Tubing

Zondag 31 januari. Vang Vieng, een stadje 160 km ten noorden van Vientiane, staat bekend als het Mekka van "the backpackers". Dit stadje ligt in een wondermooie omgeving: een vallei omgeven door bergen, eigenlijk meer steile reusachtige rotsen van enkele honderden meter hoog. Maar spijtig genoeg is het niet daarvoor dat Vang Vieng zo gekend is. Het is een artificieel stadje overspoeld met bar/restaurants en lodges. Maar waarom is Vang Vieng zo populair, the place to be in Laos voor backpackers (althans volgens reclamefolders)??


De bergen rond Vang Vieng


Zonsondergang vanuit Vang Vieng

Het antwoord is tubing, een eenvoudig en banaal concept. Tubing gaat als volgt: je huurt een opgeblazen binnenband van een vrachtwagen, een tuktuk voert je naar het startpunt 6km stroomopwaarts van Vang Vieng en drijft dan in die band de rivier af. Niet echt speciaal, ware het niet dat je onderweg een achttal bars passeert waar je met een touw wordt binnengetrokken. Het is dus eigenlijk de riviervariant van een kroegentocht. Elke bar is voorzien van een "swing", een soort trapeze waarmee je van een hoog platform springt en na enkele zwieren in de rivier springt. Er zijn een paar redelijk spectaculaire swings! Het concept klinkt heel leuk, en dat is het ook wel, maar ik had er toch een vreemd gevoel bij. Misschien een paar kleine bedenkingen opsommen die ik me hierbij maakte :-)




De eerste bar bij het tuben

- Van de 8 bars liggen er 5 in de eerste 50 meter, dus eigenlijk liggen ze allemaal naast elkaar. Na 500 meter ben je ze allemaal al gepasseerd. Dus als je denkt je nog even te sparen voor verderop, kom je al bedroegen uit, want het is na de bars gewoon 2 uur op een band drijven tegen een heel traag tempo
- bij 30C in een band op een koele rivier drijven doet zeker deugd, maar je moet het zeker relativeren: deze rivier drijft vol koeiestronten die constant tegen je aandrijven en als je wat met je handen peddelt heb je er af en toe eentje vast. Niet echt aangenaam. Je stapt dan ook uit de rivier met een lichtbruine broek...
- de veiligheid is niet optimaal om het zachtjes uit te drukken. Die swings zijn door de lokale bevolking zelf in elkaar getimmerd en bestaan uit een tien meter hoge balk waar de kabel van de trapeze aanhangt. Er wordt natuurlijk niet dagelijks nagekeken of deze balken nog stevig genoeg zijn. Hebben er zelf een prachtig voorbeeld van gezien: we zaten op het terras van een van die bars toen plots de paal van de swing tegenover ons in drie stukken brak. De gast die net aan de swing hing had geluk dat de paal naast hem viel, en het water onder hem net diep genoeg was, want vaak zijn het gewoon rotsen onder onder het platform. Redelijk spectaculair, en we konden er eens goed om lachen, maar het doet je toch even nadenken.


De gebroken swing

- voor mij zat het meeste plezier er bij de eerste bar al op: toen ik in de eerste bar binnen wou gaan, trapte ik bij het watertrappelen in volle kracht tegen een rots. Gevolg: een mooie snede boven op mijn voet en ik mocht meteen verzorging zoeken. Zwemmen zat er neiet echt meer bij voor mij, en ik heb me dus moeten beperken tot het bandliggen. Spijtig, want had graag ns zo'n swing geprobeerd...
- het merendeel van de tubers zijn Britten. Niet verwonderlijk dat dit concept aanslaat bij onze binchdrinkende buren, en het zou me zelfs niet verwonderen dat ze het hebben uitgevonden. Blijkbaar is Vang Vieng in Engeland bekend en is bij een bezoek aan Laos een lang verblijf in Vang Vieng een must, een beetje zoals een weekje Ibiza. We hoorden een Brit die er al 7 dagen was, elke dag tuben en 's avonds verder zuipen in "The Bucket Bar"(de openlucht fuifbar van Vang Vieng). Beetje zonde om zo ver te komen speciaal daarvoor, zeker als je de prachtige omgeving en natuur volledig negeert. Het gaat er voor de meesten gewoon om zoveel mogelijk te drinken en zo stoer mogelijk te zijn. En vooral heel veel lawaai maken. Borden geplaatst door de lokale bevolking met de vraag om niet door de straten van de stad te lopen in enkel zwembroek of bikini worden door deze pseudo-backpackers vakkundig aan hun laars gelapt. Ik schaamde me voor deze medereizigers, want dit had niks meer met backpacken te maken, want de lokale cultuur opsnuiven doen ze niet, ik had vaak de indruk dat de lokale bevolking er redelijk geirriteerd bij liep, waar deze anders altijd zo vriendelijk is. Dan gaan deze party animals maarbeter naar Ibiza, denk ik. Maar blijkbaar is ehet iets dat Britten aanspreekt: een week lang in stront drijven...

Meer zien over tubing: