Me & my sister... in New Zealand: part 1

De verhalen en kapriolen in Nieuw-Zeeland ga ik niet in verhaalvorm brengen, want dat zou veel te lang duren. De verhaaltjes zullen echter via een omvangrijke set foto's worden verteld.


Het blij weerzien wordt gevierd met een zelfgekookt feestmaal! Pure klasse onze kookkunsten. Wat hebben we vandaag geleerd Piet? Eén: Niks Piet, zwijgen en eten, dat zeg ik!


Onze trots waarmee we 10 dagen gaan rondcruisen. Speciaal de bus genomen naar Taupo, 50km verderop, om een auto te huren.


Nu we toch in Taupo zijn verkennen we meteen de omgeving met ons karreke. 'Craters of the moon', een van de vele geothermische parken in de omgeving.


Ewoude is het spook van het park!
Het park is interessant om eens door te lopen, maar al de kraters trekken nogal op elkaar, en na een tijdje heb je het dan ook wel gezien...


Een bezoekje aan de Huka Falls mocht niet ontbreken. Als er een waterval in de buurt is moet je altijd eens gaan kijken, niewaar


Op de terugweg naar Turangi zien we plots dit: Phone S.E.X.: 0800 FOREPLAY. Rijdt gij daar eens mee rond!


Snelle stop voor een kiekje van de zondsondergang aan het Taupo meer.


De volgende ochtend vroeg uit de veren om de Tongariro Crossing te wandelen. We hebben er zin in!


De Tongariro Crossing is de bekendste en populairste One Day Hike van Nieuw-Zeeland. In de winter mag je hem enkel gegidst doen omwille van het mogelijke slechte weer en de vele sneeuw. In het eerste deel loop je echter nog op een onbesneeuwd pad en zie je de besneeuwde toppen van de vulkanen in de verte liggen.


Overdreven koud is het niet, meteen zweten op het eerste deel. Kijk maar eens naar dit tomaatje.


Hier is het allemaal om te doen, de Tongariro vulkaan, ook wel beter bekend als Mordor bij de fanatiekelingen van Lord Of The Rings


En dan kwamen we in de sneeuwzone


I love the snow! Ongetwijfeld mijn favoriete neerslag! Van alle slagen die uit de hemel neder kunnen dalen is sneeuw ongetwijfeld mijn favoriet. Op de tweede plaats staat manna, en daarna regen...


Dat belooft niet veel goeds, er komen precies een beetje wolken opzetten


Maar de mist heeft zijn voordelen, je kan leuke foto's maken, zelfs al zie je geen bal van de omgeving!


Op naar een top, zo veronderstellen we toch, want we gaan omhoog


Hoger dan deze rots kunnen we volgens de gids niet gaan. Hierna is het te ijzig en de mist maakt het veel te gevaarlijk. Bovendien gaan we niets zien van de anders machtige vulkaan- en meerzichten. Een fotootje van Ewoude met de rots dan maar :-)



We gaan dan maar voor enkele mistfoto's op onze weg terug, al dan niet met muts. Een muts nota bene door moeder gehaakt, jawel! Bestellingen te plaatsen bij De Croock Myriame, adres allang gekend bij de betere mutsfanaat...


Enkele pijlen om de weg niet te verliezen, want ook Japanners doen deze trekking graag




Wanneer we weer wat gezakt zijn en uit de mist stappen is het tijd om van het landschap te genieten.


Tongariro vulkaan spreekt toch tot de verbeelding, vooral bij Ewoude


Ik vind dat er ondertussen wel genoeg foto's zijn getrokken, zeker met mijn mottige kop op



Terug aan de start van de trek is het tijd voor een beetje hacky sack, blijkbaar heel populair bij de Amerikanen. Ik speel mee met onze Amerikaanse vriend die ons tijdens de trekking het meest entertainde.



Ook Legoman was van de partij, hij houdt van ijsklimmen.


De terugweg naar Taupo bij zonsondergang


's Avonds een stevige maaltijd in de Irish Pub waar we de Britse Anjie, die ook op de Tongariro Crossing was, terugzien. We overtuigen haar om morgen mee te gaan skydiven


Ik probeer met wat muffins als ontbijt mijn maag te kalmeren, de Guinness van gisteren speelt op! Dat was misschien niet het beste idee om me in de Guinness te schieten gisteren. Maar het is zo lekker!


Even later is het zover, klaar voor de sprong, en de maag is gelukkig gekalmeerd, de Guinness is gesetteld.


Diving the New Zealand skies
Cargado por verzaad. - Explora vacaciones y escapadas en vídeo.
Video van de skydive


Na de duik door de lucht verlaten we meteen Taupo en rijden door naar Rotorua. We nemen wel den Duits Markus mee die we op de Tongariro trek hadden leren kennen.


Onderweg passeren we nog het Wai-O-Tapu Geothermal Wonderland. De naam zegt genoeg over wat het is, en de foto's verduidelijken dat nog meer.




Ewoude collaboreert met den Duits



Twee mogelijkheden: de zwavelgeur irriteert Ewoude, of ik heb een scheetje gelaten :-)

Een mooi afsluitend nummertje:

Bicycle Diaries Day 119: Rangitaiki - Turangi

Ik sta op als een nieuw mens! Ik voel me nog een beetje moe en stijf, maar al bij al redelijk goed als ik terugdenk aan gisteren. Ik heb ook een speciale drijfveer vandaag, iets om naar uit te kijken, de reden waarom ik mezelf de laatste tijd wat meer pushte om verder te gaan: vanavond zie ik mijn zus Ewoude terug. Ze is dit jaar speciaal op reis gegaan naar Nieuw-Zeeland, helemaal op haar eentje om mij terug te zien. Als dat geen zusterliefde is! En ik kijk er zelf ook naar uit om haar terug te zien. Het geeft me een serieuze boost vandaag, hernieuwde energie. De pijn van gisteren is al vergeten.

Ik zit al vroeg op de fiets, want ik wil zo snel mogelijk in Turangi zijn en dat is nog 85km. De eerste 20km zijn irritant: tegenwind en de ene bult na de andere. Het gaat niet zo vlot als ik zou willen, maar ik laat het mijn goed humeur niet verpesten. Ik weet dat het parcours verderop makkelijk wordt: 20km bergaf! Daar zal ik nog eens doorgeven.


Ik rijd naar beneden, naar het Taupo meer. Ik merk dat ik dichter kom aan de dampen van de warmwaterbronnen

Ik ben op een dikke 2 uur al in Taupo waar ik snel een vleestaartje naar binnen speel met een ijsje. Het is nog eens zonnig en daar hoort een ijsje bij! En dan meteen verder. Jaja, nog 1 klim van formaat en dan ligt de weg open naar Turangi. De klim deert me niet echt, ik weet dat er maar eentje is en rijd met alle registers open. De laatste 30 vlakke kilometers rijd ik tegen een heel strak tempo van rond de 24km/u. Hoe sneller in Turangi, hoe beter. Er wacht daar iemand op mij, en ge moogt de mensen niet laten wachten he, dat is 'not done'.


De verlossende borden van Turangi

Het is nog geeneens 14u en ik ben al in Turangi. George Constanza zou zeggen: 'making good time!'. En nu op zoek naar onze jongste patotter. Hopelijk kijk ik er niet over (grapje he Ewoude, vooraleer ik hier lezersbrieven krijg). Ik rijd het grote complex van de lodge op, een complex dat er vrij leeg uitziet. Waar zit ze hier. En dan gaat er een deur open. Daar is ze. Ok, tijd voor een onwennig moment en een flauw mopje, want zo gaat dat in deze situaties. Al kan ik me niet herinneren dat ik deze keer een flauw mopje heb gemaakt. Het moet niet allemaal altijd in woorden worden gezegd, we weten allebei dat we heel blij zijn om elkaar weer te zien.

Hoezeer ik gisteren afzag en hoe slecht ik me voelde, zo hard is het vandaag gekeerd en geniet ik nu. Het kan snel keren. En de zon scheen de hele dag, wat een mooie dag!

Bicycle Diaries Day 118: Bayview - Rangitaiki

Oef, de regen stokt. Hopelijk blijft het zo, want het parcours is al zwaar genoeg. Drie lange klimmen staam op het programma, met hoogteverschillen van respectievelijk 700m, 400m en 350m te overbruggen en daartussen nog enkele kortere maar heel steile kuitenbijters, goed voor een totaal van bijna 2000m hoogteverschil, en dit alles gebundeld in zo'n 95km, althans als ik geraak waar ik wil geraken. Er bestaat geen twijfel over, dit zal de zwaarste fietsdag zijn tijdens mijn Ronde van Nieuw-Zeeland. Het zou dus leuk zijn als het weer een beetje meewerkt. Het zal wel doorgeven worden om voor het donker binnen te zijn.


Dit bord toont al aan dat er niet veel rustplaatsen zijn onderweg, het wordt een lange dag langs een zware afgelegen weg

Ik heb er geen goed oog op, en dat oog wordt nog slechter als ik na 5km al een lichte kramp in mij bil voel. Aiai, neenee, toch niet vandaag! Hopelijk ligt het aan mijn zwakke (lees: geen) opwarming en is de spier gewoon aan het protesteren omdat ze nog stijf staat. Ik ga in alle geval door, wat moet ik anders doen.

De eerste klim is vrij lang waarbij steile stukken worden afgewisseld met vals plat. De laatste kilometers keert dat echter en is het een drietal kilometer heel steil. En zoals gewoonlijk kan ik dat niet aan met mijn gebrekkige versnellingen, zeker niet op een dag dat het net iets minder loopt precies. En ik had zo graag eens over deze bergen gevlogen, maar als het te lang steil is, is het uiterst moeilijk om met deze fiets met al die bagage lange tijd op de trappers te lopen. Ik mag mijn fietsje nog eens een kilometer bergop duwen. Op deze manier zal het zeker niet makkelijk worden om mijn doel te bereiken. Maar daar niet aan denken en doorgeven, het kan soms snel keren en misschien gaat het op de volgende klimmen weer beter als het lichaam warm is gelopen.


Een stukje van de eerste lastige klim met een zicht op de omgeving

Na een vliegensvlugge afdaling waarin ik 400m zak, mag ik meteen weer klimmen, die verdomde 400m mogen weer overwonnen worden om de volgende pas te ronden. Ale hupsa, de tweede lange klim. En het wonder geschied, ik ben blijkbaar gerecupereerd en tweede adem gevonden. Ik bereik, met enig afzien, de tweede top van de dag zonder afstappen. Ik geloof er weer in, maar voel na deze klim toch wel dat mijn lichaam moe begint te worden, na vijftig loodzware kilometers. En dan krijg ik plots drie korte maar irritant steile hellingen voorgeschoteld op het moment dat ik nog niet volledig gerecupereerd ben van die lange klim. Hier begin ik te kraken: ik moet weer van de fiets op een van de hellingen en nu begin ik echt wel af te zien. Tijd voor lunch en hopelijk brengt dat beterschap. Er is niet veel keus kwa eetgelegenheid: één zaak met heel beperkte keuze van voedsel: pies of frieten. Pies dan maar, en een stukje cake. En hopen dat ik een derde adem vind voor het laatste stuk.


In het laatste stuk passeer ik nog een prachtige waterval, die plots uit het woud verschijnt. Ik vond toch nog de kracht voor een klein omwegje om dit kiekje te trekken, al was het toch even twijfelen...

Van dit laatste stuk weet ik niet zoveel meer, buiten het feit dan dat ik met momenten dacht aan stoppen omdat ik zo moe was en mezelf voortdurend moest oppeppen. Stoppen was overigens geen optie, er woont hier niemand en er passeren bijna geen wagens. En in het donker wil ik hier in het midden van de bergen niet vast komen te zitten, want het zal hier wel goed vriezen. Vloekend en zuchtend fiets ik verder, de ene helling volgt de andere op, en niet te vergeten nog een laatste lange helling ook waar ik alweer even te voet sta. Ik denk niet meer, ik doe gewoon en fantaseer al van een goeie burger en een zacht bed. Oh ja, dat gaat deugd doen. Concentreren op de muziek, meezingen, zo voel je de vermoeidheid minder. Ik probeer echt alles om toch maar een zeker ritme aan te houden en mijn doel te bereiken. De laatste kilometers kijk ik al uit naar het dorpje (al is dat eigenlijk niet meer dan vier huizen), maar het blijft maar weg. Op deze momenten wil je er zo graag zijn, alles doet pijn, je geeft toch nog eens door en die huizen komen maar niet in zicht. Uiteindelijk blijkt de slaapplaats nog 5km voorbij het dorp te liggen. Vijf kilometer, dat is niks, behalve vandaag dan! Ik denk dat ik ga sterven, ik zit in alle geval al half doorgezakt op mijn fietsje. Dit is wat je krijgt op een mindere dag met een loodzwaar parcours. Maar ik ben er geraakt, en dat is het belangrijkste. Ik ben eigenlijk al heel blij dat ik ben blijven doorgaan en steeds op mijn maximum heb proberen te rijden om in Rangitaiki te geraken, al was het niet altijd van harte...


Volle maan. Hier heb je nog echte nachten, zonder enig kunstlicht in de omgeving, echte nachten die je volledig opslorpen

Maar het afzien wordt beloond: ik krijg voor relatief weinig geld een mooie motel unit, met een kingsize bed met geweldige matras en een eigen televisie, misschien kan ik nog eens een WK match zien. Na een smakelijke burger zak ik weg in dat zalige bed. Ik ben kapot, de batterijen zijn aan het leeglopen, ik heb nood aan een oplaadbeurt...

Bicycle Diaries Day 117: Napier - Bayview

Het werk van de osteopate heeft blijkbaar zijn vruchten afgeworpen, want de pijn is al veel minder. Ik voel het nog, maar ik kan tenminste weer alle bewegingen maken die ik wil maken, in zoverre die fysiologisch mogelijk zijn. Tijd om verder te fietsen dus. Een blik uit het raam belooft niet veel goeds. Nadat ik dit blik heb opgeraapt merk ik daarenboven ook dat het regent. Maar het lijkt te minderen en wanneer ik vertrekkensklaar sta stopt het zelfs tijdelijk. Niet langer getreuzeld. De jonge fransman die ik gisteren had leren kennen komt me nog succes wensen, terwijl hij zich weer volledig overgeeft aan zijn tic nerveux: om de 10 seconden knippert hij met zijn oog en schudt zijn kop snel heen en weer om het haar van voor zijn ogen te zwieren. Hierbij dien ik wel het kleine detail te vermelden dat zijn haar vrij kort is en nog niet in de buurt van zijn ogen komt. Ik zweer het je, als je daar een uurtje mee praat heb je zin om zijn hoofd vast te zetten met een stevige neksteun. Doch dit alles terzijde, hij was best een sympatieke kerel en heel aangenaam als je je niet op zijn tic concentreerde.

Fietsen dus. Ik ben nog geen twee minuten aan het fietsen of het begint al weer te regenen. Het wordt steeds erger en erger en na een uurtje fietsen door regen en wind heb ik 15km op de teller staan en is de regen al door mijn vest aan het lekken. Ik ben in Bayview, de laatste plaats met overnachtingsmogelijkheden voor ik aan het bergachtige stuk begin met drie zware klimmen. In dit weer is het onmogelijk om de 40km over de eerste klim tot het volgende dorp tot een goed eind te brengen. Ik stop aan het motor camp in Bayview en hoop dat ze nog iets goedkoops hebben voor me. De goedkope cabins zijn verhuurd, maar in één ervan is er een tweede slaapkamertje dat hij kan afsluiten van de rest van het hutje en zijn eigen toegangsdeur heeft. Het is pietluttig klein, maar ik mag het hebben voor 5 euro. Verkocht! Het is niets meer dan een stapelbed en dan nog twee vierkante meter bewegingsruimte:


Een dagje schuilen in wat ik niet beter kan definieren als een hokje, het is zelfs nog niet een tuinhuis. Maar ik zit droog en het was maar 5 euro. Op die momenten is een mens gelukkig met de kleinste dingen.

Het is nog geeneens middag en het ziet er naar uit dat het vandaag niet meer zal stoppen met regenen, alles zit potdicht. Ik maak het beste van de dag: ik kruip in mijn slaapzak met een filmpje om mijn lichaam weer wat op te warmen en probeer ondertussen al mijn kleren en zakken te drogen met het ene kleine blazertje dat ik als verwarming heb. Veel warmte geeft het niet en het is een volledige dagtaak om steeds andere zakken en kledij voor het blazertje te zetten en te draaien tot ze volledig droog zijn. Ja, dit is ongetwijfeld de spannendste en leukste dag tot nu toe, al schiet ik ettelijke keren gewoon in de lach als ik mezelf bezig zie gehurkt in mijn onderbroek voor het blazertje en afvraag wat ik in godsnaam aan het doen ben. Als er nu iemand binnenkomt pas ik perfect in het rijtje van weirdos die ik al ben tegengekomen. Een mens is toch een raar ding...

Bicycle Diaries Day 114-116: Napier

Napier is een prachtig Art Deco stadje aan de oostkust. Het heeft meteen mijn hart gestolen terwijl ik er doorslenter. Napier werd in 1931 getroffen door een zware aardbeving die het grootste deel van de stad verwoestte. De aardbeving zorgde er ook voor dat er een stuk land uit de zee oprees waardoor Napier een nieuwe kuststrook kreeg. De stad werd volledig heropgebouwd in de heersende stijl van die periode: Art Deco. Het is één van de steden waarin het meeste Art Deco gebouwen staan, en de sfeer die hier hangt is zo verschillend van de overige Nieuw-Zeelandse steden. Hier hangt er tenminste sfeer, op zich al iets ongewoons voor de steden hier.



Twee mooie voorbeeldjes van de vele Art Deco gebouwen. Het zijn geeneens belangrijke gebouwen, gewoon winkel en hotel


Ook de kerk ontsnapt er niet aan


Zelfs de wasserette kan het niet laten om een vleugje Art Deco toe te voegen, al is het dan voornamelijk in de vorm van een lettertype

Ik geniet ervan om rond te wandelen in dit stadje en gewoon naar de huizen te kijken. Napier is zeker mijn favoriet wat steden betreft, en het schitterende weer draagt daar ongetwijfeld nog aan bij en nodigt uit tot een wandeling langs het strand. De dijk voor het strand is voorzien van gezellige parkjes, zwembad en een openluchttheater. Moet ik nog meer zeggen. Voor een kleiner stadje vind ik het zeker de omweg waard!





In de vele parkjes langs de dijk hangt dezelfde art deco sfeer, vooral te danken aan de vele fonteinen. Op een zonnige dag is het heerlijk om door deze parkjes te sloffen


Een heel atypisch gebouw voor Nieuw-Zeeland, langs de gezellige promenade aan de kust van Napier


Wauw, dit moet zeker een bank of een gerechtsgebouw of zo zijn, denk je Zulke gebouwen met zuilen zie je bijna nergens in Nieuw-Zeeland. De enige keer dat ik zo eentje zag was in Dunedin, en daar was het nu een stripclub. Geen stripclub in Napier, maar wel een heuse gym...


Het zwarte strand van Napier


Langs het strand aan de dijk vind je dit openluchttheater, perfect om je broodje of ijsje op te eten tussen de zuilen, kijkend naar de Stille Oceaan. Toen ik in Napier aankwam en hier voorbijfietste was er een man bezig aan zijn optreden: hij vertelde over de avonturen van een zekere Jezus, een gepassioneerd fabelverteller die evenwel het ronde getal van nul toeschouwers aantrok. Maar dat hield hem niet tegen om er geestdriftig voor te gaan, bevreemdend zicht. Hij heeft zijn aflaat zeker en vast verdiend!


Napier vanop een heuveltje in de stad

Het grootste stuk van Napier bezoek ik nog op de eerste dag, na de snelle fietstocht in de voormiddag. Ik ben namelijk van plan om morgen meteen door te rijden en de zware tocht naar Taupo aan te vatten. Maar mijn lichaam beslist daar anders over. Deze keer zijn het niet de benen die vermoeid zijn door het hoge tempo waarin ik de voorbije drie dagen heb gefietst, maar het is de rug en de nek die me nekken. Wanneer ik 's morgens wil opstaan lukt dat niet, ik geraak met moeite overeind. Mijn hoofd kan ik al helemaal niet draaien en mijn rechterarm gebruiken is heel pijnlijk. Er zit een spier geblokkeerd boven in de rug aan de nek en schouder. Geen flauw idee wat er gebeurd is, vermoedelijk in een slechte positie geslapen, wie zal het zeggen. Gewoon stappen is al pijnlijk, maar het ergste is wanneer ik in een reflex mijn hoofd toch draai om naar iets te kijken, dan is het gewoon niet te doen. Daarbij voel ik me ook licht grieperig, maar misschien is dat net aan die spier te wijten. Fietsen kan ik wel vergeten vandaag, zeker omdat het dan nog in de bergen is ook. Een rustdagje inlassen dan maar en de spier verzorgen in de hoop dat het morgen beter is. Het regent ook de hele dag, en buiten een wandelingetje om iets te gaan eten doe ik dan ook niks. Zelfs van dat wandelingetje kan ik niet echt genieten, ik loop zoals een mens van 90 jaar met reuma. Als ik opzij wil kijken moet ik mijn hele lijf draaien, ik voel me oud...
De volgende dag is het niet beter en ik besluit bij een osteopaat te gaan om me te laten kraken. Ze weet ook niet wat de oorzaak kan geweest zijn en probeert de spier los te maken en te ontlasten. Er kraakt het een en ander in mijn lijf maar de grote krak waar ze naar op zoek was blijft uit. De hele dag afwisselend ijs en warm op mijn rug leggen helpt ook. Ik probeer echt alles om morgen toch maar te kunnen fietsen. Het is alweer extreem slecht weer, dus fietsen was waarschijnlijk toch niet zo een goed idee geweest. Hopelijk morgen beter, want ik ben hier veel tijd aan het verliezen met gewoon te liggen en te gapen. En Napier mag dan wel mooi zijn, in de gietende regen kan je hier weinig doen. Dat die pijn maar snel weggaat...

Perfect aansluitend nummer, content dat ik Dinosaur Jr er eens kan bijsleuren!