Het opzet van de dag is om naar de Otago Central Rail Trail te rijden, een 150km lange fietsroute door het centrale berglandschap van Otago die een oude treinroute volgt. De route start eigenlijk een 50km ten westen van Dunedin, maar ik heb geen zin om helemaal terug naar Dunedin te rijden om daar de trein te nemen naar de start van de Rail Trail. Ik heb een binnenweg gevonden vanuit Moeraki, een binnenweg over de bergen die de Oostkust van het Otago binnenland scheiden. De weg loopt langs een groot mijngebied, McRae's Flat genaamd en dat is de enige reden waarom er een weg loopt. Ik heb zo goed als geen informatie over die baan, behalve dat ze door kleinere bergen loopt en eindigt in Hyde, de tweede halte op de Rail Trail. Zo mis ik enkel de eerste 25km van de fietsroute en moet ik geen extra dag investeren om terug te keren naar Dunedin.
Het monument op de heuvel bij Palmerston zie je al van ver
De dag begint al slecht: na 10km versmalt de weg bij een brug. Net breed genoeg zodat twee vrachtwagens elkaar kunnen passeren, maar er is geen plaats meer voor een fietser. En dat is nu net wat er staat te gebeuren. Ik fiets op tempo en ben vlak voor de brug. Aan de overkant begint een vrachtwagen ook aan de oversteek en ik hoor een andere vrachtwagen afkomen in mijn rug. Ik voel het gevaar komen dat ze elkaar net gaan kruisen op mijn hoogte en dit op de brug. Ik ben zo goed als op de brug maar hoor de vrachtwagen achter mij niet vertragen. Instinctief smijt ik de remmen toe! Ik sta op nog geen meter van de brug stil wanneer de vrachtwagen me voorbijrijdt, ik denk op niet minder dan een halve meter van mij. Er is geen plaats tussen de vrachtwagen en de brugrail. Als ik was doorgereden had hij me gewoon verpletterd, dat is zeker, want uitwijken kon hij niet. En de vrachtwagen rijdt doodleuk door. Hier kom ik goed weg, a very close call! De vrachtwagenchauffeurs zijn hier vaak heel roekeloos, vertragen staat niet in hun woordenboek. Zo zie je maar, ook al valt het fietsen op de weg hier over het algemeen heel goed mee, ik moet altijd attent blijven, want het is snel gebeurd. Ik moest hierna toch even bekomen, mijn hart stond een versnelling te hoog. Maar vijf minuten later ben ik het al weer vergeten, zo gaat dat 'when you're on the road'.
Ik ga er niet teveel rond zeveren, maar kort en bondig zeggen wat deze dag inhield: afzien, afzien en nog eens afzien. Het is bij uitstek de zwaarste dag tot nu toe. De bergen zijn niet immens hoog, maar het is geen seconde vlak, zelfs niet op het kwa naam misleidende McRae's Flat. Daar komt nog bij dat de hellingen bijna nooit lopend zijn, maar altijd vrij steil, waardoor het onmogelijk is enig constant ritme in het fietsen te houden. De eerste helling is enorm steil en lijkt eindeloos en daarna volgen de afdalingen en klimmen elkaar op. Ik heb geen idee hoeveel hoogtemeters ik in totaal heb overwonnen die dag, want ik was meer bezig met overleven. Telkens ik een nieuwe helling zag opdoemen vanop de top van de voorgaande, zakte de moed steeds dieper in mijn schoenen. Dit zware parcours liep zo 45km lang door en in combinatie de wisselvallige conditie was dit echt een dag in de hel. Ik denk op een bepaald moment dat ik er nooit ga geraken. De laatste 5km, bij het vallen van de avond, moet ik nog heel lichtjes bergop rijden om Hyde binnen te rijden. Vijf tergend trage kilometers. Wat een opluchting als ik eindelijk het bordje Hyde passeer. Ik denk dat ik vandaag een vijftal keer van mijn fiets ben gesprongen omdat ik parkeerde op een steile helling.
De mijnen op Mcrae's Flat. Niet teveel foto's getrokken vandaag, daarvoor was het teveel afzien :-)
In Hyde is er enkel een Bed and Breakfast want de backpackers is tijdelijk gesloten tijdens het laagseizoen. Wat duurder dan anders, en het avondmaal is ook niet goedkoop, maar op dit moment kan me dat gestolen worden. Na zo een zware dag kan ik een goede nachtrust en stevige maaltijd wel gebruiken. En ik moet zeggen, het was zijn geld zeker waard. De maaltijd was in buffetvorm met allerlei huisgemaakte gerechten. Een overheerlijke 'all you can eat' en ik denk dat ik hier mijn geld meer dan teruggewonnen heb, met drie keer terugkeren voor het hoofdgerecht en drie keer voor het dessert. Overheerlijk. De andere mensen in de lodge zijn allemaal oudere koppels die vandaag 45km van de Rail Trail hebben afgelegd en ze vonden dat al een serieuze prestatie. Ze zijn tamelijk onder de indruk van mijn eetvermogen, maar hoe zou je zelf zijn na zo een dag. De eigenares van de lodge was redelijk verbaasd dat ik over die baan was gekomen met al die bagage. En ik kan haar verbazing goed begrijpen, want je zou mijn lijf eens moeten voelen. Ik was volledig uitgeput. 'I could eat a horse!'
Hoe kan ik dit bericht beter beëindigen met een bedanking voor de McRae's Road en dan denk ik automatisch aan Tom McRae, een onderschatte singer-songwriter die ik nog eens uit mijn collectie mag bovenhalen op deze manier:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten