Sleepless in Miraflores

De vlucht van Auckland naar Santiago viel uiteindelijk heel goed mee. Ik vloog met LAN Chile, en het mag gezegd dat de bediening en comfort op hun vluchten subliem is: heel grote persoonlijke schermen met een ruime keuze aan (heel recente) films, series en muziek, lekker eten (zeker naar vliegtuignormen) en een overvloed aan heerlijke Chileense wijn. Ze komen voortdurend rond om de wijn bij te vullen en daar zeg ik geen nee tegen, in de hoop zo snel in slaap te vallen. Ik drink veel wijn, maar slapen doe ik zo goed als niet.

Ik heb geen directe aansluiting van Santiago naar Lima, maar moet een nachtje in Santiago doorbrengen. Ik heb geen reisboek en weet de toeters, nog de blazers van Santiago. Op goed geluk vraag ik in de luchthaven naar de naam van een goed en goedkoop hotel in het centrum, spring in een taxi met als enige info de naam van dit hotel. En dan maar hopen dat het allemaal meevalt. Het is laat in de namiddag en ik ben doodmoe. Ik breng de rest van de avond en hele nacht in bed door maar slaap zo goed als niets. Heel mijn gestel lijkt serieus ontregeld. Ik had een lichte verkoudheid toen ik Auckland verliet en de lange vlucht heeft mijn gezondheid niet echt verbeterd, maar slapen doe ik niet. Ik probeer de volgende dag toch even wat rond te lopen in Santiago, maar na twee uur geef ik het al op. Superdruk in het centrum en ik loop daar tussen als een zombie, geen flauw idee waar ik heen stap of wat ik hier doe. Ik loop verloren en wil mijn ogen sluiten. Dan maar een paar uurtjes in de lounge van het hotel gaan liggen, in afwachting van mijn avondvlucht. Van dit blitzbezoek aan Santiago zal ik niet al te veel onthouden...

Midden in de nacht land ik in Lima, na alweer wat vertraging. Ik heb al een hostel geboekt in Miraflores, de meer toeristische wijk van Lima, dus daar moet ik me geen zorgen over maken. Ook al is het midden in de nacht, slapen doe ik niet, ik blijf wakker liggen. Ik ben volledig ontregeld, maar nog niet oververmoeid, voorlopig toch niet...



De rotskust van Lima, die vaak getekend wordt door de vele paragliders aldaar

Ik blijf in totaal vier dagen in het Dragonfly Hostel in Miraflores, maar buiten de eerste dag doe ik niet echt veel. Die eerste dag ben ik vooral actief dankzij Marnix en Marijke, twee ex-collega's en vrienden die toevallig die dag ook in Lima zijn. Leuk om in het begin enkele bekende gezichten te zien om me aan te passen en te bekomen. Zij zijn net op het einde van hun Bolivia-Peru-trip en hebben ongetwijfeld enkele verhalen voor mij. We spreken af in het Parque Del Amor, aan de kust van Miraflores en vlak bij mijn hostel. Het is een mooi en gezellig parkje, hoog op de rotskusten Lima, bekend voor de vele koppeltjes die er komen. Samen lopen we de kustlijn af tot in Barranco, een andere toeristische wijk van Lima met enkele speciale straatjes.







Beeldjes van het gezellige Parque Del Amor!

Tegen de avond belanden we daar op een marktje met allerlei eetkraampjes, blijkbaar een feest aan de gang ter ere van een van de vele heiligen of maagden die ze hier vereren. Het eten ziet er lekker uit en we wagen ons er aan, een goede keuze, zo blijkt achteraf.
Daarna nemen we een collectivo terug naar Miraflores, waar het afscheid al volgt. Spijtig dat Ze morgen al vertrekken, enfin Marnix vertrekt in alle geval, Marijke gaat nog enkele weken in Cuzco doorbrengen. Het was een kort maar blij weerzien, en het deed goed voor mijn eerste echte dag in Zuid-Amerika om die met vrienden te kunnen doorbrengen, je voelt je meteen meer thuis en op je gemak, klaar om dit nieuwe hoofdstuk aan te snijden.




Barranco met Marnix en Marijke




Het avondmarktje in Barranco met de vele eetstandjes. De kok toont fier de vis die hij voor Marijke en mij gaat klaarmaken

De volgende drie dagen doe ik heel weinig in Lima, vooral te wijten aan mijn gebrek aan slaap. Ik slaap niet meer dan een uurtje of drie per nacht. Ik lig veel en lang in bed, maar kan de slaap maar niet vatten. Ik voel me met de dag zwakker en zieker worden hierdoor. De lange vlucht met een lichte verkoudheid heeft mijn gestel blijkbaar serieus ontregeld. Het enige wat ik kan doen is hopen dat ik vroeg of laat eens goed kan slapen. Door mijn vermoeidheid geraak ik zelfs nooit in het oude centrum van Lima. Het is een heel chaotische stad met duizenden collectivo's die volgeplakt staan met namen van wijken of straten, waarvan ik geen flauw benul heb waar ze liggen. Ik waag er me zelfs niet aan om zo een collectivo te nemen, het enige dat ik doe is elke dag wat rondkuieren in Miraflores, op zoek naar lekker voedsel, een goeie reisgids (want de Trotter die ik heb van 2003 is echt waardeloos), een nieuwe SIM-kaart en een nieuwe hoofdetelefoon. Niet spannend, maar meer kan mijn brein voorlopig niet aan.



Miraflores sfeerbeeldjes

Eens ik een goeie reisgids op de kop heb getikt begin ik eindelijk met mijn reis in Peru wat vorm te geven. Mabel, de eigenares van het hostel is een zeer vriendelijk meisje en we schieten goed op met elkaar. Aangezien ik de enige ben die meerdere dagen in het hostel verblijft, praten we nog veel en geeft ze me heel veel informatie over de interessantste plaatsen in Peru en verschaft me ook veel prijzen van activiteiten via reisbureaus van enkele vrienden. Zo heb ik tenminste wat meer zicht op wat er allemaal te doen is, want toen ik in Lima landde had ik nul komma nul gelezen over Peru en dus helemaal niks gepland. Peru is een ongeschreven blad dat langzamerhand gevuld raakt met wat droedels en gekrabbel...


Afscheid uit Dragonfly Hostel en van Mabel

Een week slapeloosheid doet me denken aan het album Stunt van The Barenaked Ladies, waar een combinatie van twee nummers dit weerspiegelt:

Voy a Peru

We schrijven donderdag 5 augustus, vandaag sluit ik een hoofdstuk van mijn leven af. Ik heb vijf en een halve maand doorgebracht in Nieuw-Zeeland, levend op mijn fiets. Maar vandaag laat ik de eilanden achter me en zoek opnieuw het vasteland op, meerbepaald het continent van Zuid-Amerika. Met pijn in het hart verlaat ik 's middags het appartement van mijn Ierse vrienden om te vertrekken naar een nieuwe onbekende wereld, althans voor mij, want we mogen gerust stellen dat Zuid-Amerika sinds 1492 is ontdekt en volledig uitgekamd (al is leeggeroofd ook geen slecht woordkeuze hier).

Op weg naar de luchthaven overvalt een gevoel van nervositeit me alweer, niet in het minst te wijten aan een lichte vorm van vliegangst, gekoppeld aan het feit dat ik geen flauw idee heb wat me te wachten staat aan de andere kant van de vliegtuigdeur eens deze geland is in Zuid-Amerika. Iedereen kent de urban legends over ontvoerde toeristen en gestolen ingewanden, de vele verhalen over beroofde reizigers, gestolen camera's, portefeuilles en noem maar op. Weldra zal ik aan de lijve ondervinden hoe het er in werkelijkheid aan toe gaat. Ook al sta ik altijd heel sceptisch tegenover dergelijke verhalen en heb ik al vaak ondervonden op voorgaande reizen dat dit vaak heel hard overdreven wordt en ter plekke goed meevalt, toch is er steeds een vorm van waarheid aan deze verhalen. Ze vallen niet zo maar uit de lucht. Maar van deze verhalen krijg ik niet echt schrik. Neen, ik ben eerder nerveus omwille van het onbekende, want ik heb zo goed als niet voorbereid voor mijn vertrek naar Zuid-Amerika en ik sta er weer alleen voor, geen vrienden meer rond me, geen vertrouwde uitvalsbasis. En dat maakt een mens iet of wat nerveus, want je moet vanaf nul herbeginnen. Maar ik beschouw het als een nieuw avontuur en heb ervaring genoeg om snel mijn draai te vinden, dat maak ik mezelf toch wijs...

Het begint al slecht, want het vliegtuig vanuit Auckland naar Santiago (hoofdstad Chile) heeft meer dan twee uur vertraging omwille van 'technische problemen'. Typisch, waarom moeten het weer technische problemen zijn. Een persoon die niet al te tuk is op lange vliegreizen hoort niet graag de woorden 'technische problemen'. Hoe vaag kunnen ze toch zijn. Waarom kan het nooit een andere reden zijn, zoals de wijnboer voor de bevoorrading van het vliegtuig staat in de file, of de piloot is nog bezig met de stewardess in de cockpit, of de toilet zit verstopt, of de microgolf om het eten op te warmen is stuk, of vallen die laatste dan weer onder de term 'technische problemen'. Als je enkele uren moet wachten begin je de meest absurde dingen te denken en ik ben weer goed op dreef. Misschien zet ik beter een muziekje op om me af te leiden...

Drinking signs

Nieuw-Zeeland heeft jarenlang een slechte reputatie gehad wat 'drunk driving' betreft. Maar de laatste jaren proberen ze daar wat aan te doen met meer controles en strengere straffen, maar vooral met een uitgebreide sensibiliseringscampagne via televisie en borden langs de weg. En dit niet alleen voor dronken rijden, maar ook voor overdreven snelheid. Een bloemlezing van enkele van de vele borden langs de weg, soms wel heel inventief.











De campagne op televisie is ook heel opvallend, want ze smijten met deze clipjes naar je hoofd, minstens één in elk reclameblok. Ze proberen steeds levensechte situaties na te spelen, en enkele clipjes spelen echt op het shockeffect. Kijk zelf naar twee voorbeeldjes:






Perfecte nummer dat hierbij past is eentje van onze recentelijk terziele gegane bierkennende zingende megaster, Michael Jackson. Als kind was dit een van mijn favoriete clipjes, en je ziet, ik ben het nooit vergeten:

Ten Days Off... Auckland

Terug in Auckland, derde en laatste keer. Ik verblijf op het appartement van Tim, Jack en Mark, drie Ierse gasten die een paar maand in Auckland blijven hangen om te werken. Ik heb nog 10 dagen voor mijn vlucht uit Auckland vertrekt en mag zolang op hun zetel blijven slapen. Hun appartement is al vrij klein voor drie personen met twee kleine slaapkamers, een kleine badkamer en een kleine leefruimte met miniscuul ingebouwde keuken. Voor de volgende tien dagen zullen we daar met vijf mensen leven want er verblijft nog een Ierse vriendin van hun, Celine. Ze slapen met twee in een bed en ik slaap op de sofa, een sofa die eigenlijk meer een tweezit is en te kort is voor in te liggen. De helft van mijn benen hangen over de rand van de zetel, maar ik trek het me niet aan. Ik heb een gratis slaapplaats bij drie leuke kerels en dus hopelijk tien leuke dagen. Overdag is Mark gaan werken, 's avonds werkt Tim vaak in het Belgian Beer Cafe, en Jack werkt meestal 's nachts in een Irish Pub, dus het is nooit echt overbevolkt in het appartement.


Mijn fiets past net op het kleine balkon van hun appartement


Met de Ieren in hun piepklein appartement. De woorden gezellig en knus worden graag gebruikt voor een te kleine living :-)

De ligging van hun appartement is perfect: midden in het centrum, vlakbij de bioscoop en net naast Real Groovy, de grootste en beste muziekwinkel van Nieuw-Zeeland. De collectie cd's is immens, met een duizelingwekkende sectie koopjes en goedkope tweedehandse cd's. In zo een winkel kan ik dagen doorbrengen. Ik heb de Real Groovy in Wellington, Dunedin en Christchurch al aangedaan tijdens mijn fietsreis, en 5 maand geleden was ik ook al in deze winkel in Auckland, maar nu heb ik tijd om hem eens goed uit te pluizen. Het is wel gevaarlijk voor mij om zo dicht bij dergelijke muziekwinkel te wonen voor 10 dagen, maar ik probeer me in te tomen...




Onze grootste uitstap in Auckland was een namiddagje naar het heel nabijgelegen Mission Bay met Tim en Celine, verder zijn we niet geraakt

Tim en ik hadden oorspronkelijk enkele plannen om een paar daguitstapjes te doen vanuit Auckland, maar daar komt niet veel van in huis aangezien we nooit op tijd uit bed geraken. Verder dan Mission Bay (strand niet ver van centrum Auckland) of de Tunnel Wharf aan de haven waar de terrasjes zijn, komen we niet echt. Maar dat vind ik niet zo erg. Onze beste uitstap is het concert van Florence and The Machine! Het concert was eigenlijk uitverkocht, maar ik kan via internet op het laatse moment nog 4 tickets op de kop tikken tegen een goedkopere prijs dan de oorspronkelijke. De Ieren ontzettend blij en ik ook! Nog eens een concertje, en het mag gezegd: Florence kan er iets van. Een schitterende show, steengoeie nummers, pracht van een stem en uitstekende lichtshow. Ik kan eindelijk nog eens genieten van een concert, toch een van mijn lievelingsbezigheden.



Sfeerbeelden van het schitterend concert van Florence en haar machien!

Een ander uitje was een avondje naar de comedy club aan de overkant van de straat. Altijd een risico, zo'n comedy club want je weet nooit wat je voorgeschoteld gaat krijgen. In ons geval stonden drie komieken op het menu: de eerste was tamelijk zwak, de tweede was zo uitermate zwak dat hij spontaan het gevoel van plaatsvervangende schaamte opwekte, en de derde was heel goed, gelukkig toch eentje op niveau. Halverwege besloot hij echter dat hij assistentie nodig had en ik was het uitgekozen slachtoffer dat vijf minuten bij hem op het podium mocht staan om hem te assiteren bij zijn trucs en grapjes. Ik ben daar niet meteen happig op, maar heb toch mijn best gedaan om naturel en normaal over te komen, iets wat voor mij niet gemakkelijk is :-)



Gewillig de grillen van de komiek ondergaan in de Comedy Club

De dagen in Auckland zijn vrij voorspelbaar: slapen tot de vroege namiddag (dat is lang geleden!), opstaan, even rondslenteren door de stad om iets te eten, misschien even de Real Groovy binnenstappen, 's avonds iets gaan eten met een of meerdere van de Ierse gastheren en daarna iets gaan drinken. Onze standaarddrink is bourbon met coke, iets wat de Ieren me hebben aangeleerd maar ik al snel gewoon ben. Enkele keren gaan we met zijn allen uit, vaak naar de Irish Pub waar Jack werkt omdat we daar goedkoop kunnen drinken. Maar ook dansen in een paar uberhippe plaatsen hoort erbij, net als de low budget avondjes in het appartement met onze fles bourbon. Een goede tijd in Auckland dus, al moet ik weer even wennen aan het concept van uitgaan en drinken. Maar ik heb een goeie tijd in Auckland, het voelt goed om nog eens lange tijd op een vaste plaats te zijn, een soort thuis te hebben en onder mensen te zijn die je na een tijdje goed kent. Dit is echt al heel lang geleden en had ik zeker en vast nood aan. Een mooie aflsuiter van de New Zealand trip! Thank you, Irish!
Enkele sfeerbeelden van het uitgansleven met de Ieren:

\


The Irish bunch met een verloren belg ertussen



Low budget drinking op het appartement


Met Mark in the Irish pub, leuke kerel


Op de bus op de terugweg van onze boodschappen: een Pulp Fiction gevoel bij deze foto

Een song van The Violent Femmes, een van mijn vergeten bands. Dit nummer is heel populair bij de vele coverbands in Auckland. Schitterend nummer eigenlijk, ter herinnering gebracht dankzij de Irish Pub in Auckland:


En uiteraard ook eentje van Florence:

Bicycle Diaries Day 134: Thames – Auckland, the final strech!

Zondag 25 juli, vandaag vat ik mijn laatste etappe aan van mijn Ronde van Nieuw-Zeeland, de zegetocht naar Auckland. Het moet een dag worden om te genieten. En het stom toeval wil dat vandaag ook de laatste rit van de Ronde van Frankrijk wordt gereden, Contadors zegetocht naar Parijs. Er kan dus geen betere timing zijn voor mijn laatste rit, al ben ik verre van een renner van het allure van Contador, door het samenvallen waan ik me stiekem ook een overwinnaar. Had ik nu maar een gele trui om Auckland binnen te rijden, al heeft de gemiddelde Nieuw-Zeelander geen flauw benul wat die gele trui betekent. Ik voel een zekere zenuwachtigheid en adrenaline in mijn lichaam wanneer ik voor de laatste keer op mijn krakkemikkelige touringfiets spring. Ik kan het nog niet goed geloven dat ik deze fietstocht tot een goed einde ga brengen, dat ik Nieuw-Zeeland volledig ben rondgefietst. Er staat al meer dan 5000km op de teller. Zonder enige training, zonder voorgaande ervaring voor dergelijke ondernemingen en zonder enige planning (het was een impulsieve beslissing meer dan 4 maand geleden), ga ik deze tocht tot een goed einde brengen. Het is niet altijd even makkelijk geweest, veel afgezien en moeilijke momenten gehad, maar nu ben ik nog slechts luttele uren verwijderd van een succesvolle afronding. Kriebels gaan door mijn lijf, energie te koop vandaag! Nog een laatste keer alles geven!



Ik fiets de overkant van de baai van de Coromandel, en zie in de verte waar ik twee dagen geleden fietste


Een mooie dag, ook voor de caravansmensen die er een dagje op uit trekken aan de kust

Het is een zonnige winterdag, perfecte afsluiter. De eerste 40 km zijn zo goed als biljartvlak, en daarna volgt het laatste klimwerk van deze tour. Zwaarder en langer dan verwacht, maar de gedahcte dat dit de laatste heuveltjes zijn helpt. Het regent ook nog eens, of wat had je gedacht. Ik rijd via een omweg langs de kust naar Auckland om het drukke verkeer te vermijden, maar eens ik dichter bij Auckland komt is mijn kaart heel onduidelijk en moet ik de weg vragen. Al 90km gefietst en ik ben nog niet in de suburbs van Auckland, ik heb me blijkbaar misrekend voor deze laatste rit. De kortste weg nu maar zoeken, al is dat via de drukke hoofdbaan. Maar het wordt al laat, dus ik heb geen keus. Bij schemering rijd ik door de suburbs en plots merik ik dat ik verkeerd ben gereden, ik zit niet meer op de weg naar het centrum van Auckland. Lap, en ik heb geen plan Auckland. Na een paar keer de weg vragen en een dikke tien kilometer omweg, zit ik weer op de goeie weg. Het is ondertussen al donker, de afsluitende rit wordt nog één van de langste. Ik blijf slapen op het appartement van Tim, een Ierse vriend die ik enkele maanden geleden heb leren kennen. Hij woont plak in het centrum, in Queen Street. Mijn afsluitende rit wordt nog redelijk spectaculair, want ik laveer bijna twee uur door het drukke stadverkeer van Auckland met mijn fiets vol bagage. In tegenstelling tot Parijs in de Tour, hebben ze het centrum van Auckland niet volledig afgesloten voor mijn slotrit. Vreemd... Een stresserende afsluiter, maar tegen half acht bereik ik eindelijk het appertement van Tim. Het zit erop, ik ben er geraakt, de cirkel is rond!, terug in Auckland!

Mijn laatste exploot was een rit van 135km, meteen de tweede langste van mijn reis, een aflsuiter van formaat dus! En ik voel het, was moe op het einde en ben nog eens diep gegaan. Maar het is gelukt, mijn ronde van Nieuw-Zeeland zit erop en dat met een totaal van 5200 km. Deze tocht komt ongetwijfeld in mijnen boek!

Het fietshoofdstuk zit er op en daar hoort muziek bij! Om af te sluiten had ik zoveel nummertjes in mijn hoofd dat ik er enkele zal posten. Eerst eentje voor de laatste helling op mijn tocht:


Eentje voor de schijnbare eindeloosheid van deze fietstocht:


Eentje voor het einde van de fietsreis, en vooral omdat het een berenummer is met enkele van de beste artiesten aller tijden verzameld!

Travelling Wilburys End of the Line
Cargado por Celtiemama. - Ver más clips de música, videos en HD!

En tot slot eentje omdat ik eindig waar ik begonnen ben, in Auckland:

Bicycle Diaries Day 132-133 Whingiata - Thames

Schitterend weer voor mijn laatste dag op de Coromandel. Ik kan niet vertrekken zonder een foto te nemen van het zicht over de baai vanuit het hostel:


En dan klaar om erin te vliegen. De vriendelijke eigenares van het hostel wijst me erop dat er een binnenweg is die de moeite loont en door een veel mooiere omgeving loopt dan de normale baan rond het schiereiland. Je rijdt dwars door het bos over een grindweg. Er is een lange klim over de kleine bergketen van de Coromandel, maar het is een veel rustigere baan dwars door de natuur. Nu kan ik niet anders dan die weg nemen, want het klinkt verleidelijk. En ik rijd graag over grindwegen eigenlijk, klimmen op dergelijke banen gaat me vreemd genoeg steeds beter af dan klimmen op een asfaltweg.



De grindbinnenweg door de beboste heuvels/bergen

Ik rijd een paar kilometer terug om op de binnenweg terecht te komen. En ze heeft gelijk! De weg kronkelt langs een riviertje door de beboste bergen. Enkel vogeltjes verbreken de genietbare stilte. Van de lange klim deins ik niet terug, de omgeving leidt me af van de fysieke arbeid. Ik rijd langs een grote waterval, de trotse Catle Rock, kunstige waterwerken en mooie vista's!


Castle Rock!



Op het einde van de grindbaan passeer ik een vreemd huisje met een oldtimer brommertje opgehangen in de bomen. Als fan van deze brommertjes moet ik hier natuurlijk een stop maken

Na een kleine twee uur bereik ik de westkust van de Coromandel. Nog 50 km te gaan langs de kust, en ik herinner me nog van enkele weken geleden dat ik twee serieuze klimmen voor de boeg heb. Toen was ik hier immer per auto met Ewoude, maar toen zijn we moeten terugkeren door overstromingen. En het begint nu alweer te regenen. Deze kant van het schiereiland is me blijkbaar niet echt gunstig gezind. Al bij al valt het klimmen in de regen nog mee, en ik word steeds beloond met een overzicht over de kust van de Coromandel en de eilandjes ervoor.



Uitzichten over de Coromandelkust van de top van de klimmen


Een zeeplaatje

Het laatste stuk naar Thames is vlak, en aangezien Ewoude en ik hier al twee nachten hebben verbleven kan ik blindelings naar het hostel rijden. Thames, mijn laatste stop voor ik begin aan de allerlaatste rit van mijn fietstocht door Nieuw-Zeeland, de terugkeer naar Auckland! Maar eerst nog een laatste rustdagje inlassen in Thames, ik heb nog geen zin om de finale etappe aan te vatten. Op mijn rustdag komen er in de voormiddag twee Nederlandse jongens aan in het hostel. We raken al snel aan de praat en brengen de hele dag door op het zonnige terras van het hostel, pratend over muziek en reizen en ondertussen kwistig films en muziek uitwisselend. Mijn collectie films, series en muziek begint ondertussen buitensporige vormen aan te nemen. Reizen lijkt een goede manier om gratis films en muziek op de kop te tikken :-)



Deze brug op het einde van de fietsdag maakt duidelijk dat deze rit niet voor pussies is!


Op het einde moet ik oppassen want blijkbaar loopt een van mijn vrienden hier in het wild rond...

Een aangename rustdag met die twee toffe gasten, dat was toch al weer even geleden! Nu ben ik klaar om 'the last stretch' aan te vatten. Nog één dagje fietsen en ik heb mijn fietsmissie rond Nieuw-Zeeland succesvol afgerond. Toen ik er aan begon had ik nooit gedacht dat dit zou lukken, maar nu is het bijna zo ver! Ik voel plots een zekere opwinding als ik denk over wat ik hier gepresteerd heb...


Dit bericht sluit ik niet af met een nummer dat met het bericht te maken heeft, maar met een van mijn favoriete songs van het afgelopen jaar, een nummer dat veel heeft opgelegen als roadmuziek en gewoon keigoed is: