Bij het eerste ontbijt in Laos verschoot ik even bij het aanhoren van de mooie muziek van Jack Johnson op de achtergrond. Wauw, dat ze die hier kennen! Tot dan toe had ik alleen nog maar de gedraaide potten en pannen, jingle jangelmuziek voorzien van een stevig stervende kattengemiauw gehoord. En nu plots Jack Johnson, in een klein cafeke. De volgende dag gingen we in diezelfde zaak weer ontbijten, en ja hoor, diezelfde cd ligt weer op, dus waarschijnlijk hadden ze er maar eentje. Maar wat hoorde ik vandaag plots weer, in een restaurant in Vang Vien... Jack Johnson. En deze avond in de bar aan ons guesthouse: alweer Jack Johnson. Blijkbaar voert Jack Johnson, of een van zijn die hard fans, een hardnekkige promocampagne in Laos, want hij is met voorsprong de meest gehoorde buitenlandse artiest tot nu toe. Heel vreemd, en rijk zal hij zeker niet worden door zich deze obekende markt te wagen, in een land waar de enige cd winkels gekopieerde cd's verkopen. Maar toch een leuk weetje en aangename verrassing, want ik ben altijd fan geweest van zijn muziek. Ontdek het zelf maar
zaterdag 30 januari 2010
Vientiane
Vientiane is de hoofdstad van Laos, en ligt op slechts 20 km van Nong Kai. Het vervoer van het desolate Nong Kai naar Vientiane deelden we met 8 andere reizigers om zo heel goedkoop in Vientiane te raken. We zaten met zijn allen in een soort oude legertruck. Laos is echt spotgoedkoop: de rit van 20km kostte minder dan een euro per persoon, de tweepersoonskamer in ons guesthouse in Vientiane kostte nog geen 5 euro. Eerste opdracht in Vientiane: miljonair worden. Ik haal daar aan de eerste de beste betaalautomaat vlotjes 2 miljoen af. Daarmee kunnen we wel even voort. Omgerekend is dat maar zo'n 180 euro, maar in Laos is dat nog een heel groot bedrag.
We bewegen ons in Vientiane voort met een gehuurde fiets: een kleine damesfiets, uitgerust met een pracht van een winkelmandje aan het stuur. Zo kan je op een dag de belangrijkste sites in Vientiane bezoeken, want ook al is het de hoofdstad, ze is kleiner dan Gent en relatief rustig (naar Aziatische normen uiteraard). Fietsen tussen de talloze brommertjes en dikke 4x4's is wel een speciale ervaring,vooral omdat rijstroken eerder indicatief blijken te zijn. Maar je went er al snel aan.
We blijven slechts anderhalve dag in Vientiane, want veel valt er niet te beleven, tenzij je een tempelfreak bent. Hugo en ik behoren echter niet tot deze categorie mensen, en besluiten dan ook dat het na het bezichtigen van de 3 belangrijkste tempels al welletjes is geweest. Al die beelden en tempels lijken heel erg op elkaar, al zitten er soms enkele prachtige beelden met vuile manieren tussen... De stoepa en tempel van Wat Pha Tat Luang zijn wel mooi, maar na tien minuten zijn we al op zoek naar een koel terrasje. Het is op de middag veel te warm om rond te lopen. En bovendien slapen we allebei heel slecht en dat beginnen we te voelen.
Het is tijd om de natuur in te trekken en de bergen op te zoeken. Dat is meer "my cup of tea"!
Ontbijten in Vientiane, en dit voor 1,5 euro.
Beeld met vuile manieren
De namaak Arc De Triomphe. Mooi van ver, maar ver van mooi als je er met je neus op staat. Het is grotendeels onafgewerkt en is gewoon een gigantische blok beton.
De stoepa van Wat Pha Tat Luang
We bewegen ons in Vientiane voort met een gehuurde fiets: een kleine damesfiets, uitgerust met een pracht van een winkelmandje aan het stuur. Zo kan je op een dag de belangrijkste sites in Vientiane bezoeken, want ook al is het de hoofdstad, ze is kleiner dan Gent en relatief rustig (naar Aziatische normen uiteraard). Fietsen tussen de talloze brommertjes en dikke 4x4's is wel een speciale ervaring,vooral omdat rijstroken eerder indicatief blijken te zijn. Maar je went er al snel aan.
We blijven slechts anderhalve dag in Vientiane, want veel valt er niet te beleven, tenzij je een tempelfreak bent. Hugo en ik behoren echter niet tot deze categorie mensen, en besluiten dan ook dat het na het bezichtigen van de 3 belangrijkste tempels al welletjes is geweest. Al die beelden en tempels lijken heel erg op elkaar, al zitten er soms enkele prachtige beelden met vuile manieren tussen... De stoepa en tempel van Wat Pha Tat Luang zijn wel mooi, maar na tien minuten zijn we al op zoek naar een koel terrasje. Het is op de middag veel te warm om rond te lopen. En bovendien slapen we allebei heel slecht en dat beginnen we te voelen.
Het is tijd om de natuur in te trekken en de bergen op te zoeken. Dat is meer "my cup of tea"!
Ontbijten in Vientiane, en dit voor 1,5 euro.
Beeld met vuile manieren
De namaak Arc De Triomphe. Mooi van ver, maar ver van mooi als je er met je neus op staat. Het is grotendeels onafgewerkt en is gewoon een gigantische blok beton.
De stoepa van Wat Pha Tat Luang
The night train
Uit gemakzucht schrijf ik dan toch in het Nederlands, anders zit ik veel te lang achter die pc's...
Vier uur! Meer hadden we niet om van de luchthaven van Bangkok tot aan het treinstation aan de andere kant van de stad te geraken, met daarin inbegrepen de douanecontrole, bagage oppikken en tussenstop aan het hotel van Hugo om mijn overbodige winterkledij daar voor enkele weken achter te laten. En of dat overbodige kledij is voor de eerste weken van deze reis: temperaturen boven de 30C en geen regen. Maar enfin,we hadden dus vier uur, doenbaar, indien mijn vliegtuig geen vertraging had. En uiteraard deed Londen zijn reputatie alle eer aan: iedereen zat al op het vliegtuig maar het vertrok maar iet. Vreemd... Reden: ze kregen de passagierstunnel niet weggesleept,hij zat geklemd tegen het vliegtuig. Uiterst zeldzaam zeiden ze. Prutserij dacht ik. Twee uur vertraging, dus het werd al zeer nipt. De Australier naast mij liet het niet aan zijn hart komen, hij glunderde,want had net zijn allereerste sudoku opgelost en vertelde mij dat heel fier. Well done mate! Ik vroeg hem ook eens die met twee sterren op te lossen. Hij begon er meteen aan. In Bangkok was deze nog altijd niet opgelost :-)
Eens in Bangkok ging ik op snelwandeltempo door de luchthaven om tijd goed te maken en voila, als een van de eerste aan de douane. De slaaptrein haalden we zelfs nog vlotjes.
Deze nachttrein rijdt van Bangkok naar Nong Kai, stadje op de noordelijke grens van Thailand en Laos. Een rit van 12 uur, maar dat loopt meestal wel wat uit. Veel reizigers op deze trein. Hugo en ik bestellen meteen een "pintje", als je een 64cl flesje zo mag noemen. Dat is eigenlijk bijna hetzelfde als drie pintjes bij ons. Maar je hoort ons niet klagen... Van de 12 uur heb ik er in totaal 2 geslapen. Samen met de 3 uur slaap op het vliegtuig geeft dat 5 uur slaap op 2 nachten. Ik denk dat het woord jet-lag hier zeker op zijn plaats is. Het was meer zweten en woelen in dat bedje. Als halve zombie kwam ik dan ook in Laos aan...
Tijdens de wankele rit met de nachttrein, moest ik constant aan dit nummertje uit the good old nineties denken:
Vier uur! Meer hadden we niet om van de luchthaven van Bangkok tot aan het treinstation aan de andere kant van de stad te geraken, met daarin inbegrepen de douanecontrole, bagage oppikken en tussenstop aan het hotel van Hugo om mijn overbodige winterkledij daar voor enkele weken achter te laten. En of dat overbodige kledij is voor de eerste weken van deze reis: temperaturen boven de 30C en geen regen. Maar enfin,we hadden dus vier uur, doenbaar, indien mijn vliegtuig geen vertraging had. En uiteraard deed Londen zijn reputatie alle eer aan: iedereen zat al op het vliegtuig maar het vertrok maar iet. Vreemd... Reden: ze kregen de passagierstunnel niet weggesleept,hij zat geklemd tegen het vliegtuig. Uiterst zeldzaam zeiden ze. Prutserij dacht ik. Twee uur vertraging, dus het werd al zeer nipt. De Australier naast mij liet het niet aan zijn hart komen, hij glunderde,want had net zijn allereerste sudoku opgelost en vertelde mij dat heel fier. Well done mate! Ik vroeg hem ook eens die met twee sterren op te lossen. Hij begon er meteen aan. In Bangkok was deze nog altijd niet opgelost :-)
Eens in Bangkok ging ik op snelwandeltempo door de luchthaven om tijd goed te maken en voila, als een van de eerste aan de douane. De slaaptrein haalden we zelfs nog vlotjes.
Deze nachttrein rijdt van Bangkok naar Nong Kai, stadje op de noordelijke grens van Thailand en Laos. Een rit van 12 uur, maar dat loopt meestal wel wat uit. Veel reizigers op deze trein. Hugo en ik bestellen meteen een "pintje", als je een 64cl flesje zo mag noemen. Dat is eigenlijk bijna hetzelfde als drie pintjes bij ons. Maar je hoort ons niet klagen... Van de 12 uur heb ik er in totaal 2 geslapen. Samen met de 3 uur slaap op het vliegtuig geeft dat 5 uur slaap op 2 nachten. Ik denk dat het woord jet-lag hier zeker op zijn plaats is. Het was meer zweten en woelen in dat bedje. Als halve zombie kwam ik dan ook in Laos aan...
Tijdens de wankele rit met de nachttrein, moest ik constant aan dit nummertje uit the good old nineties denken:
Abonneren op:
Posts (Atom)