Bicycle Diaries Day 90: Fairlie -Geraldine

Alweer een dag waarop het elk moment kan beginnen gieten. Oorspronkelijk wou ik van Fairlie naar Methven rijden in één dag, maar ik had niet echt goed op de kaart gekeken toen ik dat besliste, want dat is meer dan 125km over een sterk geaccidenteerd parcours met lange vals plat stukken. Bovendien sukkel ik al enkele dagen met vreemde kortstondige maar intense opstoten van pijn in de buikstreek. Meestal situeert de pijn zicht net onder mijn ribben, waar de lever zit, maar soms is het ook op andere plaatsen. Geen idee wat het is, maar de opstoten beginnen elkaar korter op te volgen en ik zou wel eens een dokter willen zien hiervoor, want het maakt me toch wat ongerust. Ik heb vandaag weer last en besluit om in Geraldine te stoppen en daar een afspraak bij een dokter te pakken te krijgen.


Weinig foto's want weinig speciaals onderweg, buiten het feit dan dat ik door een tiental legertrucks wordt voorbijgereden. NZ trekt ten oorlog!

Geraldine is een klein stadje en het is zondag. Er is welgeteld één hostel, en ik heb geluk want het is de laatste dag dat het open is, vanaf morgen sluiten ze voor een maand. Niet verwonderlijk dat ik alweer helemaal alleen zit in dit hostel. Volgens de eigenares zal ik geluk moeten hebben om een afspraak te krijgen op maandagochtend, want dat is steeds het drukste moment. Het best wat ik kan doen is daar gewoon opduiken morgenvroeg wanneer ze opengaan en hopen dat ik me ertussen kan murwen. Sounds like a plan!

's Avonds komt er als bij wonder nog een tweede gast uit de lucht gevallen. Spijtig genoeg viel hij niet uit de hemel. Het is een man van een jaar of 60. Wanneer hij even later zijn maaltijd zit eten terwijl ik naar wat oninteressante televisie gaap en werk aan een paar magnifieke blogberichten (wink wink), laat die mens de ene onbeschofte boer achter de andere. Sjeezes man, een beetje manieren zou hij toch wel mogen hebben op zijn leeftijd. Ik kan begrijpen dat je een boer laat, maar hij laat ze zo excessief en rekt ze precies nog wat ook, dat je je afvraagt wat er met die mens scheelt. Even later kwam de eigenaar erbij zitten en dan begint die man een resem oninteressante verhalen uit de goeie ouwe tijd en hoe toen alles zo anders en beter was af te steken. Ik hou mijn mond en doe of ik hem niet hoor, niet veel zin om met zo iemand te converseren. En ik merk aan de reacties van de eigenaar dat hij er ook niet veel zin in heeft en spijt heeft dat hij een gesprek begonnen is. Ik hoor hem verscheidene keren 'Yes yes' zeggen, wat zuchten en hij probeert tot drie keer toe het gesprek te beëindigen met 'Okay, it's getting late...'. Ik kan het lachje op mijn gezicht niet onderdrukken, vroeger was alles beter inderdaad, zoals een half uur geleden, voor hij dit gesprek begonnen was...