Tijd voor een fait-divers. Na het bezoek aan Copacabana keren Tony, Hugo en ik terug naar La Paz voor een nachtje. Morgen beginnen Hugo en ik aan onze trektocht in Cordillera Real en we nemen dus vanavond afscheid van den Tony. We besluiten een ander hostel te proberen in La Paz, en het enige dat we kenden via reclame was 'The Wild Rover'. We merken al snel dat dit een echt partyhostel is. Dergelijke hostels zijn nooit mijn favoriet geweest, omwille van de bosapen en zichzelf cool vindende gasten die er verblijven. Maar voor één nachtje, dat moet nog net kunnen, denk ik. Onterecht, zo blijkt al snel.
Het hostel heeft zijn eigen bar met een pool. Daar loop ik een Amerikaanse tegen het lijf die ik had leren kennen tijdens de Salcantay trek. Ze is pool aan het spelen met een vriend en ze blijven maar winnen en dus bijgevolg spelen tegen nieuwe tegenstanders. Ze heeft er niet echt veel zin meer in en ik neem haar plaats in en speel met haar vriend verder. De eerste tegenstanders zijn twee Australiërs waarvan je op het zicht al ziet dat ze licht ontvlambare peulvruchten zijn. Van in het begin zijn ze de regels aan het misbruiken, maar we zwijgen wijselijk. Maar wanneer de kleine opdonder van de twee plots de witte bal helemaal achteraan tegen de rand legt nadat wij de witte hadden geput, om zo een bal te kunnen scoren, zeg ik, tegen beter weten in: “Nono, come on, man, you know that's not the rule, you have to put it on the line”. Ow ow ow, Arnout, wat doe je nu toch, denk ik terwijl ik deze woorden nog aan het zeggen ben. En ja hoor, hij bestijgt meteen zijn paard. Met veel lawaai en zwier beweert hij dat dit hier wel de regel is, en als ik de regels zo goed ken moeten we er maar voor wedden, 50 dollar! Ik probeer mij meteen uit de discussie te murwen door te zeggen dat ik niet wed, ik zie daar het nut niet van in, we kunnen ook zo de regel nagaan zonder daar geld voor in te zetten. Uiteraard is dit niet het antwoord dat hij wilde horen. Hij begint me uit te dagen en te verwijten van broekschijter en dergelijke kinderachtige dingen. Een flashback naar het lager onderwijs flitst door mijn hoofd, maar ik probeer me op het opdondertje te focussen. Ik blijf erbij dat ik niet wed en daar geen zin in heb. Hij begint dan tegen zijn partner wat van zijn oren te maken, op het eerste zicht een opgefokte militair, komt dan weer en speelt de bal toch vanop de lijn. Ik zeg niks, probeer deze onnozelheid te laten voorbijgaan, maar de opdonder kan het niet laten varen, hij blijft doordrammen over die regel en de weddenschap. Ik antwoord gewoon steeds dat ik niet wed maar dat maakt die kerel steeds nijdiger en hij blijft me een lafbek noemen. Ik zeg hem dat mij dat weinig kan schelen dat hij me zo noemt en dat ik niet van mijn prinicpes ga afwijken voor hem. Dit maakt hem uiteraard nog nijdiger. En daar ben ik me bewust van, dus ik kan het niet laten hem van antwoord te dienen :-)
Wanneer Tony en Hugo me vragen wat er aan de hand is en ik het hen uitleg, komt hij meteen af om te zeggen dat ik nu niet met mijn vriendjes hulp moet gaan zoeken. Hij begint ondertussen lichtjes op mijn systeem te werken, en Tony kan zijn pret niet op: “From the whole bar, you managed to get in an argument with the two worste people here, the two guys you don't want to piss off, you pissed off”. Ik moet lachen want ik had net hetzelfde gedacht.
Maar om een kort verhaal korter te maken: de irritante aap blijft steeds op hetzelfde punt terugkomen, en ons hinderen bij elk shot dat we spelen, en ondertussen zijn we bezig met het spel te winnen. Tegen zijn zin geeft hij een hand en hij blijft ons de volgende spelletjes maar irriteren zoals vijfjarigen dat doen als ze hun zin niet krijgen. Ondertussen is hij druk bezig met me zwart te maken bij de rest van de bar, bij zijn 'vrienden' (al betwijfel ik sterk dat hij hier veel vrienden heeft). Ik probeer hem en zijn streken te negeren, en wanneer hij een klein uurtje later nog steeds rond ons hangt terwijl we aan het poolen zijn, kan ik het toch niet laten. Hij staat naast de tafel, lekker in de weg, en wanneer ik hem passeer vraag ik: “So, did you cool down already?”.
-“What, cool down? I was never angry or something”.
-”Ah, okay, so if that's you not being angry, then there was never a problem”
-”No, there was never a problem, why did you think that?”
Euhm alleen maar omdat ge stond te roepen voor de ganse bar en daarna tegen iedereen over mij van uw neus ging gaan maken, denk ik dan, maar ik zeg:
-”Okay, so everything is alright then between us”
-”Yes, yes”
Vreemd kerelke, handje schudden en negeren, dat lijkt me het beste. Wat een gezellig avondje poolen in The Wild Rover! Misschien moet ik de partyhostels vanaf nu toch maar volledig mijden, want het is echt mijn volk niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten