Het beste is vanuit Hamilton Highway 3 te volgen. Te Kuiti ligt op ongeveer 80 km van Hamilton en daar moeten wel slaapplaatsen beschikbaar zijn, dus het doel is om daar te geraken. Elke dag worden de hellingen langer en het aantal vlakke stukken is zeer beperkt. Een goede peddeltred zoeken blijft de opdracht, en op tijd stoppen om energie op te doen.
Aan hellingen geen gebrek
Mooie uitzichten op de groene heuvels in het landschap
In het begin zijn er niet teveel steile hellingen, het zijn meestal lopende hellingen of stukken vals plat. Op dergelijke hellingen kan ik een goed tempo van rond de 22 km/u aanhouden en zo is het aangenaam rijden. Plots merk ik echter dat een van de zakken aan mijn voorwiel scheef begint te hangen. En ja, het is alweer prijs, één van de dragers voor de voorste zakken komt los. In Te Awamuti stop ik alweer bij een fietswinkel. De fietshersteller verklaart me gek om met al die bagage rond te fietsen. Zijn letterlijke woorden waren:'This is insane!', terwijl hij naar de fiets gaapt. Maar hij helpt me en in een uurtje heeft hij de bagagehouders verstevigd. En nu mag het echt eens gedaan zijn. Adventure Cycles in Auckland zal een heel slechte review krijgen, dat staat nu al vast, wat een prutsers.
Bij het binnenrijden van Te Awamutu waar ik de zoveelste fietsherstelling liet doen
Ik stop nog eens in Otorohanga om een ijsje te eten en vanaf daar is er zowaar een stuk van 20 km vlak. Wat een verademing om eens een lange vlakke weg te hebben, zo gaat het goed vooruit. Maar naarmate ik Te Kuiti nader begint de knie weer op te spelen. Maar ik geraak er, ik moet enkel nog op zoek naar de backpackers die ik daar had gereserveerd. Volgens het kaartje ligt die slechts een tweetal kilometer buiten het centrum. Dat zal ook wel een vlakke weg zijn, dacht ik. Maar niks is minder waar! Ik rij het centrum uit en draai een kleinere weg op en wordt echter de bocht meteen verrast door een immens steile helling, van het allure van de aanloop naar de Muur. Merde, en ik sta nog op mijn middenblad en de versnelling weigert terug te schakelen naar het kleinste blad, ik zet al teveel kracht. Voor het eerst moet ik afstappen om een helling op te geraken.Maar een fiets met bagage een steile weg opduwen is al evenmin een lachertje, de kuiten verzuren meteen. Dit had ik niet verwacht als afsluiter van deze rit en ik ben al op het einde van mijn krachten voor deze dag. De helling blijft maar duren en wordt alleen maar steiler. 'Wa is da hier, godverdomme!' roep ik eens, er is toch niks of niemand in de buurt. Kapotgaan, beter kan ik het niet omschrijven. En dan zie ik eindelijk het bord van mijn hostel, dichtbij de top van de heuvel. Oef, ik ben er... Maar nee, ze hebben me liggen, er blijkt nog een kilometer lange oprit te zijn, bestaande uit steentjes en nog steeds bergop. Waarom willen de meeste hostels zich toch altijd zo ver uit het centrum, en waarom dan nog op de top van een heuvel?
De steile weg naar de Casara Mesa Lodge
De oprit naar de Casara Mesa Lodge
Maar toegegeven, het uitzicht loont wel de moeite. Het is de vreemdste backpackers die ik tot nu toe al gezien heb. De eigenaar is een boer, die ik maar heel vluchtig zie, hij is al meteen weg en ik heb hem nog geen dollar gegeven. We zitten maar met vier in het hostel. Vreemd, voor zo een vlot bereikbare accomodatie. Ik deel de dormroom met een Israëli, Roy, en in de aanpalende kamer verblijft een Duits koppel. Hoho, misschien moet ik nu maar zwijgen over 'den oorlog'. Er is nog een kamertje met een ouder Maorikoppel die daar tijdelijk wonen, of zo zag het er tenminste toch uit. Ze zijn wel vriendelijk, want toen de man me zag toekomen met mijn fiets kwam hij me meteen tegemoet met een groot glas Fanta. En dat deed deugd! Allemaal vriendelijke mensen in dit hostel.
Mijn Israelische kamergenoot Roy op het terras van onze lodge
De Casara Mesa Lodge ligt afgelegen op de heuveltop maar gaf mooie uitzichten
's Avonds kijk ik met den Duits en den Israëli naar één van de vele videocassettens die in de ontspanningskamer liggen. We steken deze cassette uiteraard eerst in een videorecorder en drukken op play, want dan is het meteen interessanter om naar een videocassette te kijken. 'Deuce Bigalow' was de film van de avond. Een onnozele komedie,maar wie geeft daar om als je doodmoe bent. Zitten en staren is al een ontspanning op zich...
Ik heb de laatste heuvel niet kunnen opfietsen, maar heb gelopen, dus wat is er toepasselijker dan deze mooi classic:
Afgelegde traject
Bicycle Diaries weergeven op een grotere kaart
Toch weer net boven de 80km, dat begint naar een gemiddelde van 80km per dag te gaan
Ik zou me niet teveel schamen over dat afstappen :
BeantwoordenVerwijderenop de Koppenberg gebeurt dat constant (zonder bagage).
En vergeet niet dat je zo een ideale voorbereiding voor een triatlon doet : straks nog zwemmen van Nieuw-Zeeland naar Zuid-Amerika. Wie weet wat voor een hostels je dan aandoet. ;-)