Eens de adrenaline van het beklimmen van de Huayna Potosi is uitgewerkt, krijgen we een serieuze klop van de hamer in het busje op weg naar La Paz. 's Avonds doen we nog een poging om met Thomas iets te gaan drinken, maar na de eerste mojito wordt al snel beslist om misschien toch maar beter te gaan rusten.
De volgende dag hangt de vijfdaagse tocht nog steeds in de kleren. Goed dat we vandaag een rustdag hebben ingebouwd, al is het eerder een regeldag. Vandaag beslissen we wat we de volgende week gaan doen. Het mag gezegd, de regelingen verlopen vlot hier in La Paz en ons schema klopt, de volgende 10 dagen zijn gepland. Het is maanden geleden dat ik zo ver vooruit heb gepland! We leven blijkbaar nog op adrenaline, en omdat we een top van meer dan 6000m hebben overleefd met enkele gevaarlijke stukken, beslissen we om het lot nog wat meer uit te dagen en morgen de afdaling van Death Road per fiets te maken. Death Road staat ook bekend als 'The world most dangerous road'. Als ik vertel dat Top Gear hier episode aan gewijd aan deze baan gaat misschien een belletje rinkelen. Er gaan veel verschillende cijfers de ronde, maar volgens de BBC kwamen er jaarlijks 200 tot 300 mensen om het leven op deze baan. De baan is zo gevaarlijk omdat ze heel smal is, eigenlijk maar goed voor één rijvak ook al rijdt het verkeer in beide richtingen, en bovendien loopt ze de hele tijd langs een diep ravijn en is ze grotendeels gravel. Sinds enkele jaren is er een nieuwe baan gelegd zodat het verkeer op de oude baan enkel nog voor lokaal verkeer is en mountainbikers. Zoals wij dus. Volgens de gids zijn er in de laatste 15 jaar een dertigtal mountainbikers om het leven gekomen, waarmee hij eigenlijk bedoelt: de dieperik ingevlogen!
De foto's van deze tocht:
Death Road gezien vanop de top
Klaar voor een dagje downhill met deze groep. Het eerste stuk is niet zo gevaarlijk, want is op een bredere asfaltweg, goed om eens lekker snel te gaan
Op het eerste stuk van de echte Death Road zijn uiteraard de diepste ravijnen. Even poseren over het randje...
... en dan weer veilig op mijn fiets 
Tijd voor lunch en den Hugo heeft honger
Ik maak van de gelegenheid gebruik om die irritante lange regenbroek uit te doen die ze ons bij het begin van de tocht gaven. Ik zag er toen het nut niet van in, en nu nog steeds niet. Lekker in de koersbroek om een beter gevoel op de fiets te hebben, want ik zal het kunnen gebruiken 
Hier loopt de baan in haar volle glorie 
We rijden ook onder een hoge waterval en vermoedelijk was dat de reden waarvoor we een regenbroek kregen, voor een strook van 10 meter water...
Even stoer de weg inspecteren 
En dan de waterval onder duiken 
De verpichte geposeerde groepsfoto, een van de vele, maar de enige interessante. Met zijn allen op het randje! 
Daar zoeven we naar beneden 
Tegenwoordig voel ik me heel goed op de fiets en ik ga dan ook op hoge snelheid naar beneden, al blijf ik wel heel alert natuurlijk, ik zou allesbehalve nummer 31 willen worden 
De baan eindigt in Coroico waar we kunnen douchen en een vuil zwembad voorgeschoteld krijgen. Ik zet de joker in voor het zwembad, de douche is wel heel welkom. En daarna met een minibusje weer naar boven via, jawel, Death Road! Ik deed het precies toch liever met de fiets... 
We zijn er van af, mijn hartslag kan weer zijn gewone ritme aannemen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten