Bicycle Diaries Day 78: Dunedin - Moeraki

De fameuze Moeraki Boulders! Ze staan afgebeeld op menige reisgids, een bekende must-see attractie van Nieuw-Zeeland. Eigenlijk liggen ze niet echt op mijn route terug naar het Noorden, aangezien ze aan de kust liggen en aan de oostelijke kustweg is er voor de rest weinig te zien, het zijn vooral steden. En halverwege bestaat de Oostkust van het Zuidereiland voor het grootste deel uit saaiere vlakten. Goed om snel door te fietsen, maar ik heb andere plannen, want centraal zijn er nog enkele plaatsen waar ik zeker naartoe wil, zoals Mount Cook.
Er zijn maar twee opties om Dunedin uit te rijden aan de noordkant, en één ervan is de motorway waarop fietsers niet zijn toegelaten. Zo word ik gedwongen de weg over Mt Cargill te nemen, meer dan 400m hoogteverschil te overwinnen. Met de mindere benen van de laatste dagen heb ik dan ook mijn loden schoenen aangetrokken die ochtend. Hoeveel keer ga ik nu van de fiets moeten springen.

Ik heb het beeld in mijn hoofd dat ik twee zulke heuvels over moet, vraag me niet waarom maar het zit zo in mijn koppeke. Ik begin daarom heel voorzichtig aan de eerste klim om genoeg krachten te sparen voor de tweede. De klim ligt maar net buiten het centrum van Dunedin, het is heel vreemd dat er zo weinig verkeer is en je tussen het groen rijdt.Ik zet een paar leuke deuntjes op en begin aan de lange steile klim. Ik denk niet aan de benen en het bergop rijden, peddel gezapig voort en voor ik het weet ben ik boven, al is dat 45 minuten later. Wauw, de muziek heeft me volledig opgezogen. Boven staat er een bordje “Mt Cargill”. Hoe, wie, wat?! Was dat niet de top van de tweede klim? Ik haal mijn fietsgids boven en inderdaad, er is maar één grote klim aangeduid. Dat is een meevaller, het zwaarste van de dag is al achter de rug en ik heb nog veel reserve. Lachend vlieg ik over de bochtige weg van Mt Cargill naar beneden, is dit het teken dat de conditie aan de beterhand is? Hopelijk, want er komen nog heel wat zware klimdagen aan.


Het mistige zicht vanop Mount Cargill

Verderop mag ik de snelweg weer op, maar neem meteen een zijweg langs de kust waarvan ik verkeerdelijk dacht dat hij vlak was. Tarara, steil op en neer, maar wel aangenamer dan op snelweg rijden en dat is toch ook al iets. Maar eens op de snelweg blijf ik er wel op, want de krachten zijn toch wat aan het wegzakken. Een lange fietsdag vandaag met alweer bijna 100km en ik ben op het nippertje in Moeraki, de schemering treedt al in. Ik moet misschien toch wat vroeger vertrekken 's morgens, nu de dagen korter worden :-) Het laatste uur van de rit waren vlakker en heb ik nog even de tempobeul uitgehangen. Redelijk zware rit, maar ik denk dat ik ze goed verteer, voorlopig toch...


Een van de vele mooie kustzichten onderweg



Deze kleine haven geeft een eigenaardig zicht, want lijkt droog te liggen bij laagtij. Een spookhaven

Hier ben ik dan aan de Moeraki Boulders. Het zijn merkwaardige stenen in een mooie bolvorm die afkomstig zijn van vulkanische blablabla... Ik weet het zelf al niet meer exact, maar kijk gewoon naar de foto's en als je meer wilt weten zoek je het maar op op wikipedia :-)




De Moeraki Boulders, enkele nog volledig, enkele opengevallen

Na een lekker vettige maaltijd en twee dikke pinten in de pub van het pittoreske Moeraki, leg ik me af in mijn kleine koude hut op de camping. Maar ik ben niet alleen, naast mij staat een klein ventje met een gigantische hamer. Boenk!


Het pittoreske havenstadje Moeraki

Tijdens de fietstocht vandaag langs de kust, denk ik niet teveel aan het fietsen zelf, hetgeen helpt om vlotjes vooruit te gaan in de ruimte en in de tijd. Ik geniet van de muziek en denk ondertussen na over vanalles en nog wat, want tenslotte: