Bicycle Diaries Day 82: Alexandra - Cromwell

Het wordt elke dag kouder, en ik fiets nog steeds in korte broek, voornamelijk omdat ik geen lange koersbroek heb. Maar in Alexandra kon ik in de lokale Wibra eindelijk een lange stretchbroek van Dunlop op de kop tikken voor een zacht prijsje. Net op tijd, want je voelt de winter wel heel dichtbij komen.

Vandaag wou ik naar Tarras fietsen, 65km verderop. Dat is het laatste dorpje voor je de bergen over moet, door de Lindis Pass, de tweede hoogste van Nieuw Zeeland. Maar in Tarras is er niet veel accomodatie, en het enige hostel daar lijkt gesloten te zijn. Ik neem dus het zekere voor het onzekere en hou het fietsen na 35km in Cromwell al voor bekeken. Een korte fietsdag, waarbij ik de hele tijd naast een stuwmeer fiets. Op en af, maar nooit moeilijk en mooie zichten van het meer ingesloten door rotsige bergen. Het is onmogelijk om verder te fietsen, want het is nog 115km over de bergpas tot het volgende dorp. Dat maakt wel dat ik morgen in plaats van 85km, er 115 zal moeten fietsen en dat over de Lindis Pass. Een zware dag dus. Goed rusten vandaag en op tijd in bed dat ik morgen tijdig kan vertrekken, want het wordt een lange fietstocht.


Van Alexandra kan ik nog 10km langs het rail trail fietsen tot in Clyde, waar het fietspad eindigt/begint


Na Clyde volgt er een klimmetje waar je een prachtig uitzicht hebt over Clyde aan de ene kant...


... en de stuwdam aan de andere kant



De stuwdam maakt dit meer van de voormalige canyonriv ier


Onder de baan zie ik op een van de rotsheuvels vlak boven het meer deze vreemde constructie. Als iemand weet wat dit is of waarvoor het dient, laat het me gerust weten, ik heb geen flauw idee


Aan de andere kant van het meer ligt Cromwell, de fruitplukstad van het zuiden bij uitstek

De backpackers in Cromwell is een camping met backpackerfaciliteiten. Ik zit eindelijk eens niet alleen in het hostel, er zijn nog een paar mensen. Maar ik heb geen geluk. Het is een familie uit Rusland (of iets dergelijks) en ze zijn zo onvriendelijk als het maar kan. Als ik twee van hen tegenkom in de gang en goeiedag zeg, negeren ze me volledig. Ook even later als ik de vader in de keuken tegenkom zegt die geen goeiedag terug. Boeren! Pummels! Is het zo moeilijk om goeiedag te zeggen? Zo verdwijnt de zin om te socializen wel heel snel. Ik zet voor de rest van de avond geen voet meer in leefkamer van het hostel. Ik trek me terug op mijn kamer en kijk op mijn netbookje naar 'Dead Set', een Britse miniserie in het genre van '28 Days Later'. Goeie horror, die soms naar het hilarische neigt. En dan lekker slapen! En laat die Russen maar doen, ik hoop dat ze ook van hun kinderen houden...