Na een rustig dagje om de sfeer in Cafayate op te snuiven wil ik de fameuze canyon verkennen. Ik heb vernomen dat het mogelijk is om dit per fiets te doen: je kan een mountainbike huren en de bus nemen tot het einde van de quebrada en dan terugfietsen naar Cafayate, een fietstocht van zo een 60 km. Daar hoef ik niet lang over na te denken, als ik iets per fiets kan doen staat dat meteen bovenaan mijn lijst. Veel leuker dan te dure georganiseerde uitstappen met busjes. Zet mij maar op de fiets, zo voel je het imposante van de omgeving veel beter aan. Dit is wat de Quebrada de Cafayate te bieden heeft:
Ik verblijf in hostal Ruta 40 aan kilometerpaal 4341 van de fameuze Ruta 40, waarover later meer volgt. De eerste twee dagen is het uiterst kalm in het hostal, om niet te zeggen dat ik eigenlijk de enige gast ben. Maar de laatste avond zit mijn dorm voor acht personen plots bomvol, waaronder een groepje Argentijnen. Ze zijn redelijk luid en één van hen barst van de tattoo's en piercings. Niet meteen de persoon die je zou benaderen met wat praat over koetjes en kalfjes, al heeft hij wel een stierenring door zijn neus... Maar later die avond, ik zit gewoon in de binnenkoer met een lekker wijntje, spreekt hij me zelf aan en nodigt me uit om samen met hen te eten, want hij gaat koken. Dit had ik niet zien aankomen, de man van wie je het allerminst verwacht dat hij een vriendelijk klapje met je komt doen gaat nu gratis voor me koken. En het ruikt overheerlijk. Hoe kan ik dit weigeren? Ik ben gefascineerd en als wederdienst koop ik een fles wijn om te delen tijdens de maaltijd. Ze zijn alle vijf van Buenos Aires maar ze hebben elkaar leren kennen tijdens hun reis in het noorden van Argentinië. Mijn nieuwe vriend heeft een tattoo- en piercingshop in Buenos Aires. Dat had ik eigenlijk kunnen raden. De oudste, een man van over de 50, is de grapjas en zot van de groep. Een merkwaardig groepje, maar heel vriendelijk. Ik breng de hele avond met hen door, ideaal om mijn Spaans te oefenen. Later komt er nog een ander groepje Argentijnen bij, met wie ik tot heel laat discussieer over voetbal. Ik vraag me af of ze me wel verstaan met mijn zelf uitgevonden Spaans, en of ze wel antwoorden wat ik denk dat ze antwoorden, maar in mijn hoofd lijkt de conversatie toch te kloppen. Een onverwacht lange en leuke avond, ook al is het niet makkelijk om een goede conversatie in het Spaans te hebben, maar stukken beter dan het zoveelste standaardgesprek met andere toeristen in het Engels. Zuid-Amerikanen zijn altijd zo vriendelijk en goedlachs. Me gusta America del Sur!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten