Bicycle Diaries Day 75: Owaka – Balclutha

Vandaag werk ik de Catlins Coast af met een hoofd dat volledig dichtzit dankzij onze Maleysische vriendin. Maar niet aan te doen. Ik kijk al vooruit naar de leuke dingen die deze dag moet brengen, want ik heb nog twee stops ingeplans langs de Catlins, twee plaatsen waar er een grote kans is om zeeleeuwen te zien. En de eerste stop, Cannibal Bay, is al na 10km. Het is een afgelegen strand in een inham, enkel te bereiken via een smalle grindbaan. Er is dus nooit veel volk, zeker niet deze tijd van het jaar en dus meer kans om ongestoord zeeleeuwen te spotten. Als ik aan het strand kom zie ik in de verte een klein groepje mensen wandelen. Als ik door de zoom van mijn camera kijk zie ik dat er aan de andere kant van de baai een grote groep zeeleeuwen zit. Ai, dat is niet goed, want ik wil mijn fiets met alle bagage erop niet achterlaten voor lange tijd, want alles wat ik heb zit op die fiets. Ik leg mijn fiets op het strand, net aan het eind van de baan, zodat ik hem steeds in de gaten kan houden, zeker als er op dat moment nog twee auto's toekomen. Ik zal nooit tot aan die groep zeeleeuwen geraken, een foto vanop afstand is het beste.


De baan naar Cannibal Bay is heel moeilijk fietsen, veel te veel stenen, je krijgt geen grip op de weg en zakt te diep in het grind. Welke slimmen heeft die baan gelegd!



Cannibal Bay

Ik trek gewoon al wat foto's van het strand terwijl iedereen meteen naar de zeeleeuwen stapt. En dan helpt de natuur mij plots een handje. Voor mijn neus komt er een zeeleeuw uit de zee gehuppeld. Ik verschiet, want had hem eerst niet gezien. Hij zit op maar enkele meter van mij. Hij gaat op het strand in de richting van twee stenen, of zo zagen ze er toch uit vanuit mijn ooghoek, want ik had er nog geen aandacht aan besteed, ik was teveel naar de zee aan het kijken. Maar als ik ze beter bekijk zie ik da het helemaal geen stenen zijn, maar twee slapende zeeleeuwen. Wauw. Als de ene zeeleeuw dichterbij komt, springen de twee andere op, en één van hen is niet gediend met de nieuwe gast. Hij 'snelt' ernaartoe en een gevecht speelt zich af vlak voor mijn neus. Dit levert een prachtfilmpje op, ik ben precies iemand van National Geographic :-)



Onverwacht bezoek uit de zee


Even roepen na de vechtpartij


Ik wil op de foto met mijn nieuwe vrienden

Ik kan mijn plezier niet op, dit was echt een meevaller. Terwijl iedereen naar de andere kant van het strand liep om de groep zeeleeuwen te bekijken, word ik getrakteerd op mijn eigenste zeeleeuwenavontuur. Het is nog geen middag en mijn dag is al geslaagd. Het volgende uur zit ik met een brede glimlach op mijn fiets, ook al moet ik het grootste deel van de tijd afzien op twee zware klimmen. Dit was genieten en had ik nooit durven dromen.


De klim na Cannibal Bay


Ik heb nog een laatste halte op mijn programma staan voor vandaag: Nugget Point. Een afgelegen kustplaats, uiteraard op een hoogte met een steile klim, met mooie zichten





Impressies van en langs de baan naar Nugget Point

Eens Nugget Point achter de kiezen zit de Catlins Coast erop. Nu is het nog 40km tot Balclutha, maar die zijn bijna volledig vlak, dus ik kan nog eens tempo rijden, al ligt dat tempo bijlange niet zo hoog als een week geleden voor ik ziek werd. Als ik al eens probeer het tempo de hoogte in te jagen kan ik het nooit volhouden, de benen verzuren meteen. Ik vind het frustrerend. Net op het moment dat de conditie op een piek zit en het fietsen zo goed gaat, werd ik ziek en nu lijkt het alsof ik die conditie volledig kwijt bent. Het voelt alsof ik weer van nul moet beginnen. Hopelijk kan ik de ziekte snel uit mijn lijf fietsen en kom ik er weer door, want binnenkort wachten de bergen weer, en dat is andere koek!


Een luguber zicht onder de baan: huiden van wilde zwijnen hangen op prikkeldraad aan een afgelegen weg. Het is niet de eerste keer dat ik dit zie

Balclutha is al meer een kleine stad, maar er zijn zo goed als geen toeristen. Ik verblijf in een motorcamp en breng de avond alweer op mijn eentje door. Er zijn zo weinig toeristen in dit deel van Nieuw-Zeeland deze tijd van het jaar, blijkbaar allemaal schrik van het koudere weer. Dit zorgt veel vele avonden alleen, en met momenten durft een gevoel van eenzaamheid me al eens overvallen. Maar ja, dat is nu eenmaal het lot van de eenzame fietser...