Bicycle Diaries Day 119: Rangitaiki - Turangi

Ik sta op als een nieuw mens! Ik voel me nog een beetje moe en stijf, maar al bij al redelijk goed als ik terugdenk aan gisteren. Ik heb ook een speciale drijfveer vandaag, iets om naar uit te kijken, de reden waarom ik mezelf de laatste tijd wat meer pushte om verder te gaan: vanavond zie ik mijn zus Ewoude terug. Ze is dit jaar speciaal op reis gegaan naar Nieuw-Zeeland, helemaal op haar eentje om mij terug te zien. Als dat geen zusterliefde is! En ik kijk er zelf ook naar uit om haar terug te zien. Het geeft me een serieuze boost vandaag, hernieuwde energie. De pijn van gisteren is al vergeten.

Ik zit al vroeg op de fiets, want ik wil zo snel mogelijk in Turangi zijn en dat is nog 85km. De eerste 20km zijn irritant: tegenwind en de ene bult na de andere. Het gaat niet zo vlot als ik zou willen, maar ik laat het mijn goed humeur niet verpesten. Ik weet dat het parcours verderop makkelijk wordt: 20km bergaf! Daar zal ik nog eens doorgeven.


Ik rijd naar beneden, naar het Taupo meer. Ik merk dat ik dichter kom aan de dampen van de warmwaterbronnen

Ik ben op een dikke 2 uur al in Taupo waar ik snel een vleestaartje naar binnen speel met een ijsje. Het is nog eens zonnig en daar hoort een ijsje bij! En dan meteen verder. Jaja, nog 1 klim van formaat en dan ligt de weg open naar Turangi. De klim deert me niet echt, ik weet dat er maar eentje is en rijd met alle registers open. De laatste 30 vlakke kilometers rijd ik tegen een heel strak tempo van rond de 24km/u. Hoe sneller in Turangi, hoe beter. Er wacht daar iemand op mij, en ge moogt de mensen niet laten wachten he, dat is 'not done'.


De verlossende borden van Turangi

Het is nog geeneens 14u en ik ben al in Turangi. George Constanza zou zeggen: 'making good time!'. En nu op zoek naar onze jongste patotter. Hopelijk kijk ik er niet over (grapje he Ewoude, vooraleer ik hier lezersbrieven krijg). Ik rijd het grote complex van de lodge op, een complex dat er vrij leeg uitziet. Waar zit ze hier. En dan gaat er een deur open. Daar is ze. Ok, tijd voor een onwennig moment en een flauw mopje, want zo gaat dat in deze situaties. Al kan ik me niet herinneren dat ik deze keer een flauw mopje heb gemaakt. Het moet niet allemaal altijd in woorden worden gezegd, we weten allebei dat we heel blij zijn om elkaar weer te zien.

Hoezeer ik gisteren afzag en hoe slecht ik me voelde, zo hard is het vandaag gekeerd en geniet ik nu. Het kan snel keren. En de zon scheen de hele dag, wat een mooie dag!