Travelling around the world in the southern hemisphere: 10 countries in 365 days! Don't call it a "round the world trip", but an "experience of a lifetime"
De volgende morgen vroeg uit de veren, al is dat relatief natuurlijk. Ik vind half acht toch wel vroeg. De fiets is volledig gepakt en ik zit al strak in mijn koersoutfit en stap zo bij de dokter binnen. Altijd een opvallende entrée! Ik leg de situatie uit en krijg een afspraak om 13u. Beter dan niks. Ik zeg dat ik zal wachten in een café en dan beseft de vrouw dat ik nog wil verder fietsen vandaag. Ahja nee, tuurlijk niet, ik loop altijd rond in mijn Wanzeels Wonderentenueke en met een helm, dat is de nieuwste mode. Ze zegt dat ik me in de wachtkamer kan zetten en ze me er zo snel mogelijk tussen nemen. Schitterend! Dit is beter dan verwacht. Vijf minuten later zit ik al bij de dokter. Hij denkt dat er twee mogelijke oorzaken zijn: ofwel is het een spier tussen de ribben en de rug die opspeelt door het fietsen, ofwel is het de lever want daar deed het meeste zeer toen hij er duwde. Voor de zekerheid wordt mijn bloed genomen voor onderzoek. In twee dagen weet ik meer, maar volgens de dokter zou het waarschijnlijk wel de spier zijn.
Ik kan al snel mijn fietstocht naar Methven aanvatten op deze manier. De baan naar Methven is redelijk vlak, maar het is bijna de hele dag licht bergop rijden waardoor het tempo toch niet al te hoog ligt. Bovendien speelt het doktersbezoek nog door het hoofd. Gelukkig zijn daar weer de bergzichten die je met momenten alles doen vergeten. De baan naar Methven schuurt als het ware tegen de voet van de Nieuw-Zeelands Alpen. Geen steile hellingen dus, maar wel de mooie zichten!
Zichten onderweg naar Methven, waarbij de bergen komen piepen tussen slierten van wolken
Ik rijd voorbij een boerderij die mijn aandacht trekt, want hier hebben ze 'Belgian Blues', wat dat ook mogen wezen. Aan het bord te zien heb ik een sterk vermoeden dat het koeien zijn...
In Methven had ik een contactadres, een fotograaf die ik aan de Catlins Coast had leren kennen. Hij en zijn vrouw zitten nu spijtig genoeg in Australië voor een week. Maar hij heeft een cottage net buiten Methven waar ik kan blijven en hij heeft me het nummer van de buurvrouw gegeven. Aangezien ik nooit op voorhand weet welke dag ik ergens ga aankomen, kan ik ze maar vandaag bellen. Na een viertal pogingen geef ik het op, ze zal waarschijnlijk aan het werk zijn. Ik ga dan maar naar de YHA in Methven, en als bij wonder zijn er nog mensen. Het zijn er maar drie, maar dat is al veel tegenwoordig. Samen een filmpje zien met wat hapjes, best in orde.
De besneeuwde bergen gezien vanuit Methven
Methven centrum
Na de dokterperikelen mag daar al eens een nummertje over komen. Ik kies uiteraard een favoriet, Jackson Browne:
Alweer een dag waarop het elk moment kan beginnen gieten. Oorspronkelijk wou ik van Fairlie naar Methven rijden in één dag, maar ik had niet echt goed op de kaart gekeken toen ik dat besliste, want dat is meer dan 125km over een sterk geaccidenteerd parcours met lange vals plat stukken. Bovendien sukkel ik al enkele dagen met vreemde kortstondige maar intense opstoten van pijn in de buikstreek. Meestal situeert de pijn zicht net onder mijn ribben, waar de lever zit, maar soms is het ook op andere plaatsen. Geen idee wat het is, maar de opstoten beginnen elkaar korter op te volgen en ik zou wel eens een dokter willen zien hiervoor, want het maakt me toch wat ongerust. Ik heb vandaag weer last en besluit om in Geraldine te stoppen en daar een afspraak bij een dokter te pakken te krijgen.
Weinig foto's want weinig speciaals onderweg, buiten het feit dan dat ik door een tiental legertrucks wordt voorbijgereden. NZ trekt ten oorlog!
Geraldine is een klein stadje en het is zondag. Er is welgeteld één hostel, en ik heb geluk want het is de laatste dag dat het open is, vanaf morgen sluiten ze voor een maand. Niet verwonderlijk dat ik alweer helemaal alleen zit in dit hostel. Volgens de eigenares zal ik geluk moeten hebben om een afspraak te krijgen op maandagochtend, want dat is steeds het drukste moment. Het best wat ik kan doen is daar gewoon opduiken morgenvroeg wanneer ze opengaan en hopen dat ik me ertussen kan murwen. Sounds like a plan!
's Avonds komt er als bij wonder nog een tweede gast uit de lucht gevallen. Spijtig genoeg viel hij niet uit de hemel. Het is een man van een jaar of 60. Wanneer hij even later zijn maaltijd zit eten terwijl ik naar wat oninteressante televisie gaap en werk aan een paar magnifieke blogberichten (wink wink), laat die mens de ene onbeschofte boer achter de andere. Sjeezes man, een beetje manieren zou hij toch wel mogen hebben op zijn leeftijd. Ik kan begrijpen dat je een boer laat, maar hij laat ze zo excessief en rekt ze precies nog wat ook, dat je je afvraagt wat er met die mens scheelt. Even later kwam de eigenaar erbij zitten en dan begint die man een resem oninteressante verhalen uit de goeie ouwe tijd en hoe toen alles zo anders en beter was af te steken. Ik hou mijn mond en doe of ik hem niet hoor, niet veel zin om met zo iemand te converseren. En ik merk aan de reacties van de eigenaar dat hij er ook niet veel zin in heeft en spijt heeft dat hij een gesprek begonnen is. Ik hoor hem verscheidene keren 'Yes yes' zeggen, wat zuchten en hij probeert tot drie keer toe het gesprek te beëindigen met 'Okay, it's getting late...'. Ik kan het lachje op mijn gezicht niet onderdrukken, vroeger was alles beter inderdaad, zoals een half uur geleden, voor hij dit gesprek begonnen was...
Enkele dagen geleden heb ik contact opgenomen met een zekere Chrissy via de couchsurfingsite. Ze is een vijftigjarige vrouw die in Fairlie woont, 48km voorbij Lake Tekapo, en ze werkt in Lake Tekapo. Ik kan bij haar blijven slapen wanneer ik in Fairlie voorbijrijd en mag gerust ook op haar werk in Lake Tekapo langskomen, waar ze voor het observatorium werkt. Daar ben ik zeker in geïnteresseerd, want het observatorium stond op mijn lijstje. Door het slechte weer is de weg naar het observatorium gesloten en bovendien zit de hemel potdicht. Een avondje 'stargazen' zit er niet in. Spijtig, want hier in Nieuw-Zeeland heb ik al enkele overdonderend heldere sterrenhemels gezien vergeleken bij onze sterrenhemels, waarbij er honderd keer meer sterren zichtbaar zijn. Je kan hier zoveel sterren zien dat je er sterretjes van gaat zien. Spijtig dat ik ze eens niet kan bekijken door de telescoop.
Mijn enige twee foto's van het Lake Tekapo waarover ik zoveel goeds had gehoord. Door de vele sneeuwbuien, regen en mist heb ik echter niet veel zichten gehad
Ik kan de dag rustig starten, want slechts 48km te fietsen en het parcours is niet al te moeilijk. Het enige noemenswaardige obstakel is Burkes Pass, en die pas is nauwelijks die naam waardig vanaf de zijde waarop ik hem neem. Ik moet het niet rushen dus. Ik slaap wat langer en blijf nog wat in de YHA hangen voor het gezellige haardvuur terwijl ik mijn sportkennis weer up to date breng en een babbeltje heb met ons kleine Stéphanie. Tegen de middag breng ik een bezoekje aan Chrissy op haar werk, dat nauwelijks 50m van de YHA is. Ze moet tot laat werken vandaag, maar haar dochter is thuis met nog twee andere couchsurfers die daar blijven schuilen voor het slechte weer van de laatste dagen.
Onder de baan is het weer grotendeels door sneeuwlandschappen te fietsen
Panoramapic van onderweg
Ik fiets de 48km vliegensvlug want het regent en 'smeltsneeuwt' al de hele dag en ik wil er snel van af zijn. Bij Chrissy thuis heb ik mijn eigen kamer met een zalig zacht en warm bed. Mmmm, hier ga ik goed slapen! Laat in de namiddag wordt Chrissy's dochter opgepikt door haar tante voor een uitstap van enkele dagen. Dat betekent dat we met de drie couchsurfers alleen achterblijven in Chrissy's huis, die zelf maar tegen 23u zou thuiskomen. Onvoorstelbaar! Ik kan me niet voorstellen dat zoiets in België zou gebeuren: drie mensen die je eigenlijk helemaal niet kent zomaar een hele avond alleen in je huis laten en erop betrouwen dat ze eerlijk en goed zijn. In Europa zouden we veel te achterdochtig zijn en dit nooit toelaten. Maar hier lijkt dat zo normaal, zowel de dochter, de tante als Chrissy zelf denken er niet eens over na, doe maar, make yourself at home et voila, dat deed ik dan ook. Ik heb al van de eerste seconde een nieuwe vriend: de hond. Hou komt constant tegen mijn been wrijven om hem toch maar te aaien. Uiteraard geef ik toe, want ik heb veel liefde te geef!
's Avonds kijk ik met de twee andere couchsurfers naar 'No Country For Old Man', een film met de duidelijke stempel van de gebroeders Coen, een sublieme film die ik zeker op mijn lijstje van favorieten ga plaatsen. Ronduit schitterend!
En omdat Daniel Lanois zo'n goeie artiest is, die er onlangs bijna het bijltje erbij neerlegde bij een motorongeluk (meer info op http://www.theglobeandmail.com/news/arts/daniel-lanois-in-hospital-after-serious-accident/article1596368/ , met dank aan de Colp dankzij wiens facebookbercihten ik dit ontdekte :-) ) smijt ik er nog een schoontje van hem tegenaan, een classic:
Dit wordt een speciaal dagje, fietsen in de sneeuw. Mijn fiets is vandaag een snowcycle! Ik fiets meer dan 100km, een tocht van meer dan 6 uur en het stopt werkelijk geen seconde met sneeuwen. De baan gaat op en neer en ik bevind me constant tussen de 500 en 700 meter. De sneeuwgrens moet zich ook ergens op die hoogte te bevinden, want de neerslag varieert van dikke sneeuwvlokken tot sneeuw die twijfelt of hij sneeuw dan wel regen wilt zijn. De 55km lange terugweg van Mt Cook naar Lake Punakaiki vliegen voorbij en ik heb al heel bezienswaardigheid en geklaxonneer gehad onderweg. Maar koud heb ik het niet. Aan Lake Punakaiki wil ik even stoppen om iets te eten en te drinken, maar meer dan een informatiecentrum is er niet, en bovendien hebben ze er geen verwarming.
Bij mijn vertrek uit Mount Cook sneeuwt het hard
Op de baan ligt al een aardig laagje, maar ze is nog perfect berijdbaar met mijn fiets
Ik heb er zin in, ik hou van de sneeuw!
Het fietsen in de sneeuw is niet erg, maar het stoppen om te eten en te rusten daarentegen wel. Vanaf de eerste minuut dat ik stop begin ik het kouder te krijgen. Ik koel af en na een tijdje zit ik al te rillen. Tijd om weer te vertrekken en zo op te warmen, want er is werkelijk niets tussen Lake Punakaiki en Lake Tekapo waar ik me binnenin zou kunnen opwarmen. Na 5 minuten fietsen kom ik weer op temperatuur. Ik kies er ook voor om niet langs de snelweg te fietsen maar een kalme route te kiezen die bovendien betere zichten oplevert. Deze baan loopt lange tijd langs Lake Punakaiki en volgt daarna het kanaal dat tussen Punakaiki en Tekapo loopt. Het grootste voordeel is dat ik het hoogteverschil tussen beide meren in één langere klim overwin en daarna kan tempo rijden langs het kanaal in plaats van het bij momenten zware op en af. Het tweede deel van de kanaalroute is echter gesloten omdat er een te sterke wind staat en dus moet ik toch nog een stuk op en neer fietsen. Enkele zichten vanaf de kanaalroute:
De hydrocentrale met op de achtergrond Lake Pukaki en de bergen. Een kleine twee uur geleden fietste ik daar nog aan de overkant
De gigantische buizen die het water van het kanaal naar de centrale en Lake Pukaki voeren
Panorama van de omgeving van de kanaalweg
Dit vijvertje lijkt heel onnatuurlijk en eerder te wijten aan de overstromingen van de voorbije dagen. Niettemin een mooi zicht
De vlakke kanaalbaan
Wat een ongelooflijke fietsdag in de sneeuw. Het is tot nu toe zeker de meest memorabele fietsdag, waarbij ik de kou niet voel omdat ik zo geniet van de sneeuw en de omgeving. Chauffeurs kijken raar naar me op, maar het is eigenlijk helemaal niet moeilijk om in deze sneeuw te fietsen, ik verkies het zelfs boven fietsen in de regen! Op het einde krijg ik het toch wel een beetje koud en wordt het tijd om Lake Tekapo te bereiken. Je kan je lichaamstemperatuur wel op peil houden door te bewegen, maar na zes uur in de kou en sneeuw worden de kleren te vochtig en het lichaam moe en heb ik nood aan een externe warmtebron.
De YHA in Lake Tekapo is de zoveelste lodge die halfdood is, al deel ik toch de kamer met twee anderen want er staan nog enkele koffers op mijn kamer. Ik ben aan het eten wanneer één van mijn 'roomies' de YHA weer binnenkomt en nadat hij onze kamer is binnengeweest stapt hij meteen op me af. Hij moet gezien hebben dat mij rugzak van Quechua (huismerk van het Franse Decathlon) is, want hij zegt enthousiast: 'Vous êtes de France?' No Sir, ik ben van het land met zeven regeringen waarvan de belangrijkste recentelijk wederom gevallen is. Niet iedereen met een rugzak van Quechua is noodzakelijk ook een Fransman (gelukkig maar), net zomin als iemand met een broek van 'Patagonia' ook daadwerkelijk van Patagonie is, of iemand met een vest van 'The North Face' uit het noorden komt. Maar Gael, zo heet onze Franse vriend, is best een aangename kerel met wie ik toch wat kan praten.
Een dagje fietsen in de sneeuw, dat is een werkje voor een ijsbeer!
Het is eindelijk gestopt met regenen, althan is Omarama. Op het nieuws hoor ik dat aan de kust in Omaroa, 80km ten oosten van waar ik ben, er zware overstromingen zijn en het nog altijd regent. Maar ik moet die richting niet uit dus ik kan eindelijk vertrekken. Ik had ook tegen mezelf gezegd om sowieso te vertrekken, regen of niet, ik kan hier niet blijven wachten. Er staat alweer een rit van meer dan 100km op het programma, een rit naar Mt Cook Village waar je tussen de bergen van boven de 3000 meter zit. Ik verwacht dus adembenemende zichten. Het klinkt alsof het een zware fietstocht in de bergen gaat worden, maar Mt Cook Village ligt op een hoogte van ongeveer 750m en de weg ernaartoe is geleidelijk op, met slechts een paar klimmen die het waard zijn zo genoemd te worden. Het zal dus al bij al meevallen. De eerste 30km vliegen voorbij, op de jazzy sounds van Dave Brubeck. Coole fietsmuziek die me doet vergeten dat ik aan het fietsen ben. Voor de verandering al eens een muziekje tussendoor, een van de vele prachtnummers van Brubeck, de jazzmuziek heeft me even te pakken en werkt zeer vooruitstuwend bij het fietsen. Geniet mee:
Wanneer ik eindelijk uit Omarama kan vertrekken en de regenwolken een beetje opentrekken, ligt er plots sneeuw op nabije bergen! Het is begonnen!
De herfstkleuren krijgen gezelschap van besneeuwde bergtoppen
Goed nieuws: de baan naar Mt Cook is open!
De baan naar Mt Cook Village takt af van de snelweg voorbij een klein dorpje, Twizel. Vandaar is het nog 55km naar Mt Cook op een doodlopende weg, want de baan eindigt in Mt Cook Village. Dit wil zeggen dat ik sowieso die 55km terug zal moeten fietsen als ik uit Mt Cook vertrek. De tocht is evenwel niet te zwaar, al weet het weer niet echt wat het wil: het is continu aan het twijfelen tussen regenen of niet. Het lijkt alsof ik van de ene kleine bui in de andere rijd. Vervelend om constant de regencape boven te halen. Telkens ik denk dat het maar lichte regen is en mijn cape in de rugzak laat, begint het harder te regenen. Als ik dan uiteindelijk toch mijn regencape bovenhaal stopt het bijna stante pede met regenen. Op de duur houd ik de cape aan ook als het niet regent, hetgeen niet handig is want ik vang veel wind en zweet nog harder dan normaal. Als ik de cape uiteindelijk dan toch weer uitdoe begint het weer te regenen. Het lijkt wel alsof er hierboven enen mee aan het spelen is.
Het eerste stuk van de weg naar Mt Cook rij ik de hele tijd langs het helblauwe en reusachtige Lake Pukaki
Ik heb de indruk dat veel mensen denken dat deze baan ongelooflijk zwaar is, want ik heb nog nooit zoveel duimen gezien. Mensen die voorbijrijden steken de duim uit het raam, tegenliggers flikkeren hun lichten of tuten eens, en enkele keren vertragen of stoppen ze zelfs om een foto te trekken of een bemoedigend teken te doen. Het is alsof ik hier in een of andere race verwikkeld zit. Je ziet natuurlijk wel heel weinig fietsers deze tijd van het jaar, zeker in de bergregio, maar ik heb al veel zwaardere dagen achter de rug waar dit bijna niet gebeurt. Ik vermoed dat het nu vooral te maken heeft met het slechte weer van de laatste dagen en de overstromingen in de buurt. Mensen denken waarschijnlijk dat ik een beetje gek ben, wat misschien wel een beetje waar is. Desalniettemin is het altijd leuk om zo aangemoedigd te worden, het brengt steeds een glimlach op mijn gezicht!
Eens voorbij Lake Pukaki rijd ik door deze vallei tussen de steeds hoger wordende bergen. De vallei wordt ook voortdurende smaller en op het einde zou de Mt Cook regio moeten liggen! De wolken belemmeren echter het zicht
De enige betaalbare accomodatie in Mt Cook is de YHA jeugdherberg, waar ik alleen zit in een bunkroom met acht bedden. Ik krijg wel een gigantische korting, want blijkbaar heeft de YHA 'low carbon rates' voor mensen die te voet of per fiets reizen. Misschien moet ik wat meer in YHA's blijven dan. Ik duik meteen de sauna in om op te warmen en er zitten nog drie Amerikaanse gasten in. Er komt niet anders dan stoere klap uit, voornamelijk uit de 'chubby guy'. Een poging om een gesprek te beginnen wordt door hen meteen in de kiem gesmoord en genegeerd. Gezellige boel! Dit belooft hier een plezante avond te worden. Bij het koken is het ook ieder voor zich en de meesten smijten zich daarna in een zetel om naar de DVD van 'Finding Nemo' te kijken. Ik kijk even mee, maar ik zit net achter Beavis en Buthead, die om de meest dwaze moppen lachen met een superfake lach. Wat is dat toch de laatste tijd met de hostels, er zijn overal zo weinig mensen, en als er al mensen zijn wordt er niet echt sociaal gedaan. Het lijkt de laatste tijd niet echt eenvoudig om nog eens wat goede contacten te leggen. Of ligt dat nu aan mij? Ach ja...
Als ik de volgende dag opsta is alles sneeuwwit. Het heeft de hele nacht hevig gesneeuwd en het is nog altijd bezig. De Mount Cook regio is werkelijk fabelachtig in de sneeuw! Ik geniet van de zichten. Ik was van plan om vandaag in de regio wat rond te wandelen en naar het Tasman Lake 15km verderop te fietsen, een gletsjermeer waar regelmatig ijsbergen in drijven. De sneeuw verandert dat plan niet, ik waag me erdoor. Fietsen in de sneeuw is geweldig. Ik krijg een paar 'zijt-ge-zot'-blikken van automobilisten, maar het is eigenlijk best simpel om in deze sneeuw te fietsen, zolang het niet ijzig is. Ik ben serieus onder de indruk van de reusachtige bergen in de omgeving, het meer, de ijsbergen,... Dit is mijn poging om het op foto te krijgen:
Mijn eerste zicht die ochtend in Mt Cook NP: de ochtendstond brengt sneeuw in de mond
De bruine vallei van gisteren is omgetoverd tot een wit wonderland!
Het sneeuwt de hele dag in vlagen. Hier zie je een nieuwe sneeuwbui de vallei intrekken
De grindbaan naar het Tasman Lake en de Blue Pools is ondergesneeuwd...
...maar dat weerhoudt me er niet van om op mijn fiets te springen
Blue Pools, al zien ze er niet echt 'blue' meer uit. Brown Pools, Denderpools of 'Ooit gedacht x 3' zou een betere benaming zijn
Kiekeboe!
Panorama van de Mount Cook vallei
Aan het Tasman Lake heb ik alle kleine wandelingen gedaan en het valt me op dat de paar automobilisten die zich niet lieten afschrikken door de sneeuw, zich toch niet wagen aan de nochtans korte maar mooie wandelingen. Zo laten de meesten het superbe zicht op het Tasman Lake links liggen en gaan enkel snel een kijkje nemen aan de Blue Pools. Dit gaat mijn petje te boven, hebben ze dan zo schrik van de kou? En het is geeneens zo koud. De meesten springen na de wandeling in de auto om op te warmen, hetgeen natuurlijk niet echt helpt als je de auto niet meteen start. Als je kou hebt moet je net in beweging blijven, niet stil gaan zitten in de auto. Ofwel moet je meteen vertrekken met de auto zodat het binnenin kan opwarmen. Ik versta sommige mensen en hun redeneringen niet echt...
Panorama van het Tasman Glacier Lake
De ijsbergen op het Tasman Lake
Een ijsbeer bij de ijsbergen, en de sneeuw is lekker!
Nog een korte anekdote als afsluiter: 's avonds heb ik plots vijf roommates, een bende Britten en Canadezen die samenreizen. En er is er eentje bij met een grote mond. Ik zit op mijn bed wanneer ze binnenkomen en hij zegt meteen: 'Jeezes, it smells in here! Ow man, it really smells, this room smells!' Nu, het is waar, wanneer ik binnenkom ruik ik ook dat er een zweetgeurtje hangt, afkomstige van mijn fietskledij. Maar door de kou en de sneeuw kon ik het raam niet openzetten, en omdat ik toch alleen zat trok ik mij daar niet echt iets van aan. En het is niet dat het zo hard stinkt, het is gewoon een lichte zweetgeur van de drogende fietskledij. Ik kan dat ook niet elke dag wassen. Die gast weet dat ik daar alleen zit en hij ziet mij ook en gaat daar toch zo over door. Niet echt vriendelijk, die staat meteen op mijn mentale lijst van 'assholes'. Vroeger zou ik me er voor schamen dat dat door mijn kledij was, maar ik heb mij daar ondertussen overgezet. De geur hangt daar door mij, maar ik kan er ook niet echt aan doen en kom er openlijk voor uit tegenover hen dat dat door mijn fietskledij is. De twee meisjes uit de groep verontschuldigen zich zelfs bij mij voor hem, hij is nogal een botte gast. Ik zeg dat ik er niet echt van gedaan was, want het stonk inderdaad, maar hij moest dat misschien geen drie keer herhaald hebben. Ik schaam me er helemaal niet voor, het is een opener geweest om nog eens een conversatie te hebben. Lang leve de zalige zweetgeur van de coureur! :-)
In de categorie van catchy slogans of reclametunes die in je hoofd kruipen en er zich dagen in kunnen vastpinnen heeft Nieuw-Zeeland ook enkele winnaars. Televisiereclame wordt hier op zijn Amerikaans toegepast, om de muren van op te lopen! In sitcoms van twintig minuten heb je twee reclameblokken, maar het vervelendste is de reclame tijdens de samenvattingen van de wedstrijden van de wereldbeker. Er zijn dagelijks drie matchen en tussen 17u en 18u worden de hoogtepunten getoond op TVNZ1. Ze slagen erin om hier vijf reclameblokken tussen te proppen, of moet ik eerder zeggen om de hoogtepunten tussen deze vijf reclameblokken te proppen. Ze tonen de belangrijkste fases van een wedstrijdhelft en dan is het tijd voor reclame, en die samenvatting duurt maximaal vijf minuten. Geen wonder dat de reclametunes na een tijdje door je hoofd beginnen te spoken, en het zijn altijd de domste en meest irritante die blijven hangen. Als Nieuw-Zeelandse tegenhanger van onze befaamde 'TV, video, hifi, elektrooo, mulitmediaaaa! Vandenborre, U heeft goed gekooozeeeen!' of de meer lokale Van Den Nest reclame uit mijn jeugd ('Doe het zelf met Van Den Nest, wij staan altijd voor u klaar ,doe het zelf en kom dus maaaaar' of iets in dat genre), hebben ze hier Noel Leeming. Kijk er een keer of vijf naar en in de loop van de avond betrap je jezelf er wel eens op dat je plots 'No one but Noel Leeming' zingt! Hier is de Noel se:
Een passend nummertje is van de jaren '90 cultband 'The Disposable Heroes of Hiphoprisy', een band opgericht rond Michael Franti, alvorens hij Spearhead oprichtte. Niet te verbazen dus dat hun teksten sterk sociaal en politiek geïnspireerd waren. Zo ook dit bescheiden radiohitje:
Ik was in het hotel van Omarama blijven slapen, want dat was volgens het infobureau het goedkoopste. Wanneer ik 's morgens opsta regent het hard, en de manager van het hotel komt bij me langs tijdens het ontbijt. Ze heeft net een bericht gehad dat ze hevige regen en overstromingen verwachten in de regio. Ze rijdt me af om hier door te rijden. Op het nieuws en het internet wordt dit bevestigt. Hevige regens aan de oostkust en binnenland van het Zuidereiland met 'flood warnings'. Domme toch. Hier ga ik niet door, want als je met de fiets op een flooding stoot kan je wel eens vast komen te zitten. De beste oplossing is in Omarama te blijven en afwachten tot de flood warning wordt opgeheven. Ik zoek wel andere en goedkopere accomodatie en vind die 500 meter verderop in een motel/backpackers.
Ik blijf nog twee volle dagen in Omarama, en het regent onophoudelijk. Daarenboven ben ik de enige die in deze lodge verblijft, en voor dat geld zelfs de enige toerist in heel Omarama. Het spreekt dus voor zich dat ik heel weinig over deze dagen te vertellen heb, want er is ook niks te doen in Omarama en het weer maakt het niet echt mogelijk om iets te doen. Naar het café gaan voor een koffie en een ijscrème was het hoogtepunt. Gelukkig had ik een tv op mijn kamer, traag internet en wat schrijfwerk voor de blog. Dat het weer maar snel betert want voor één dag is dat nog goed om te rusten, maar de tweede dag slaat de verveling toe en zelfs wat heimwee. Teveel tijd alleen, niks om handen, teveel tijd om te denken en te missen. Het is op momenten als deze dat ik een gevoel van eenzaamheid ontwikkel en de vrienden mis, bepaalde personen zelfs heel erg. Maar dat hoort nu eenmaal bij het alleen reizen. Het is iets dat je niet meteen incalculeert als je aan zoiets begint, maar het overvalt je onvermijdelijk en dat gevoel schuilt in de kleinste dingen.
Hier zat ik twee dagen vast in mijn kamertje, schuilen voor de hevige regen
Weinig verhaal dus, maar in de plaats twee nummertjes, eentje voor de regen die met bakken naar beneden valt, en een schoontje voor de heimwee:
Vroeg uit de veren en een goed ontbijt, want de dag van de waarheid is daar. Ik moet over de Lindis Pass vandaag, maar de top van de pas ligt maar na 70km. De weg loopt 40km bergop, waarvan de laatste 10km steeds steiler worden. Daarna is het 10km bergaf en vervolgens vlak tot in Omarama. Het zwaarste deel van de klim na 60km wordt geen lachertje. De uitdaging wacht!
Ik vertrek uit het mistige Cromwell en rijdt voorbij drie wielrenners die net even stilstaan om te overleggen. Ze rijden me al gauw weer voorbij want rijden in dezelfde richting. Maar ze rijden niet veel sneller dan mij, zelfs niet op de stukken bergop. Ik zie ze bijna constant voor me, dus ik weet dat ik een goed tempo houd. Ik heb ondertussen een nieuwe fietscomputer, en kan mijn fietstempo weer wat beter richten. Ik houd constant 22 à 23km/u aan. Na 30km stop ik in Tarras voor een hap en een mochaccino. En die drie mannen zitten daar ook, ze rijden ook naar de Lindis Pass, zij het zonder bagage en met een koersfiets. Ze vinden wel dat ik goed bezig ben en verschieten dat ik met al die bagage zo een tempo kan aanhouden. Het is waar, op de vlakke en lopende stukken bergop gaat het heel goed en voelt de conditie weer meer dan okay aan. Het is ook goed om een richtpunt te hebben, al rijd ik wel mijn eigen tempo want ik wil me niet forceren.
Ik vertrek in het mistige Cromwell. Ik kan nauwelijks het gigantische fruit zien aan de rand van Cromwell
Als de mist opklaart verschijnt dit mooie bergzicht. Je voelt het al aankomen dat er geklommen gaat moeten worden
Ze vertrekken kort voor mij, maar al snel zit ik hen weer op de hielen, ook al loopt het ondertussen gestaag bergop. Maar ik merk het niet echt dat het omhoog gaat, ik kan een goed tempo aanhouden. Even verder rijd ik de drie mannen zelfs weer voorbij wanneer ze stoppen om hun bokes te eten. Ik rijd nog even voor, ik wil stoppen voor mijn lunch net voor de laatste 10 zware kilometers van de klim. En dan steken ze me natuurlijk weer voorbij, maar met de duim omhoog, ik denk niet dat ze hadden verwacht om me na 60km fietsen nog tegen te komen. En ik eigenlijk ook niet. Maar dan begint het zware deel. Ik moet serieus terugschakelen op de versnellingen, dit worden tien lange kilometers. Het is een heel vreemde klim, want hij lijkt helemaal niet steil. De weg loopt tussen de bergen, maar niet echt op de flank van een berg. Als je vooruit kijkt lijkt het niet al te steil, maar toch rijd ik bijna constant op mijn lichtste versnelling en moet ik hard duwen. Hoe raar. En op mijn profielkaart staat toch een heel zware hellingsgraad getekend, dus ik verwacht dat het zwaarste nog moet komen. En zo blijft het kilometers verder lopen. Mijn kilometerteller geeft aan dat ik er bijna ben, maar ik zie maar geen steile weg voor me. Maar het zicht kan ongelooflijk bedriegen, want ik ga bijna niet meer vooruit en krijg het zelfs moeilijk op de lichtste versnelling. Aiaiai, ga ik er op geraken. Ik sta al op de trappers en de kuiten doen pijn. Ik moet toch weer even van de fiets en stukje stappen. Ik hoop echt dat dit dan het steilste stuk is, want het is zo moeilijk in te schatten op deze weg. Ik fiets weer even verder en dan staat daar dit verlossend bord:
De zware weg naar de top van de Lindis Pass. Het lijkt niet steil, maar geloof me, het is het wel degelijk!
En of het steil was! Ik zit stikkapot op de top
Ook de afdaling van de top lijkt niet steil, maar de hoge snelheid die ik haal zonder te trappen bewijst het tegendeel
The last flat stretch naar Omarama
In dit laatste stuk rijd je langs badlands
Whahaha, het is gelukt, ik ben boven, de 750 meter hoogteverschil zijn overwonnen. Dit moet echt de vreemdste klim zijn die ik al heb gedaan. Heel lastig en het gezichtsbedrog maakt hem eigenlijk nog lastiger. Maar hij zit erop, en ik kan mijn vreugde niet op, al bij al goed naar boven gereden, buiten de laatste kilometer. En nu mezelf naar beneden storten, want het is nog 40km naar Omarama. Op het vlakke stuk zie ik waarachtig de drie renners in de verte rijden. Zo ver zijn ze dan toch niet uitgelopen op de klim, ik mag dus tevreden zijn over mijn prestatie. Ik kan de laatste 40km in iets meer dan anderhalf uur afleggen. Dit is toch een teken van een terugkerende conditie, het ziet er goed uit. Een goeie nachtrust en pint in het boerengat Omarama zal deugd doen!
Het wordt elke dag kouder, en ik fiets nog steeds in korte broek, voornamelijk omdat ik geen lange koersbroek heb. Maar in Alexandra kon ik in de lokale Wibra eindelijk een lange stretchbroek van Dunlop op de kop tikken voor een zacht prijsje. Net op tijd, want je voelt de winter wel heel dichtbij komen.
Vandaag wou ik naar Tarras fietsen, 65km verderop. Dat is het laatste dorpje voor je de bergen over moet, door de Lindis Pass, de tweede hoogste van Nieuw Zeeland. Maar in Tarras is er niet veel accomodatie, en het enige hostel daar lijkt gesloten te zijn. Ik neem dus het zekere voor het onzekere en hou het fietsen na 35km in Cromwell al voor bekeken. Een korte fietsdag, waarbij ik de hele tijd naast een stuwmeer fiets. Op en af, maar nooit moeilijk en mooie zichten van het meer ingesloten door rotsige bergen. Het is onmogelijk om verder te fietsen, want het is nog 115km over de bergpas tot het volgende dorp. Dat maakt wel dat ik morgen in plaats van 85km, er 115 zal moeten fietsen en dat over de Lindis Pass. Een zware dag dus. Goed rusten vandaag en op tijd in bed dat ik morgen tijdig kan vertrekken, want het wordt een lange fietstocht.
Van Alexandra kan ik nog 10km langs het rail trail fietsen tot in Clyde, waar het fietspad eindigt/begint
Na Clyde volgt er een klimmetje waar je een prachtig uitzicht hebt over Clyde aan de ene kant...
... en de stuwdam aan de andere kant
De stuwdam maakt dit meer van de voormalige canyonriv ier
Onder de baan zie ik op een van de rotsheuvels vlak boven het meer deze vreemde constructie. Als iemand weet wat dit is of waarvoor het dient, laat het me gerust weten, ik heb geen flauw idee
Aan de andere kant van het meer ligt Cromwell, de fruitplukstad van het zuiden bij uitstek
De backpackers in Cromwell is een camping met backpackerfaciliteiten. Ik zit eindelijk eens niet alleen in het hostel, er zijn nog een paar mensen. Maar ik heb geen geluk. Het is een familie uit Rusland (of iets dergelijks) en ze zijn zo onvriendelijk als het maar kan. Als ik twee van hen tegenkom in de gang en goeiedag zeg, negeren ze me volledig. Ook even later als ik de vader in de keuken tegenkom zegt die geen goeiedag terug. Boeren! Pummels! Is het zo moeilijk om goeiedag te zeggen? Zo verdwijnt de zin om te socializen wel heel snel. Ik zet voor de rest van de avond geen voet meer in leefkamer van het hostel. Ik trek me terug op mijn kamer en kijk op mijn netbookje naar 'Dead Set', een Britse miniserie in het genre van '28 Days Later'. Goeie horror, die soms naar het hilarische neigt. En dan lekker slapen! En laat die Russen maar doen, ik hoop dat ze ook van hun kinderen houden...
