Bicycle Diaries Day 2&3: Tuakau – Hamilton

Graham staat om 6 uur op om naar zijn werk op de 'chickenfarm' te gaan. Ik sta ook op, zodat ik al mijn gerief uit zijn garage kan nemen. Niet super geslapen door de koeien naast de tuin die 's nachts verbazingwekkend actief zijn. Graham toont me de kortste weg naar Highway 1, die de eenvoudigste weg is om naar Hamilton te rijden. Buiten een snelle koffie is er geen tijd meer voor een ontbijt. Daarom stop ik in het eerste het best wegcafé om te ontbijten. Het wordt uitgebaat door Aziaten die het Engels niet zo goed beheersen. Hoe komen die in godsnaam in een gat als dit terecht? Niet veel ontbijtkeuzes: eieren met een dik pak vlees. Ik kies er maar eentje uit:

Zwaar ontbijt in Tuakau. Ik kon het niet volledig naar binnen spelen.

Ik bevind mij al snel op Highway 1 en die is redelijk druk, maar gelukkig is de pechstrook breed genoeg voor het grootste deel van de rit. Het was me gisteren al opgevallen, maar vandaag is de bevestiging: er zijn nagenoeg bijna geen noemenswaardige vlakke stukken, ofwel is het bergop, ofwel bergaf. Het is heel heuvelachtig, maar de hellingen zijn over het algemeen niet langer dan 1km. Maar de snelle opeenvolging van heuvels maakt het wel zwaar, zeker als je zo'n 25 kilo bagage meesleurt. Ik voel dat het doel van 120km per dag misschien wat bijgesteld zal moeten worden, tenzij ik een uur of 7 per dag zou fietsen, wat veel is. Om de 20km kom ik een dorpje of wegcafé of winkel tegen om een stop te houden of bij te tanken, want ik kan het me niet veroorloven om eten en drank voor een hele dag mee te sleuren, zeker niet als je weet dat het rond de 27°C is.


Highway 1 op weg naar Hamilton


Een van de vele heuvels en zware trucks op Highway 1



De 25 kilo bagage aan mijn fiets die het bergop rijden wat moeilijker maakt

Bij elke stop heb ik altijd veel beziens, al is het soms geniepig vanachter hun stuur. Ze zien hier blijkbaar niet zoveel fietsers met dergelijke hoeveelheid bagage. Er is altijd wel iemand die een babbeltje komt slaan en vraagt waar ik vandaan kom, waar ik naartoe wil rijden. Af en toe krijg ik ook de opmerking: 'That's insane!' te horen. Ook van voorbijrijdende auto's krijg ik regelmatig aanmoedigingen: tuten, wuiven, duimen uit het raam,... Soms kan dat wel bemoedigend werken om nog even door te zetten, want voor het overige ben je helemaal op jezelf aangewezen bij een dergelijke onderneming.

Als je met de fiets door een land reist zie je veel meer dan met de auto of de bus. Je geniet meer van de natuur en kleine details vallen sneller op, vooral omdat je veel meer pauzes neemt. Toch één van de grote voordelen.


Een stop aan een wegwinkel nabij Huntly


Als je even stopt aan de winkel valt dit vreemde beeld op: reclame aan het hek van het kerkof

Na een goeie 90 km ben ik rond 16 uur in Hamilton. Ik voel wel dat het parcours niet te onderschatten is, want mijn rechterknie doet pijn. Ik herken de pijn van enkele jaren geleden, het is het begin van tendinitis, een ontsteking in de knie. Dit kan te wijten zijn aan het feit dat ik een verkeerde positie aanneem op mijn fiets, dus mogelijks moet ik wat met de zadelhoogte spelen. Door het zware gewicht dat ik meesleur moet ik veel meer kracht zetten, wat sneller tot overbelasting kan leiden. Ik rijd nochtans op een lichte versnelling, zodat ik op Armstrongiaanse wijze kan peddelen en het niet teveel probeer te forceren. Want als ik probeer een te hoge snelheid aan te houden en mezelf forceer zal het snel afgelopen zijn met mijn fietsavontuur. Voor de zekerheid bouw ik een rustdag in Hamilton in.

Ik verblijf twee avonden in Jay's Backpackers, een rustige backpackers die nog niet voor de helft bezet is. Zo heb je wel snel contact met de enkele gasten die er zijn. Ik ben nog maar een half uurtje aangekomen en ik heb al plannen voor die avond. Er is een pub quiz en ze zoeken nog mensen voor hun team. Een snelle douche en meteen mee naar de pub. En we eindigen tweede, niet slecht moet ik zeggen, en ik wist toch ook enkele punten en pinten binnen te halen. Daarna wordt er nog even gepoold en zo gaat de avond vanzelf voorbij zonder dat ik zelf maar enige moeite moet doen.

Op dag 3, mijn rustdag, kan ik de knie wat laten rusten, boodschappen doen, een bezoekje brengen aan een fietsenmaker voor die losdraaiende bout van het bagagerek en Hamilton eens bezoeken. Die bout is nu gerepareerd en ik hoop dat de fiets eindelijk in orde staat. In Hamilton breng ik een bezoekje aan een sportwinkel om fietshandschoenen en een extra koersbroek te kopen, want dat zal ik echt nodig hebben. Al is mijn mooie Wanzeelse Wielerwonder-outfit natuurlijk onevenaarbaar!


Op het einde van dag 2 met de Wanzeelse Wielerwonderen-outfit


De rivier die door Hamilton loopt. Een andere foto van Hamilton is niet echt de moeite...

Een van de vragen waar ik het antwoord op wist was de naam van de groep waar Norman Cook (aka Fatboy Slim) in de jaren 80 bassist was. Het antwoord staat hieronder, en ik heb niet gekozen voor de hits 'Happy Hour' of 'Caravan of Love' maar een van hun vele andere goeie nummers.




De route die ik tot op dag 2 heb afgelegd

Bicycle Diaries weergeven op een grotere kaart
Geen slechte dag met 93 km