Iets na 13u ben ik eindelijk vertrokken, het mes ligt ondertussen in de vuilbak. Die 150km kan ik op mijn buik schrijven. En een half uur later duikt al een tweede probleem op: het bagagerek dat de twee achterste zakken en mijn rugzak moet dragen is heel gammel. Toen ik de fiets kocht had ik dit nochtans opgemerkt: enkele bouten waren verroest, eentje draaide zot en een stang was verwrongen. Ik had duidelijk gevraagd om dit te vervangen door een steviger, ongeroest rek, maar toen ik een week later de fiets ging ophalen waren er zoveel dingen waar ik moest op denken dat ik dat vergat na te kijken. En natuurlijk hebben ze het niet vervangen! Die zaak werd nochtans aangeprezen door zowel 'The Rough Guide' als 'The Lonely Planet'. Maar daar zal ik vanaf nu wel verandering in brengen. Maar om verder te gaan over het bagagerek, dat is echt te zwak om 20 kilo bagage te dragen en het gewaggel maakt mijn fiets ook moeilijk bestuurbaar. De zaak waar ik hem kocht is gesloten op dinsdag en woensdag dus daar kan ik niet heen. In de eerste fietszaak die ik tegenkom leg ik uit wat het probleem is en vraag ze om het rek te vervangen. Het kost niet al te veel, maar de zotdraaiende bout kunnen ze ook niet perfect repareren, maar dat laten we maar even zo. Ik kan voorlopig toch verder met een steviger bagagerek waar ik iets meer vertrouwen in heb.
Om half vier ben ik dan eindelijk op weg, maar veel snelheid maak ik niet in de suburbs van Auckland. Druk verkeer en om de 500 meter verkeerslichten. Na een dikke twee uur ploeteren tussen het verkeer ben ik eindelijk uit Auckland geraakt. Nornaal zou ik dan de snelweg nemen naar Hamilton (want in Nieuw-Zeeland mag je met de fiets op snelwegen, behalve op de drukke ringwegen rond de grote steden), maar dat is nu niet meer haalbaar. Daarom neem ik een kleinere highway naar het zuiden, want volgens mijn backpackersgids is er in het plaatsje Kuatau een hostel. Deze kleine snelweg is echter levensgevaarlijk om op te fietsen. Er is zo goed als geen pechstrook waar fietsers op kunnen rijden. De auto's scheuren naast me tegen 120km/u en er is maar een rijstrook in elke richting. Vooral in bochten met weinig zicht is het met de ogen dicht rijden, zeker als een truck je voorbijrijdt.
Pukehoke, het dorpje 15km voor Tuakau, heeft twee motels. Ik ben al moe want heb moeten doorrijden omwille van de vele vertragingen en er waren heel wat hellingen onderweg. De prijs voor een kamer is 45 euro. Dat is veel te duur voor mij. Dan maar doorrijden naar Tuakau waar dat hostel is. Tegen 20u ben ik in Tuakau en ik rij naar het 'centrum' op zoek naar accomodatie. Maar het ziet er niet goed uit want er is niet echt een centrum. Plots komt er een Kiwi op een mountainbike naast me rijden:
'Hey man, where are you going to?'
'To the centre, looking for accomodation...'
'Oh man, there is nothing here!'
Lap, blijkt dat hostel in een deelgemeente 15km verderop te liggen. Dat is te ver want het is bijna donker. Maar er biedt zich al snel een oplossing aan, namelijk die vriendelijke Kiwi. Ik mag in zijn tuin kamperen, of zelfs in zijn zetel slapen. Hij woont boven op de heuvel. Na het zien van de zetel zet ik mijn tentje op in zijn tuin. Oef, ik heb een slaapplaats, en dan nog wel gratis!
Mijn gastheer Graham in zijn tuin. Een echte Kiwi met het bijhorende accent
Mijn gastheer heet Graham, is 40 jaar en woont bij zijn vriendin naar wie hij constant verwijst als zijn 'Misses'. Ik vermoed dat ze eigenlijk Marlèneke heet want ik krijg ze nooit te zien en hij vraagt zich zelf ook af waar ze uithangt. Graham is heel vriendelijk: hij biedt me enkele biertjes aan. Vroeger woonde Graham bij zijn zuster, maar hun zoon is nu thuis voor een paar maand en er was geen ruimte meer voor hem en daarom is hij bij zijn 'Misses' ingetrokken. Hij gaat wel nog steeds bij zijn zuster eten., zoals ook deze avond, en ik krijg het avondeten van de afwezige zoon. Lekker! Graham is een man die barst van de verhalen en weetjes, vooral over kamperen en hiken. Hij behandelt me alsof we elkaar al langer kennen en vertelt honderduit. Wel plezierig zo. Het is een verrassende avond geworden en ik ontdek meteen de gastvrijheid van de Nieuw-Zeelanders. Gelukkig maar of ik mocht een geheim plaatsje zoeken om te wildkamperen, wat eigenlijk verboden is in Nieuw-Zeeland. Graham toont me zelfs nog een merkwaardige collectie gedroogde plantjes in zijn garage waarvoor ik vriendelijk bedank.
De (w)ietwat merkwaardige plantjes in Grahams garage
Maar Nieuw-Zeeland is niet altijd zo veilig als we denken. Plots vliegt een helicopter over: er zijn weer gevechen aan de andere kant van het dorp waar de Maori wonen. Twee weken geleden hebben ze daar een politieagent in coma getrapt. Hmm, das minder. Hopelijk komen ze niet tot Grahams huis...
Nog een weetje. Tuakau spreek je merkwaardig genoeg een beetje uit zoals Tokyo!
De afgelegde route
Grotere kaart weergeven
Toch nog 64km gereden, ondanks de vele vertragingen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten