We beslissen de Coromandel te laten voor wat het is door het slechte weer en naar Northland (het stuk ten noorden van Auckland te rijden). Het is een lange rit tot Whangarei waar we de eerste noemenswaardige stop houden: de Whangarei Falls. In deze regio is er nog veel te zien, maar vooral bij goed weer en het interessantst is dan een boottocht te maken. Daar hebben we beiden niet teveel zin in en ook niet teveel tijd eigenlijk. We hebben andere plannen en rijden verder naar het noorden.
Anekdote: We rijden door tot net onder het meest afgelegen stuk van Nieuw-Zeeland: 90-Mile Beach. Het is al een tijdje donker wanneer we in Kaitaia aankomen, het grootste 'stadje' in het noorden. We willen van daaruit morgenvroeg vertrekken voor ons quad-avontuur. Er zijn niet veel overnachtingsmogelijkheden en we kiezen er een van de twee hostels uit. Het wordt uitgebaat door Maori en we krijgen een korting omdat er geen warm water is door een ondefinieerbaar probleem. Een koopje dus, maar ook een beetje verdacht al. Onze kamer valt op het eerste zicht wel mee, gewoon twee bedden in een kale kamer maar meer moet dat niet zijn. Ewoude ruikt echter al meteen onraad, dankzij haar gevoelige reukorgaan want ze heeft al snel een allergische reactie door het vele stof op onze kamer. Als we alles eens nader inspecteren ontdekken we heel wat spinnenwebben, incluis een megagrote in de badkamer, beestjes onder het bed en op de muur en gewoon veel stof overal. Er is maar één heel pluizig deken per bed, ook al niet ideaal voor ons kleinste haar ademhalingsorganen. Voor mij is er niet echt een probleem, ik heb niet snel slapen in zo'n omgeving (ik ben er aan gewend van thuis :-) ), maar Ewoude durft al eens serieus ziek te worden na een nacht in dergelijke kamer. Veel kuisen doen ze hier blijkbaar niet, en kan er inkomen dat dat niet leuk is, maar als je een hotel uitbaat moet je misschien toch eens overwegen om af en toe wat te kuisen. Ale, ik ben geen hotelexpert en wil niet met de vinger wijzen, maar toch...
Ik geef de kabouter mijn slaapzak zodat ze al geen last heeft van het pluisdeken en we ontdekken een systeem waarbij het doenbaar is in die kamer te slapen: we zetten het slaapkamerraam open en de badkamerdeur, waarbij we ook het licht in de badkamer laten branden zodat het eraan gekoppelde afzuigsysteem de hele tijd actief is. Zo krijgen we een doenbare circulatie van verse lucht door onze kamer, al is het uiteraard wel koude lucht. Onder mijn dekentje is het niet echt warm maar het gaat nog net, het is vooral het irritant lawaai van dat afzuigsysteem dat me wakker houdt. Maar we overleven het en Ewoude kan ademen :-)
Ik sta die ochtend vroeg op, als je al mag spreken van opstaan want daarvoor met je technisch gezien eerst geslapen hebben. Er is immers voetbal op den televies: Nederland – Uruguay, halve finale van het WK. Ik zie Wesley Sneijder nog eens een pietgoal maken op dit WK. Ik vind hem een goed speler, maar zijn goals op dit WK zijn bijna allemaal te vatten onder één noemer: hoerenchance! Vreemd woord eigenlijk, hoerenchance. Vanwaar komt dat? Hebben hoeren dan zoveel geluk? Is het dank zij deze immense portie geluk dat ze in de prostitutie zijn geraakt? Zijn we jaloers op hen dat zij het zo getroffen hebben, heb je ooit al iemand horen zeggen: 'Wauw, jij gelukzak, jij bent een prostituee!'. Ik denk het niet... Verder ehymologisch onderzoek is hier op zijn plaats maar dat zou me te ver afleiden van de kern van het verhaal, die ik ondertussen zelf al volledig bijster ben. Ik was dus bezig over het vuile, stoffige hotel en de halve finale van het WK. Eigenlijk is alles verteld. Verder met de reis dus!
De volgende ochtend rijden we naar het nabijgelegen dorpje Ahipara waar we een quad toch aanvatten. Laat het avontuur beginnen. In het eerste deel rijden we over grindwegen en rotsen over een bergje! Heel technisch stuk hier waarbij je soms heel veel gas moet geven om over een rots te geraken en door heel diepe plassen scheurt! Hier is Ewoude in actie op de berg.
Eens over de berg zit je plots op een reusachtig strand met immense duinen.
Tijd om eens goed te scheuren door dit woestijnachtig strand
Als je achter de duinen verscholen zit en de zee niet zit waan je je echt in een woestijn. Gek!
Speciale zandformaties
Er zijn enkele reusachtige duinen, perfect voor zandtobagon: met een sleetje recht naar beneden. Je haalt verbazend hoge snelheden op deze steile duinen
Tijd voor een beetje poseren voor een speciale rots. Stoer e, zo op een quad zitten
Uitzicht over Ahipara vanop de berg
In de namiddag doorkruisen we de oostkant van Northland, waarbij we zelfs een kleine ferry nemen. Eentje van de mooie zichten onderweg
In het Waipoua Forest stoppen we om de grootste Kauri Tree te bekijken, dat zijn reusachtige inheemse bomen. Hij is gigantisch, zeker vergeleken met ons Ewoude.
Na een tweede overnachting in Northland rijden we de volgende dag Auckland binnen, waar we een slot breien aan onze reis samen.
Twee nachtjes Auckland. Het regent af en toe...
... maar we laten het niet aan ons hart komen! Tree scoops, please!
De avond naar de cinema om in de Imax een filmpje mee te pikken draait op een sisser uit, ze spelen enkel Toy Story 3D. Who cares! Maar we laten de pret niet bederven
Auckland by night, allemaal lichtjes!
Het regent van de gekke christenen in Queen Street, de hoofdstraat in Auckland. Koorgezangen, predikers, gek oud koppel die uit de bijbel zingen, en ander doorgedraaid volk dat beweert dat ze kunnen genezen door mirakels. Wij steken ze in de Marikollen, hier lopen ze op straat en vallen ze ons lastig. Die Jezus moet precies ne gralijk specialen geweest zijn...
We vieren onze laatste avond met een lekker maal in The Belgian Beer Cafe! Heerlijk, een Ewoude trakteert, dat kan ik niet laten liggen :-)
Een mooie afsluiter! En bij toeval blijkt onze ober iemand te zijn die ik ken: Tim, één van de Ieren waarmee ik samen couchsurfte in het zuiden van NZ in Invercargill. Hij deelt nu een appartement met enkele andere Ieren en nodigt me uit bij hen te logeren wanneer ik terug in Auckland ben. Daar zeg ik geen neen tegen! Maar eerst genieten van de laatste avond met mijn zus. En wat is beter dan een reusachtige chocolademousse!
De volgende ochtend staan we op voor dag en dauw, want Ewoude haar vliegtuig vertrekt op een onmenselijk uur. Ik zet haar af aan de luchthaven, en dan pas besef ik het: Ewoude is weg, terug naar huis en ik ben weer alleen. Het is alsof er een rots op mijn hoofd valt wanneer ik wegrijd van de luchthaven. Deze tien dagen zijn voorbijgevlogen. Ze waren ongetwijfeld intens en ik heb er ongelooflijk van genoten. We hebben veel geld uitgegeven voor allerlei avontuurlijke activiteiten maar daar geven we niet om. Ik mis ze al wanneer ik wegrijd. Het lijkt wel alsof ik het afscheid steeds pas besef wanneer ik al weg ben en het al te laat is. Ik voel het dan altijd aan alsof ik niet op een degelijke manier afscheid heb genomen. Het afscheid komt altijd veel te snel, en vroeger dan je verwacht. Ik ben mijn ontmoeting met Ewoude begonnen met een nummer van de Tröckener Kecks, en een strofe daaruit is ook de perfecte afsluiter:
Het was een dag zo mooi
In geen tijden zo genoten als vandaag
Ga nu maar, ik blijf nog even hier
Maar ik wil je nog bedanken
Voor wat je hebt gedaan
Het afscheid komt altijd te vroeg
