zaterdag 7 augustus 2010

Bicycle Diaries Day 112-114: Masterton – Woodville -Waipawa - Napier: three fast cycling days

Het parcours van Masterton naar Napier is niet al te moeilijk, met slechts enkele kleinere hellingen verspreid over een afstand van 234 km. Ofwel twee lange zware fietsdagen, of drie normale fietsdagen. Ik kies voor de laatste optie, want de eerste dag is niet te onderschatten met 50km geleidelijk bergop en tegenwind. Het tempo ligt niet al te hoog dan, al lukt het me wel aardig en kost het me weinig moeite om op het hoogste punt, Mount Bruce, te geraken. Daarna is de eerste fietsdag gemakkelijk tot op 10km van Woodville. Daar rijd ik in een open vallei en er steekt een ongelooflijk sterke wind op die schuin vanvoor lijkt te komen. Ik geraak bijna niet meer vooruit, maar vooral, met moment blaast hij me bijna omver en vlieg ik naar de andere kant van de weg. Het is afzien om recht te blijven. Het is nog maar drie uur, maar de ambitie om een dorp verder dan Woodville te rijden is meteen weggeblazen, want ik moet in dezelfde richting blijven rijden. Woodville it is dan maar.


De eerste fietsdag was het nog licht bewolkt en miezerig, en dit is wat je krijgt wanneer een zware truck je voorbijzoeft. Onnodig te zeggen dat deze trucks je regelmatig wegblazen


De top van Mt Bruce, een relatief makkelijke klim


Op de top van Mt Bruce moet je oppassen voor overlopende kiwi's! Liep er maar eens eentje over... De meeste toeristen krijgen nooit een kiwi in het wild te zien omdat ze zo zeldzaam zijn. Ik weet dus niet of dit bord eigenlijk nut heeft, je kan er evengoed een bord zetten: opgepast voor overlopende nonnekes, of eenogige piraten met houten been...



Net voor Woodville rijd ik langs de originele Tui brouwerij. De kiwi's houden van hun Tui, ik denk dat het samen met Speights het meest verkocht wordt en ik drink het ook wel graag, dit rode biertje. Ze zijn hier zo zot van hun Tui dat ze Hollywood allures krijgen


De laatste 10km naar Woodville word ik gegrepen door een hevige kop- en zijwind die me vervaarlijk over alle kanten van de weg blaast, en die wind gaat niet liggen. Ik had het moeten zien aankomen, waarom zou hier anders hun grootste windmolenpark staan

Er zijn verschillende overnachtingsmogelijkheden, maar één hostel heeft merkwaardig genoeg een sluitingsdag, uitgerekend vandaag en het andere zit vol met wegenwerkers. Ik ga me dan maar in het hotel informeren. Hotels zijn vaak niet zoals je ze bij ons kent, maar zijn vaak gewoon bars die ook enkele kamers, soms in backpackerstijl, verhuren. De backpackerkamers zijn verhuurd, maar de dame des huizes vindt dat ik er een betrouwbare man uitzie (begrijpelijk nietwaar) en ze geeft me een motelkamer met drie bedden voor mij alleen voor de prijs van een backpackerkamer. Ik mag wel maar 1 bed beslapen. Geen probleem :-) Ik heb zo mijn eigen televisie waarop ik wereldbekervoetbal kan bekijken. Joepie. Eerst breng ik nog een paar uurtjes door in de bar met de obligate caféhangers van Woodville, waaronder een voormalige 100km loper die veel wedstrijden in Europa had gelopen. Met hem heb ik een lang gesprek, maar als hij naar huis gaat ben ik ook weg.

De rit op de tweede dag heeft enkele klimmetjes in de beginfase, maar daarna rolt het voornamelijk bergaf. Het is schitterend weer, geen wolk aan de lucht. Ik kan tegen een heel hoog tempo fietsen en ben al heel snel in Waipaia waar me een goedkoop bed wacht in een motor camp dat niet alleen voor reizigers blijkt te zien. Er wonen ook enkele mensen in permanente caravans, waaronder een irritant luide man die graag voor de hele camping roept. Niet normaal. Ik word aangesproken als 'the new guy' alsof ik van plan ben om daar permanent mijn intrek te nemen. Eén avond zal volstaan, dank u.



De eerste twee stadjes die ik op de tweede dag voorbijrijd zijn oude nederzettingen van skandinaven: Norsewood en Dannevirke. Ge moogt eens rijden welk type skandinaven welk dorpje hadden opgericht. En ze zijn fier op hun afkomst! Het aantal blondines in deze dorpen zou ook veel hoger liggen dan elders in NZ, al heb ik daar niet veel van gemerkt


Enjoying lunch in the sun! Wat een weertje!


Ik trapte in de boter tijdens deze drie dagen

De derde dag is voornamelijk vlak of licht bergaf. Mijn gemiddelde ligt erg hoog, constant boven de 25km per uur. Ik rijd zo 70km op minder dan 3 uur onder een helblauwe hemel. Dit was een plezierige dag, het leek zelfs even zomer: stralende zon en en geen wolkje te bespeuren. Dan zo eens kunnen doorrijden, dat is het! Ik ben al kort na de middag in Napier. Zo kan ik de hele namiddag Napier verkennen, maar meer hierover in een volgend bericht.



De heuvels reflecteren in de ondergelopen weide, een plaatje waard


Je rijdt Napier binnen via een palmbomenlaan, het wekt een tropisch sfeertje op en het weer draagt er vandaag toe bij. Ben ik in NZ of in Cannes?

Twee nummers die beiden het gemoed en weer van deze drie dagen weerspiegelen. Het tweede is een pareltje van Rumplestitchkin, een onderschatte Belgische band van rond de millenniumwisseling. Het nummer raakt me steeds weer. Voor de liefhebbers van Rumplestitchkin, je kan een volledig concert van hen dat ze ooit gaven in Palestina, bekijken op youtube: http://www.youtube.com/watch?v=93mQcDassRk voor het eerste nummer.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten