Cambodja

Dinsdag 9 februari. We laten de 4000 Islands achter ons, en daarmee meteen ook Laos. Tijd voor een nieuw land: Cambodja! Cambodja is gekend om twee dingen: Angkor en de landmijnen! Deze laatste waren een cadeautje van de uitgerangeerde Rode Khmer, die er enkele miljoenen over het hele land hebben gezaaid. En momenteel zouden er nog meer dan 4 miljoen landmijnen liggen, en dat voor 12 miljoen inwoners, dat is 1 landmijn per 3 inwoners. Gelukkig reizen wij maar met twee, zodat onze kansen om ongehavend uit Cambodja te komen toch heel groot zijn.
Er bestaat maar n grensovergang tussen Laos en Cambodja, en het is echt een lachertje. In the middle of nowhere staat er een kotje aan Loatiaanse kant, met een viertal douaniers in, dan 100 meter niemandsland en aan de Cambodjaanse kant weer een kotje met een paar douaniers. We waren gewaarschuwd dat ze aan de douanes steeds proberen om je erop te leggen, om zo geld in hun eigen zakken te steken. En ja hoor, het was meteen prijs. Aan Laotiaanse kant vroegen ze aan alle toeristen een dollar om de stempel te zetten met de datum waarop je het land verlaat. Normaalgezien is dit altijd gratis want het visum is al op voorhand betaald. Een dollar lijkt niet veel, maar een snel rekensommetje leert het volgende: gemiddeld 400 toeristen op een dag zou beteken dat die 4 douaniers elk 100$ per dag in hun zakken steken naast hun gewone loon. In Laos is dat immens, en zelfs naar Belgische normen is dat al een mooi bedrag.
Hugo en ik beslissen om hier niet aan me te doen. Hugo gaat eerst. De twee douaniers zetten een stempel en vragen de corrupte dollar. Hugo: “Why? I paid everything already, visum and papers are correct.” De douanier broebelt iets, zet nog een stempel en geeft zijn paspoort ruw terug. Nu ik. Ik hoor meteen “One dollar”. Ik val zogezegd uit de lucht:”But papers are correct and visum was already paid for. Why do I have to pay a dollar?”. In geen tijd heb ik mijn paspoort weer in mijn handen, zonder stempel. Ik krijg in de plaats twee boze blikken op mij en ze roepen:”Go go!”. Blijkbaar moesten we nu onder de indruk zijn. Geen stempel gekregen dus en achteraf bleek Hugo er ook geen te hebben. Hij had eerst eentje gekregen, maar de tweede stempel die ze gezet hebben was een mooie grote rode Cancelled. De douaniers dachten waarschijnlijk dat we wel zouden weerkeren met een dollar om die stempel toch maar te krijgen, maar tarara! Zolang we niet meteen terug willen keren naar Laos maakt dat toch helemaal niet uit, dus laat ze maar doen, we gaan gewoon verder. Opmerkelijk is wel dat alle andere toeristen die dollar zomaar betalen zonder er eens over na te denken of dat wel normaal is. Buiten twee Kroaten die ook weten dat dit niet klopt. Maar bon, we gaan door naar de Cambodjaannse zijde. Voor de douanepost staat er eerst nog een indrukwekkend quarantainestation: een partytent met een viertal 'dokters' erin. Ze willen vermijden dat de Mexicaanse griep zich verspreidt in Cambodja. En daarvoor gebruiken ze de grote middelen: een soort pistool dat ze tegen je voorhoofd zetten en meteen je temperatuur weergeeft. Je moet ook een miniscuul papiertje invullen met mogelijke symptomen zoals niezen, hoesten, koorts, diarree. Hugo en ik hebben ze allemaal gehad, maar nu hoesten we alleen nog. We duiden 'hoesten' eerlijk aan. Maar de 'dokter' naast ons schrapt dat en duidt daarop 'none' aan. Het temperatuurpistool geeft aan dat ik een kleine graad onderkoeld ben, en voila, na het betalen van een dollar mogen we door. Jaja... Wat een vertoning om nog maar eens een dollar af te luizen. En dan komen we pas echt nij de Cambodjaanse grens. En raad eens... Jawel, ze willen alweer een dollar om ons visum te valideren. Ook al is het weer afzetterij, nu kunnen we niet echt moeilijk doen want Cambodja willen we wel binnen en anders zitten we vast in die 100 meter niemandsland. We spelen het spelletje mee, en al gauw treden we het koninkrijk Cambodja mee. En als je Cambodja zegt kan je maar aan een nummer denken, en een zekere Wilde Kim...