Travelling around the world in the southern hemisphere: 10 countries in 365 days! Don't call it a "round the world trip", but an "experience of a lifetime"
De weg die ik vandaag moet fietsen ken ik perfect, want ik heb die drie dagen geleden in omgekeerde richting gereden. Ik ken de twee klimmen die me te wachten staan en beklim ze even vlot, zoniet vlotter dan de vorige keer. Ik passeer ook opnieuw Canvastown, mijn favoriete one-horse town om lek te rijden. En het onwaarschijnlijke gebeurt: ik rijd alweer lek, op nauwelijks twee kilometer van waar ik vorige keer lek reed. Onvoorstelbaar! 4000 km zonder een lek, en nu twee keer kort op elkaar op nagenoeg dezelfde plaats. Deze baan is behekst!
Ik stop nog eens in Canvastown om goeiedag te zeggen en iets te drinken. Deze nummerplaat valt me op en het grappige is dat de bestuurder net was binnengekomen en vertelde dat hij een stuk van een omgehakte boom dat van een truck was gevallen had geramd. Haja, dat was hij wel verplicht aan zijn status
Ik ben wel al dicht tegen Havelock, en het is blijkbaar een klein gaatje want ik kan enkele kilometers rijden op een leegloper als ik de band goed oppomp. Zo bereik ik toch nog Havelock. Ik wou eigenlijk doorrijden tot Picton, waar ik morgenmiddag de ferry naar Wellington moet nemen. Ik probeer mijn band snel te vervangen maar er duikt een probleempje van formaat op. Toen ik 4 maand geleden uit Auckland vertrok, kreeg ik twee reservebanden mee. Eindelijk komen ze van pas, want ik ga die band niet opnieuw plakken. Ik heb in een mum van tijd de binnenband vervangen, maar wanneer ik deze wil oppompen krijg ik er maar geen lucht in. Vreemd. Band er weer uit en eens zo proberen op te pompen. Geen effect! Wat is er nu aan de hand. Na een inspectie van de band vind ik het probleem, er zit gewoon een enorm hol in die band. Wauw, wat een goeie reserveband hebben ze me meegegeven. Maar ik heb nog een tweede reserve, snel die er proberen opleggen. Bij deze band zie ik meteen een ander probleem: die band past niet op mijn wiel, hij is veel te klein. Het lijkt wel een band voor een kinderfiets. Ongelooflijk! Wat voor reservebanden hebben die gasten me meegegeven! Wat een prutsers en vooral oplichters daar in Auckland. Dit is al het zoveelste gebrek aan die fiets te wijten aan hun nalatigheid. Ze hebben me veel beloofd toen ik die fiets kocht, maar er was veel gelogen. Daar gaat nog een deftig woordje gesproken worden wanneer ik terug in Auckland ben, en het zal met wat stuiven en alles erop en eraan zijn.
Links: de te kleine reserveband vergeleken met de normale band ; rechts: de reserveband met een reusachtig hol in
Maar ondertussen kan ik nog altijd niet verderfietsen. Ik probeer het gaatje dan maar weer te plakken, het is een lek aan een vorig herstel van de band, want naast mijn herstelling van enkele dagen geleden was die band precies al eens hersteld, er zat dus al een oude band in toen ik vertrok. En de lijm wil deze keer maar niet houden, ik krijg de band niet geplakt. Verdomme, merde en ander gevloek. Als die gasten van Auckland hier nu voor mij zouden staan, dan e, dan, grrrrr!!! Maar ik moet handelen en een oplossing zoeken. Er is geen fietswinkel of hersteller in Havelock. Ik ga dan maar naar het enige hostel hier en informeer naar de bussen die hier voorbijrijden. Vandaag is er geen bus meer, maar morgenvoormiddag is er nog één waarmee ik net op tijd in Picton zou geraken om mijn ferry nog te halen. En ik moet die hebben, want had die gisteren al geboekt en betaald. Het is de eerste keer dat ik iets op voorhand betaal, en uiteraard moet het net dan mislopen. Maar ok, ik zal er geraken, al kost het mij weer extra geld, en kan ik de 30km 'scenic ride' langs de Queen Charlotte Road naar Picton niet zien, want de bus rijdt niet langs die weg. Spijtig en pech, maar dat hoort er nu eenmaal bij, al is dit wel de schuld van het fietsbedrijf in Auckland, en dat zullen ze geweten hebben, de oplichters!
Een dag kajakken en een dag wandelen, dat is de basis van mijn bezoek aan het Abel Tasman NP. De eerste dag doe ik een begeleide zeekajaktrip langs de kust van het park. We zijn maar met zijn vijven, inclusief de gids en een gids in opleiding. De andere twee zijn Canadese meisjes: een stil bolleke met wie ik de dubbelkajak deel en 'exactlygirl' (deze naam wordt nog wel verduidelijkt). De gids is een Nederlander die al een tijdje in Nieuw-Zeeland woont, al lang genoeg om getrouwd te zijn en vier kinderen te hebben, al ziet hij er niet veel ouder dan mij uit. Ik ben altijd geïntrigeerd door buitenlanders die in het buitenland blijven hangen en gids of begeleider in iets avontuurlijks worden. Zo was de gids in opleiding een Zweed die hier een opleiding voor avontuurlijke sporten volgde en had de Nederlander enkel een opleiding voor zeekajak gevolgd. Het interesseert me wel hoe je zoiets aanpakt en wat je allemaal moet doen, dus ik vraag hen lichtjes de kleren van het lijf, al is het daarvoor misschien wel wat koud. Moeilijk lijkt het me allemaal niet, al kost het zoals steeds wel veel geld en natuurlijk tijd. Maar wel interessant...
De Nederlandse gids is echt wel goed en heel sympathiek. Er wordt niet teveel getreuzeld of gewacht omdat we gelukkig maar met een kleine groep zijn. De begeleide kajaktrip valt dus al bij al goed mee. Een fotoverhaal van de kajaktrip:
Net op het water op een kalme zee en in de verte zie je bergen aan een andere kustlijn
Groepsfoto op het water. Stabiel was het niet, maar het lukte
Tijd voor lunch op een afgelegen goudgeel strandje, enkel bereikbaar via het water
We pauzeren in een kleine inham zoals er enkele tientallen zijn in het Abel Tasman Park. Je vindt altijd wel een rustig plaatsje om in dit paradijs te ontspannen
Onze gidsen zetten de lunch klaar
Wie zou er nu niet graag op dit strand een picnic houden?
On the water
We gaan verder weg van de kust om een eilandje op te zoeken
Uiteraard zitten er weer zeehonden op het eiland. Bovendien varen we ook langs enkele zwemmende pinguins. Geen foto's daarvan spijtig genoeg
Op het einde van de dag mag ik mijn tentje opslaan naast een uitgestrekt goudgeel strand. Awesome, zoals ze zeggen
's Avonds meren we aan op het strand van Bark Bay. Hier blijven exactlygirl en ik achter terwijl de rest door een watertaxi wordt opgepikt. Exactlygirl blijft in de hut slapen, ik heb mijn tentje mee en blijf op de camping. Ik ben blijkbaar de enige op deze camping op het strand. Zalig! Wondermooie omgeving, geen wolkje aan de lucht en doodstil. De hut ligt een kilometer verderop in het woud en is niet zichtbaar. Volgens exactlygirl verblijven er nog drie andere mensen in de hut, maar daar merk ik niks van. Eens mijn tentje opgezet is krijg ik 's avonds het gezelschap van exactlygirl. Het is immers om half zes al donker en de avond duurt dus heel lang. Er ligt veel brandhout op het kampeerterrein maar het is allemaal doornat. Hoe ga ik daar een vuurtje mee maken om me 's avonds warm te houden, want 's nachts zakt de temperatuur naar het vriespunt. Ik vind enkele kleinere stukjes hout waarmee we een vuurtje kunnen starten. Daarna klief ik enkele grote blokken hout tot kleine smalle latjes zodat we die kunnen drogen boven het vuur. Eens die droog zijn gaan ze op het vuur en wordt een volgende lading gedroogd. Zo slagen we erin om de hele avond een stevig vuur brandende te houden en hebben we meteen een tijdverdrijf. Bovendien is het vuur ideaal om op te koken. Survivor voor dummies, maar leuk om zo bezig te zijn. Ik bewonder later op de avond ook de sterrenhemel. Dit heb ik nog nooit gezien, zoveel sterren, zulk een heldere hemel. De gloed van de melkweg is zo intens, wonderbaarlijk. Ik moet daar zeker meer dan een uur hebben zitten staren en daarbij nog eens drie vallende sterren gezien. WAUW!
Exactlygirl is nog maar 19 jaar en ze gaat er blijkbaar van uit dat we morgen de tocht terug samen maken, aangezien we samen gekomen zijn. Dat stond niet echt in mijn agenda, maar geen probleem voor mij, beter dan alleen te wandelen en ze blijkt het ook niet gewoon te zijn om zo een dingen te doen, dus misschien best dat ik ze niet alleen laat, veel andere mensen wandelen er niet op deze route deze tijd van het jaar. Ze heeft ook geen rugzak te dragen want die kwamen ze 's morgens oppikken met de watertaxi. Ik had afgesproken om al mijn gerief wel zelf te dragen, want ik wil me trainen voor Zuid-Amerika waar ik ook wel wat gewicht op de rug zal moeten nemen tijdens de trekkings. Een fotoreportage van de wandeling door Abel Tasman:
Nu er nog daglicht is, hou ik me bezig met hout klieven om vanavond een warm vuur te hebben bij mijn tent
Ik kampeer aan dit mooie afgelegen strand in Bark Bay
Eerste zicht bij het begin van de staptocht. We zullen moeten doorgeven want exactlygirl heeft zch wat overslapen
Nog een laatste keer terugkijken naar mijn overnachtingsplaats
Aan de andere kant zie ik de kust waarlangs we zullen stappen
Na een tweetal uur stappen komen we aan het strand van Anchorage. Het is hoogtij dus we moeten de omweg nemen, nog een heel eind te stappen dus. We beseffen dat er niet veel gepauzeerd zal moeten worden, want er is maar 1 bus terug naar Nelson en die is al om 16u
Het is niet alleen genieten van de vele mooie zichten, maar soms loop je in een kleine kloof...
... of over een hangbrug
Het pad kronkelt langs de kust, waardoor het soms verder het land in gaat langs een diepe smalle inham. Daar is de zee zo rustig dat het een vijvertje lijkt, steeds omgeven door eeuwig levendig groen woud
We nemem op een bepaald moment een binnenweg om wat tijd te winnen en wijken af van het kustpad. Daardoor moeten we wel een steil stuk omhoog over een heuvel, maar dat wordt beloond met mooie zichten
Nature pics!
Eindelijk, we zijn er bijna. Allebei redelijk moe, was een zware stapdag. Exactlygirl is al een uur of twee heel stil, ze heeft het lastig op het eind. Het was inderdaad zwaarder dan gedacht om dat in 1 dag te stappen. Op het eind stap je langs een uitgestrekt strand
Oh ja, tenslotte nog dit. Waarom noem ik het Canadese meisje 'exactlygirl'? Ik ben eerst en vooral haar echte naam ondertussen vergeten, maar wat ik me nog levendig herinner is dat ze op alles antwoordde met 'exactly!'. Gelijk wat ik vroeg of zei, het antwoord startte met exactly en soms bleef het ook gewoon bij exactly. Ik denk dat ze deze naam dan wel heeft verdiend, ze heeft er hard voor gewerkt.
Een afsluiter voor de vele goudgele stranden, wie beter dan The Beach Boys met mijn favoriete nummer van hen:
De door materiaalpech in het water gevallen rit van gisteren werk ik vandaag af. Het zwaarste deel wacht nog op me, met twee beklimmingen: eentje om 250m hoogteveschil te overwinnen en eentje van 400m. Redelijk steil en lang, maar ik ga er vlot over, het is sneller voorbij dan ik dacht. Eens weer op zeeniveau denk ik dat de laatste vlakke 20km een piece of cake zullen zijn maar dat valt dik tegen, want er staat een strakke tegenwind. Ik doe er meer dan anderhalf uur over om 20 vlakke kilometers af te werken.
De top van de eerste van de twee beklimmingen
Ik was al vroeg vertrokken deze ochtend en ik denk erover om door te fietsen naar Motueka, 60km verderop en dichter tegen het Abel Tasman park. Dat is een vlakke baan, maar dan mag de wind wel niet zo strak op kop blijven zitten. Ik informeer me eerst in de i-site over de verschillende mogelijkheden en prijzen om Abel Tasman park te bezoeken. Al snel blijkt dat het niet veel uitmaakt of ik me daarvoor in Nelson of in Motueka vestig, en als ik morgen al wil kajakken moet ik voor de avond iets boeken. Als ik naar Motueka rijd is dat onmogelijk, want ik moet de verschillende bedrijven nog met elkaar vergelijken en kijken of ze wel werken deze tijd van het jaar. Ik besluit in Nelson te blijven, zoek snel een hostel en begin de verschillende opties te overlopen.
Ik had eigenlijk heel graag twee of drie dagen 'freedom kayaking' gedaan. Dat is zonder een gids langs de kust van het Abel Tasman park kajakken en je kan op een camping aan één van de vele prachtige, goudgele stranden blijven slapen en de volgende dag terugkajakken. Ik had graag de volledige lengte van het park gekajakt, hetgeen op twee dagen mogelijk is, en dan misschien een dagje gestapt. Maar het blijkt onmogelijk want je mag alleen maar 'freedom kayak' doen als je met minstens twee bent, uit veiligheidsoverwegingen. Ik bel alle bedrijven af, maar krijg steeds een 'neen' te horen. Frustrerend. Ik kan het enkel doen als ik nog iemand vind om met me mee te gaan, maar dat wordt een mission impossible. In het grote hostel in Nelson zitten maar 4 andere mensen op dit moment en geen van hen is van plan om te kajakken. De bedrijven die ik bel hebben ook niemand anders geboekt op dit moment. Dat plan kan ik dus al laten varen. Dan maar kijken naar de duurdere en beperkte gegidste kajaktrips. Tweedaagse kajaktrips zijn peperduur en voor 1 persoon varen ze niet uit. Bij de enige trip die me interesseert kajak je tot halverwege het park waar je kan kamperen en dan op je eentje door het tweede deel van het park stapt. Ook geen slechte optie. Ik wil dat boeken, maar er is alweer een probleem: de uren van hoogtij vallen nogal slecht en een stuk van het pad gaat over een strand dat enkel toegankelijk is bij laagtij. Ik kan daar nooit op tijd geraken om dat tweede deel op een dag uit te stappen. Okay, wat is er dan wel nog mogelijk. Vermoeiend om een ontspannen trip in een van de mooiste parken van NZ te boeken. Uiteindelijk settel ik me voor een dag kajakken tot halverwege het park, waar ik overnacht en dan terugstap, dus eigenlijk hetzelfde stuk doe, maar dan over land. Tja, niet wat ik in gedachten had, maar beter dan niks zeker. Ik moet wel nog even wachten op bevestiging want ik ben voorlopig de enige ingeschrevene en ze moeten minstens drie mensen hebben ingeschreven opdat de trip doorgaat. Om 19u 's avonds krijg ik het verlossende telefoontje dat we net met drie zijn en de trip morgen uitvaart, of uitkajakt beter gezegd. Oef! Wat een miserie seg. Op zo een momenten beklaag ik het me echt dat ik alleen reis. Als ik nu iemand bijhad was er geen probleem geweest want dan konden we gewoon de 'freedom kayak' doen. Maja, bon, ik heb uiteindelijk toch iets gevonden, al was er veel water nodig om bij deze wijn te doen. Maar ik twijfel er niet aan dat het sowieso een mooie trip zal worden, want ze verwachten schitterend weer!
Op het nippertje kwam alles in orde vandaag, al was het wel even bang afwachten op het verlossende telefoontje
Ik bedenk me net dat ik al eens een nummer van The Nits heb gebruikt, maar ik laat het toch staan omdat ik het zo een leuk nummer vind. Maar ter compensatie voeg ik nog een telefoonnummer (waarmee ik een song over een telefoon bedoel :-) ) toe, een schoontje:
Ik bereid me 's ochtends mentaal voor op een zware dag want wil in één keer de 110km naar Nelson afleggen. Na de eerste golvende 60km wachten me twee zware beklimmingen. Een moeilijke dag dus. Mijn mentale voorbereiding stelt evenwel niet veel voor, want ik sta zoals steeds redelijk laat op, waardoor ik me al moet haasten, vliegensvlug wat bokes naar binnen smijt en onopgewarmd (zoals altijd :-) ) op mijn fiets spring. Maar ik heb geen schrik, want mijn benen voelen goed, de conditie zit snor!
Maar na 20km loopt het al fout: mijn eerste lekke band. Aiai, toch niet vandaag, net nu ik deze lange rit gepland heb. Veel tijd mag ik niet verliezen als ik in Nelson wil zijn voor het duister intreedt. Ik zet me aan de kant van de weg op de graskant en begin mijn band te plakken. Al snel heb ik enkele tientallen toeschouwers achter me staan die me nauwlettend op de vingers kijken. Ze zeggen niet veel, al is er af en toe eentje die me op wat boegeroep trakteert. Niet echt vriendelijk Ik kijk om en denk: 'Ach, gij domme koe, kunt ge het zelf beter!'. Het aantal toeschouwers neemt zienderogen toe, wat een kuddebeesten zijn die ramptoeristen toch. Maar geen van hen die ook maar een poot uitsteekt! Ze staan daar gewoon wat te melken. Hoe onbeschoft! Ze willen niks missen en doen hun behoefte gewoon ter plekke, ik hoor ze gewoon plassen. Ongehoord! Na een half uur is de band geplakt en ben ik klaar om verder te fietsen. Ik kijk de toeschouwers nog even in de ogen. Hun boegeroep escaleert. Ach, ze weten niet beter, zo dom als het achterste van een koe.
Nieuwsgierigheid troef bij de omstaanders
Ik ben alweer op weg en probeer het tempo hoog te houden, er is nog niks verloren, ik kan het nog steeds halen. Maar na 40km is het alweer prijs! Dezelfde band loopt weer lek. Merde, er moet nog iets in de buitenband gezeten hebben dat ik bij mijn inspectie heb gemist. De baan is hier echter smal en loopt langs een steile bergwand, geen plaats om de band te vervangen. Het is nog 3km naar een het volgende dorpje met de bevallige naam: Canvastown. Ik besluit om met mijn fiets tot daar te stappen en hopelijk is er een pub of iets dergelijks waar ik op mijn gemak mijn band kan inspecteren.
Welcome to Canvastown! Al is het woord 'town' toch wel lichtjes overdreven
Canvastown is een 'one-horse town' en bestaat uit welgeteld één pub/hotel en enkele huizen. Meer moet dat niet zijn. Het is zondagnamiddag en the locals zitten de pub. Ik zet me op het zonnige terras met een biertje en begin aan de tweede bandplakkeruj van de dag. Ik heb opnieuw enkele toeschouwers, dit keer van het menselijke soort, allen van de leeftijdscategorie 50-60. Ze overstelpen me met vragen en opmerkingen van het verwachte caféniveau, een mij niet onbekende dialoogsoort en ik meng me moeiteloos onder hen. Na een intens onderzoek van de buitenband vind ik de boosdoener: een miniscuul stukje metaaldraad heeft zich een weg gebaand door mijn band en prikte kleine gaatjes in de binnenband. Na anderhalf en twee pinten is alles hersteld, maar Nelson kan ik wel op mijn buik schrijven nu. Ik besluit om in het hotel in Canvastown te blijven, want er is niks meer in de 60km tussen Canvastown en Nelson.
Ik drink nog enkele biertjes met de lokale bevolking van Canvastown. Ze beschikken over hun eigenste Frieda Van Wijck en Walter Zinzen. Maar rond 17u druipen de meesten al af, ze zaten er volgens mij ook al een tijdje. De dag zit er al op. Wat nu? Ach ja, ik heb al zoveel avonden alleen doorgebracht dat het routine wordt. Ik heb tenminste nog eens op café gezeten...
Weinig te melden over deze rit, enkele klimmetjes, maar niks onoverkomelijk. Toch was het een gevaarlijke rit waarbij ik een paar keer een serieus ei in mijn broek vond. Ik fietste namelijk de hele tijd op de drukke 'Highway 1', er is ook geen andere mogelijkheid in deze streek, en er was een zeer sterke zijwind. Bij momenten werd ik werkelijk weggeblazen naar het midden van de baan en er is niks tegen te doen. Het is niet nodig om er een tekeningetje bij te maken wat er zou gebeuren als zo een rukwind op het slechte moment optreedt, als er bijvoorbeeld een truck achter me rijdt. Deze gedachte spookte toch door mijn hoofd. Ik denk wel dat het een grappig zicht moet geweest zijn voor voorbijrijdende wagens, want door de sterke zijwind leunde ik tegen de wind en hing als het ware scheef, de zwaartekracht tartend. Zo werd deze rit toch een beetje speciaal. Op het eind werd ik ook nog getrakteerd op een korte maar hevige regenbui. Regen bij zonneschijn geeft...
Een goeie start: ik volg de pijlen uit Kaikoura richting snelweg. Hierdoor moet ik de dag starten met een steile klim, maar eens op de snelweg blijkt dat dit eigenlijk niet nodig was en ik langs de andere kant Kaikoura kon verlaten en die klim kon skippen. Klimmen voor niks, dat is niet van mijn gewoonte. Een omweg van drie kilometer die ik dan maar beschouw als een goede training :-)
Ik verlaat Kaikoura op een stralende dag. Wat is het hier mooi!
Het is prachtig weer, onverwacht zonnig. Ideaal om van deze prachtige kuststreek te genieten. De snelweg loopt vlak naast de kust. Aangename fietsomgeving, ware het niet dat ik op 'Highway 1' fiets, de drukste en nagenoeg ook gevaarlijkste baan van Nieuw-Zeeland. Maar op het zuidereiland valt dat nog mee. Ik maak verschillende stops onderweg, want de kustlijn stikt van de zeehondenkolonies. Vanuit de auto valt dat niet op, omdat je daar voorbij vliegt, maar op mijn fietsje heb ik meer tijd om alles te oberveren. Op één plaats kan je zelf even het bos inwandelen langs een riviertje tot aan een waterval. In de poel aan deze waterval spelen tientallen kleine zeehondjes. Wondermooi spektakel in een utopische omgeving, alsof ik op een tropisch eiland uit een film ben beland.
De baan kronkelt langs de smalle kuststrook, gevangen tussen de zee en de steil bergwanden
Het barst van de zeehondenkolonies aan deze kust
Ze zijn toch zo cute!
Een idyllisch tafereel, de spelende zeehondjes aan de waterval
De zeehondjes doen me steeds denken aan Seabert, je weet wel, het slimme zeehondje dat 'koelekoele' zei. Het liedje kruipt voortdurend in mijn heeft. Ter verfrissing:
Vandaag rijd ik naar 'Pedaller's Rest', een kleine lodge speciaal gericht op fietsreizigers. Ze hoort bij een boerderij en ligt dus niet in een dorp, maar in het midden van het niks. Het is wel duidelijk aangeduid op de snelweg:
The Pedaller's Rest, afgelegen rustplaats voor fietsers
Hier ben ik vanzelfsprekend helemaal alleen. 'Pedaller's Rest' is echt een baken van rust, wat een mooie plaats tussen de heuvels, des te mooier op een zonnige dag als vandaag. Ik was me snel en geniet nog een uurtje van de zon op het terras, waar ik al snel gezelschap krijg van een nieuwe vriend:
Genietend van een welverdiende 'sprijt' in de avondzon
Ik heb deze lodge voor mij alleen. Het is niet meer dan een omgebouwd schuurtje, maar er hangt een zekere gezelligheid, hier ben je echt weg van alles. Ik vind het voor een keer totaal niet erg dat ik helemaal alleen ben, op zo een plaatsen geniet je daar van! En ik heb toch één viervoetige bezoeker...
Ik mag onverwacht nog eens een fietsdag starten in een sneeuwlandschap. Het sneeuwen is gestopt en de baan vrijgemaakt. De zon komt er zelfs door, maar het is oppassen geblazen want er zijn veel schaduwplaatsen die nog ijzig zijn. En dat ondervind ik al snel in een haarspeldbocht net na een brug. Ik neem de bocht aan de binnenkant en mijn fiets slipt volledig onderuit! Gelukkig ging het net bergop en had ik dus niet teveel snelheid en kan net overeind blijven door mijn been te plaatsen. Als dit in volle afdaling was gebeurd was het een ander verhaal geweest, en dat besef ik maar al te goed. In elke bocht in de schaduw minder ik serieus snelheid, zeker in de bochten langs afgronden, ik zou graag nog een tijdje leven...
Langs de weg van Mount Lyford
Even later komt er nog een nieuw obstakel bij: koeien. Ik word eerst omsingeld door een 100-tal koeien op de baan (al de tweede keer dat dit gebeurd op deze reis), maar weet ondertussen al wat je dan best doet: niets! Ik blijf gewoon staan en laat de koeien rond me heen gaan, en hopen dat geen enkele koe in paniek geraakt, wat af en toe gebeurt als de koeien mijn reflecterende, kleurrijke bagagezakken zien. De koeien die vlak voor me uit komen loeien hard en deinzen terug, maar uiteindelijk gaan ze wel rond me heen. Je kan echt niks doen als je in zo een meute koeien terechtkomt, je kan noch vooruit noch achteruit. Gelukkig zijn het maar koeien, zolang ze kalm blijven is er geen probleem... Voor de volgende 10km passeer ik een lange sliert koeien langs de baan die van de ene wei naar de andere stappen. Elke koe die ik voorbijrijd verstijft van de schrik en loopt graskant in. Wat een domme beesten...
De koeienprocessie
Na een heuvelachtige rit met besneeuwde toppen op de achtergrond kom ik aan in het pittoreske Kaikoura, een heel toeristisch kuststadje, al valt dat deze tijd van het jaar alweer goed mee. Zo zitten we maar met 3 mensen in het hostel. Ik begin er gewend aan te raken, al zou ik toch graag eens wat meer menselijk contact hebben. Kaikoura is heel populair (althans in het hoogseizoen) omwille van de overvloed aan zee(zoog)dieren in zijn kustwateren. Dit is te wijten aan een diepe onderwaterafgrond net voor de kust, waardoor de warmere diepergelegen wateren, die een overvloed aan voedsel bevatten, omhoog worden gestuwd. Kaikoura is de plaats bij uitstek in Nieuw-Zeeland om zeehonden, dolfijnen, walvissen en albatrossen te spotten. Er is een groot aanbod aan cruises en ik kies er mijn favoriet uit: zwemmen met dolfijnen. Walvisspotten heb ik ooit al gedaan en zwemmen met dolfijnen lijkt me een unieke en wonderbaarlijke ervaring, al moet je wel veel geluk hebben met het weer en de gemoedstoestand van de dolfijnen, maar wie niet waagt...
Beide kanten van de baai van Kaikoura
De volgende ochtend vroeg uit de veren want de boot vertrekt al om 8u. Ik heb alvast geluk want het weer valt mee, het is de eerste keer in een week tijd dat ze nog eens kunnen uitvaren. Dat is al een goeie start. Er is wel geen zekerheid dat we dolfijnen gaan zien en gaan kunnen zwemmen, maar in het geval we niet kunnen zwemmen krijgen we de helft van ons geld terug. Een goeie deal, me dunkt. Hier volgt het relaas van de boottrip in enkele foto's:
We varen weg onder een merkwaardig zonlicht
Na een uur op een licht gezwollen zee stoten we onverwacht op een walvis. Er zijn al enkele passagiers zeeziek op dat moment
Het is zeldzaam dat walvissen te zien zijn op deze trip zo dicht tegen de kust. Lucky day! En de walvis doe er nog een schepje bovenop door een diepe duik te nemen en zijn staart te showen. Indrukwekkend!
De walvis is weg, maar niet veel later zien we wild opspattend water verderop. Het teken van een school dolfijnen!
De dolfijnen hier zijn 'Dusky Dolphins', de kleinste dolfijnsoort.
De dolfijnen zijn heel speels en zwemmen de hele tijd voor de boot uit. het zijn er zeker een honderdtal, springend en spelend.
Ze genieten van de boeggolf om vooruit gestuwd te worden. De dolfijnen zijn spijtig genoeg te wild en zwemmen te snel om zelf in het water te gaan en met hen te zwemmen.
Op het einde vinden we nog enkele albatrossen. De zeesafari is compleet! En dit alles voor weinig geld, veel goedkoper dan de walvistocht en toch een walvis gezien. Lucky!
De zonsondergang vanuit de lounge van het hostel. Ik krijg maar niet genoeg van de bergen aan de overkant van de baai!
Zonsondergang in Kaikoura met speciale wolkenformaties
Kaikoura bij het vallen van de avond
Ik ben dan wel niet Noah, maar ik heb toch de whale gezien. Zalig nummer:
