Ik vertrek uit het mistige Cromwell en rijdt voorbij drie wielrenners die net even stilstaan om te overleggen. Ze rijden me al gauw weer voorbij want rijden in dezelfde richting. Maar ze rijden niet veel sneller dan mij, zelfs niet op de stukken bergop. Ik zie ze bijna constant voor me, dus ik weet dat ik een goed tempo houd. Ik heb ondertussen een nieuwe fietscomputer, en kan mijn fietstempo weer wat beter richten. Ik houd constant 22 à 23km/u aan. Na 30km stop ik in Tarras voor een hap en een mochaccino. En die drie mannen zitten daar ook, ze rijden ook naar de Lindis Pass, zij het zonder bagage en met een koersfiets. Ze vinden wel dat ik goed bezig ben en verschieten dat ik met al die bagage zo een tempo kan aanhouden. Het is waar, op de vlakke en lopende stukken bergop gaat het heel goed en voelt de conditie weer meer dan okay aan. Het is ook goed om een richtpunt te hebben, al rijd ik wel mijn eigen tempo want ik wil me niet forceren.
Ik vertrek in het mistige Cromwell. Ik kan nauwelijks het gigantische fruit zien aan de rand van Cromwell
Als de mist opklaart verschijnt dit mooie bergzicht. Je voelt het al aankomen dat er geklommen gaat moeten worden
Ze vertrekken kort voor mij, maar al snel zit ik hen weer op de hielen, ook al loopt het ondertussen gestaag bergop. Maar ik merk het niet echt dat het omhoog gaat, ik kan een goed tempo aanhouden. Even verder rijd ik de drie mannen zelfs weer voorbij wanneer ze stoppen om hun bokes te eten. Ik rijd nog even voor, ik wil stoppen voor mijn lunch net voor de laatste 10 zware kilometers van de klim. En dan steken ze me natuurlijk weer voorbij, maar met de duim omhoog, ik denk niet dat ze hadden verwacht om me na 60km fietsen nog tegen te komen. En ik eigenlijk ook niet. Maar dan begint het zware deel. Ik moet serieus terugschakelen op de versnellingen, dit worden tien lange kilometers. Het is een heel vreemde klim, want hij lijkt helemaal niet steil. De weg loopt tussen de bergen, maar niet echt op de flank van een berg. Als je vooruit kijkt lijkt het niet al te steil, maar toch rijd ik bijna constant op mijn lichtste versnelling en moet ik hard duwen. Hoe raar. En op mijn profielkaart staat toch een heel zware hellingsgraad getekend, dus ik verwacht dat het zwaarste nog moet komen. En zo blijft het kilometers verder lopen. Mijn kilometerteller geeft aan dat ik er bijna ben, maar ik zie maar geen steile weg voor me. Maar het zicht kan ongelooflijk bedriegen, want ik ga bijna niet meer vooruit en krijg het zelfs moeilijk op de lichtste versnelling. Aiaiai, ga ik er op geraken. Ik sta al op de trappers en de kuiten doen pijn. Ik moet toch weer even van de fiets en stukje stappen. Ik hoop echt dat dit dan het steilste stuk is, want het is zo moeilijk in te schatten op deze weg. Ik fiets weer even verder en dan staat daar dit verlossend bord:
De zware weg naar de top van de Lindis Pass. Het lijkt niet steil, maar geloof me, het is het wel degelijk!
En of het steil was! Ik zit stikkapot op de top
Ook de afdaling van de top lijkt niet steil, maar de hoge snelheid die ik haal zonder te trappen bewijst het tegendeel
The last flat stretch naar Omarama
In dit laatste stuk rijd je langs badlands
Whahaha, het is gelukt, ik ben boven, de 750 meter hoogteverschil zijn overwonnen. Dit moet echt de vreemdste klim zijn die ik al heb gedaan. Heel lastig en het gezichtsbedrog maakt hem eigenlijk nog lastiger. Maar hij zit erop, en ik kan mijn vreugde niet op, al bij al goed naar boven gereden, buiten de laatste kilometer. En nu mezelf naar beneden storten, want het is nog 40km naar Omarama. Op het vlakke stuk zie ik waarachtig de drie renners in de verte rijden. Zo ver zijn ze dan toch niet uitgelopen op de klim, ik mag dus tevreden zijn over mijn prestatie. Ik kan de laatste 40km in iets meer dan anderhalf uur afleggen. Dit is toch een teken van een terugkerende conditie, het ziet er goed uit. Een goeie nachtrust en pint in het boerengat Omarama zal deugd doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten