San Martin de los Andes

Mijn driedaagse fietstocht eindigt in dit stadje dat, hoe kan het ook anders, aan de voet van de Andes ligt. Het ligt aan het einde (of het begin, hangt er van af hoe je het bekijkt) van de Ruta del Siete Lagos. Het is niet louter omwille van de pracht van deze Ruta dat ik naar San Martin fiets, ik heb ook al ander idee in mijn achterhoofd. San Martin is namelijk de perfecte uitvalsbasis voor een trekking op Volcano Lanin. Deze perfect conische vulkaan van 3700m heb ik aangestipt op mijn 'to do'-lijstje. Niet overdreven hoog, en het is een twee- tot driedaagse tocht om tot de top te klimmen. Het lijkt me een hele interessante klim en het is een van de hoogste toppen van Patagonia.

Eens in San Martin ga ik meteen naar het informatiecentrum van het Parque Nacional de Lanin om me over deze klim te informeren en de weerstoestand te weten. Meteen wordt de lijn der tegenvallers van de voorbije geschrapte trekkings doorgetrokken: er ligt nog veel sneeuw en het is een stuk gletsjerklimmen. Je mag de top dus enkel bereiken indien je de nodige uitrusting hebt zoals een GPS-apparaat, crampons, een ijsbijl en nog een paar onnozelheden. Ik zou dit allemaal moeten huren voor de onaangename prijs van 100 dollar. Daarbij komt nog dat ik verplicht een gids moet nemen, hetgeen rond de 300 dollar zal kosten. Voor een twee- tot driedaagse tocht wordt dit al onvoorstelbaar duur en Volcano Lanin kan mijn rug dus op! Ik ben weer net iets te vroeg om meer gunstige omstandigheden te hebben en de klim zonder gids te doen.

Plan aanpassen dan maar. Misschien kan ik met een huurauto zelf naar de vulkaan rijden en een dagtocht maken tot halverwege de vulkaan. Dat zou ook al mooie zichten opleveren. En ik heb geluk, want in mijn hostel loop ik de Zwitserse Martina weer tegen het lijf. Dat is al de derde keer tijdens mijn reis en ze ligt zelfs op dezelfde kamer als mij. Van toeval gesproken. Ze blijft maar een nacht in San Martin maar via haar leer ik een Francaise kennen die ook graag een dagtocht op de vulkaan wil doen. Ideaal, en niet veel later hebben we al beslist om samen een auto te huren en de volgende dag naar daar te rijden.

Vol goede moed vertrekken we al vroeg de volgende ochtend, want het is nog 120km tot de vulkaan. Ik zal dan toch een stuk van de klim kunnen doen. Het weer ziet er echter niet al te goed uit, het regent de hele rit. Eens we dichter bij de Lanin vulkaan komen en hoogte winnen, wordt de regen ijziger. Even later is het al sneeuw, die aanvankelijk niet blijft liggen, maar hoe hoger we gaan, hoe heviger de sneeuwval. Al snel enkele centimeter op de baan maar er is nog altijd een goed spoor voor de enkele wagens die zich op deze afgelegen weg naar de grens met Chile bevinden. Ik kan nog steeds vlot rijden zonder slippen. Maar wat ik langzaamaan begon te vrezen wordt onvermijdelijke werkelijkheid: op een luttele 3km van de vulkaan en de start van het pad moeten we stoppen.

Naarmate we dichter bij Volcano Lanin komen verandert de regen in sneeuw die verderop zelfs al op de baan blijft liggen

Twee auto's voor ons hebben zich vastgereden in de sneeuw. En nu we stilstaan in de groeiende laag sneeuw mogen we ons meteen bij de vastgereden wagens rekenen, evenals de auto achter ons. De eerste auto probeert los te komen terwijl enkele mensen duwen, maar de wagen slingert alle kanten op en eindigt in de berm, waar hij nu zeker en vast nooit meer zal uitgeraken zonder enige takelhulp.

De auto voor ons heeft zich vastgereden in de sneeuw

Een andere auto die er langs wou rijden is al in de berm beland. Miserie troef

Okay, eindstation is van ons geplande Lanin avontuur! Het mag blijkbaar niet zijn. Maar toch blijf ik lachen want ik geniet van het glibberavontuur van onze en de andere wagens. We zitten allemaal lekker vast in een kleine sneeuwstorm. Ik stap ook eens uit op mijn stoffen sletsen, maar ik kom al snel tot het besef dat dit niet mijn beste idee was. Weer in de wagen dan maar, en wachten op hulp, want volgens een andere chauffeur is er een truck van het leger op komst om ons uit deze situatie te helpen. Ik kan niet anders dan lachen met de hele situatie, want hoe spijtig het ook is dat ook deze trek in het (bevroren) water valt, het is toch ook een speciale ervaring. En uiteraard een goed verhaal. Na een kwartiertje is het leger ter plekke. Gelukkig maar, want ik had geen flauw idee hoe we uit deze situatie moesten geraken. Er was ook geen oplossing denk ik, naast wachten op hulp natuurlijk. Zowel de Francaise als ikzelf hebben geen gsm bij, dus gelukkig waren er nog enkele Argentijnse optimisten die zich ook vastreden in deze witte miserie, of we hadden hier mooi gestaan in de sneeuw. Ik besef nu dat de verhalen over Patagonia en het labiele weer niet overdreven zijn. Vier seizoenen op 1 dag, inderdaad, en sneeuwen kan het op elk moment van het jaar, zelfs in het hart van de lente!

Volcano Lanin, 'Una experiencia inolvidable' (een onvergetelijke ervaring). Dat kan je wel zeggen inderdaad!

Ik wou hier het nummer 'Soms sneeuwt het in de lente' van de onevenaarbare Bart Peeters posten, maar omdat het niet terug te vinden is op youtube post ik hier dan de originele versie van Prince 'Sometimes it snows in April'