World in Motion: Bicycle Diaries Day 10: Mount Taranaki

Tijd om weer wat kilometers te vreten op de fiets. Ik vertrek zoals steeds weer wat te laat, het is al na 11 uur als ik op de fiets stap en het regent. Het is slechts motregen en het is eerder een verfrissing dan een last. De regio rond Moun Taranaki zou redelijk vlak zijn en ik moet maar zo'n 80 km fietsen, dus dat mag geen pobleem zijn. De eerste 30km zijn vals plat, maar je kan nog steeds veel snelheid maken, en vanaf Stratford, eens Mount Taranaki achter me ligt, is het lichtjes bergaf. In Straford stop ik om een hapje te eten, een heerlijke meatpie, alweder. Daar krijg je energie van!

's Middags eet ik liefst in een 'cafe': keuze uit heerlijke meatpies en gebakjes

Er zijn bijna geen heuvels en het rijdt heel vlot, en ik sta al rond 15 uur in Hawera. Er is evenwel geen plaats meer in het goedkope motorcamp en ik beslis om naar een farmstay backpackers iets verderop in de stad te gaan. Je verblijft dan op de boerderij die uitgerust is met enkele extra kamers en gemeenschappelijke ruimtes. Lijkt me wel interessant en je moet alle verschillende overnachtingsmogelijkheden eens gedaan hebben, denk ik in mezelf. Maar alweder heeft de gids waarin deze farmstay staat me goed liggen. De boerderij ligt niet net buiten Hawera, maar 9 km verderop en je moet twee grote heuvels over, goed voor 4 kilometer klimmen en het is redelijk steil.Gelukkig was de rest van de rit vrij eenvoudig, want ik eindig op deze manier weer rond de 90 km. Ik ben niet echt vermoeid na deze rit en voel dat ik fysiek sterker geworden ben. De lange beklimming van de Mount Taranaki heeft er ook voor gezorgd dat ik minder afzie van kortere klimmetjes.

De farmstay

Ik word voortdurend gestalkt door een eenogige kat in de farmstay

In de farmstay zijn er niet al te veel gasten. Een vijftigjarige Zwitserse vrouw, die haar biefstuk met me deelt want hij was reusachtig groot en ik had bijna geen eten meer bij me. Heel vriendelijk. Verder waren er twee meisjes (duits of wat had je gedacht) en een koppel van een jaar of 50. De man is een Amerikaan, de vrouw is van Wales en ze wonen al 20 jaar in Nieuw-Zeeland. Met die man schiet ik meteen goed op. Hij heeft al heel de wereld rondgereisd op soms heel avontuurlijke wijze. In de jaren '70 heeft hij een jaar lamng door Nieuw-Zeeland gefietst. Toen hij mijn fiets zag kwan hij dan ook meteen op mij afgestapt en was heel nieuwsgierig naar mijn reis. We hebben eigenlijk de hele avond gepraat over reizen, de opwarming van de aarde en de achteruitgang van het onderwijssysteem. Geen moment verveling en aan het einde van de avond geeft hij mij zijn telefoonnummer. Ze wonen in Nelson op het Zuidereiland en hij nodigt me uit om bij hun te blijven als ik daar voorbijkom. Dat zie ik zeker zitten, want het is een interessante man die me nog veel tips kan geven, niet alleen over Nieuw-Zeeland maar ook over Zuid-Amerika waar hij lange tijd gereisd heeft. Ik ben alweer aangenaam verrast door de vriendelijkheid en gastvrijheid in Nieuw-Zeeland.

Ze is ook geobsedeerd door mijn fiets

De varkens komen 's morgens in de zon liggen en vinden de camera best wel interessant

Na 10 dagen fietsen is het tijd om eens wat van mijn roadmusic te posten. Ik heb een playlist gemaakt op mijn ipod om tijdens het fietsen op te zetten, maar de eerste dagen liet ik gewoon de zes cd's van één van mijn favorieten afspelen: Josh Rouse. Het is moeilijk om een nummertje te kiezen en ik zet er uitzonderlijk eens twee, maar ik zou er eigenlijk een paar tientallen willen zetten. Hij heeft prachtige nummers, variërend van heel fragiel en gevoelig tot catchy meer up-tempo nummers. Ik kies er hier twee up-tempo uit om de sfeer niet te droevig te maken. En ik smijt er nog een concerttip bij: op 31 maart treedt den Josh op in de AB in Brussel! Allen daarheen zou ik zeggen! En wie zijn muziek goed vindt, zoek nog wat nummers van hem op, je zal er geen spijt van hebben!