Three days cycling Patagonia

Ik wil graag de omgeving van Bariloche verkennen, en vooral dan de baan tussen Bariloche en San Martin de los Andes, 200km ten noorden van Bariloche. Deze baan staat bekend als de 'Ruta de los siete lagos', of om het in het Nederlands te zeggen: de zeven meren route. Deze loopt dwars door de machtige natuur van het Parque Nacional Nahuel Huapi en zou naar verluid het ene schilderachtige zicht na het andere opleveren. Wie deze route aflegt doet dit nagenoeg op één dag met een huurwagen of met een georganiseerde bustour. Een auto is te duur want ik ken niemand die van plan is deze route te volgen en na de laatste teleurstellende ervaringen met de georganiseerde tours in Argentinië heb ik die optie al meteen van de tafel geveegd. Ik heb het idee in mijn hoofd gestoken om dit proberen per fiets te doen, want na mijn lange fietsreis in Nieuw-Zeeland mis ik het stalen ros en heb ik zin om het nog eens te bestijgen voor enkele dagen. Slechts twee problemen: een fiets vinden voor drie dagen met fietszakken, en, hoe krijg ik de rest van mijn bagage in San Martin?

Ik vind slechts één plaats waar ze occasioneel mountainbikes verhuren voor meerdere dagen met bagagezakken erbij. De eigenaar is er niet, maar via skype stellen ze me in contact met hem. Eerst was hij twijfelend, maar wanneer ik hem over mijn tocht door Nieuw-Zeeland vertel is hij meteen gerustgesteld en op een half uurtje is alles geregeld. Morgen kan ik de fiets oppikken met twee zakken achteraan gemonteerd. Drie dagen later zal hij de fiets komen ophalen en de rest van mijn bagage meebrengen. Perfect, al is het wel iets duurder dan verwacht, maar what the hell, het zal zeker de moeite zijn! Normaalgezien is het een tocht van 200km, maar door enkele problemen draait het uit op 280km. Meer daarover in het fotorelaas over deze drie schitterende fietsdagen!

Eerst 10 kilometer fietsen tot Bariloche van de fietsverhuurzaak en daarna 20 redelijke vlakke kilometers langs het meer. De start gaat vlot en snel met de bergen steeds naast me. Lekker!

Eens weg van het meer begint het op en neer te gaan om van meer naar meer te rijden

Panoramake van een zicht vanop de weg

Nog steeds langs Lago Nahuel Huapi, want dit is een gigantisch meer

Even een korte rivier oversteken die tussen twee aanpalende meren loopt

Andere meer aan andere kant van de brug

Een stuk minder bagage dan in Nieuw-Zeeland. Gelukkig maar!

Een voorbijganger dringt aan om een foto te nemen. Hoe kan ik dat weigeren

En eentje voor mezelf aan het volgende meer, ik ben bijna in Villa Angostura, eerste overnachtingsplaats

Wat een zichten op de ontelbare bergen langs deze route

Om later te herinneren aan welk meer ik ondertussen ben, een fotootje van een infobord: Lago Espejo dus

Start van mijn tweede dag en alweer prachtig weer! Dit is net voorbij Villa Angostura waar ik de eerste nacht doorbracht. De benen voelen nog goed na een volle dag fietsen

Panorama vanuit Villa Angostura

De enige lodge tussen Villa Angostura en San Martin is nog gesloten en gaat pas binnen enkele dagen weer open. Aangezien ik geen tent bij heb moet ik een omweg maken naar Villa Traful, een klein dorp zo een 40km van de baan. Dat betekent dus 80km extra omweg, waarbij ik over de hoogste pas langs deze weg moet, de Portezuelo. Een lange klim om aarden baan, geen makkie

Op weg naar Villa Traful, heel weinig verkeer, maar mooie en ijzig stille natuur!

Op 10 km van Villa Traful slaat het noodlot toe: mijn achterband ontploft met een luide knal

Serieus probleem, want ook al heb ik reservebinnenbanden bij me, de buitenband is over een lengte van vijf centimeter gescheurd en daar heb ik geen reserve van. Ik sta hier mooi te koekeloeren en ben nog ver van het eerste huis verwijderd

Gelukkig heb ik vroeger veel naar McGyver gekeken, en ik haal mijn beste skills boven. Ik vind 5 snelbinders in de reparatiekit en bind die rond het wiel en de gescheurde band om zo de scheur redelijk dicht te houden en de binnenband af te schermen. Mijn trucje werkt als het ware en ik kan tot in Villa Traful fietsen

Weer op weg naar Villa Traful waar er hopelijk een fietswinkel of iets dergelijks is, want ik heb een nieuwe buitenband nodig want nog 100km te gaan morgen en met deze kunst- en vliegwerk reparatie haal ik het niet. Bovendien is er op die 100km tussen Vila Traful en San Martin helemaal niks! Dus ik kan het me niet veroorloven om daar te stranden

De Villa Traful anekdote: Wanneer ik in Villa Traful aankom merk ik meteen dat dit meer een vakantiedorp is dan een echt levendig dorp. Er zijn vele hosteria's en hutjes, maar het meeste is allemaal nog gesloten, want we zijn nog net buiten het seizoen. Alle huizen zijn vrij verspreid in het bos en langs de oever van het meer. Ik spreek wat mensen aan (in het Spaans, want Engels spreken ze hier niet) om te weten of er een fietswinkel of fietsverhuurplaats is. Er is slechts een man die fietsen verhuurt, maar die is nu net op reis en een fietswinkel is er al zeker niet. Mijn enige kans is dus om iemand te vinden die een mountainbike heeft met dezelfde maat van wielen en hopen dat hij een reserveband heeft, of de band van zijn fiets overkopen.
Na twee uur ronddolen door het dorpje en de helft van de inwoners te hebben aangesproken (wel heel goed om mijn Spaans te oefenen) ziet het er lichtjes hopeloos uit: ik heb nog geen band gevonden en van de twee hostels die er zijn is er eentje volgeboekt door een school en de andere is gesloten. Alle andere duurdere dingen lijken ook zo goed als gesloten. Ik weet niet goed wat doen en binnen een uur wordt het donker. Ik ga nog even naar de rand van het dorp en hopelijk is daar een hostel of dergelijks open. De fietsband vervangen heb ik al lichtjes opgegeven. Ik denk al om de bus te bellen om morgen terug te gaan naar Villa Angostura en de fietstocht dus zal moeten staken. Dit gaat hier op een serieuze teleurstelling aflopen na twee mooie fietsdagen, en het mooiste stuk van de route moe nog komen. Maar net wanneer de nood het hoogst, is de redding nabij. Op weg naar de rand van het dorp komt er plots een dame uit een winkel gelopen. Ik had haar een uur geleden al aangesproken, maar ondertussen is haar broer thuisgekomen en hij heeft een mountainbike en een reserveband! Het zal toch geen waar zijn zeker. De man komt naar buiten met zijn banden, en het is perfect dezelfde maat, ja zelfs hetzelfde merk. Het is zijn oudere band want hij had dure nieuwe gekocht, maar de oude band is nog in perfecte staat. Enkele minuten later heb ik de banden vervangen en is mijn achterwiel weer zo goed als nieuw! Wanneer ik hem wil betalen weigert hij geld te aanvaarden. Hij noemt het een gunst van de ene fietser naar de andere. Wow, vriendelijk. Bovendien wijst hij me ook de weg naar een hosteria die open is en nog plaats zal hebben. Alles valt uiteindelijk op het nippertje nog op zijn plaats! De hosteria is wel drie keer zo duur als een hostel, maar het is niet dat ik veel andere keuze heb. Ik ben al blij dat ik mijn fietstocht kan verder zetten, dankzij mijn reddende engel Sergio. Maar het was een close call!

Lago Traful, ochtend van de derde dag en het weer is omgeslagen naar koud en regenachtig.

Wilde paarden in het bos hier

En dan is er weer de lastige Paso Portezuelo, want dat is het spijtige aan backtracking: als je over een berg fiets, dan moet je die de dag nadien opnieuw doen.

De 80 km omweg naar Villa Traful en terug zit erop. Weer op de Ruta de Siete Lagos

Nog eentje van de reusachtige meren tussen besneeuwde Patagonische toppen

Naar het einde toe word ik nog eens getrakteerd op een mooie waterval

Het lange grindstuk zit erop, de laatste 25 km zijn weer asfalt. En ik ben eindelijk voorbij het hoogste punt van de Ruta, na bijna 70km met veel klimmen. Hele zware en lange dag

Vanop het hoogste punt zie ik waar mijn eindbestemming ongeveer moet liggen en dat de baan tot daar enkel naar beneden loopt

De laatste koude dag eindigt met een snelle afdaling van 20km naar San Martin. Koud aan de handen en de benen, maar ik ben er geraakt. En het was de moeite! Blij dat ik dit per fiets gedaan heb, en ik ben gerustgesteld, de conditie is nog dik in orde