Een vreemd bord in een klein dorpje op weg naar Dunedin, ik hoop dat ik hier niet ziek word
Om de zijweg te nemen moet ik na 40km van de snelweg en richting kust rijden. Ik moet blijkbaar een heuvel over. Maar deze heuvel valt serieus tegen, en de beklimming mag gerust onder berg gecatalogeerd worden. Vanaf de eerste meters loopt het steil omhoog, en telkens wanneer je denkt dat je boven bent, zie je de weg weer omhoog lopen. Door de dichte mist is het heel moeilijk in te schatten. Als ik na meer dan een half uur afzien met af en toe afstappen om op adem te komen eindelijk een stuk bergaf krijg voorgeschoteld, denk ik dat ik er ben. Maar de afdaling duurt niet lang, of ik krijg alweer een lange steile beklimming onder mijn neus geschoven. Wat voor een verdomde baan is dit, en hoe is mijn conditie toch serieus achteruit gelopen de laatste week door die verkoudheid. Het is puffen en vloeken, op en af de fiets springen, en vooral hard op de tanden bijten, maar na meer dan een uur ben ik eindelijk over die lastige heuvels! Afdalen kan ik wel nog steeds op volle snelheid, daarvoor moet ik niet gezond zijn :-)
Eindelijk aan de kust, goed om op adem te komen en tempo te rijden op een vlakkere weg die de hele tijd vlak naast de kust loopt. Aangenaam. Tot je dicht bij Dunedin komt. Ik moet in St-Clair zijn, één van de rijkere suburbs van Dunedin met een prachtig surfstrand. Ik denk logischerwijze dat ik langs de kust zal kunnen blijven rijden tot in St-Clair, maar dat zou iets te simpel zijn. Aan de rand van Dunedin ligt er nog een dikke puist, gekend onder de naam Blackhead. En daar hoort alweer een steile klim bij, eentje die na meer dan 80km de benen serieus pijnigt. Je ziet het al van ver aankomen wat je te wachten staat:
Ik denk dat ik nooit in één keer boven geraak, maar ik verras mezelf al is het niet op elegante wijze. En dan is het enkel nog razendsnel afdalen naar St-Clair! Gelukkig, want ik ben doorweekt door de regen. In Dunedin ga ik nog eens couchsurfen, en mijn couchsurfhost heet Mishka en deelt een huis met 4 andere studenten. Ik heb ze zorgvuldig uitgekozen: ze wonen buiten het drukke stadscentrum vlak bij het strand, het zijn allemaal jonge mensen en Mishka is net terug van een reis door Zuid-Amerika van twee maanden. Dat kan enkele nuttige tips opleveren.
Het station van Dunedin mag er best wezen
Een cinema in een oude kerk, dat zouden ze bij ons ook moeten doen
Het huis ligt echt ideaal: achter hun tuin ligt een duin en als je daarover loopt ben je aan het strand. Spijtig van het rotweer en verkoudheid, surfen zal er dus niet in zitten. Het is druk in huis met 5 huurders, maar het is verbazingwekkend proper en georganiseerd: elke avond kookt er iemand en eten ze allemaal samen. Bovendien worden er elke week taken verdeeld waar iedereen zich wonderwel aan houdt. Bovendien zijn het vijf vriendelijke en down-to-earth mensen, hier zou ik zelf nog graag wonen :-) Mishka verwacht nog een vriend die voor twee nachten blijft slapen, een zekere Lindsay. Je zou denken dat het een meisje is, maar ze zegt wel 'he', dus ik ben wat in de war. Ik zal er maar niks over vragen dat ik geen 'he-she' fout maak en zal het wel zien als hij/zij aankomt.
Terwijl haar flatgenoten studeren of eten maken, houdt Mishka zich met mij bezig. In het begin is dat wat onwennig, logisch, want je kent elkaar van haar noch pluimen. Er worden wat reisverhalen uitgewisseld en ik krijg wat aanbevelingen van Zuid-Amerikaanse locaties. Dit is veel leuker dan een reisgids lezen, gewoon informatie winnen van 'fellow travellers'. Ondertussen kijken we ook naar 'The Dark Knight', nog steeds een knaller van een film met een sublieme Heath Ledger. En wanneer even later Lindsay toekomt, is het mysterie opgelost: het is een jongen!
Het klikt meteen met Lindsay, mijn kamergenoot met wie ik de leefkamer deel. Nadat iedereen rond 22u al naar bed gaat na een blijkbaar zwaar feestweekend, zitten Lindsay en ik nog enkele uren op om muziek uit te wisselen met onze ipods. Mijn bibliotheek met Nieuw-Zeelandse muziek krijgt op deze manier een serieuze boost! En Lindsay is ook heel blij, hij maakt zijn ipod nano volledig leeg om zoveel mogelijk muziek van mij te kopiëren. Hopelijk heeft hij daar geen spijt tijdens de acht uur lange terugrit naar Nelson.
Ook al is Lindsay een geboren en getogen Nieuw-Zeelander, hij was nog nooit in Dunedin geweest en het aanpalende Otago Peninsula (schiereiland) bekend voor zijn mooie en zeer heuvelachtige natuur met bijhorende wildlife, meerbepaald albatrossen, zeeleeuwen, pinguïns en tal van vogels. Daarom was Mishka van plan om de volgende dag met Lindsay naar het Otago schiereiland te rijden en ik kan mee. Leuk en eens we op de baan zijn ook een beetje een opluchting, want dit zou de hel zijn om met de fiets te doen. We bezoeken een afgelegen strand, Sandfly Bay, waarop we enkele zeeleeuwen tegenkomen. Daarna rijden we nog wat rond op het schiereiland tot aan de uiterste tip waar een albatroskolonie is, die we evenwel niet bezoeken wegens véél te duur! Enkele beelden:
Sandfly Bay
Lindsay and Mishka at the Sandfly Bay beach
Een luie zeehond op het strand
Uitlopende duin op Sandfly Bay
Mishka in de duinen van Sandfly Bay
Lindsay surprised
Ik was er ook bij op Sandfly Bay
In de namiddag heeft Mishka een labo en Lindsay en ik waren van plan om ondertussen Dunedin te verkennen. Maar net wanneer we willen vertrekken gebeurt er iets vreemd. Mishka en Lindsay zitten al in de auto aan de overkant van de straat terwijl ik nog even naar toilet ga. In die tijd lopen er twee jonge gastjes ongegeneerd de tuin in naar de achterdeur van het huis. Mishka ziet het en loopt er naartoe en vraagt wat ze doen. Ik kom op dat moment net buiten. De gastjes, ik schat ze 11 en 14 jaar oud, zijn duidelijk verrast want dachten dat er niemand was, en de oudste vraagt doodleuk hoe laat het is. Mjaja, dat is doodnormaal, daarvoor loop je al eens rond een huis naar de achterdeur, om het uur te vragen. Verdacht dus. Mishka is er niet gerust in, vooral omdat hun achterdeur niet eens op slot kan. Bij de meeste mensen in de buurt is de achterdeur vaak niet op slot, in Nieuw-Zeeland is dat op vele plaatsen de gewoonte, er valt weinig te vrezen. Ik voel me er zelf ook niet zo goed bij om gewoon te vertrekken, want al mijn gerief ligt zomaar voor het grijpen in de living. We vertrekken toch opdat Mishka niet te laat zou zijn voor haar labo, maar ze belt onderweg wel de politie en die zullen een patrouille sturen. Maar het stelt haar nog niet gerust, en na vijf minuten maken we rechtsomkeer en belt ze om haar labo te verleggen. We wandelen even rond in de buurt en stoten al snel weer op de twee schelmen. Ze hangen rond in het park 100meter van haar huis. Wanneer ze ons zien stappen ze nonchalant weg maar ze beginnen al snel te lopen langs het wandelpad in de duinen dat achter hun huis loopt. Ze lijken te zijn verdwenen. We keren terug naar huis om een thee te drinken, en net wanneer Mishka zegt dat we ze vandaag niet meer zullen zien nadat ze zijn weggelopen, kijk ik op naar de tuin en zie ik die twee ventjes in de duinen rondsluipen. Nondedju. Ze loeren naar het huis van één van de buren en sluipen naar hun tuin. Ze zien niet dat we ze vanuit onze keuken in de gaten hebben en Lindsay en ik beslissen erachter te gaan. We gaan de duinen in en willen ze op heterdaad betrappen. Ze zijn al aan de achterdeur van het huis, maar dan ziet een andere buur ze ook en hij komt buiten en roept iets waardoor de jongens wegvluchten. Merde! En er is zelfs iemand thuis in het huis dat ze wilden binnendringen, want door al het kabaal komt er een vrouw buiten. Lindsay en ik komen uit de duinen over het hek van haar tuin. Tegen de tijd dat we haar de situatie hebben uitgelegd zijn die mannekes al lang verdwenen. De politie is ondertussen ook gebeld en tegen de tijd dat ze arriveren en alles is uitgelegd is het al een verloren zaak om ze nog in de buurt te vinden. Er gaat een signalement de ronde en drie politiewagens patrouilleren de hele buurt maar de vogels zijn natuurlijk al gaan vliegen. De hele buurt staat wel op stelten en iedereen die thuis is staat op straat. De jongens zijn waarschijnlijk niet aan hun proefstuk toe, want twee weken tevoren is er enkele huizen verderop ingebroken en enkel gsm's, spelcomputers en andere kleine elektronica is gestolen. Typisch iets wat zo een jonge gastjes zouden stelen. Spijtig dat we ze niet op heterdaad hebben kunnen betrappen. Als we er achteraf over nadenken is er maar één conclusie mogelijk: mijn veelvuldig naar toilet gaan heeft de inbraak voorkomen, want als ik niet op toilet zat waren we al vertrokken en hadden de boefjes vrij spel! Dit alles is dus te danken aan mijn vlot spijsverteringsstelsel!
's Avonds brengen we toch nog een bezoek aan een min of meer toeristische site van Dunedin: Baldwin Street, de steilste straat ter wereld met een hellingsgraad van bijna 19 graden op het steilste stuk:
Baldwin Street van bovenaf gezien
Dit krijg je als je wat overdrijft ten opzichte van het origineel
We gaan daarna nog samen boodschappen doen en mijn verblijf in Dunedin wordt afgesloten met een avondlpicnic aan het uiteinde van de rotskust samen met Lindsay, Mishka en een half kierewiete vriendin van haar. Koud, maar gezellig en grappig :-)
Het oudste gebouw in Dunedin doet tegenwoordig dienst als stripclub!
Afsluiten doe ik vandaag met een van vele Kiwi-nummers die ik nu in mijn bezit heb dankzij Mishka en Lindsay. Ik kies er een oudje uit, in typisch 80's style:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten