Mendoza

Twee dingen drijven me naar Mendoza: wijn en bergen. De naam Mendoza zal bij sommige mensen bekend in de oren klinken, ongetwijfeld te wijten zijn aan een fles rode of witte druivendrank. Het is immers de grootste en bekendste wijnstreek van Argentinië. Ook al ligt deze stad in een woestijn, toch is het dankzij de overvloed aan zonneschijn en een goed irrigatiesysteem een bloeiende wijnstreek.

Veel fonteinen op de gigantische centrale plaza van Mendoza

Sinds de beklimming van de Huayna Potosi heb ik de smaak te pakken en wil nog wel eens een berg beklimmen. De hoogste bergen en vulkanen van Zuid-Amerika liggen in de buurt van Mendoza (waaronder de hooste, de Aconcagua).Het is mogelijk om enkele van deze hogere toppen te beklimmen, zonder dat daarvoor enige ervaring nodig is. Mijn favoriet is de 6570m hoge vulkaan Tupungato. Prijzen vind je evenwel niet op het internet dus neem ik in Mendoza een dagje om wat reisbureaus af te lopen. Echte trekkings bieden de meeste bureaus niet aan, maar allen dezelfde sightseeingtour. De enige twee bureaus die ik vind om een top te beklimmen geven me dezelfde prijs: 650 euro en het is een trek van minstens 10 dagen. Flexibel om het korter te maken zijn ze niet en het zou enkel goedkoper kunnen moest ik bij een groep kunnen aansluiten, maar uiteraard is er op dit moment niemand ingeschreven. Zowel financieel als tijdsgewijs is dit onmogelijk. Ik zag het al een tijdje aankomen maar nu is het officieel. Misschien zoeken naar een meerdaagse mountainbiketocht tussen deze reuzen? Al snel is de tweede teleurstelling een feit: alle bureaus bieden enkel onnozele korte (en uiteraard te dure) tripjes aan waarbij je nauwelijks moet trappen. Iets meer uitdagend is niet te vinden. Als ik al een bedrijf vindt dat op zijn folder een meerdaagse tocht aanbiedt, blijkt dat ze dit enkel in de zomer doen. Waarom? Gewoon, omdat ze dit enkel in de zomer doen. Wanneer ik dan vraag of ze iemand weet die wel meerdaagse of langere tochten kan aanbieden krijg ik eindelijk eerlijk te horen wat ik al langer wist. Alle bureaus werken samen en bieden zo goed als hetzelfde aan. Als er genoeg mensen zijn worden die allemaal in een groep gesmeten en voila, de trip vertrekt. Van diversiteit gesproken. Ik smijt de handdoek!

Nog wat sfeerpics van de vele pleintjes in het zonnige Mendoza

Dan maar eerst een wijntour regelen. En nu ik weet hoe die goedkopere bureaus werken heb ik geen zin in het goedkope standaardbezoek. Ik stap een gespecialiseerde zaak binnen gerund door een Brit. Voor de eerste keer in lange tijd krijg ik zo een gedetailleerde uitleg van iemand die duidelijk met kennis van zaken spreekt dat ik meteen verkocht ben, ook al is deze uitstap stukken duurder. Maar ik trek het me niet aan, ik ga mezelf eens verwennen en wil vooral geen nieuwe teleurstelling oplopen. Ik heb het gevoel dat dit echt de moeite gaat zijn en ik hier echte kwaliteitswijnen ga voorgeschoteld krijgen, en veel meer dan bij de goedkopere bureaus. En ik kreeg gelijk: vier verschillende wijnerijen die heerlijke wijnen voorschotelen (en vooral veel :-) ), uitstekende uitleg geven. Als lunch krijgen we een viergangenmaaltijd aangeboden met aangepaste wijnen en dit te midden van een wijngaard. Dit was zijn geld meer dan waard en misschien tonen de foto's dit ook.

Wijngaard van de eerste bodega

De eerste bodega maakte veruit het meeste indruk op me, zowel que wijngaard, inrichting als proeven van de wijn

Mooie sfeervolle kelder

Heerlijke wijntjes. Me gusta Malbec!

Uitzicht over een wijngaard tijdens onze klasselunch

Overheerlijke viergangenmaaltijd met lekkere aangepaste wijnen

De wijnkelders zijn hier stuk voor stuk klasse

Ik kan hier dan wel geen top bedwingenof betaalbare trekking doen (ik vind niemand om mee te gaan), maar ik wil op zijn minst de hoogste top van Zuid-Amerika eens zien en laat me verleiden tot de standaardtrip genaamd 'Alta Montana'. Ik hoop dat ik eens aangenaam verrast word want de laatste georganiseerde uitstap in Argentinië was een kleine tegenvaller. We zijn evenwel met een grote groep van het hostel, dus in het slechtste geval leer ik misschien toch wat leuke mensen kennen (wat gelukkig ook gebeurt). De dag begint al goed, want eens iedereen in de bus zit, weigert deze op te starten. Dit lijkt wel een herhaling van de uitstap in de Quebrada de Humahuaca. Wachten op een nieuwe bus en meer dan een uur vertraging. Als ik daarbij vertel dat we een half uur vroeger terugkomen dan voorzien en weet dat deze bergen op bijna twee uur rijden van Mendoza liggen, kan je je wel een idee vormen van de snelheid waarmee deze tour wordt afgehandeld. Het bezoek aan het volgens de uitleg mooie en sfeervolle bergdorp Uspallata bestaat uit een korte stop in een souvenirwinkel om eventueel naar het toilet te gaan of een broodje te kopen. Interessante start. Alle andere stops zijn zoals steeds ook heel kort en overwelmd door souvenirstandjes die interessanter blijken voor de gids dan de eigenlijke zichten en natuur. De stop bij Aconcagua slaat echter alles. Er werd ons een korte wandeling in het nationaal park beloofd met zichten op de Aconcagua. In realiteit blijkt dit een tweehonderd meter lange slentering naar een mirador van de Aconcugua, en uiteraard mogen we de tweehonderd meter slentering terug naar de bus niet vergeten. Tien minuten, een uur, wat is het verschil. Bij de terugrit naar Mendoza belooft de gids ons nog drie stops. En het was niet gelogen, want we stoppen een keertje bij een benzinestation in het midden van niks om iets te eten te kopen in het winkeltje of naar de WC te gaan en de laatste stop is bij hetzelfde meer als de eerste stop van de dag, maar vanuit een andere mirador, zegt de gids enthousiast. Wauw, dat waren ongelooflijke stops.

De gekende rotsige heuvels die ik ondertussen al zo vaak heb gezien

Ongelukje onder de baan

Hoogtepunt van de dag: de natuurlijke incabridge, vol met sulfur

Van veraf is de Aconcagua natuurlijk niet zo indrukwekkend. Spijtig dat we niet wat langer in dit park wandelen om een beetje dichter te gaan...

Ook al is de trip een teleurstelling, het goede is dat ik op deze manier toch wat mensen heb leren kennen. Vooral met de Oostenrijkse Vincent (in het midden) kan ik het goed vinden

Onze tweede keer dat we stoppen aan dit meer. Origineel...

De gids had duidelijk aan een of andere pilletje genomen want hoe kan je zo overdreven fake enthousiast zijn. Zijn moment van de dag vond ik evenwel toen iedereen op de bus zich moest voorstellen door naam en land van afkomst te zeggen, waarna hij steeds een applaus vraagt van de hele bus. Denkt hij dat we vijf jaar oud zijn? Of ben ik per ongeluk op het busje van Levensvreugde gestapt? Op het einde van de uistap moeten we nog eens een applaus geven voor onszelf omdat we het zo goed gedaan hebben tijdens deze trip. Jaja, wat een hele dag op ons gat zitten in een bus betreft, hebben we het voortreffelijk gedaan. En laat ons eerlijk zijn, dit is een uitmuntende prestatie. Dus zoals Meneer Cactus altijd zei: applaus voor jezelf!