopt tenslotte in de bergen
Een van de vele swingbridges
Mijn tentje opgezet tegen een idyllische achtergrond
Potje koken 's avonds
Het is met volle teugen genieten ook al zijn de eerste twee uur van de tweede dag heel zwaar met een lange steile klim. Maar het deert me niet, de omgeving is mooi en eens het steile stuk voorbij: amai! Er is op de tweede dag wel dichte mist, net nadat we het hoogste punt van de route hebben bereikt. Jammer, twee uur lang is er dus niks te zien, ik loop gewoon in de wolken. Doorstappen dan maar en ik haal de ene na de andere groep in, en laat ze meteen ook ter plekke. Ik wandel niet graag in groep, gaat altijd te traag en staan veel stil om te wachten. Ik moet mijn eigen tempo stappen en ga graag eens diep op de moeilijkere stukken.
Zichten tijdens de klim op dag 2 van de Routeburn
Het pad is bij momenten heel steil, maar op de Great Walks voorzien ze dan soms hulpmiddelen
De vallei waarin je loopt op weg het hoogste punt van de track is onnoemelijk mooi, ik kijk mijn ogen uit en kan niet stoppen met foto's nemen
Vlak voor de top stap je naast een meer omgeven door hoge wanden, alweer om je ogen uit te kijken
Op Harris Saddle, de top van de Routeburn (1255m)
Net voorbij de top komen plots de wolken op
Tussen de wolken door zie ik toch eens een besneeuwde top
Wanneer ik begin te dalen stap ik geleidelijk uit de dichte wolken en ontrafelt zich een mooi zicht op Lake McKenzie
Pad tijdens de afdaling naar Lake McKenzie loopt door regenwoud
Aan Lake Mckenzie is het de volgende dag helder en kan je mooie plaatjes trekken!
Ook de tweede nacht staan we met de drie zelfde tenten op het kampeerterrein, al zijn de kampeerplaatsen rotslecht: ze hebben een soort groene matten gelegd waar de tenten mogen staan. Je krijgt je haringen bijna niet door de matten, en daaronder zit het vol keien, dus de haringen houden bijna niet. Mijn tent staat dus helemaal niet stevig, de anderen hebben hetzelfde probleem. Ze kwamen mij zelfs om raad vragen, maar ik kon niet echt helpen. Gewoon de tent zo goed mogelijk recht proberen krijgen en hopen dat het niet te hard waait vannacht, dat was mijn raad. In één van de twee tenten zit een wat ouder koppel uit de buurt van Christchurch. We hebben tijdens de hele tocht af en toe wat gesprekjes gehad, en op het eind krijg ik alweer een aanbieding tot een gratis slaapplaats. Ik moet daar nog passeren dus ik ga met veel plezier in op de uitnodiging. Het ziet er naar uit dat mijn tocht door het tweede deel van het Zuidereiland wat goedkoper zal worden, met al drie gratis slaapplaatsen. Er zijn hier toch ongelooflijk veel vriendelijke mensen in NZ!
De laatste dag is het weer op en af, nog enkele uurtjes wandelen naar het einde van de Routeburn, een uitkijkpunt 'The Divide' genaamd. Daar ga ik weer proberen liften om tot in Milford Sound te geraken, 35 km verderop. Maar als ik aan 'The Divide' kom, stopt de dagelijkse bus daar net. Er zit niemand op om naar Milford Sound te gaan. Wanneer ik de prijs naga bij de chaffeur, vraagt hij maar 20$ (i.e. 10 euro voor degenen die niet vertrouwd zijn met de munteenheid in NZ) ipv de gebruikelijke 35$. Dat is een goeie prijs en ik spring op de bus. Het is een voordeel dat ik er alleen op zit want ik heb een goed gesprek met de chauffeur en kom ook veel aan de weet op deze manier. Het is een vriendelijke man en hij geeft me heel wat tips. Handig! Ik ben op deze manier al vroeg in Milford Sound en kan dus nog een namiddagje van de fjorduitzichten genieten...
Bergzichten op de laatste dag, waarbij je net boven de wolken loopt hetgeen het plaatje nog mooier maakt
Vele watervallen op de laatste dag Routeburn, de ene nog mooier dan de andere
De muziek bij dit bericht bestaat uit drie nummers, allen van de magnifieke debuut-cd van Badly Drawn Boy, genaamd 'Hour of the Bewilderbeast'. Het is alsof de nummers op die CD zijn gemaakt als soundtrack voor deze trektocht, alvast de titels toch, want ik heb gekampeerd naast een rivier, voorbij verschillende rockslides gelopen en je moet verschillende rivieren oversteken, soms zonder brug, dus erin vallen gebeurt hier wel regelmatig. De muziek klinkt soms als van een soundtrack En het zijn stuk voor stuk schone nummertjes, dus veel luisterplezier. Er staat ook nog een nummer op die CD met de prachtige titel 'Pissing in the wind'. Dit zou op sommige tochten ook wel eens van toepassing kunnen zijn :-) Voor de nieuwsgierigen: http://www.youtube.com/watch?v=qj44stHz49g
Profiel met overnachtmogelijkheden van Routeburn Track
In de verte zie je het landschap dat vanuit 'Paradise' gebruikt werd voor vele films
De eerste kampeerplaats is al na minder dan twee uur stappen, en daarna is het een grote afstand tot de volgende kampeerplaats. Ik wil de eerste dag dus niet te vroeg vertrekken of ik zit daar de hele dag te koekeloeren en begin daarom maar op de middag met liften. Ik moet liften want het is nog 28 km van Glenorchy tot de start van de track. Er is ook een bus, maar dat kost 35$.Het duurt niet al te lang of ik heb al een lift tot halverwege de baan met een Duits koppel in een minivan. En vijf minuten later word ik opgepikt door een groepje Fransen. Het liften ging vlotter dan verwacht, maar ik had dan ook mijn liefste gezicht opgezet...
Twee keer liften om tot de start van de Routeburn te geraken. Het ging nog vrij vlot
Het eerste stuk van de Routeburn kende ik al een beetje door de canyoning. Je moet vanaf het begin tot de eerste kampeerplaats bijna constant bergop stappen, het niet overdreven steil. Het is niet al te lang stappen, maar de eerste dag is toch moeilijk door de zware rugzak. Ik moet er nog wat aan wennen. De tweede dag ging het al veel beter, ik ben de rugzak al gewoon, voel hem zelfs bijna niet meer. Ik kan op een goed tempo stappen en passeer regelmatig andere 'trampers'. Er zijn gelukkig niet al te veel andere wandelaars op de Routeburn, aamgezien het al het einde van het seizoen is. Op de kampeergrond staan maar drie tenten, de mijne inbegrepen. Er zit wel wat meer volk in de hutten, maar deze zitten zelfs niet halfvol. De meeste wandelaars hebben het moeilijk op de steile stukken bergop, en dat zijn net mijn favoriete stukken en ik ga een stuk sneller dan de meeste anderen. Ik vergeet natuurlijk onderweg niet te geneten van het adembenemende landschap, op sommig momenten is het als in een film of een sprookje. Het is alsof ik Frodo ben op een queeste, maar ik ben uiteraard net iets groter dan Frodo :-)
De eerste klim op de routeburn
Ik heb er zin in! De eerste brug en ik voel me goed
Het pad is niet te onderschatten, je loopt tenslotte in de bergen
Een van de vele swingbridges
Mijn tentje opgezet tegen een idyllische achtergrond
Potje koken 's avonds
Het is met volle teugen genieten ook al zijn de eerste twee uur van de tweede dag heel zwaar met een lange steile klim. Maar het deert me niet, de omgeving is mooi en eens het steile stuk voorbij: amai! Er is op de tweede dag wel dichte mist, net nadat we het hoogste punt van de route hebben bereikt. Jammer, twee uur lang is er dus niks te zien, ik loop gewoon in de wolken. Doorstappen dan maar en ik haal de ene na de andere groep in, en laat ze meteen ook ter plekke. Ik wandel niet graag in groep, gaat altijd te traag en staan veel stil om te wachten. Ik moet mijn eigen tempo stappen en ga graag eens diep op de moeilijkere stukken.
Zichten tijdens de klim op dag 2 van de Routeburn
Het pad is bij momenten heel steil, maar op de Great Walks voorzien ze dan soms hulpmiddelen
De vallei waarin je loopt op weg het hoogste punt van de track is onnoemelijk mooi, ik kijk mijn ogen uit en kan niet stoppen met foto's nemen
Vlak voor de top stap je naast een meer omgeven door hoge wanden, alweer om je ogen uit te kijken
Op Harris Saddle, de top van de Routeburn (1255m)
Net voorbij de top komen plots de wolken op
Tussen de wolken door zie ik toch eens een besneeuwde top
Wanneer ik begin te dalen stap ik geleidelijk uit de dichte wolken en ontrafelt zich een mooi zicht op Lake McKenzie
Pad tijdens de afdaling naar Lake McKenzie loopt door regenwoud
Aan Lake Mckenzie is het de volgende dag helder en kan je mooie plaatjes trekken!
Ook de tweede nacht staan we met de drie zelfde tenten op het kampeerterrein, al zijn de kampeerplaatsen rotslecht: ze hebben een soort groene matten gelegd waar de tenten mogen staan. Je krijgt je haringen bijna niet door de matten, en daaronder zit het vol keien, dus de haringen houden bijna niet. Mijn tent staat dus helemaal niet stevig, de anderen hebben hetzelfde probleem. Ze kwamen mij zelfs om raad vragen, maar ik kon niet echt helpen. Gewoon de tent zo goed mogelijk recht proberen krijgen en hopen dat het niet te hard waait vannacht, dat was mijn raad. In één van de twee tenten zit een wat ouder koppel uit de buurt van Christchurch. We hebben tijdens de hele tocht af en toe wat gesprekjes gehad, en op het eind krijg ik alweer een aanbieding tot een gratis slaapplaats. Ik moet daar nog passeren dus ik ga met veel plezier in op de uitnodiging. Het ziet er naar uit dat mijn tocht door het tweede deel van het Zuidereiland wat goedkoper zal worden, met al drie gratis slaapplaatsen. Er zijn hier toch ongelooflijk veel vriendelijke mensen in NZ!
De laatste dag is het weer op en af, nog enkele uurtjes wandelen naar het einde van de Routeburn, een uitkijkpunt 'The Divide' genaamd. Daar ga ik weer proberen liften om tot in Milford Sound te geraken, 35 km verderop. Maar als ik aan 'The Divide' kom, stopt de dagelijkse bus daar net. Er zit niemand op om naar Milford Sound te gaan. Wanneer ik de prijs naga bij de chaffeur, vraagt hij maar 20$ (i.e. 10 euro voor degenen die niet vertrouwd zijn met de munteenheid in NZ) ipv de gebruikelijke 35$. Dat is een goeie prijs en ik spring op de bus. Het is een voordeel dat ik er alleen op zit want ik heb een goed gesprek met de chauffeur en kom ook veel aan de weet op deze manier. Het is een vriendelijke man en hij geeft me heel wat tips. Handig! Ik ben op deze manier al vroeg in Milford Sound en kan dus nog een namiddagje van de fjorduitzichten genieten...
Bergzichten op de laatste dag, waarbij je net boven de wolken loopt hetgeen het plaatje nog mooier maakt
Vele watervallen op de laatste dag Routeburn, de ene nog mooier dan de andere
De muziek bij dit bericht bestaat uit drie nummers, allen van de magnifieke debuut-cd van Badly Drawn Boy, genaamd 'Hour of the Bewilderbeast'. Het is alsof de nummers op die CD zijn gemaakt als soundtrack voor deze trektocht, alvast de titels toch, want ik heb gekampeerd naast een rivier, voorbij verschillende rockslides gelopen en je moet verschillende rivieren oversteken, soms zonder brug, dus erin vallen gebeurt hier wel regelmatig. De muziek klinkt soms als van een soundtrack En het zijn stuk voor stuk schone nummertjes, dus veel luisterplezier. Er staat ook nog een nummer op die CD met de prachtige titel 'Pissing in the wind'. Dit zou op sommige tochten ook wel eens van toepassing kunnen zijn :-) Voor de nieuwsgierigen: http://www.youtube.com/watch?v=qj44stHz49g
Abonneren op:
Posts (Atom)