Christmas holidays at the Bullocks

Zaterdagavond, 18 december, en ook in Canada is de kerstvakantie begonnen. Voor Cole en zijn broer Erik, die beiden boomchirurgen zijn, betekent dit ook vakantie en keren ze na maanden weken ver van huis terug huiswaarts in Swan River, Manitoba. En wij zijn er bij, want Cole had me in augustus al uitgenodigd om de feestdagen met hem en zijn familie door te brengen. Ik had Cole toen in Peru leren kennen, maar maanden later geldde ze nog steeds en we kregen zelfs een lift van Eric voor meer dan 1000km vanuit Lac La Biche naar Casa Bullock, 20km buiten Swan River. Het minste wat je kan zeggen is dat ze afgelegen wonen want Swan River zelf is een dorp met 10000 inwoners en zij wonen daar ver buiten, midden in een wijdverbreid sneeuwlandschap.

We nemen onze intrek in het huis dat Bill, Cole's vader, zelf gebouwd heeft. We krijgen onze eigen kamer met twee grote bedden. Eigenlijk is het de kamer van Cole en hij neemt zijn intrek in de kelder. Stel je echter niet de kelder voor zoals we die gewoon zijn, maar eerder een kelder zoals die van Eric Forman uit 'That 70's Show', een tweede woonkamer voor de zonen en hun vrienden, uitgerust met megagrote TV met Wii en Playstation 3, een bar en een kicker. En nu ook een bed. Geen slecht optrekje dus. Het is onvoorstelbaar hoe gastvrij ze ons ontvangen, we hadden nooit verwacht hier een eigen kamer te hebben. We gaan hier voor twee weken bij de familie horen, dit gaat eens een volledige andere levensstijl geven. We weten wel nog niet wat we hier al die tijd gaan uitspoken en Cole zegt ook dat er hier niet zoveel te doen is, maar het is natuurlijk maar wat je gewoon bent, zo zal snel blijken.

Mag ik u voorstellen aan de familie Bullock (vlnr): Cole, Bill, Chrystal, Eric en de twee adoptiekinderen

Kerstboomjacht

De eerste dag maken we meteen kennis met de omgeving, meerbepaald de reusachtige tuin van de Bullocks en de het bos erachter. Cole heeft de opdracht gekregen van zijn moeder Chrystal om een kerstboom te zoeken in het bos en wij zijn z'n helpertjes. Het echte zaagwerk laten we natuurlijk aan de ervaren boomchirurg over, maar het zoeken doen we samen. Het lijkt minder evident dan verwacht, want ook al staat de omgeving vol met dennen, we vinden niet meteen eentje die de juiste hoogte en volume heeft. Het feit dat er een dikke laag sneeuw op ligt maakt het nog moeilijker om dat in te schatten en ik krijg meermaals een sneeudouche. Wanneer we een tweetal uur later eindelijk terugkeren met een boom, zien we meteen aan Chrystals gezicht dat ze toch haar plastic boompje zal moeten bovenhalen. Maar we hebben ons toch geamuseerd in de diepe sneeuw.

Cole en ik waden ons een weg door de diepe sneeuw op zoek naar de ideale denneboom

En op sommige plaatsen is het heel diep, je zakt er gewoon voor de helft door

Vlak voor het huis is een specht druk aan het werk een den te doorboren. Bezig baasje, maar een mooi exemplaar

Cross-country ski

De tweede dag staan we al op de latten. Niet om te skiën, want Manitoba is redelijk vlak, maar om te langlaufen. Ze hebben twee paar skis en Werner en ik trekken er voor het eerst op uit om ons door het immense sneeuwlandschap te wagen. We volgen een cross country pad dat Cole gemaakt heeft en maken een tocht door het bos tot aan het meer. Het is de eerste keer dat ik dit doe, en ik heb de indruk dat het heel goed is voor de conditie. De techniek vlot snel, al is het niet altijd evident tussen de vele takken en laaghangende bomen die kreunen onder de dikke laag sneeuw. Het gaat in alle geval stukken sneller dan ploeterend door de diepe sneeuw te wandelen.

Werner voor het eerst sinds lang weer op de latten. Dat is wat anders dan een board

Het pad loopt door het bos. Vele bomen hangen gebogen over het pad, kreunend onder het gewicht van de sneeuw

Langlaufend aan het meer

Het meer, onder de sneeuw is dat een sneeuwvlakte, rustpunt in ons tochtje

Het pad naar het huis van de grootmoeder

Ice fishing

Iets anders dat voor hen vrij evident is (net zoals cross-country skiing) is ijsvissen. Voor ons Belgen die met moeite meer dan twee weken aan een stuk zwaar vriesweer hebben is dit echter ongekend, want waar gaan wij dat doen. Het ijs moet immers dik genoeg zijn om je er met een groepje mensen op te wagen en er gaten in te maken zonder dat het breekt. Met temperaturen die maanden onder de -10°C zitten is een ijslag van 30cm allesbehalve uitzonderlijk en meer dan ruim genoeg om aan ijsvissen te doen. Werner en ik vonden het ijsvissen een unieke ervaring die ons zo hard aansprak dat we zelfs een tweede keer zijn gaan vissen, al is het wel steeds ijskoud (-20°C). Ijsvissen in Manitoba uitgelegd aan de hand van foto's:

Ijstentjes opzetten op een bevroren meer. Op de voorgrond ben ik bezig een gat aan het maken in het ijs

Cole maakt nog enkele visgaten in het ijs met de schroef

Dit is het resultaat en hierin vissen we. Elk zit aan een gat en de tentjes schermen het zonlicht af zodat je de vissen door het gat kan zien, en zelfs de bodem

Eric was de eerste die prijs had, hij vangt die dag zelfs twee forellen

Cole haalt de haak eruit en gaat de vis bereiden

Ondertussen heeft Kevin ook een visje aan de haak geslagen, niet zo indrukwekkend van formaat weliswaar

Lekkere verse vis eten in de tent

Start van de tweede ice fishing uitstap: de auto staat ver van het meer geparkeerd en we hebben 1 skidoo voor 4 man. Werner rijdt eerst met de slede met al het gerief naar het meer en Cole laat zich op zijn snowboard ook voorttrekken. De rest begint al te stappen en eens alles uitgeladen is worden we opgepikt door de skidoo en mogen we gezellig in de slede kruipen. Kunst- en vliegwerk om aan de goeie visplaats te geraken!

Met de skidoo over het meer, ons visplekje is aan de overkant

Geen ice fishing zonder drank, maakt het vissen nog zo plezant

En het drinken helpt want even later heeft de Werner succes

... en kort daarop ik ook. De fiere visser. En we hebben allebei een kanjer aan de haak geslagen

Onze tentjes op het ijzig kalme, witte meer

Een echte visser aan het werk

Kite

Een sport die Cole beoefent is kitesnowboarden. Het is een vorm van snowboarden die je ook op vlaktes kan doen, want je maakt gebruik van de wind om je voort te trekken. Je bent dus niet afhankelijk van bergen, maar wel van de wind. Cole heeft zo een kite en is al heel onderlegd in het kitesnowboarden. Hij wou het ons eens tonen en proberen aanleren, maar we hebben teveel tegenslag met het weer. Wel, eigenlijk niet met het weer want eigenlijk hebben we heel veel mooie dagen, maar we hebben wel pech met de wind. De meeste dagen is het zo goed als windstil, onmogelijk om te kiten, en de eerste dag dat er dan eens wind is, waait het meteen veel te hard en is het te gevaarlijk om te kiten, want bij hevige winden gaat de kite zijn eigen gangetje en sleurt je mee, misschien wel tot in de bomen. Maar een keertje hebben we geluk, bij het ijsvissen. Er staan een goede bries over het bevroren meer, ideaal om de kite op te laten en wat te spelen. Weliswaar zonder snowboard, maar het besturen van zo een grote kite is al een ervaring op zich, want hij durft je al eens mee te sleuren door de sneeuw en omver te trekken. Je voelt meteen de kracht van dit ding.

Werner aan het werk met de kite bij het vallen van de avond

En daarna is het mijn beurt om aan de kite te hangen

Skidoo ofte snowmobilen

Vader Bill is een mechanicus met een hele brede kennis en interesse. Hij herstelt zo goed als alles, maar in de winter heeft hij zijn handen vol met het repareren van sneeuwmobielen. Hij houdt ook vast aan vele oude auto's, quads en sneeuwmobielen en de tuin rond de garage staat er dan ook vol mee. Hij heeft wel nog verschillende machines die perfect werken. Zo hebben ze enkele skidoos (kleinere, heel beweeglijke sneeuwmobielen) die hij elk jaar rond Kerstmis weer klaarstoomt voor de familie om de zot mee uit te hangen in de omgeving. Nu maakt hij ze iets sneller klaar speciaal voor ons. Op een skidoo rijden, dat was iets waar we zeker naar uitkeken toen we naar hier kwamen. En het geluk is aan onze kant, want ze hebben er meer dan genoeg en wonen in de perfecte omgeving. Van gratis en plezant entertainment gesproken. En voor hen is dit niet meer dan normaal, want ze doen niks anders, ze zijn er mee opgegroeid. Iedereen in deze regio bezit een sneeuwmobiel. En wij eerst nog denken dat het niet evident zal worden om het hen te vragen of hier te doen. Ze komen er gewoonweg zelf mee af. En het is een machtig speeltje, niks zo plezant dan door een halve meter sneeuw te scheuren op een machine en op zoek te gaan naar plaatsen om te jumpen (en dan vooral op de sneeuwmobiel te blijven zitten na een sprong).

Werner in volle concentratie op de skidoo

Eric met op de achtergrond Casa Bullock

Werner heeft ook twee foto's van me getrokken: eens als ik in de gracht zat...

... en een tweede keer wanneer ik in een bocht op snelheid van de skidoo val. De leuk herinneringen dus. Merci Werner :-)

Kerstmis

Op kerstavond komen vrienden van de familie op bezoek, en op Kerstmis komt familie. Kerstavond is, in tegenstelling tot bij ons, vrij eenvoudig en klein. Kerstdag zelf eist hier de hoofdbrok op, want dan worden de cadeau's uitgedeeld en vindt eigenlijk het echte feest plaats. En er worden veel cadeaus uitgedeeld, dat heb ik nog nooit gezien. Het is meer zoals Sint-Maarten bij ons, maar hier krijgen niet alleen de kinderen cadeaus. Iedereen geeft aan iedereen één of meerdere cadeaus, zodat ze op het einde allemaal met een dik pak eindigen.

Een relaxte Cole op kerstavond

Werner en ik kijken onze ogen uit, want dat hebben we nog nooit gezien. Bij ons is Kerstmis helemaal niet zo groot. Er wordt geloot wie voor wie een cadeau koopt, en vaak is dat dan nog iets redelijk goedkoop. Meer dan genoeg voor mij. Maar hier smijten ze werkelijk met de cadeaus naar elkaars hoofd, niet te doen. En het uitwisselen van geschenken vindt niet alleen tussen familie plaats, maar ook tussen vrienden. Vreemd fenomeen en een klein beetje overdreven.

We hebben ook ons steentje bijgedragen, want we hadden voor elkeen van de familie ook een geschenk gekocht, niet op zijn minst als bedanking voor hun gastvrijheid. Maar tot onze grote verrassing hadden ze zelfs voor ons nog enkele cadeautjes in petto. Niks te groot of te zot, maar wel ongelooflijk dat ze zelfs voor ons iets hadden gekocht. Daarnaast is het ook nog de gewoonte dat iedereen een kerstsok heeft hangen aan de muur en die wordt op kerstdag ook volgestoken met kleinigheden. En we hadden blijkbaar ook een sok gekregen, iets dat osn volledig was ontgaan. Van aandachtig zijn gesproken. Het is toch even aanpassen aan de andere gewoontes.

Twee gasten blij met een simpele kerstsok vol onnozelheden

Kerstavond en Kerstmis waren twee leuke dagen, want de vrienden en familie zijn al even joviaal en gastvrij als de Bullock's zelf. Bill zit vol verhalen en heeft ook veel vragen over Europa. Hij is ook vaak geïnteresseerd in onze mening over allerlei zaken in de wereld en vertelt graag over de dingen die hij doet, vooral omdat hij weet dat we allebei ingenieurs zijn. Een opmerkelijk en onvermoeibaar man met een brede kennis.

Kerstdag met de familie: Cole en zijn neef

Vader Bill met zijn schoonzus en nichtje. Hij is het nog maar eens aan het uitleggen, niet echt een verrassing :-)

Bekomen in de zetel na het eten

Werner en ik hebben ons steentje bijgedragen tot de drankvoorraad in huis voor de kerstvakantie: we hebben een fles whiskey van drie liter ingeslagen

Op kerstdag wordt de fles weer bovengehaald om de avond af te sluiten met een kaartspel en drank. Een goeie Kerstmis kan niet zonder wat alcohol, zo wou Jezus het nu eenmaal! Cole's nicht poseert even met de megafles

We spelen het kaartspel Shithead, waarbij de verliezer (de shithead) symbolisch het volgende spel met de schaamstrik op het hoofd moet spelen. De Bullocks hadden niet veel geluk met dit spel en wisselden af van shithead

Op tweede kerstdag is er een fuif in het dorp, en Werner en ik als goed Canadezen daarheen uiteraard. We waren vanzelfsprekend de enige buitenlanders maar hebben ons niet laten kennen. Die mannen drinken precies niet echt door. Toen we in het begin van de avond bij een vriend van Cole zoten dronk iedereen daar light bier en op een heel traag tempo. Werner en ik hadden ons eigen tempo, iets wat later op de avond merkbaar werd. Geen details, maar laat ons zeggen dat ze me nu wel kennen in Swan River :-)

Rockband

Op de Wii spelen is een rode draad tijdens ons verblijf en dan voor het spel Rockband. Hier kan ik eindelijk nog eens drummen, of toch minstens proberen, want het is niet evident. Leuk en verslavend spel, en een hit op de feestdagen om met een groepje mensen te spelen. Rock on!

Rockband op kerstdag. Wie herkent het langharig tuig op gitaar

Snowboarden op Thunder Hill

Op een klein uurtje rijden van waar de familie Bullock woont, ligt er een skiheuvel. Geen berg, maar eerder een heuvel, beetje vergelijkbaar met skiën in de Ardennen. Ideaal om eens iets nieuws te proberen. Geen latten aan mijn voeten deze keer, maar een snowboard, voor het eerst in mijn leven. Cole geeft me eerst kort een lesje en daarna kan ik eraan beginnen, met vallen en opstaan uiteraard. Maar ik val elke keer minder en minder en vind langzaam de techniek. Tegen het eind van de dag kan ik al de heuvel afdalen, al haal ik soms wel wat teveel snelheid als beginner met een ferme smak als gevolg. Gelukkig heb ik veel ervaring met vallen dankzij het voetbal. Dat moest toch eens van pas komen!

Op de T-bar lift op Thunder Hill en ik zoek mijn evenwicht op het snowboard

Oefenen, snelheid nemen, ...

..., fouten maken en op de grond smakken

Zicht over de vallei vanop Thunder Hill, sneeuw overal waar je kan zien

Zonsondergang op de weg naar huis

Schot in de zaak

Werner en ik zijn zoals kleine kinderen, blij met al de nieuwe speeltjes en dingen die we hier kunnen doen. Het is hier een pretpark voor ons, want naast sneeuwmobielen, cross-country skiën, ijsvissen, snowboarden en kiten, is de familie Cole ook schietgraag. Cole is heel onderlegd met pijl en boog. Zo normaliseert hij sommige winters het aantal eekhoorns in de omgeving door er met zijn boog op uit te trekken. Een scherpschutter van formaat dus. Hij leert ons de kneepjes van het vak op zijn eigen schietstand in de kelder.

Hij is niet alleen een krak met de boog, maar zo mogelijk nog beter met een jachtgeweer. Ook hier laat hij ons schieten met zijn geweer en zelfs nog enkele andere. Zijn vader is een verzamelaar van oude (en nieuwere) jachtgeweren met vizieren van scherpschutgeweren en we mogen er enkele uitproberen, waaronder zelfs een heuse shotgun. Kogels zijn er genoeg, en neen, geen luchtpistolen of lotjesgeweren, maar echte kogels, van verschillende kalibers. Dus zeker aandachtig zijn bij elk schot en het herladen. Ze hebben ook hier een eigen schietbaan voor, vanuit het tweede verdiep van de garage (Bills zaak en werkplaats) schieten ze op zelfgemaakte kleine doelen die op 50 meter en meer staan. We mogen ons hier ook een hele dag op uitleven. Moesten we dit in België doen, de politie stond al snel aan je deur om alle geweerschoten te onderzoeken, want knallen doet het! Maar hier zitten ze zo afgelegen en is het bovendien niet meer dan normaal, want iedereen heeft een jachtgeweer en schiet wel eens een bever, hert of zelfs een beer. Het zijn jagers, het zit hiet nog in het bloed en een geweer is niet uit zelfverdediging of slecht bedoeld, het dient als hobby om te gaan jagen. En ze zijn er goed in.

Bill blijft ons maar kogels geven. Je merkt dat hij dit met plezier doet, want hij vertelt honderduit en heeft altijd wel een uitleg en verhaal klaar. Een fascinerende man, dat is hij zeker.

Twee scherpschutters aan het werk

Koken

Chrystal is een goeie kok, maar het valt op dat alle huishoudelijke taken op haar vallen. De zonen en man helpen niet al te veel, de taakverdeling ligt redelijk vast. Daarbij gaat Chrystal ook nog werken, en bovendien moet ze nu dus koken voor zes, want er zitten twee hongerige Belgjes aan haar eettafel. Haar tijdelijk adoptiekinderen, zo noemt ze ons soms.

Als bedanking voor het leuke verblijf en lekkere eten, besluiten Werner en ik ook een paar keer te koken. Twee typische Belgische gerechten om ze daar in het barkoude Canada toch iets van onze rijke eetcultuur bij te brengen. De eerste keer maken we, hoe kan het ook anders, stoofvlees met versgesneden frietjes. Heerlijk, al zeggen we het zelf. Dat was een maaltijd die ik al lang niet meer had gehad, en zeker op het menu zal staan op mijn eerste dag terug in België.

De tweede keer maakten we witlof in hespenrolletjes met kaassaus. Witlof vind je echter niet in Canada, dus het werd het alternatief met prei. Werner had daar blijkbaar veel zin in en is daar nogal ervaren in, zo bleek bij het klaarmaken. Beide gerechten sloegen zeker en vast aan en waren onbekend voor hen. Missie volbracht...

Nieuwjaar

Op oudejaar gaan we mee met Eric bij enkele vrienden van hem. Een rustige praatavond met een groot assortiment hapjes en drank. De avond eindigt redelijk vroeg, rond 2 uur. Niet echt wat ik gewoon ben voor nieuwjaar, maar meer dan voldoende voor me. Het is tenslotte een dag zoals een ander. Twee dagen later mogen we nog eens gaan nieuwjaren bij Maria en Gordon, een bevriend koppel van de familie. Enkele sfeerfoto's

Nieuwjaren bij Maria en Gordon

Snowmobieluitstap

We hadden al een paar keer met de skidoo gereden, maar nog nooit een lange rit gemaakt op een zware sneeuwmobiel, waarmee je snelheden van boven de 100km/u kan halen. Op nieuwjaar komt daar echter verandering in. Eric heeft via Gordon een sneeuwmobiel en twee helmen op de kop getikt. Het is geen supersnelle sneeuwscooter (zoals die van Eric die vlotjes 200 km/u haalt), maar je kan makkelijk rond de 90 km/u rijden. Een indrukwekkende ervaring om op dergelijke snelheid over de sneeuw te glijden. Maar niet zonder gevaar. Dan heb ik het niet zo zeer over valpartijen, want de diepsneeuw is lekker zacht, maar over de kou. Die dag is het rond de -20°C en als je daar op hoge snelheid doorvliegt voelt dat nog stukken kouder aan. Je moet dus veel lagen dragen, goeie botten en het aangezicht zo goed mogelijk bedekken. Blote plekken voelen in een mum van tijd ijskoud aan en na een tijdje voel je de kou niet meer. Niet dat het opgewarmd is, het vlees is gewoon bevroren en gevoelloos geworden. Gevaarlijk om 'frost bite' op te lopen: je vel wordt zwart en is op dat moment afgestorven en onherstelbaar.

Enkele dagen eerder had Eric er een lichte vorm van opgelopen. Het was niet zwart, maar toch bevroren en bijgevolg stond er achteraf een blaasje op. Zelf had ik het ook voor, mijn neus was bloot gekomen tijdens het rijden en ik had het niet gevoeld. De volgende dagen voelde mijn neus pijnlijk en wat verbrand aan. Het tipje was even bevroren geweest. Maar dat is nu eenmaal het avontuur, en dat moet je ook eens meegemaakt hebben.

Start van de tocht op de sneeuwmobiel. Werner zit al klaar

De tocht die we maken is meer dan 100km op een sneeuwmobielpad, naar een hut nabij Thunder Hill, meer dan een uur rijden enkele rit. In het heengaan rijdt Werner en zit ik achteraan en rijdt Werner en in het terugkeren zijn de rollen omgekeerd. Het moet gezegd, zelf rijden is toch veel plezanter en zeker ook veel comfortabeler. Achteraan zie je moeilijk wat er komt en hobbel je op en neer, soms hobbel je er bijna af. Een onvergetelijke ervaring, typisch iets voor deze streek. We mogen heel content zijn dat we dit hebben kunnen doen.

De hut bij Thunder Hill...

... en we zijn niet alleen

We zijn met een redelijk groepje, allemaal mensen die we met oudejaar hadden leren kennen. Enkelen van hen hebben veel eten mee en bakken vanalles op de kachel. Lekker en deugddoend na bijna twee uur in de ijzige kou

Eric en ik, opwarmen in de hut

Er staan nu zelfs twee Belgen in het gastenboek, ongetwijfeld de enige twee die in dat boek zullen staan, want wie komt er in godsnaam naar Thunder Hill

Door stil te zitten achterop de sneeuwscooter in het heengaan zijn mijn tenen licht bevroren

Maar enkele minuten op de kachel en dat kwaad is verholpen

Wanneer we 's avonds terugkomen aan de auto vraag Eric me om de sneeuwscooter via een helling achteraan op zijn truck te rijden

Geen eenvoudige opdracht zo blijkt want de rechterski belandt net naast de koffer in zijn achterlicht. Oops!

In totaal hebben we 16 dagen bij de familie Bullock ingewoond. Twee zalige weken waarbij we heel actieve dagen afwisselden met luie dagen in de zetel en op de Wii. Ik heb er enorm van genoten om nog eens ergens vast in te trekken voor langere tijd en de familie Bullock waren ongelooflijke gastvrij. Het was alsof we er zelf deel uitmaakten van de familie. We hebben het serieus getroffen met hen! En wie weet, misschien komt er ooit eens iemand van hen naar België, want Eric zijn ogen fonkelden toen we over de Gentse Feesten spraken...