Bicycle Diaries Day 4: Hamilton – Te Kuiti

Op de rustdag lees ik wat in de reisgidsen om te kijken welke route ik naar het zuidereiland ga nemen. Ik wil namelijk zo snel mogelijk op het zuidereiland geraken aangezien vanaf mei de winter daar intreedt en deze strenger is op het zuidereiland en ervoor kan zorgen dat sommige gebieden moeilijk bereikbaar worden met fiets. Daarom kijk ik nu niet echt uit naar omwegen voor bezienswaardigheden op het noordeiland aangezien ik hier tijdens de winter toch terugkeer. Maar bij het bladeren door de reisgids valt me een speciale berg op in het uiterste westen van het noordeiland, een gebied dat ik niet meer opnieuw zal bezoeken in de winter. Deze berg heet Mount Taranaki en is eigenlijk een uitgedoogde vulkaan. De foto's spreken me aan en doen me denken aan de Mont Ventoux: een puist van een berg in een anders redelijk vlakke omgeving. De Mount Taranaki is zelfs nog iets hoger met zijn 2500 meter. Dit spreekt me meteen aan en wordt het eerste echte doel van mijn roadtrip. De route naar het zuiden moet dus langs Mount Taranaki lopen.

Het beste is vanuit Hamilton Highway 3 te volgen. Te Kuiti ligt op ongeveer 80 km van Hamilton en daar moeten wel slaapplaatsen beschikbaar zijn, dus het doel is om daar te geraken. Elke dag worden de hellingen langer en het aantal vlakke stukken is zeer beperkt. Een goede peddeltred zoeken blijft de opdracht, en op tijd stoppen om energie op te doen.


Aan hellingen geen gebrek


Mooie uitzichten op de groene heuvels in het landschap

In het begin zijn er niet teveel steile hellingen, het zijn meestal lopende hellingen of stukken vals plat. Op dergelijke hellingen kan ik een goed tempo van rond de 22 km/u aanhouden en zo is het aangenaam rijden. Plots merk ik echter dat een van de zakken aan mijn voorwiel scheef begint te hangen. En ja, het is alweer prijs, één van de dragers voor de voorste zakken komt los. In Te Awamuti stop ik alweer bij een fietswinkel. De fietshersteller verklaart me gek om met al die bagage rond te fietsen. Zijn letterlijke woorden waren:'This is insane!', terwijl hij naar de fiets gaapt. Maar hij helpt me en in een uurtje heeft hij de bagagehouders verstevigd. En nu mag het echt eens gedaan zijn. Adventure Cycles in Auckland zal een heel slechte review krijgen, dat staat nu al vast, wat een prutsers.


Bij het binnenrijden van Te Awamutu waar ik de zoveelste fietsherstelling liet doen

Ik stop nog eens in Otorohanga om een ijsje te eten en vanaf daar is er zowaar een stuk van 20 km vlak. Wat een verademing om eens een lange vlakke weg te hebben, zo gaat het goed vooruit. Maar naarmate ik Te Kuiti nader begint de knie weer op te spelen. Maar ik geraak er, ik moet enkel nog op zoek naar de backpackers die ik daar had gereserveerd. Volgens het kaartje ligt die slechts een tweetal kilometer buiten het centrum. Dat zal ook wel een vlakke weg zijn, dacht ik. Maar niks is minder waar! Ik rij het centrum uit en draai een kleinere weg op en wordt echter de bocht meteen verrast door een immens steile helling, van het allure van de aanloop naar de Muur. Merde, en ik sta nog op mijn middenblad en de versnelling weigert terug te schakelen naar het kleinste blad, ik zet al teveel kracht. Voor het eerst moet ik afstappen om een helling op te geraken.Maar een fiets met bagage een steile weg opduwen is al evenmin een lachertje, de kuiten verzuren meteen. Dit had ik niet verwacht als afsluiter van deze rit en ik ben al op het einde van mijn krachten voor deze dag. De helling blijft maar duren en wordt alleen maar steiler. 'Wa is da hier, godverdomme!' roep ik eens, er is toch niks of niemand in de buurt. Kapotgaan, beter kan ik het niet omschrijven. En dan zie ik eindelijk het bord van mijn hostel, dichtbij de top van de heuvel. Oef, ik ben er... Maar nee, ze hebben me liggen, er blijkt nog een kilometer lange oprit te zijn, bestaande uit steentjes en nog steeds bergop. Waarom willen de meeste hostels zich toch altijd zo ver uit het centrum, en waarom dan nog op de top van een heuvel?


De steile weg naar de Casara Mesa Lodge


De oprit naar de Casara Mesa Lodge

Maar toegegeven, het uitzicht loont wel de moeite. Het is de vreemdste backpackers die ik tot nu toe al gezien heb. De eigenaar is een boer, die ik maar heel vluchtig zie, hij is al meteen weg en ik heb hem nog geen dollar gegeven. We zitten maar met vier in het hostel. Vreemd, voor zo een vlot bereikbare accomodatie. Ik deel de dormroom met een Israëli, Roy, en in de aanpalende kamer verblijft een Duits koppel. Hoho, misschien moet ik nu maar zwijgen over 'den oorlog'. Er is nog een kamertje met een ouder Maorikoppel die daar tijdelijk wonen, of zo zag het er tenminste toch uit. Ze zijn wel vriendelijk, want toen de man me zag toekomen met mijn fiets kwam hij me meteen tegemoet met een groot glas Fanta. En dat deed deugd! Allemaal vriendelijke mensen in dit hostel.



Mijn Israelische kamergenoot Roy op het terras van onze lodge


De Casara Mesa Lodge ligt afgelegen op de heuveltop maar gaf mooie uitzichten

's Avonds kijk ik met den Duits en den Israëli naar één van de vele videocassettens die in de ontspanningskamer liggen. We steken deze cassette uiteraard eerst in een videorecorder en drukken op play, want dan is het meteen interessanter om naar een videocassette te kijken. 'Deuce Bigalow' was de film van de avond. Een onnozele komedie,maar wie geeft daar om als je doodmoe bent. Zitten en staren is al een ontspanning op zich...

Ik heb de laatste heuvel niet kunnen opfietsen, maar heb gelopen, dus wat is er toepasselijker dan deze mooi classic:



Afgelegde traject

Bicycle Diaries weergeven op een grotere kaart
Toch weer net boven de 80km, dat begint naar een gemiddelde van 80km per dag te gaan

Bicycle Diaries Day 2&3: Tuakau – Hamilton

Graham staat om 6 uur op om naar zijn werk op de 'chickenfarm' te gaan. Ik sta ook op, zodat ik al mijn gerief uit zijn garage kan nemen. Niet super geslapen door de koeien naast de tuin die 's nachts verbazingwekkend actief zijn. Graham toont me de kortste weg naar Highway 1, die de eenvoudigste weg is om naar Hamilton te rijden. Buiten een snelle koffie is er geen tijd meer voor een ontbijt. Daarom stop ik in het eerste het best wegcafé om te ontbijten. Het wordt uitgebaat door Aziaten die het Engels niet zo goed beheersen. Hoe komen die in godsnaam in een gat als dit terecht? Niet veel ontbijtkeuzes: eieren met een dik pak vlees. Ik kies er maar eentje uit:

Zwaar ontbijt in Tuakau. Ik kon het niet volledig naar binnen spelen.

Ik bevind mij al snel op Highway 1 en die is redelijk druk, maar gelukkig is de pechstrook breed genoeg voor het grootste deel van de rit. Het was me gisteren al opgevallen, maar vandaag is de bevestiging: er zijn nagenoeg bijna geen noemenswaardige vlakke stukken, ofwel is het bergop, ofwel bergaf. Het is heel heuvelachtig, maar de hellingen zijn over het algemeen niet langer dan 1km. Maar de snelle opeenvolging van heuvels maakt het wel zwaar, zeker als je zo'n 25 kilo bagage meesleurt. Ik voel dat het doel van 120km per dag misschien wat bijgesteld zal moeten worden, tenzij ik een uur of 7 per dag zou fietsen, wat veel is. Om de 20km kom ik een dorpje of wegcafé of winkel tegen om een stop te houden of bij te tanken, want ik kan het me niet veroorloven om eten en drank voor een hele dag mee te sleuren, zeker niet als je weet dat het rond de 27°C is.


Highway 1 op weg naar Hamilton


Een van de vele heuvels en zware trucks op Highway 1



De 25 kilo bagage aan mijn fiets die het bergop rijden wat moeilijker maakt

Bij elke stop heb ik altijd veel beziens, al is het soms geniepig vanachter hun stuur. Ze zien hier blijkbaar niet zoveel fietsers met dergelijke hoeveelheid bagage. Er is altijd wel iemand die een babbeltje komt slaan en vraagt waar ik vandaan kom, waar ik naartoe wil rijden. Af en toe krijg ik ook de opmerking: 'That's insane!' te horen. Ook van voorbijrijdende auto's krijg ik regelmatig aanmoedigingen: tuten, wuiven, duimen uit het raam,... Soms kan dat wel bemoedigend werken om nog even door te zetten, want voor het overige ben je helemaal op jezelf aangewezen bij een dergelijke onderneming.

Als je met de fiets door een land reist zie je veel meer dan met de auto of de bus. Je geniet meer van de natuur en kleine details vallen sneller op, vooral omdat je veel meer pauzes neemt. Toch één van de grote voordelen.


Een stop aan een wegwinkel nabij Huntly


Als je even stopt aan de winkel valt dit vreemde beeld op: reclame aan het hek van het kerkof

Na een goeie 90 km ben ik rond 16 uur in Hamilton. Ik voel wel dat het parcours niet te onderschatten is, want mijn rechterknie doet pijn. Ik herken de pijn van enkele jaren geleden, het is het begin van tendinitis, een ontsteking in de knie. Dit kan te wijten zijn aan het feit dat ik een verkeerde positie aanneem op mijn fiets, dus mogelijks moet ik wat met de zadelhoogte spelen. Door het zware gewicht dat ik meesleur moet ik veel meer kracht zetten, wat sneller tot overbelasting kan leiden. Ik rijd nochtans op een lichte versnelling, zodat ik op Armstrongiaanse wijze kan peddelen en het niet teveel probeer te forceren. Want als ik probeer een te hoge snelheid aan te houden en mezelf forceer zal het snel afgelopen zijn met mijn fietsavontuur. Voor de zekerheid bouw ik een rustdag in Hamilton in.

Ik verblijf twee avonden in Jay's Backpackers, een rustige backpackers die nog niet voor de helft bezet is. Zo heb je wel snel contact met de enkele gasten die er zijn. Ik ben nog maar een half uurtje aangekomen en ik heb al plannen voor die avond. Er is een pub quiz en ze zoeken nog mensen voor hun team. Een snelle douche en meteen mee naar de pub. En we eindigen tweede, niet slecht moet ik zeggen, en ik wist toch ook enkele punten en pinten binnen te halen. Daarna wordt er nog even gepoold en zo gaat de avond vanzelf voorbij zonder dat ik zelf maar enige moeite moet doen.

Op dag 3, mijn rustdag, kan ik de knie wat laten rusten, boodschappen doen, een bezoekje brengen aan een fietsenmaker voor die losdraaiende bout van het bagagerek en Hamilton eens bezoeken. Die bout is nu gerepareerd en ik hoop dat de fiets eindelijk in orde staat. In Hamilton breng ik een bezoekje aan een sportwinkel om fietshandschoenen en een extra koersbroek te kopen, want dat zal ik echt nodig hebben. Al is mijn mooie Wanzeelse Wielerwonder-outfit natuurlijk onevenaarbaar!


Op het einde van dag 2 met de Wanzeelse Wielerwonderen-outfit


De rivier die door Hamilton loopt. Een andere foto van Hamilton is niet echt de moeite...

Een van de vragen waar ik het antwoord op wist was de naam van de groep waar Norman Cook (aka Fatboy Slim) in de jaren 80 bassist was. Het antwoord staat hieronder, en ik heb niet gekozen voor de hits 'Happy Hour' of 'Caravan of Love' maar een van hun vele andere goeie nummers.




De route die ik tot op dag 2 heb afgelegd

Bicycle Diaries weergeven op een grotere kaart
Geen slechte dag met 93 km

The Bicycle Diaries Day 1: Auckland-Tuakau

Dinsdag 2 maart, het concert van Pavement is achter de kiezen en ik geniet nog na. Maar vandaag is het zover, ik begin aan mijn fietsrondreis door Nieuw-Zeeland. En we zijn meteen optimistisch want ik wil in een dag tot in Hamilton geraken, een mooie 150km.Dat kan tellen om mee te beginnen! Ik vertrek best vroeg genoeg, ten laatste om 9 uur op de fiets, maak ik mezelf wijs. Natuurlijk mislukt mijn plan grandioos want alles loopt al meteen grondig fout. Bij het plaatsen van de tassen op de fiets merk ik niet dat het scherpe aardappelmes zich een weg heeft geboord door zijn beschermhoes en mijn rugzak. De scherpe punt steekt er uit. Ik wil de zak op mijn fiets plaatsen en neem hem zonder aarzelen net daar vast waar het mes zit. Het mes sneed in mijn hand ging als een warm mes door boter. En bloeden als een rund natuurlijk! De wonde is redelijk diep en de eigenaar van de 'Lantana Lodge' voert me meteen naar de dokter. Het wordt best niet genaaid want wonde is niet al te breed, maar wel diep, dus elke dag goed verzorgen. De wonde is aan de binnenkant van mijn hand, tussen duim en wijsvinger, slechte plaats voor iemand die elke dag moet fietsen. Nog geen kilometer gereden en al miserie. Perfecte start...


Iets na 13u ben ik eindelijk vertrokken, het mes ligt ondertussen in de vuilbak. Die 150km kan ik op mijn buik schrijven. En een half uur later duikt al een tweede probleem op: het bagagerek dat de twee achterste zakken en mijn rugzak moet dragen is heel gammel. Toen ik de fiets kocht had ik dit nochtans opgemerkt: enkele bouten waren verroest, eentje draaide zot en een stang was verwrongen. Ik had duidelijk gevraagd om dit te vervangen door een steviger, ongeroest rek, maar toen ik een week later de fiets ging ophalen waren er zoveel dingen waar ik moest op denken dat ik dat vergat na te kijken. En natuurlijk hebben ze het niet vervangen! Die zaak werd nochtans aangeprezen door zowel 'The Rough Guide' als 'The Lonely Planet'. Maar daar zal ik vanaf nu wel verandering in brengen. Maar om verder te gaan over het bagagerek, dat is echt te zwak om 20 kilo bagage te dragen en het gewaggel maakt mijn fiets ook moeilijk bestuurbaar. De zaak waar ik hem kocht is gesloten op dinsdag en woensdag dus daar kan ik niet heen. In de eerste fietszaak die ik tegenkom leg ik uit wat het probleem is en vraag ze om het rek te vervangen. Het kost niet al te veel, maar de zotdraaiende bout kunnen ze ook niet perfect repareren, maar dat laten we maar even zo. Ik kan voorlopig toch verder met een steviger bagagerek waar ik iets meer vertrouwen in heb.

Om half vier ben ik dan eindelijk op weg, maar veel snelheid maak ik niet in de suburbs van Auckland. Druk verkeer en om de 500 meter verkeerslichten. Na een dikke twee uur ploeteren tussen het verkeer ben ik eindelijk uit Auckland geraakt. Nornaal zou ik dan de snelweg nemen naar Hamilton (want in Nieuw-Zeeland mag je met de fiets op snelwegen, behalve op de drukke ringwegen rond de grote steden), maar dat is nu niet meer haalbaar. Daarom neem ik een kleinere highway naar het zuiden, want volgens mijn backpackersgids is er in het plaatsje Kuatau een hostel. Deze kleine snelweg is echter levensgevaarlijk om op te fietsen. Er is zo goed als geen pechstrook waar fietsers op kunnen rijden. De auto's scheuren naast me tegen 120km/u en er is maar een rijstrook in elke richting. Vooral in bochten met weinig zicht is het met de ogen dicht rijden, zeker als een truck je voorbijrijdt.

Pukehoke, het dorpje 15km voor Tuakau, heeft twee motels. Ik ben al moe want heb moeten doorrijden omwille van de vele vertragingen en er waren heel wat hellingen onderweg. De prijs voor een kamer is 45 euro. Dat is veel te duur voor mij. Dan maar doorrijden naar Tuakau waar dat hostel is. Tegen 20u ben ik in Tuakau en ik rij naar het 'centrum' op zoek naar accomodatie. Maar het ziet er niet goed uit want er is niet echt een centrum. Plots komt er een Kiwi op een mountainbike naast me rijden:
'Hey man, where are you going to?'
'To the centre, looking for accomodation...'
'Oh man, there is nothing here!'
Lap, blijkt dat hostel in een deelgemeente 15km verderop te liggen. Dat is te ver want het is bijna donker. Maar er biedt zich al snel een oplossing aan, namelijk die vriendelijke Kiwi. Ik mag in zijn tuin kamperen, of zelfs in zijn zetel slapen. Hij woont boven op de heuvel. Na het zien van de zetel zet ik mijn tentje op in zijn tuin. Oef, ik heb een slaapplaats, en dan nog wel gratis!


Mijn gastheer Graham in zijn tuin. Een echte Kiwi met het bijhorende accent

Mijn gastheer heet Graham, is 40 jaar en woont bij zijn vriendin naar wie hij constant verwijst als zijn 'Misses'. Ik vermoed dat ze eigenlijk Marlèneke heet want ik krijg ze nooit te zien en hij vraagt zich zelf ook af waar ze uithangt. Graham is heel vriendelijk: hij biedt me enkele biertjes aan. Vroeger woonde Graham bij zijn zuster, maar hun zoon is nu thuis voor een paar maand en er was geen ruimte meer voor hem en daarom is hij bij zijn 'Misses' ingetrokken. Hij gaat wel nog steeds bij zijn zuster eten., zoals ook deze avond, en ik krijg het avondeten van de afwezige zoon. Lekker! Graham is een man die barst van de verhalen en weetjes, vooral over kamperen en hiken. Hij behandelt me alsof we elkaar al langer kennen en vertelt honderduit. Wel plezierig zo. Het is een verrassende avond geworden en ik ontdek meteen de gastvrijheid van de Nieuw-Zeelanders. Gelukkig maar of ik mocht een geheim plaatsje zoeken om te wildkamperen, wat eigenlijk verboden is in Nieuw-Zeeland. Graham toont me zelfs nog een merkwaardige collectie gedroogde plantjes in zijn garage waarvoor ik vriendelijk bedank.


De (w)ietwat merkwaardige plantjes in Grahams garage

Maar Nieuw-Zeeland is niet altijd zo veilig als we denken. Plots vliegt een helicopter over: er zijn weer gevechen aan de andere kant van het dorp waar de Maori wonen. Twee weken geleden hebben ze daar een politieagent in coma getrapt. Hmm, das minder. Hopelijk komen ze niet tot Grahams huis...

Nog een weetje. Tuakau spreek je merkwaardig genoeg een beetje uit zoals Tokyo!


De afgelegde route

Grotere kaart weergeven
Toch nog 64km gereden, ondanks de vele vertragingen

The Bicycle Diaries

Nieuw-Zeeland rondrijden op 6 maanden. Dat is een 7000km volgens een eerste schatting. Als ik twee maand werk heb ik natuurlijk maat vier maanden om te fietsen, maar dat zou voldoende moeten zijn. Ik vermoed dat ik zo een 120km per dag zou moeten kunnen afleggen. Dit is evenwel moeilijk in te schatten want veel mensen waarschuwen me voor het heuvel- en bergachtige landschap en de soms heel sterke winden. We zullen wel zien hoe het loopt, vooral niet forceren is de boodschap, want dan kan het wel eens rap gedaan zijn. Dinsdag 2 maart beginnen we aan de tocht, en dit is de outfit en de fiets:



Kan er een meer toepasselijk nummer zijn dan dit?


Morgen volgt er een grote update over de eerste week Bicycle Diaries!!

Pavement in Auckland

Pavement, mijn favoriete band aller tijden! Een reunietour! Daar moet ik bij zijn! Toen ik hoorde dat ze in mei naar Belgie komen was ik teleurgesteld. Moeten ze uitgerekend nu dat ik weg ben een eenmalige reunietour doen? En dan vond ik op hun site het verlossende nieuws. Toevallig is het eerste concert van hun tour in Auckland op 1 maart, dat is net een week nadat ik in Auckland aankom. Dit kan geen toeval zijn, hier speelt het lot. En als bij wonder zijn er nog tickets over voor dat concert. Dit is nog beter dan het concert in Belgie. Nu maak ik het allereerste concert van Pavement in 10 jaar mee. Jieha!
En of het de moeite was. Ze lijken nog beter dan vroeger. Ze spelen nummers uit alle albums en beperken zich niet alleen tot de singles. Het is een concert voor de fans, en ze spelen een dikke twee uur. Het heerlijke chaotische met de ietwat valse stem van Stephen Malkmus, het werkt nog steeds. Het half doorgedraaide manusje-van-alles Bob Nastanovich is nog geen haar veranderd en geeft Pavement nog steeds een extra touch. En vooral: geen dikkenekkerij! Een prachtige versie van Gold Soundz bezorgt me kippenvel. Als ze zich zelfs aan nummers al 'Conduit For Sale' en 'Box Elder' wagen, een minder bekend maar een van mijn favorieten, weet ik niet meer waar ik het heb. Plots sta ik zelfs al op de vierde rij, en spring gezwind mee met een genietende bende leeftijdsgenoten. Want jawel, geen irritante pubers op dit concert, maar veel mensen van rond de 30 jaar, die nog kunnen genieten en respect hebben voor ander muziekliefhebbers zonder anderen te ergeren. De Ier achter mij geeft me alvast zijn kaartje, hij wil mijn foto's wel en hij is verbaasd dat ik met die camera ben binnengeraakt. Ik was zelf ook verrast, het was een gokje, maar ik kon ze er van overtuigen dat het geen professionele camera was, maar een gewone digitale. Suckers :-)
Halverwege het concert krijg ik wel een aanmaning om te stoppen met filmen, maar dat is geen probleem, ik heb al wat moois ondertussen.
Het was een avondje genieten. Wat een band: gewone gasten zonder veel paretten die bewezen hebben waarom ze mijn favoriete band zijn en zullen blijven. Ik hoop dat ze in Belgie hetzelfde kunnen brengen! Een paar sfeerbeeldjes en het prachtige lo-fi 'Box Elder'!





Stephen Malkmus


Zotten Bob


De zaal: de mooie Auckland Town Hall



Sfeerdbeeldje op weg naar huis


Filmpje dat ik maakte tijdens het concert

Dzie Germans

Jerry Seinfeld zou zeggen: “What's the deal with the Germans in New Zealand?”. En ik heb die vraag ook meerdere malen gesteld, verschillende keren aan Duitsers zelf. Het stikt hier werkelijk van de Duitsers. Tijdens mijn verblijf in de beruchte 'Lantana Lodge' was het op een bepaald moment zo erg dat David, Chris, Simon en ik, samen met de twee Japanse onderhoudsgasten, de enige niet-Duitsers in de Lodge waren. Dat wil zeggen dat er een 15-tal Duitsers waren. En als er de volgende dag vier vertrokken, kwamen er vier in de plaats. Onvoorstelbaar! En moesten ze nu nog sociaal en vriendelijk zijn, maar neen. Ze spreken enkel tegen elkaar, en dan nog in het Duits. Waarom ga je dan op reis, ga dan naar het Eifelgebergte of de Bierfesten. En ze spreken dan soms over anderen want ze denken dat niemand hen verstaat. Ik hou me van de domme, maar versta hen maar al te goed. Als ik ze bezig hoor ben ik eigenlijk blij dat ze enkel tegen elkaar praten en niet tegen ons.

Er is geen verklaring waarom er hier zoveel Duitsers zitten, ze weten zelf niet hoe het komt. Maar volgens mij plannen de Duitsers een nieuwe inval, op een onverwacht land: Nieuw-Zeeland. Ze planten nu hun spionnen op enkele strategische plekken en het zal inslaan als een bom. Bereid je voor op een derde Wereldoorlog!
Misschien maar eens een nummertje van een Duits groepje, die zingen over een Perfect World. Wat zouden ze daar mee bedoelen??

Auckland: Dagtrippen

Eigenlijk is er niet al te veel te zien in Auckland. Er zijn veel parken en enkele mooie rustige suburbs waarin het leuk rondlopen is en ideaal om te shoppen, maar een hele week kan je daar niet mee vullen natuurlijk, ik in alle geval toch niet. Na een dagje kuieren in het centrum heb ik dat ook al weer gehad. De grootste attracties in Auckland zijn de eilanden in de baai, populaire weekendbestemmingen voor de lokale bevolking ook. Het gekendste eilanden zijn Rangitoto, Waiheke, Great Barrier Island en het kleine eilandje Tiritiri Matangi. De grootste trekpleister op deze eilanden is de natuur. Een nadeel: elk eiland is een dagtrip en de boottocht is redelijk duur, dus je moet een keuze maken, tenzij er geld op je rug groeit of je de lotto gewonnen hebt.


Rondhangen in een van de vele parken in Auckland is heel populair


Uitzicht op de vulkaan van Rangitoto eiland

De eerste drie dagen bezoek ik werkelijk niets in Auckland. Ik loop wat doelloos rond, zoekend naar een ingeving door allerlei informatie te vergaren en het publiek transport verkennend. De vierde dag doe ik eindelijk eens een echte uitstap in Auckland. Samen met Jonathan, een Amerikaan die ik in de Lantana Lodge leerde kennen bezoek ik de suburb Devonport. Devonport ligt de andere kant van de baai, dus we moeten een ferry nemen. Joepie, een reisje met de boot. En het is maar een reisje, want op 10 minuten staan we er al. Eigenlijk is er niet veel te zien in Devonport. We wandelen enkele uren door de heel rustige suburb, die rond twee uitgedoofde vulkaankegels is gebouwd. Van op die heuvels heb je mooie zichten. Niets ongelooflijk spectaculair, maar een leuke dag omdat ik eens een hele dag met iemand kon praten en ondertussen de stad verkennen. En de gesprekken waren heel interessant, gaande van het reizen, het thuisland tot de Amerilkaanse politiek, meer specifiek Obama. Het is des te meer interessant aangezien Jonathan geen Amerikaanse boerenkinkel is, maar een 'aeronautical engineer', genen dommerik dus dat we zeggen...


Jonathan en ik op een uitgedoofde vulkaan in Devonport


Jonathan neemt een foto vanuit een oude verdedigingstoren


Het strand van Devonport

In het zuiden van Auckland liggen enkele grotere uitgedoofde vulkaankegels: prachtige groene steile heuvels die enkele mooie uitzichten over de stad geven. De bekendste is One Tree Hill, zo genaamd omdat er op de top van de heuvel een eenzame den prijkte, daar geplant door een van de eerste kolonisten. Een tiental jaar geleden is deze boom omgehakt door een boze Maori (originele inwoner van Nieuw-Zeeland), en nu wordt de heuvel gekenmerkt door een monument op de top: een obelisk. Een betere benaming zou dus 'No Tree Hill' of 'One Obelisk Hill' zijn, maar 'One Tree Hill' klinkt uiteraard beter. En als je op 'One Tree Hill' gaat begin je automatisch te kijken zoals de hoofdrolspeler Chad Murray uit de gelijknamige serie, dus er is wel degelijk een link tussen beiden.


Zicht op Auckland vanop een afgelegen, rustige heuvel


One Tree Hill zonder de tree


De merkwaardige vormen van One Tree Hill


Het park rond One Tree Hill is blijkbaar de lokatie voor trouwfoto's


Zo kijk je op One Tree Hill (*)

Zo kijkt Chad Murray (*)


(*) Copyright by Stephanie Blancquaert

Zondag 28 februari, mijn voorlaatste dag in Auckland en ik heb een uitstap naar het kleine Tiritiri Matangi eiland geboekt, het kleinste eiland maar meest onaangetaste. Er zijn geen wegen op het eiland, enkel wandelpaden. Het staat vooral bekend voor de zeldzame vogelsoorten die nog op dit eiland leven en de blauwe pinguins die er vaak te zien zijn. Dit lijkt me het meest interessante van al de eilanden, ik heb er zin in! Eindelijk eens een dagtrip in Auckland. Vroeg in de ochtend sta ik in de haven aan de ferries en dan komt het slechte nieuws: de boten varen niet uit, er is een Tsunamiwaarschuwing voor Nieuw-Zeeland, een gevolg van de zware aardbeving in Chile. Wel heb je van zijn leven, wat zijn de kansen dat je zoiets meemaakt. Een zware tsunami zal het wel niet zijn, gezien de grote afstand. Later op de dag verneem ik dat ze een tsunami van maximaal 1 meter verwachten. Dat noemen we eigenlijk gewoon een golf. Spijtig van de afgelasting, maar de dag krijgt toch nog een leuk staartje.
Chris, de luide en zotte Venozolaan, had net een monovolume gekocht om naar het werk te rijden. Als test neemt hij zijn Japanse 'vriendin', Simon en mij mee voor een ritje naar een strand in Auckland. Al de hele week is het prachtig weer in Auckland, meer dan 25 graden en geen regen, maar ik heb nog geen duik in het water kunnen nemen want de stranden liggen ver buiten het centrum. Het water in de baai is lekker warm, ideaal om te zwemmen. Vlakbij het strand is er een Belgian Beer Cafe, waar er lekkere blauwe Chimay op de kaart staat, een van mijn favorieten. Dit kan ik niet laten liggen en ik trakteer de anderen op een Chimay, en het slaat aan. Chris wil meteen naar een liquor store om een fles Chimay te kopen.


Chris met zijn nieuwe auto


Simon en Chris op het strand in Auckland


Het Belgian Beer Cafe


Blauwe Chimay in The Belgian Beer Cafe


En de Blauwe Chimays vielen in de smaak

's Avonds gaan we naar een gratis concert in een van de parken. David, the Italian guy, had daar iets over gehoord. Eens aangekomen hadden we al snel door dat het niet echt om een gewoon concert ging: er waren verdacht veel Chinezen aanwezig en de versiering was ook nogal Chinees getint. Het was geen concert, maar een late viering van het Chinese nieuwjaar. De afsluiter van de avond was een gigantisch vuurwerk, het grootste dat ik ooit gezien heb. Het werd dus toch nog een mooie dag.

Het was best plezierig met de mensen van de Lantana Lodge, en toen ik er vertrok na een week was het weer een beetje afscheid nemen. Je hebt je op die week tijd ergens gesetteld, leert mensen beter kennen en voelt je op je gemak, en dan moet je weer vertrekken, ben je weer alleen en kan je opnieuw beginnen met contacten leggen. Raar gevoel en spijtig als je wat leuke mensen hebt gevonden, maar dat is nu eenmaal het reizen zeker...

Auckland: Cutting Knots

De hamvraag voor de reis door Nieuw-Zeeland is: hoe ga ik rondreizen? Er zijn maar enkele mogelijkheden:
- Reizen met het openbaar vervoer, voornamelijk de bus. Dit is redelijk duur. Als je het hele land wil rondrijden zit je al snel boven de 1600 $NZ (ongveer 800 euro). En dat is in het goedkoopste geval, zonder al te veel zijuitstappen. Je hebt op deze manier ook niet echt veel vrijheid, hangt vast aan enkele vaste busstoppen.
- Een tweedehands auto kopen en zelf het land rondrijden. Een goede auto vind je vanaf ongeveer 600 euro, maar dan komen er nog de exra kosten van de autokeuring en benzine bij, en niet te vergeten het gevaar dat hij het vroeg of laat eens laat afweten
- Een auto of mobilhome huren. Deze optie kan ik direct schrappen, veel te duur!
Liften, ofte hitchhiking. Dit zou een gemakkelijke en redelijk veilige manier zijn om Nieuw-Zeeland rond te reizen, al wordt het in bepaalde regio's afgeraden. Ik ben al enkele reizigers tegengekomen die op deze wijze rondreizen, en zij waren er heel tevreden over.
- De laatste mogelijkheid is een fiets kopen en de twee eilanden rondfietsen. Het is goedkoper dan de andere mogelijkheden en je hebt heel veel vrijheid. De enige nadelen zijn natuurlijk: het gaat veel trager en de fysieke conditie moet in orde zijn. Dat het traag gaat vind ik meer een voordeel dan een nadeel: je bevindt je constant in de natuur en mist niks van de omgeving. Je moet natuurlijk wel tijd hebben, maar dat heb ik.En de fysieke conditie? Tja, er was een tijd dat die heel goed was, nu is het tasten in het duister. Maar het zou in alle geval een avontuur zijn om zo zes maand rond te reizen. En achteraf zou de conditie zeker in orde zijn.

De keuze voor de fiets sprak me het meeste aan, zoals je al kon opmaken uit de omschrijvingen. Ik kan dus beginnen zoeken naar een goede en betaalbare fiets met de nodige uitrusting voor de bagage. Ik loop langs verschillende winkels maar kom uiteindelijk terecht bij Adventure Cycles, aangeraden in The Rough Guide. Ze geven een goede prijs voor een tweedehands fiets met een terugkoopgarantie: als ik de fiets binnen zes maanden terugbreng betalen ze me de helft van de prijs terug. Dat is geen slechte deal. Het is wel een vreemde winkel, lijkt meer op een chaotische werkplaats waar veel jonge gasten het vak leren, maar het zal wel in orde zijn. Ik bespreek wat ik wil met een van die gasten en zeg welke reparaties ik aan de fiets wil. Een week later zou de fiets klaar zijn. Dat zou dus maandag 1 maart zijn. En op 2 maart kan ik dan beginnen aan het avontuur. Spannend, ik kijk er al naar uit. Het komt ook perfect uit, want op 1 maart is er nog het concert van Pavement, en daar moet ik zeker bij zijn!!


Mijn fiets met pak en zak

Het is beslist hoe ik ga rondreizen, hierbij hoort een reisnummertje. Een schoontje van Bright Eyes

Auckland: Backpacking

Backpackers is een wereldwijd verspreid fenomeen, bedoeld om goedkoop te reizen, vooral gericht op jongeren. In backpackers heb je een beperkt aantal kamers voor twee of drie personen, maar het grootste aantal kamers heeft 4 of meer bedden (soms zelfs kamers per 12), waarin je voor een goekope prijs een bed huurt. De keuken en het sanitair zijn gedeeld. Je kan je eigen potje koken in de keuken, en zo het reizen heel low budget houden. In Australie en Nieuw-Zeeland is dit heel populair, vooral wegens het grote aantal reizigers.

Als je in backpackers of hostels verblijft, heb je veel contact met andere reizigers en leg je snel contacten, althans dat is de bedoeling. Er zijn heel veel soloreizigers die op zoek zijn naar een babbel of gezelschap voor een paar dagen. De eerste dagen gaat het 'socializen' me niet zo goed af, want ik ben terechtgekomen in een backpackers vol ubercoolerds die zich gedragen alsof ze iedereen in het hostel al jaren kennen, ook al zijn ze er zelf nog maar twee dagen. Niet echt mijn volk! Ik moei me met geen enkel gesprek, en hou het bij een babbel met mijn Duitse kamergenoot die wel de normale menselijke reacties in huis heeft. Toch kom ik op een of andere manier later op de avond in de tuin terecht waar er blijkbaar een klein feestje aan de gang is want het is zaterdagavond. Een Canadees spreekt me meteen aan en begint over de elanden die hij al geschoten heeft. Deze gast vertelt echt wacko verhalen en er moeien zich nog enkele mensen in het gesprek, maar toch heb ik niet het juiste gevoel, het is allemaal te geforceerd. De volgende dag zie ik ze ook niet terug, maar ik was dan ook niet echt op zoek...

Het eerste hostel valt me lichtjes tegen: ik heb geen zekerheid of ik meer dan twee dagen kan blijven, je moet betalen om het wifi internet te gebruiken (vier euro voor een dag en het is dan nog traag ook!), saaie locatie en er is iets met de mensen in dit hostel maar ik weet niet goed wat. Conclusie: ik ga op zoek naar een betere uitvalbasis in Auckland om mijn reis te plannen. En als bij wonder vind ik er eentje met gratis wifi, dichter bij het centrum maar toch rustig gelegen: Lantana Lodge. Een kleiner hostel van een brave Indier. De gasten hier lijken niet zo oversociaal, iedereen kijkt de kat wat uit de boom en doet het rustig aan. Ik voel het meteen, hier ga ik mij even settelen om mijn plannen te maken!


Skyline van Auckland

Uiteindelijk blijf ik er acht dagen. De eerste dag is wat aftasten, er zijn er maar een drietal mensen die elkaar al kennen, de rest zijn enkelingen. Er wordt niet al te veel gezegd. De tweede dag verandert dat heel plots: tijdens het koken staat er plots een Nederlander naast mij. Hij heeft de lotto gewonnen en reist al enkele jaren de wereld rond. Ik kan hem geen ongelijk geven! En plots komen er nog wat mensen bij in de conversatie en voor je het weet is iedereen wat met elkaar aan het praten voor de rest van de avond. De meesten blijven maar 1 of 2 dagen meer, maar de Ier Simon, de Venozolaan Chris en de Italiaan David zitten er al een paar weken en zijn van plan om nog even te blijven want ze zijn ofwel op zoek naar werk of werken al. Met hen heb ik ook het meeste contact, want de andere reizigers komen en gaan dagelijks, maar die gasten en ik blijven steeds daar. Even later kwam er zelfs nog een vijfde man bij, Gilles, van Corsica.


Een pintje drinken in de Lantana Lodge met David (links), Chris (midden) en Simon (rechts). Die met de baard ben ikzelve...


Met Chris en Simon op het strand

Na enkele dagen ben je echt al aan elkaar gewend. Je komt 'thuis' en vraagt hoe hun dag was, en al snel maak je plannen om 's avonds samen iets te doen. Meestal was het plan niet meer dan een paar biertjes te gaan halen in de 'liquor store' om in onze lodge te drinken, want dat is het goedkoopste. Maar zo heb je elke avond wel iets te doen en leer je elkaar goed kennen.

Nieuwe mensen leren kennen, het is niet altijd eenvoudig. En The Doors hebben gelijk:

Nieuw-Zeeland

Donderdagavond, 19 februari. Ik moet in Bangkok al afscheid nemen van Hugo, want zijn vliegtuig vertrekt 8 uur na het mijne. Het einde van een leuke duoreis, en de eerste stap in de ongekende wereld van het soloreizen. Geen idee wat me te wachten staat en hoe het me gaat afgaan om zo lang alleen te reizen. Het wordt ongtwijfeld spannend en een aparte ervaring, maar er is toch een zekere zenuwachtigheid voor de onzekerheid die voor me ligt.
Op het laatste moment tik ik nog een handig speeltje op de kop in Bangkok: een netbook. Handiger en goedkoper dan de vele bezoeken aan kostelijke internetcafes om mijn blogverhalen te schrijven en zaken voor de reis en werken in Nieuw-Zeeland op te zoeken op internet.


Mijn nieuwe speeltje, met de lovely Ladyhawke

Een vlucht van 9 uur brengt me tot in Sydney en dan is het nog een kleine drie uur tot Auckland. Het is de eerste keer dat ik met Qantas vlieg en het is een aangename verrassing. Eindelijk eens een maaltijd op een vliegtuig die werkelijk smaakt!En het entertainment is ook perfect met keuze uit vele films en series. Qantas is dik in orde! Ik heb echter geen oog dichtgedaan. Ik zat naast een oude Zimbabwaan, heel vriendelijke en interessante mens en hadden enkele goede gesprekken, maar hij was niet echt handig met zijn eten, zijn leeslicht en entertainmentscherm. Ik moest hem constant helpen en 's nachts had hij per ongeluk zijn lichtje laten branden. Omdat hij sliep en ik hem niet wakker durfde te maken bleef dat licht dus de hele tijd recht in mijn gezicht schijnen. Good times!


Mijn Qantasvliegtuig in de luchthaven van Sydney


Ik in de luchthaven van Sydney
Vermoeid kom ik 's middags in Auckland toe. Ik smijt me in het eerste het beste busje en kies redelijk random een hostel uit 'The Rough Guide', eentje in de suburbs. Het is natuurlijk volzet en ik kan met mijn zware rugzak beginnen rondhossen. Auckland bestaat uit vele steile heuvels en dat ondervind ik meteen aan de lijve. Zwetend bereik ik het volgende hostel, waar ze nog een bed vrij hebben in een share room met drie. Oef, ik heb een bed. Maar er is nog geen zekerheid of er voor de volgende dagen nog plaats is.

Even rusten en denken. Wat ga ik hier eigenlijk allemaal doen? Een echt plan heb ik nog niet. Ik weet alleen dat ik hier een zestal maanden wil rondreizen en zoveel mogelijk zien waarvan ik een maand of twee wil werken om alles wat te financieren. Hmm, dit is nog niet echt denderend, ik weet zelfs nog niet hoe ik ga rondreizen in Nieuw-Zeeland. Auto kopen of huren? Bus? Liften? Fietsen? En in welke richting ga ik rondreizen, wat is het beste? En wat moet ik allemaal in orde brengen om hier te kunnen werken? Veel vragen en weinig antwoorden, dat zal dus nog veel opzoekingswerk vereisen. Goed dat ik dat netbookje gekocht heb. Maar nu eerst eten kopen en iets klaarmaken, en dan slapen, want dat zal precies nodig zijn. Ik ben in Nieuw-Zeeland, dat is het belangrijkste, het tweede hoofdstuk is begonnen. En daar hoort een mooi lokaal deuntje bij, van onze favoriete Nieuw-Zeelandse artieste: Ladyhawke!!