Voor de verandering al eens een muziekje tussendoor, een van de vele prachtnummers van Brubeck, de jazzmuziek heeft me even te pakken en werkt zeer vooruitstuwend bij het fietsen. Geniet mee:
Wanneer ik eindelijk uit Omarama kan vertrekken en de regenwolken een beetje opentrekken, ligt er plots sneeuw op nabije bergen! Het is begonnen!
De herfstkleuren krijgen gezelschap van besneeuwde bergtoppen
Goed nieuws: de baan naar Mt Cook is open!
De baan naar Mt Cook Village takt af van de snelweg voorbij een klein dorpje, Twizel. Vandaar is het nog 55km naar Mt Cook op een doodlopende weg, want de baan eindigt in Mt Cook Village. Dit wil zeggen dat ik sowieso die 55km terug zal moeten fietsen als ik uit Mt Cook vertrek. De tocht is evenwel niet te zwaar, al weet het weer niet echt wat het wil: het is continu aan het twijfelen tussen regenen of niet. Het lijkt alsof ik van de ene kleine bui in de andere rijd. Vervelend om constant de regencape boven te halen. Telkens ik denk dat het maar lichte regen is en mijn cape in de rugzak laat, begint het harder te regenen. Als ik dan uiteindelijk toch mijn regencape bovenhaal stopt het bijna stante pede met regenen. Op de duur houd ik de cape aan ook als het niet regent, hetgeen niet handig is want ik vang veel wind en zweet nog harder dan normaal. Als ik de cape uiteindelijk dan toch weer uitdoe begint het weer te regenen. Het lijkt wel alsof er hierboven enen mee aan het spelen is.
Het eerste stuk van de weg naar Mt Cook rij ik de hele tijd langs het helblauwe en reusachtige Lake Pukaki
Ik heb de indruk dat veel mensen denken dat deze baan ongelooflijk zwaar is, want ik heb nog nooit zoveel duimen gezien. Mensen die voorbijrijden steken de duim uit het raam, tegenliggers flikkeren hun lichten of tuten eens, en enkele keren vertragen of stoppen ze zelfs om een foto te trekken of een bemoedigend teken te doen. Het is alsof ik hier in een of andere race verwikkeld zit. Je ziet natuurlijk wel heel weinig fietsers deze tijd van het jaar, zeker in de bergregio, maar ik heb al veel zwaardere dagen achter de rug waar dit bijna niet gebeurt. Ik vermoed dat het nu vooral te maken heeft met het slechte weer van de laatste dagen en de overstromingen in de buurt. Mensen denken waarschijnlijk dat ik een beetje gek ben, wat misschien wel een beetje waar is. Desalniettemin is het altijd leuk om zo aangemoedigd te worden, het brengt steeds een glimlach op mijn gezicht!
Eens voorbij Lake Pukaki rijd ik door deze vallei tussen de steeds hoger wordende bergen. De vallei wordt ook voortdurende smaller en op het einde zou de Mt Cook regio moeten liggen! De wolken belemmeren echter het zicht
De enige betaalbare accomodatie in Mt Cook is de YHA jeugdherberg, waar ik alleen zit in een bunkroom met acht bedden. Ik krijg wel een gigantische korting, want blijkbaar heeft de YHA 'low carbon rates' voor mensen die te voet of per fiets reizen. Misschien moet ik wat meer in YHA's blijven dan. Ik duik meteen de sauna in om op te warmen en er zitten nog drie Amerikaanse gasten in. Er komt niet anders dan stoere klap uit, voornamelijk uit de 'chubby guy'. Een poging om een gesprek te beginnen wordt door hen meteen in de kiem gesmoord en genegeerd. Gezellige boel! Dit belooft hier een plezante avond te worden. Bij het koken is het ook ieder voor zich en de meesten smijten zich daarna in een zetel om naar de DVD van 'Finding Nemo' te kijken. Ik kijk even mee, maar ik zit net achter Beavis en Buthead, die om de meest dwaze moppen lachen met een superfake lach. Wat is dat toch de laatste tijd met de hostels, er zijn overal zo weinig mensen, en als er al mensen zijn wordt er niet echt sociaal gedaan. Het lijkt de laatste tijd niet echt eenvoudig om nog eens wat goede contacten te leggen. Of ligt dat nu aan mij? Ach ja...
Als ik de volgende dag opsta is alles sneeuwwit. Het heeft de hele nacht hevig gesneeuwd en het is nog altijd bezig. De Mount Cook regio is werkelijk fabelachtig in de sneeuw! Ik geniet van de zichten. Ik was van plan om vandaag in de regio wat rond te wandelen en naar het Tasman Lake 15km verderop te fietsen, een gletsjermeer waar regelmatig ijsbergen in drijven. De sneeuw verandert dat plan niet, ik waag me erdoor. Fietsen in de sneeuw is geweldig. Ik krijg een paar 'zijt-ge-zot'-blikken van automobilisten, maar het is eigenlijk best simpel om in deze sneeuw te fietsen, zolang het niet ijzig is. Ik ben serieus onder de indruk van de reusachtige bergen in de omgeving, het meer, de ijsbergen,... Dit is mijn poging om het op foto te krijgen:
Mijn eerste zicht die ochtend in Mt Cook NP: de ochtendstond brengt sneeuw in de mond
De bruine vallei van gisteren is omgetoverd tot een wit wonderland!
Het sneeuwt de hele dag in vlagen. Hier zie je een nieuwe sneeuwbui de vallei intrekken
De grindbaan naar het Tasman Lake en de Blue Pools is ondergesneeuwd...
...maar dat weerhoudt me er niet van om op mijn fiets te springen
Blue Pools, al zien ze er niet echt 'blue' meer uit. Brown Pools, Denderpools of 'Ooit gedacht x 3' zou een betere benaming zijn
Kiekeboe!
Panorama van de Mount Cook vallei
Aan het Tasman Lake heb ik alle kleine wandelingen gedaan en het valt me op dat de paar automobilisten die zich niet lieten afschrikken door de sneeuw, zich toch niet wagen aan de nochtans korte maar mooie wandelingen. Zo laten de meesten het superbe zicht op het Tasman Lake links liggen en gaan enkel snel een kijkje nemen aan de Blue Pools. Dit gaat mijn petje te boven, hebben ze dan zo schrik van de kou? En het is geeneens zo koud. De meesten springen na de wandeling in de auto om op te warmen, hetgeen natuurlijk niet echt helpt als je de auto niet meteen start. Als je kou hebt moet je net in beweging blijven, niet stil gaan zitten in de auto. Ofwel moet je meteen vertrekken met de auto zodat het binnenin kan opwarmen. Ik versta sommige mensen en hun redeneringen niet echt...
Panorama van het Tasman Glacier Lake
De ijsbergen op het Tasman Lake
Een ijsbeer bij de ijsbergen, en de sneeuw is lekker!
Nog een korte anekdote als afsluiter: 's avonds heb ik plots vijf roommates, een bende Britten en Canadezen die samenreizen. En er is er eentje bij met een grote mond. Ik zit op mijn bed wanneer ze binnenkomen en hij zegt meteen: 'Jeezes, it smells in here! Ow man, it really smells, this room smells!' Nu, het is waar, wanneer ik binnenkom ruik ik ook dat er een zweetgeurtje hangt, afkomstige van mijn fietskledij. Maar door de kou en de sneeuw kon ik het raam niet openzetten, en omdat ik toch alleen zat trok ik mij daar niet echt iets van aan. En het is niet dat het zo hard stinkt, het is gewoon een lichte zweetgeur van de drogende fietskledij. Ik kan dat ook niet elke dag wassen. Die gast weet dat ik daar alleen zit en hij ziet mij ook en gaat daar toch zo over door. Niet echt vriendelijk, die staat meteen op mijn mentale lijst van 'assholes'. Vroeger zou ik me er voor schamen dat dat door mijn kledij was, maar ik heb mij daar ondertussen overgezet. De geur hangt daar door mij, maar ik kan er ook niet echt aan doen en kom er openlijk voor uit tegenover hen dat dat door mijn fietskledij is. De twee meisjes uit de groep verontschuldigen zich zelfs bij mij voor hem, hij is nogal een botte gast. Ik zeg dat ik er niet echt van gedaan was, want het stonk inderdaad, maar hij moest dat misschien geen drie keer herhaald hebben. Ik schaam me er helemaal niet voor, het is een opener geweest om nog eens een conversatie te hebben. Lang leve de zalige zweetgeur van de coureur! :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten