Ruta 40 bus

Na El Bolson wil ik dieper in Patagonia doordringen. Mijn volgende halte is El Chalten, bekend voor uitstekende trekkings en klimmen dankzij de aanwezigheid van de wereldvermaarde Fitz Roy! Maar het is niet zo eenvoudig om in El Chalten te geraken, alleszins niet als je langs de Andes wil blijven reizen en de fameuze Ruta 40 naar het zuiden te volgen. De andere optie is naar het oosten van Argentina te reizen via bredere maar saaie banen en zo een grote omweg te maken. Daar heb ik allesbehalve zin in. Ik zou graag doorreizen langs de Ruta 40, want dat is toch iets specialer en het oog wil ook wat. Om al liftend door te reizen heb ik een tent nodig en veel tijd om langs deze desolate baan te reizen. Maar er is een andere optie. Deze tijd van het jaar is er twee keer per week een bus die van Bariloche, via El Bolson, naar El Chalten reist. Het is een busrit van 30 uur via grotendeels grindbaan (want de Ruta 40 is vaak grind in deze streek van Argentina). Een trage, duurdere, lange en hobbelige rit dus om zo een kleine 1000 km af te leggen, maar dat heb ik er zeker voor over. Nu ik hier in Patagonia ben wil ik er het meeste uithalen.

Na vier dagen El Bolson vertrek ik 's avonds laat met de bus naar El Chalten om daar de volgende nacht heel laat (rond 2 uur) aan te komen.Tijdens de dag maakt de bus ook enkele stops in stadjes langs de weg (zoals Perito Moreno) en eentje bij het vallen van de avond in een winkeltje/café waarbij 'the middle of nowhere' de enige perfecte omschrijving is. De verlaten omgeving spreekt toch tot de verbeelding en levert een mooie beelden op. Ook al zijn de zichten tijdens de dag vaak hetzelfde i.e. dorre pampa's op een achtergrond van de veraf gelegen Patagonische pieken, ik ben blij dat ik deze bus heb genomen. Je krijgt een perfect beeld van de uitgestrektheid en leegte van deze streek, die aan de rand gesierd wordt door fabuleuze kale sneeuwpieken.

De leegte langs de Ruta 40. In de verte is er steeds een glimp van de ruwe Andespieken op te vangen

Ruta 40 vanuit de bus. Dit is de beste baan hier, en het gaat niet altijd even vlot :-)

Dit gezellig ingerichte cafeetje/museum was enigszins het enige bezoeken waard in Perito Moreno. Het stadje (eig een dorp voor mij) is verlaten en doods zoals zijn omgeving

De laatste stop bij het vallen van de avond levert prachtige zichten

Zoals een zicht van deze lange wolk boven een slingerende rivier boven een leeg landschap

Een van de beestjes uit de collectie dode drogende beestjes net buiten dit winkeltje

Ruta 40 in het zuiden van Argentina is wel degelijk 'the middle of nowhere':

El Bolson

Een busrit van enkele uren brengt me vanuit San Martin tot 100 km ten zuiden van Bariloche, waar het 'hippiestadje' El Bolson ligt. Het rustigere kleine broertje van het nabijgelegen overtoeristische Bariloche is met zijn relaxte sfeer een heim voor hippies vanover de hele wereld. El Bolson mag dan nog steeds een complexloos stadje in een verrukkelijke bergomgeving zijn, om te zeggen dat het hier stikt van de hippies zou veel meer dan een overstatement zijn. Maar het moet zeker en vast gezegd dat het hier veel aangenamer vertoeven is dan in Bariloche dat met zijn overvloed aan toeristische winkels en reisbureaus en busladingen weekendtoeristen ongetwijfeld één van de populairste vakantiebestemmingen bij de Argentijnen is. Geef mij dan maar het knussere (al is het stadje de laatste jaren zienderogen uitgebreid) El Bolson, dat kwa ligging en uitzichten zeker niet moet onderdoen voor de slokop van een buur.

De baan naar El Bolson belooft al veel goeds

Ik arriveer redelijk laat in El Bolson. Het is al donker en ik moet nog een slaapplaats zoeken. Ik heb geen grondplan van de stad en geen idee waar de bus me heeft gedropt. Ik stap op goed geluk een richting uit en kom gelukkig in het centrum terecht waar ik voor een (uiteraard) gesloten toeristisch infocentrum sta. Er hangt wel een bord uit met alle hotels en hostels aangeduid op een plan. Ik probeer er een paar te memoriseren en begin dan te stappen met mijn veel te zwaar geladen rugzakken. De eerste twee zijn gesloten, dus dat begint al goed. Ondertussen word ik ook nog eens aangevallen door een grote hond, die duidelijk niet blij is om me te zien. Het baasje moet buiten komen om de hond van bij me weg te slaan. Ja, de spuitjes tegen hondsdolheid waren zeker geen overbodige luxe.

Na wat rondvragen kom ik uiteindelijk in de Refugio Patagonico terecht, een rustiek hostel net buiten het centrum. Daar is er nog plaats. Gelukkig, want ik ben doodmoe. Het weer, dat van heel warm plots naar ijzig koud en hevige sneeuw was omgeslagen de laatste dagen, heeft blijkbaar toch een reactie in mijn lichaam teweeggebracht. Ik kruip al snel in bed, maar het mag niet baten want de volgende dag sta ik op met lichte koorts en gezwollen klieren in de keel. Niet ideaal voor een trekking, maar misschien is het morgen al over, dus ik begeef me toch maar naar de Club Andino, de klimmersclub die ook info verschaft over trekkings in de buurt en de toestand van de paden kent. Daar raden ze me alle meerdaagse trekkings af omwille van diepe sneeuw op de hoger gelegen paden. The story continues, het is nog steeds iets te vroeg op het jaar. Ik kan het moeilijk geloven dat het nog zo slecht is, want begin november moet dat nu toch stilletjesaan begin beteren. Ik praat in het hostel met een Spanjaard die daar werkt en hij heeft vorige week de tweedaagse tocht gedaan die ik in gedachten had. Hij zegt dat er inderdaad nog sneeuw ligt maar dat het zeker te doen is als je goeie wandelschoenen hebt. De refugio's zijn wel nog gesloten, maar dat wil enkel zeggen dat het fornuis en andere voorzieningen niet aanwezig zijn. Je kan er wel blijven slapen als je zelf kookgerei en slaapzak meehebt. Dat klinkt al veel beter. Ik tref meteen alle mogelijke maatregelen om morgen te vertrekken: ik ga kampeervoedsel kopen en maak mijn zak al gereed. Ik eet ook enkele citroenen om de toestand van de keel trachten te verbeteren, want zoals ik me vandaag voel is een tweedaagse trektocht op mijn eentje in de sneeuw uitgesloten.

El Bolson, gezellig stadje op een achtergrond van rotsige bergen

De volgende ochtend ontdek ik dat mijn voorbereidingen iets te optimistisch waren. Nog steeds keelpijn, gezwollen klieren en niet al te opperbest gevoel. Aangezien ik het risico niet wil nemen nog zieker te worden door in verzwakte toestand zo een tocht te maken en zo de grote trekkings die eraan komen in het zuiden van Patagonia, te hypothekeren, beslis ik om niet te vertrekken en nog een dag in het hostel te blijven. Als ik morgen beter ben, zal ik proberen de volledige wijde omgeving van El Bolson in één dag door te trekken per fiets. Dat moet ik zeker aankunnen en zo kan ik heel veel van de pracht van de El Bolson vallei in korte tijd bewonderen. De grote trekkings zal ik dan houden voor het zuiden, want daar wil ik koste wat het kost de wijde natuur in met de rugzak!

Na een tweede recuperatiedag en citroenen eten is het herstel van mijn lichaam ingetreden. Ik voel me goed genoeg om op de fiets te springen en de laatste ziektekiemen eens goed uit te zweten. Bovendien is het prachtig zonnig weer, ideaal voor een tochtje van 75km. Dit is wat El Bolson te bieden heeft:

Lago Puelo, mooi meer in Nationaal Park nabij Lago Puelo

Eerste stop voor lunch aan het meer op een stoeltje uitgekapt in een boom

Fietsen door de bossen op weg naar een paar klimmetjes en constant langs de voet van de bergen

Nog eens een waterval voor de verandering. Wel wat meer afgelegen en in een prachtig dal

Voorzichtig over deze heel robuuste brug

Na de waterval neem ik een binnenwegje door het bos langs wandelpaden. Hier ontdek ik wat meer het echte mountainbikewerk, met steile modderige hellingen. Hier kan ik me echt uitleven. En er is ook niemand te zien op dit pad

Zicht vanop het hoogste punt van mijn tocht over de vallei van El Bolson, helemaal tot Lago Puelo! De beloning na een lange cross country

Cabeza Del Indio, het hoogste punt waar ik stond voor het panoramisch zicht. Het is een inham in een rots en geeft de indruk van een gezicht in de rots. Vandaar Cabeza (gezicht).

Nog een tweede panoramisch fotootje

San Martin de los Andes

Mijn driedaagse fietstocht eindigt in dit stadje dat, hoe kan het ook anders, aan de voet van de Andes ligt. Het ligt aan het einde (of het begin, hangt er van af hoe je het bekijkt) van de Ruta del Siete Lagos. Het is niet louter omwille van de pracht van deze Ruta dat ik naar San Martin fiets, ik heb ook al ander idee in mijn achterhoofd. San Martin is namelijk de perfecte uitvalsbasis voor een trekking op Volcano Lanin. Deze perfect conische vulkaan van 3700m heb ik aangestipt op mijn 'to do'-lijstje. Niet overdreven hoog, en het is een twee- tot driedaagse tocht om tot de top te klimmen. Het lijkt me een hele interessante klim en het is een van de hoogste toppen van Patagonia.

Eens in San Martin ga ik meteen naar het informatiecentrum van het Parque Nacional de Lanin om me over deze klim te informeren en de weerstoestand te weten. Meteen wordt de lijn der tegenvallers van de voorbije geschrapte trekkings doorgetrokken: er ligt nog veel sneeuw en het is een stuk gletsjerklimmen. Je mag de top dus enkel bereiken indien je de nodige uitrusting hebt zoals een GPS-apparaat, crampons, een ijsbijl en nog een paar onnozelheden. Ik zou dit allemaal moeten huren voor de onaangename prijs van 100 dollar. Daarbij komt nog dat ik verplicht een gids moet nemen, hetgeen rond de 300 dollar zal kosten. Voor een twee- tot driedaagse tocht wordt dit al onvoorstelbaar duur en Volcano Lanin kan mijn rug dus op! Ik ben weer net iets te vroeg om meer gunstige omstandigheden te hebben en de klim zonder gids te doen.

Plan aanpassen dan maar. Misschien kan ik met een huurauto zelf naar de vulkaan rijden en een dagtocht maken tot halverwege de vulkaan. Dat zou ook al mooie zichten opleveren. En ik heb geluk, want in mijn hostel loop ik de Zwitserse Martina weer tegen het lijf. Dat is al de derde keer tijdens mijn reis en ze ligt zelfs op dezelfde kamer als mij. Van toeval gesproken. Ze blijft maar een nacht in San Martin maar via haar leer ik een Francaise kennen die ook graag een dagtocht op de vulkaan wil doen. Ideaal, en niet veel later hebben we al beslist om samen een auto te huren en de volgende dag naar daar te rijden.

Vol goede moed vertrekken we al vroeg de volgende ochtend, want het is nog 120km tot de vulkaan. Ik zal dan toch een stuk van de klim kunnen doen. Het weer ziet er echter niet al te goed uit, het regent de hele rit. Eens we dichter bij de Lanin vulkaan komen en hoogte winnen, wordt de regen ijziger. Even later is het al sneeuw, die aanvankelijk niet blijft liggen, maar hoe hoger we gaan, hoe heviger de sneeuwval. Al snel enkele centimeter op de baan maar er is nog altijd een goed spoor voor de enkele wagens die zich op deze afgelegen weg naar de grens met Chile bevinden. Ik kan nog steeds vlot rijden zonder slippen. Maar wat ik langzaamaan begon te vrezen wordt onvermijdelijke werkelijkheid: op een luttele 3km van de vulkaan en de start van het pad moeten we stoppen.

Naarmate we dichter bij Volcano Lanin komen verandert de regen in sneeuw die verderop zelfs al op de baan blijft liggen

Twee auto's voor ons hebben zich vastgereden in de sneeuw. En nu we stilstaan in de groeiende laag sneeuw mogen we ons meteen bij de vastgereden wagens rekenen, evenals de auto achter ons. De eerste auto probeert los te komen terwijl enkele mensen duwen, maar de wagen slingert alle kanten op en eindigt in de berm, waar hij nu zeker en vast nooit meer zal uitgeraken zonder enige takelhulp.

De auto voor ons heeft zich vastgereden in de sneeuw

Een andere auto die er langs wou rijden is al in de berm beland. Miserie troef

Okay, eindstation is van ons geplande Lanin avontuur! Het mag blijkbaar niet zijn. Maar toch blijf ik lachen want ik geniet van het glibberavontuur van onze en de andere wagens. We zitten allemaal lekker vast in een kleine sneeuwstorm. Ik stap ook eens uit op mijn stoffen sletsen, maar ik kom al snel tot het besef dat dit niet mijn beste idee was. Weer in de wagen dan maar, en wachten op hulp, want volgens een andere chauffeur is er een truck van het leger op komst om ons uit deze situatie te helpen. Ik kan niet anders dan lachen met de hele situatie, want hoe spijtig het ook is dat ook deze trek in het (bevroren) water valt, het is toch ook een speciale ervaring. En uiteraard een goed verhaal. Na een kwartiertje is het leger ter plekke. Gelukkig maar, want ik had geen flauw idee hoe we uit deze situatie moesten geraken. Er was ook geen oplossing denk ik, naast wachten op hulp natuurlijk. Zowel de Francaise als ikzelf hebben geen gsm bij, dus gelukkig waren er nog enkele Argentijnse optimisten die zich ook vastreden in deze witte miserie, of we hadden hier mooi gestaan in de sneeuw. Ik besef nu dat de verhalen over Patagonia en het labiele weer niet overdreven zijn. Vier seizoenen op 1 dag, inderdaad, en sneeuwen kan het op elk moment van het jaar, zelfs in het hart van de lente!

Volcano Lanin, 'Una experiencia inolvidable' (een onvergetelijke ervaring). Dat kan je wel zeggen inderdaad!

Ik wou hier het nummer 'Soms sneeuwt het in de lente' van de onevenaarbare Bart Peeters posten, maar omdat het niet terug te vinden is op youtube post ik hier dan de originele versie van Prince 'Sometimes it snows in April'

Three days cycling Patagonia

Ik wil graag de omgeving van Bariloche verkennen, en vooral dan de baan tussen Bariloche en San Martin de los Andes, 200km ten noorden van Bariloche. Deze baan staat bekend als de 'Ruta de los siete lagos', of om het in het Nederlands te zeggen: de zeven meren route. Deze loopt dwars door de machtige natuur van het Parque Nacional Nahuel Huapi en zou naar verluid het ene schilderachtige zicht na het andere opleveren. Wie deze route aflegt doet dit nagenoeg op één dag met een huurwagen of met een georganiseerde bustour. Een auto is te duur want ik ken niemand die van plan is deze route te volgen en na de laatste teleurstellende ervaringen met de georganiseerde tours in Argentinië heb ik die optie al meteen van de tafel geveegd. Ik heb het idee in mijn hoofd gestoken om dit proberen per fiets te doen, want na mijn lange fietsreis in Nieuw-Zeeland mis ik het stalen ros en heb ik zin om het nog eens te bestijgen voor enkele dagen. Slechts twee problemen: een fiets vinden voor drie dagen met fietszakken, en, hoe krijg ik de rest van mijn bagage in San Martin?

Ik vind slechts één plaats waar ze occasioneel mountainbikes verhuren voor meerdere dagen met bagagezakken erbij. De eigenaar is er niet, maar via skype stellen ze me in contact met hem. Eerst was hij twijfelend, maar wanneer ik hem over mijn tocht door Nieuw-Zeeland vertel is hij meteen gerustgesteld en op een half uurtje is alles geregeld. Morgen kan ik de fiets oppikken met twee zakken achteraan gemonteerd. Drie dagen later zal hij de fiets komen ophalen en de rest van mijn bagage meebrengen. Perfect, al is het wel iets duurder dan verwacht, maar what the hell, het zal zeker de moeite zijn! Normaalgezien is het een tocht van 200km, maar door enkele problemen draait het uit op 280km. Meer daarover in het fotorelaas over deze drie schitterende fietsdagen!

Eerst 10 kilometer fietsen tot Bariloche van de fietsverhuurzaak en daarna 20 redelijke vlakke kilometers langs het meer. De start gaat vlot en snel met de bergen steeds naast me. Lekker!

Eens weg van het meer begint het op en neer te gaan om van meer naar meer te rijden

Panoramake van een zicht vanop de weg

Nog steeds langs Lago Nahuel Huapi, want dit is een gigantisch meer

Even een korte rivier oversteken die tussen twee aanpalende meren loopt

Andere meer aan andere kant van de brug

Een stuk minder bagage dan in Nieuw-Zeeland. Gelukkig maar!

Een voorbijganger dringt aan om een foto te nemen. Hoe kan ik dat weigeren

En eentje voor mezelf aan het volgende meer, ik ben bijna in Villa Angostura, eerste overnachtingsplaats

Wat een zichten op de ontelbare bergen langs deze route

Om later te herinneren aan welk meer ik ondertussen ben, een fotootje van een infobord: Lago Espejo dus

Start van mijn tweede dag en alweer prachtig weer! Dit is net voorbij Villa Angostura waar ik de eerste nacht doorbracht. De benen voelen nog goed na een volle dag fietsen

Panorama vanuit Villa Angostura

De enige lodge tussen Villa Angostura en San Martin is nog gesloten en gaat pas binnen enkele dagen weer open. Aangezien ik geen tent bij heb moet ik een omweg maken naar Villa Traful, een klein dorp zo een 40km van de baan. Dat betekent dus 80km extra omweg, waarbij ik over de hoogste pas langs deze weg moet, de Portezuelo. Een lange klim om aarden baan, geen makkie

Op weg naar Villa Traful, heel weinig verkeer, maar mooie en ijzig stille natuur!

Op 10 km van Villa Traful slaat het noodlot toe: mijn achterband ontploft met een luide knal

Serieus probleem, want ook al heb ik reservebinnenbanden bij me, de buitenband is over een lengte van vijf centimeter gescheurd en daar heb ik geen reserve van. Ik sta hier mooi te koekeloeren en ben nog ver van het eerste huis verwijderd

Gelukkig heb ik vroeger veel naar McGyver gekeken, en ik haal mijn beste skills boven. Ik vind 5 snelbinders in de reparatiekit en bind die rond het wiel en de gescheurde band om zo de scheur redelijk dicht te houden en de binnenband af te schermen. Mijn trucje werkt als het ware en ik kan tot in Villa Traful fietsen

Weer op weg naar Villa Traful waar er hopelijk een fietswinkel of iets dergelijks is, want ik heb een nieuwe buitenband nodig want nog 100km te gaan morgen en met deze kunst- en vliegwerk reparatie haal ik het niet. Bovendien is er op die 100km tussen Vila Traful en San Martin helemaal niks! Dus ik kan het me niet veroorloven om daar te stranden

De Villa Traful anekdote: Wanneer ik in Villa Traful aankom merk ik meteen dat dit meer een vakantiedorp is dan een echt levendig dorp. Er zijn vele hosteria's en hutjes, maar het meeste is allemaal nog gesloten, want we zijn nog net buiten het seizoen. Alle huizen zijn vrij verspreid in het bos en langs de oever van het meer. Ik spreek wat mensen aan (in het Spaans, want Engels spreken ze hier niet) om te weten of er een fietswinkel of fietsverhuurplaats is. Er is slechts een man die fietsen verhuurt, maar die is nu net op reis en een fietswinkel is er al zeker niet. Mijn enige kans is dus om iemand te vinden die een mountainbike heeft met dezelfde maat van wielen en hopen dat hij een reserveband heeft, of de band van zijn fiets overkopen.
Na twee uur ronddolen door het dorpje en de helft van de inwoners te hebben aangesproken (wel heel goed om mijn Spaans te oefenen) ziet het er lichtjes hopeloos uit: ik heb nog geen band gevonden en van de twee hostels die er zijn is er eentje volgeboekt door een school en de andere is gesloten. Alle andere duurdere dingen lijken ook zo goed als gesloten. Ik weet niet goed wat doen en binnen een uur wordt het donker. Ik ga nog even naar de rand van het dorp en hopelijk is daar een hostel of dergelijks open. De fietsband vervangen heb ik al lichtjes opgegeven. Ik denk al om de bus te bellen om morgen terug te gaan naar Villa Angostura en de fietstocht dus zal moeten staken. Dit gaat hier op een serieuze teleurstelling aflopen na twee mooie fietsdagen, en het mooiste stuk van de route moe nog komen. Maar net wanneer de nood het hoogst, is de redding nabij. Op weg naar de rand van het dorp komt er plots een dame uit een winkel gelopen. Ik had haar een uur geleden al aangesproken, maar ondertussen is haar broer thuisgekomen en hij heeft een mountainbike en een reserveband! Het zal toch geen waar zijn zeker. De man komt naar buiten met zijn banden, en het is perfect dezelfde maat, ja zelfs hetzelfde merk. Het is zijn oudere band want hij had dure nieuwe gekocht, maar de oude band is nog in perfecte staat. Enkele minuten later heb ik de banden vervangen en is mijn achterwiel weer zo goed als nieuw! Wanneer ik hem wil betalen weigert hij geld te aanvaarden. Hij noemt het een gunst van de ene fietser naar de andere. Wow, vriendelijk. Bovendien wijst hij me ook de weg naar een hosteria die open is en nog plaats zal hebben. Alles valt uiteindelijk op het nippertje nog op zijn plaats! De hosteria is wel drie keer zo duur als een hostel, maar het is niet dat ik veel andere keuze heb. Ik ben al blij dat ik mijn fietstocht kan verder zetten, dankzij mijn reddende engel Sergio. Maar het was een close call!

Lago Traful, ochtend van de derde dag en het weer is omgeslagen naar koud en regenachtig.

Wilde paarden in het bos hier

En dan is er weer de lastige Paso Portezuelo, want dat is het spijtige aan backtracking: als je over een berg fiets, dan moet je die de dag nadien opnieuw doen.

De 80 km omweg naar Villa Traful en terug zit erop. Weer op de Ruta de Siete Lagos

Nog eentje van de reusachtige meren tussen besneeuwde Patagonische toppen

Naar het einde toe word ik nog eens getrakteerd op een mooie waterval

Het lange grindstuk zit erop, de laatste 25 km zijn weer asfalt. En ik ben eindelijk voorbij het hoogste punt van de Ruta, na bijna 70km met veel klimmen. Hele zware en lange dag

Vanop het hoogste punt zie ik waar mijn eindbestemming ongeveer moet liggen en dat de baan tot daar enkel naar beneden loopt

De laatste koude dag eindigt met een snelle afdaling van 20km naar San Martin. Koud aan de handen en de benen, maar ik ben er geraakt. En het was de moeite! Blij dat ik dit per fiets gedaan heb, en ik ben gerustgesteld, de conditie is nog dik in orde