De baan richting Madidi is een hobbelige grindweg vol putten en bulten. Niet aangenaam rijden, maar onze chauffeur is er van overtuigd dat het beste stuk van de baan aan de linkerkant ligt. Waarom dat zo zou zijn is ons niet echt duidelijk, want het ziet er net hetzelfde uit als aan de rechterkant. Maar onze chauffeur blijft steeds links rijden. Als er een van de weinige tegenliggers komt wijkt hij even uit naar rechts om daarna weer meteen zijn positie aan de linkerkant van de baan in te nemen. Redelijk hilarisch wordt het wanneer de tegenligger ook aan de linkerkant van de baan rijdt, dus volgens die man is de andere kant veel beter. Als ze elkaar passeren wijken ze wel allebei weer even uit naar de rechterkant om daarna weer links in te voegen. Waarom blijven ze niet gewoon rechts rijden, want er is duidelijk geen verschil tussen beide kanten van de baan? Blijkbaar is het iets psychologisch: ze merken dat de baan aan de normale kant heel slecht is en automatisch denken ze dan dat het aan de andere kant wel beter zal zijn. Dus hun brein dwingt hen ertoe om links te gaan rijden, en ook al is dit geen sikkepit beter, om een of andere reden geven hun hersenen toch een signaal door dat dit inderdaad beter is. Het moet een Boliviaanse afwijking zijn.
Hugo en ik kunnen ons plezier niet op met hun vreemde gewoonte en wanneer we drie dagen later terugkeren uit Madidi met dezelfde jeep en dezelfde chauffeur besluiten we er op te letten wat hij nu gaat doen. Drie dagen geleden was hij er immers van overtuigd dat de linkerkant de beste kant van de baan was, dus op de terugweg zou dit dan de rechterkant moeten zijn. Hij kan dus gewoon rechts blijven rijden, aan wat volgens hem toch overduidelijk de beste kant was. We vertrekken, en wat denk je: hij rijdt de hele tijd aan de linkerkant...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten