Three days cycling Patagonia

Ik wil graag de omgeving van Bariloche verkennen, en vooral dan de baan tussen Bariloche en San Martin de los Andes, 200km ten noorden van Bariloche. Deze baan staat bekend als de 'Ruta de los siete lagos', of om het in het Nederlands te zeggen: de zeven meren route. Deze loopt dwars door de machtige natuur van het Parque Nacional Nahuel Huapi en zou naar verluid het ene schilderachtige zicht na het andere opleveren. Wie deze route aflegt doet dit nagenoeg op één dag met een huurwagen of met een georganiseerde bustour. Een auto is te duur want ik ken niemand die van plan is deze route te volgen en na de laatste teleurstellende ervaringen met de georganiseerde tours in Argentinië heb ik die optie al meteen van de tafel geveegd. Ik heb het idee in mijn hoofd gestoken om dit proberen per fiets te doen, want na mijn lange fietsreis in Nieuw-Zeeland mis ik het stalen ros en heb ik zin om het nog eens te bestijgen voor enkele dagen. Slechts twee problemen: een fiets vinden voor drie dagen met fietszakken, en, hoe krijg ik de rest van mijn bagage in San Martin?

Ik vind slechts één plaats waar ze occasioneel mountainbikes verhuren voor meerdere dagen met bagagezakken erbij. De eigenaar is er niet, maar via skype stellen ze me in contact met hem. Eerst was hij twijfelend, maar wanneer ik hem over mijn tocht door Nieuw-Zeeland vertel is hij meteen gerustgesteld en op een half uurtje is alles geregeld. Morgen kan ik de fiets oppikken met twee zakken achteraan gemonteerd. Drie dagen later zal hij de fiets komen ophalen en de rest van mijn bagage meebrengen. Perfect, al is het wel iets duurder dan verwacht, maar what the hell, het zal zeker de moeite zijn! Normaalgezien is het een tocht van 200km, maar door enkele problemen draait het uit op 280km. Meer daarover in het fotorelaas over deze drie schitterende fietsdagen!

Eerst 10 kilometer fietsen tot Bariloche van de fietsverhuurzaak en daarna 20 redelijke vlakke kilometers langs het meer. De start gaat vlot en snel met de bergen steeds naast me. Lekker!

Eens weg van het meer begint het op en neer te gaan om van meer naar meer te rijden

Panoramake van een zicht vanop de weg

Nog steeds langs Lago Nahuel Huapi, want dit is een gigantisch meer

Even een korte rivier oversteken die tussen twee aanpalende meren loopt

Andere meer aan andere kant van de brug

Een stuk minder bagage dan in Nieuw-Zeeland. Gelukkig maar!

Een voorbijganger dringt aan om een foto te nemen. Hoe kan ik dat weigeren

En eentje voor mezelf aan het volgende meer, ik ben bijna in Villa Angostura, eerste overnachtingsplaats

Wat een zichten op de ontelbare bergen langs deze route

Om later te herinneren aan welk meer ik ondertussen ben, een fotootje van een infobord: Lago Espejo dus

Start van mijn tweede dag en alweer prachtig weer! Dit is net voorbij Villa Angostura waar ik de eerste nacht doorbracht. De benen voelen nog goed na een volle dag fietsen

Panorama vanuit Villa Angostura

De enige lodge tussen Villa Angostura en San Martin is nog gesloten en gaat pas binnen enkele dagen weer open. Aangezien ik geen tent bij heb moet ik een omweg maken naar Villa Traful, een klein dorp zo een 40km van de baan. Dat betekent dus 80km extra omweg, waarbij ik over de hoogste pas langs deze weg moet, de Portezuelo. Een lange klim om aarden baan, geen makkie

Op weg naar Villa Traful, heel weinig verkeer, maar mooie en ijzig stille natuur!

Op 10 km van Villa Traful slaat het noodlot toe: mijn achterband ontploft met een luide knal

Serieus probleem, want ook al heb ik reservebinnenbanden bij me, de buitenband is over een lengte van vijf centimeter gescheurd en daar heb ik geen reserve van. Ik sta hier mooi te koekeloeren en ben nog ver van het eerste huis verwijderd

Gelukkig heb ik vroeger veel naar McGyver gekeken, en ik haal mijn beste skills boven. Ik vind 5 snelbinders in de reparatiekit en bind die rond het wiel en de gescheurde band om zo de scheur redelijk dicht te houden en de binnenband af te schermen. Mijn trucje werkt als het ware en ik kan tot in Villa Traful fietsen

Weer op weg naar Villa Traful waar er hopelijk een fietswinkel of iets dergelijks is, want ik heb een nieuwe buitenband nodig want nog 100km te gaan morgen en met deze kunst- en vliegwerk reparatie haal ik het niet. Bovendien is er op die 100km tussen Vila Traful en San Martin helemaal niks! Dus ik kan het me niet veroorloven om daar te stranden

De Villa Traful anekdote: Wanneer ik in Villa Traful aankom merk ik meteen dat dit meer een vakantiedorp is dan een echt levendig dorp. Er zijn vele hosteria's en hutjes, maar het meeste is allemaal nog gesloten, want we zijn nog net buiten het seizoen. Alle huizen zijn vrij verspreid in het bos en langs de oever van het meer. Ik spreek wat mensen aan (in het Spaans, want Engels spreken ze hier niet) om te weten of er een fietswinkel of fietsverhuurplaats is. Er is slechts een man die fietsen verhuurt, maar die is nu net op reis en een fietswinkel is er al zeker niet. Mijn enige kans is dus om iemand te vinden die een mountainbike heeft met dezelfde maat van wielen en hopen dat hij een reserveband heeft, of de band van zijn fiets overkopen.
Na twee uur ronddolen door het dorpje en de helft van de inwoners te hebben aangesproken (wel heel goed om mijn Spaans te oefenen) ziet het er lichtjes hopeloos uit: ik heb nog geen band gevonden en van de twee hostels die er zijn is er eentje volgeboekt door een school en de andere is gesloten. Alle andere duurdere dingen lijken ook zo goed als gesloten. Ik weet niet goed wat doen en binnen een uur wordt het donker. Ik ga nog even naar de rand van het dorp en hopelijk is daar een hostel of dergelijks open. De fietsband vervangen heb ik al lichtjes opgegeven. Ik denk al om de bus te bellen om morgen terug te gaan naar Villa Angostura en de fietstocht dus zal moeten staken. Dit gaat hier op een serieuze teleurstelling aflopen na twee mooie fietsdagen, en het mooiste stuk van de route moe nog komen. Maar net wanneer de nood het hoogst, is de redding nabij. Op weg naar de rand van het dorp komt er plots een dame uit een winkel gelopen. Ik had haar een uur geleden al aangesproken, maar ondertussen is haar broer thuisgekomen en hij heeft een mountainbike en een reserveband! Het zal toch geen waar zijn zeker. De man komt naar buiten met zijn banden, en het is perfect dezelfde maat, ja zelfs hetzelfde merk. Het is zijn oudere band want hij had dure nieuwe gekocht, maar de oude band is nog in perfecte staat. Enkele minuten later heb ik de banden vervangen en is mijn achterwiel weer zo goed als nieuw! Wanneer ik hem wil betalen weigert hij geld te aanvaarden. Hij noemt het een gunst van de ene fietser naar de andere. Wow, vriendelijk. Bovendien wijst hij me ook de weg naar een hosteria die open is en nog plaats zal hebben. Alles valt uiteindelijk op het nippertje nog op zijn plaats! De hosteria is wel drie keer zo duur als een hostel, maar het is niet dat ik veel andere keuze heb. Ik ben al blij dat ik mijn fietstocht kan verder zetten, dankzij mijn reddende engel Sergio. Maar het was een close call!

Lago Traful, ochtend van de derde dag en het weer is omgeslagen naar koud en regenachtig.

Wilde paarden in het bos hier

En dan is er weer de lastige Paso Portezuelo, want dat is het spijtige aan backtracking: als je over een berg fiets, dan moet je die de dag nadien opnieuw doen.

De 80 km omweg naar Villa Traful en terug zit erop. Weer op de Ruta de Siete Lagos

Nog eentje van de reusachtige meren tussen besneeuwde Patagonische toppen

Naar het einde toe word ik nog eens getrakteerd op een mooie waterval

Het lange grindstuk zit erop, de laatste 25 km zijn weer asfalt. En ik ben eindelijk voorbij het hoogste punt van de Ruta, na bijna 70km met veel klimmen. Hele zware en lange dag

Vanop het hoogste punt zie ik waar mijn eindbestemming ongeveer moet liggen en dat de baan tot daar enkel naar beneden loopt

De laatste koude dag eindigt met een snelle afdaling van 20km naar San Martin. Koud aan de handen en de benen, maar ik ben er geraakt. En het was de moeite! Blij dat ik dit per fiets gedaan heb, en ik ben gerustgesteld, de conditie is nog dik in orde

Here we go again!

Het zat er al een tijdje aan te komen, maar in Bariloche was het zover: een confrontatie met de Israeli's! Na de goeie ervaringen met het hostel in Mendoza waar ik veel mensen leerde kennen, vooral dankzij het gratis gezamenlijke avondeten, beslis ik om in Bariloche naar een hostel van dezelfde keten te gaan. Een mooi hostel, dat zeker, maar sommige van de gasten werken op mijn systeem.

De eerste nacht loopt het al meteen fout. Ik zit op een kamer met 6 en mijn kamergenoten zijn vier vriendelijke fransen die ik al snel leer kennen, en een oudere sympathieke Argentijn. Dit gaat meteen goed denk ik. Maar midden in de nacht word ik wakker door onze luidruchtige buren. Een beetje lawaai van wat mensen die op stap zijn geweest ben ik ondertussen al gewoon na negen maand leven in hostels. Dat beschouw ik ondertussen al als gewoon, maar deze keer slaat het alles. De zes mensen in de kamer naast ons komen al zingend en roepend thuis. Ach ja, kan gebeuren, het zal wel snel stoppen nu ze op hun kamer zijn. Het volume neemt echter niet af, integendeel. Ze voeren geen gesprekken op normaal volume, maar roepen eerder tegen elkaar. Af en toe begint er eentje luid te zingen en slaan ze keihard op de muren. Wat steken die gasten uit?!

Na een tijdje roept een van de Fransen dat ze stil moeten zijn en klopt eens op de muur. Het wordt even stil, maar slechts voor enkele seconden. Daarna worden ze nog luider dan tevoren. Dit is onvoorstelbaar, hoe onbeleefd, asociaal en onattent kan je zijn. Het is drie uur 's nachts! Ik hoor iedereen in onze kamer draaien en keren, sommige vloeken binnensmonds. Ik ben dus niet de enige die wakker ligt en zich ergert. Hoe kan het ook anders. De hele verdieping moet ondertussen wakker zijn. Normaal laat ik het aan mij voorbijgaan en is er altijd wel iemand die opstaat en op de deur van de lawaaimakers gaat kloppen om ze aan te manen om stil te zijn. Maar niet deze keer, niemand staat op, iedereen ondergaat het maar, ook al is er niemand die nog kan slapen.

Een half uur gaat voorbij zonder dat hun lawaai afneemt. Ze irriteren me mateloos. Ik hoor Hebreeuws: Israeli's dus. Ik had het kunnen denken, die houden nooit rekening met andere gasten. Alweer een slechte ervaring met hen en deze keer is de emmer vol. Dit is niet van mijn gewoonte, maar genoeg is genoeg! Ik sta op en ga op hun deur kloppen. Geen flauw idee wat ik ga doen of zeggen wanneer ze de deur openen, maar ik ben het gewoon kotsbeu. Geen angst en licht kokend sta ik voor hun deur. Ik wil deze gasten echt eens op hun plaats zetten.

Een eerste keer kloppen, even stil in de kamer en gefluister, maar al snel flakkert lawaai weer op. Ik klop opnieuw en weer hetzelfde scenario en zo gaat het nog een paar keer verder. Wat is er fout met die gasten, begrijpen ze echt niet dat ze moeten ophouden! Na enkele keren kloppen zonder dat ze openen, zeg ik dan dat ze moeten zwijgen want dat ze het hele hostel wakker houden. Eindelijk antwoord, echter in de vorm van stoere klap en verwijten vanachter hun gesloten deur. Stoer, met zessen naar mij roepen maar te laf om de deur te openen.

'If you have something to say, then open the door so we can talk face to face like normal people', zeg ik, want ik apprecieer hun reactie allerminst. Uiteraard openen ze de deur niet maar ze blijven wel schelden. Lafaards. Zijn dit de ex-militairen van Israel?

'Okay, if that's your reaction, fine by me. I'm going to the reception to make a complaint'. Dit is waarschijnlijk de enig manier om ze stil te krijgen, want het vragen heeft blijkbaar geen enkele zin. Ik hoop ook stilletjes dat ze morgen uit het hostel worden gezet, bende eikels. Hun reactie is nog wat meer gescheld. Ik heb evenwel niet veel geluk, want de nachtreceptionist is een broekventje en blijkbaar is hij al op de hoogte de luidruchtige kamer, maar durft hij er niet echt iets aan te doen. Ik vraag hem dan maar rechtuit om mee naar boven te gaan en de deur te openen om met hen te praten. Aarzelend gaat hij mee. Ik voel een lach opkomen, want de onzekerheid staat op zijn gezicht te lezen. Knullig probeert hij de deur te openen maar hun sleutel zit aan de binnenkant in het slot, dus het lukt niet. Ze blijven maar lawaai maken maar hij durft zelfs niet op hun deur te kloppen. Uiteindelijk klopt hij eens lichtjes, hetgeen uiteraard niks uitdoet. Hij klopt nog een keer, nu wat luider. Ze zwijgen even en dan zegt hij dat hij van de receptie is en ze moeten zwijgen. Ondertussen zijn enkele van mijn kamergenoten er al bij komen staan om ook hun beklag bij de receptionist te doen. We horen de Israeli's weer wat fluisteren en daarna zwijgen ze eindelijk. Een uur heeft het geduurd. Ik hoop echt dat het hostel hen morgen met hun klikken en klakken buitensmijt. Ik wil hier niet verder over uitwijden, maar de Israeli's verbleven de volgende ochtend nog in het hostel en bovendien werden er nog twee meer op mijn kamer gesmeten. Typisch, want het hostel denkt alleen aan geld verdienen. Ik verander dan zelf maar van hostel, want enkele vrienden uit Mendoza verblijven iets verderop in dezelfde straat.

Mijn kamergenoten waren blij dat er iemand actie had ondernomen en de rust terugkeerde. De volgende dag leer ik de Argentijnse man wat beter kennen. Blijkbaar verbleef hij in het hostel omdat hij wat huwelijksproblemen had en hij was blij dat ik vannacht actie had ondernomen, want hij was heel slechtgezind en stond stilaan op ontploffen. 's Avonds gaan we samen iets drinken. Daar laat ik terloops vallen dat ik zijn T-shirt van de Ruta 40 heel mooi vind en hij wil het me meteen cadeau doen. Hij was me dankbaar voor actie te ondernemen en vooral om naar hem te luisteren om zijn hart eens even te luchten. Ik vond dat helemaal niet nodig, dat was met plezier gedaan. De volgende ochtend is hij al vroeg weg uit het hostel, terug naar huis om de brokken te lijmen. Wanneer ik opsta vind ik wel een verrassing op mijn rugzak: zijn T-shirt! Typisch, Argentijnen zijn een heel vriendelijk volk! Hij kon het gewoon niet laten! En ik moet zeggen: ik ben wel heel blij met mijn nieuwe T-shirt. Danke Julio!

Bariloche

Een busrit van twintig uur brengt me van Mendoza naar Bariloche in het noordelijke deel van Patagonia. Eindelijk in Patagonia! Nog niet het ruwe en ruige zuidelijke Patagonia, maar het meer beboste noorden met de hogere toppen. Patagonia is eigenlijk de voornaamste reden waarom ik naar Zuid-Amerika wou komen. Al jaren speel ik met het idee om naar hier af te reizen om deze ruwe streek te verkennen. Bariloche is voor mij dan ook het startsein om weer heel actief te worden en de wijde natuur in te trekken.

Onderweg naar Bariloche

De stad ligt in een feeërieke omgeving die me doet denken aan het zuidereiland van Nieuw-Zeeland, alleen is het hier nog veel uitgestrekter en intenser. Beide streken zijn niet toevallig gelijkend, want ze liggen rond dezelfde heel zuidelijke breedtegraad. Alleen gaat Patagonia nog verder waar Nieuw-Zeeland stopt. Bariloche heeft duidelijk een Zwitsterse invloed ondervonden, zeer opvallend in de bouwstijl en het centraal plein en stadhuis zijn hier uistekende voorbeelden van.

Bariloche ligt aan de oevers van het reusachtige Huapi meer met aan de andere kant de schilderachtige witte toppen van de Andes. Mooie setting waarin Bariloche ligt. Ik moet wel in Patagonia zijn

Italiaanse roots? Jawel, zeker en vast, kijk maar naar Romolus en Remus

Centrale plaza van Bariloche zou best mooi en gezellig kunnen zijn, maar de vele rondhangende luidruchtige jongeren en graffiti op het beeld van San Martin verhinderen dat

Het stadhuis van Bariloche, als dat geen Zwitsers uitzicht heeft weet ik het ook niet

Mijn eerste werk in Bariloche is het infocenter van het nationaal park Nahual Huapi te bezoeken. Nahual Huapi is een van de grootste parken van Argentinië en omvat een groot aantal bergen en meren. Maar ik word meteen met de neus op de feiten gedrukt: er ligt nog heel veel sneeuw in de bergen en zo goed als alle refugio's zijn nog gesloten en alle meerdaagse trekkings worden afgeraden wegens lawinegevaar. Er is enkel een dagtrek naar de dichtsbijzijnde refugio mogelijk. Ik ben blijkbaar nog enkele weken te vroeg voor deze streek. Ik weet wel dat ze in deze infopunten vaak overdreven om minder ervaren trekkers af te schrikken, maar daar reken ik mezelf niet echt onder. Echter, lawinegevaar spreekt me ook niet echt aan en ik beslis om mijn trekkingplannen voor Bariloche op te bergen. Het was ook niet meteen de plaats waar ik perse een trekking wou doen, dus ik ga het zeker niet forceren Ik kan mijn krachten, geld en tijd beter opsparen voor de trekkings die ik koste wat het kost wil doen. Ik heb trouwens al een backup in gedachten en ben dus niet te erg teleurgesteld.

Maar eerst eens zien wat ik dan wel kan doen in Bariloche. De populairste en mooiste excursie vanuit Bariloche is een tocht langs 'Circuito Chico', een 65 km lange baan met superbe zichten over de vele meren en bergen. Het mooie eraan is dat je dit zelf kan doen met een mountainbike en dus niet via een begeleide teleurstellende tour. Een fiets? In de bergen? Verkocht! En het Circuito Chico is zeker een aanrader, wat een omgeving:

Ik ben onder de indruk van de schoonheid van de natuur langs het Circuito Chico

Ik blijf maar foto's trekken, maar je begrijpt waarschijnlijk wel waarom wanneer je dit ziet

Nog eens een dagje fietsen doet deugd en de benen voelen meteen redelijk goed. Ik kan het niet laten om een paar keer off-road te gaan. Deze streek nodigt daar echt tot uit

Colonia Suiza, een klein dorp van Zwitserse origine dicht tegen Bariloche en langs het Circuito Chico

Jaja, ik geniet van mijn fietstocht

Tja, wat kan ik nog zeggen bij deze foto's? Kijk gewoon

Goeie kwalitieitsmountainbike in kwaliteitstreek

In Bariloche ontmoet ik trouwens ook weer de Denen Martin en Anders terug ontmoet, twee gasten die ik in Mendoza leerde kennen. Goed dat ik hen ontmoet, want een dag later trek ik in hun hostel in, na nieuwe problemen met een bende Israeli's. Maar meer daarover in het volgende bericht. De Denen zijn leuke gasten. We koken twee keer samen (eigenlijk koken zij en ik eet mee :-) ) en zetten een stapje in het drukke nachtleven van Bariloche, waar ik trouwens onverwacht op de Zwitserse Martina bots. Ik leerde haar een maand eerder kennen in Uyuni (Bolivia) waarna zij naar Brazilie trok. En nu zit ze plots naast me aan de bar in het zuiden van Argentina en we hadden elkaar zelfs eerst niet gezien. Van toeval gesproken!

Met Martin en Anders tijdens een van hun kooksessies. Anders heeft een heerlijk Ierse stoofpot gemaakt

Met Martin en Anders spreek ik ook een paar keer over muziek en ontdek dat ik eigenlijk zo goed als geen Deense groepen ken, behalve dan enkele foute bands zoals Aqua, The Cartoons en de onvergetelijke 90's muziek van Whigfield. Laat ons dan maar een nummer beluisteren van de minst foute van de drie, Whigfield, met een van hun iets. Tijd voor wat foute muziek op mijn blog, want ik vind dat dit niet mag vergeten worden.