Zie het landschap veranderen tijdens de vlucht. Ik kan de motor goed in de gaten houden vanop mijn positie en ik kan u zeggen: hij is de hele vlucht blijven draaien!
Ons vliegtuig in de luchthaven van Rurrenabaque. Wat een indrukwekkende tarmac! Van de barak die ze hier luchthaven noemen nemen we de bus naar Rurrenabaque, waar we al snel vertrekken met een jeep richting pampas. Je kan vanuit Rurrenabaque ook naar de jungle gaan, maar de kans om daar buiten mieren nog andere dieren te zien is heel klein, omwille van de dichte begroeiing. Daarom kozen we voor de pampa's. Waar alle andere tours volledig gevuld zijn met 6 of meer personen, zijn wij slechts met twee op onze tour, al krijgen we wel het onverwachte gezelschap van de baas en bazin die het reilen en zeilen van hun organisatie eens willen inspecteren. Lucky us!
De bus van de het luchthavenkot naar Rurrenabaque zou een goudmijn zijn voor Carglass. Misschien een ideetje voor hen, want de Boliviaanse markt is gigantisch; ik schat dat 90% van de auto's hier met gebarsten voorruit rondrijdt. Echter, de stelling van Carglass dat een putje of bult in de baan genoeg kan zijn om door te scheuren en het glas te breken, wordt hier dagelijks weerlegt, want het glas breekt nooit, het zit alleen vol scheuren waarmee ze alleen maar in putten rijden. Bij deze, carglass moet nikske herstellen, en al zeker niet vervangen!We zitten bijna 3 uur in de jeep op een zeer hobbelige grindbaan op weg naar Madidi National Park. De chauffeur rijdt niet al te snel en wordt door alle andere jeeps ingehaald. Waarschijnlijk houdt hij zich in voor de bazen, wie weet. Veel maakt het niet uit, want ik val toch constant in slaap. Wanneer we ergens stoppen voor de lunch, hoor ik de bazin tegen de gids zeggen dat ze ons geen soep mogen geven, vermoedelijk om tijd te winnen of geld te sparen omdat we maar met twee zijn. Ik zie dat de andere groepen wel soep hebben gekregen, ben hongerig en kan er niet goed tegen dat ze ons minder zouden geven omdat ze hun groep niet volledig hebben kunnen vullen. Ik versta gelukkig al een goed woordje Spaans, dus versta wat ze zegt en vraag aan de serveuse wanneer ze geen lepel legt of we geen soep krijgen. Geen probleem, we krijgen soep. Yes! Niet met den deze zenne madam, daarvoor ben ik al iets te lang onderweg... :-) En nu op naar de boot!
Jep, in de rivierboot, klaar voor de beestjes te zien
'Al die willen te kaperen varen...' Eens op onze bootje begint het mooie deel van deze trip. We varen enkele uren op de rivier tot onze lodge, maar onderweg stikt het van het wildlife. Het is immers bijna het einde van het droogseizoen en dit betekent dat de waterstand van de rivier laag is en de rest van de pampas volledig droog staat. Alle dieren zijn daardoor constant rond de rivier te vinden om te drinken en voor verfrissing. We hebben dus veel geluk, want dit is de beste periode van het jaar om zoveel beesten te zien. Vanaf de eerste minuut zien we een overvloed aan alligators, schildpadden, capibara's en allerlei soorten vogels waaronder de Jabiru (een reuzenooievaar) toch de meest indrukwekkende was, en tevens de enige waarvan ik de naam kon onthouden. Geniet mee van de rijke fauna in deze streek:
Schildpadden hebben vuile manieren
Onze eerste capybara (waterzwijn), al duurt het wel even voor we de naam beet hebben 
Capybara's en alligators. Alligators hebben schrik van volwassen capybara's 
The return of the squirrelmonkey
Aan capybara's geen gebrek. Hier varen we er bijna over! Kwistijd: welke ornitoloog onder ons kan de volgende vogels benoemen. Ik weet dat ik het alvast niet kan. Hierbij denk ik vooral aan amateurornitoloog Klaas om hierop een antwoord te krijgen :-)
Deze ken ik, het is duidelijk een type struisvogel 
En deze heb ik onthouden, want het was de grootste vogel die er te zien was, hij was immens! De jabiru! 
Bij het vallen van de avond zien we zelfs nog een grotere aap, en dat maakt me altijd blij
Er is wel een nadeel aan de lage waterstand van de rivier: de boot loopt enkele keren vast! De gids/bootman kan de boot niet alleen lostrekken en de baas en bazin zullen niet meteen de handen uit de mouwen steken. Dit betekent dat Hugo en ik aan de bak mogen, de boot uitstappen en trekken en sleuren aan de boot, wetende dat de banken van de rivier en de rivier zelf vol alligators zit, want we hebben er ondertussen al een stuk of honderd gezien. En dan zeg ik nog niks over de piranhas die hier zitten. Omzichtig rondkijkend of er geen van die lieve beestjes in de buurt is stappen we uit en vervullen we onze taak. “Dat is dan de vierde keer deze week, Hugo!” Good times in Bolivia, dat is zeker. Al lachend (met een accentje van schrik) krijgen we de boot los.
De avond valt over de pampa's. We moeten nu toch bijna aan onze lodge zijn
Een grote spin in onze kamer. Wanneer we terugkomen van het avondeten is de spin verdwenen. In wie zijn bed is ze gekropen?
Onze kamer, en de spin zit niet in mijn zak blijkbaarDeze boottocht van drie uur naar ons kamp was eigenlijk het beste deel van deze drie dagen, want we hebben zo goed als alle dieren die we konden zien al gezien, en in overvloed. Wat gaan we nu de volgende twee dagen nog doen? Een korte samenvatting.
Alligators spotten bij nachte
De eerste avond kruipen we na het avondeten alweer de boot in om een nachtelijk tochtje te maken en onder de indruk te raken van de reflecterende ogen van de vele alligators op de oever. De eerste minuut werkt, zeker wanneer hij met de tip van de boot tot tegen een alligator gaat die als reactie vlak naast onze boot het water in spurt, waardoor Hugo en ik als reflex bijna uit de andere kant van de boot vallen. Wie weet wat zo een beest gaat doen. De gids schatert, hij heeft zijn pleziertje gehad, en we zijn er weer ingelopen. Daarna kijken varen we nog een half uur lang rond, schijnend op de honderden alligatorogen. Na tien minuten begint mijn aandacht al wat te vervagen want veel afwisseling levert het niet op, ik heb de ogen nu wel gezien. Even later val ik zelfs al in slaap in de boot. Tja, tijd om weer te keren, de spanningsboog van dit deel van de uitstap is al een tijdje gebroken...
Naast schijnen op de ogen van alligators gaat onze gids ook even aan wal om een kleine alligator te vangen. Hij vond enkel een heel kleintje om ons wat uitleg te geven, het was zo klein dat het zelfs een hagedis kon zijn :-)
Een iets grotere versie. Deze probeerde hij begrijpelijkerwijs niet te vangen
Op zoek naar de Anaconda
De volgende ochtend staat het deel op het programma waar ze in de reisbureaus altijd heel enthousiast over zijn. We gaan in de velden van de pampa's op zoek naar anaconda's! Jawel, anaconda's, de grootste slang ter wereld. We wisten echter al dat in deze periode van het jaar de velden kurkdroog staan, en de anaconda houdt van het water, dus veel anaconda's zullen we niet vinden. Bovendien gaat elke groep op dezelfde plaats zoeken, onder een grote hoop takken en struiken. Dit zijn vaak nesten die ze bouwen om zich koel te houden. Maar als elke expeditie op dezelfde plaats zoekt, zijn die beestjes al lang weg, ze zijn ook niet achterlijk. Na twee uur stappen staat het aantal gevonden anaconda's nog steeds op nul. We hebben wel al een stuk of drie opgebrande anaconda's gevonden, omdat de lokale bevolking al eens graag vuurtje stookt. Indrukwekkend, opgedroogd anacondavel! Rambo, zo noemen Hugo en ik de gids van een andere groep om overduidelijke redenen, heeft wel al een ratelslang gevonden. Wanneer hij deze slang doorgeeft aan onze gids en nog een andere, blijkt al snel het amateurisme van die ene gids. De manier waarop hij die slang vasthoudt is lachwekkend. Hij heeft duidelijk zelf schrik van de slang en duwt zo hard op haar hoofd en keel dat het beestje bijna stikt. Een ongemakkelijk gevoel maakt zich meester van mij.
Daarna wordt het plan gewijzigd, we gaan in een meer bebost gebied op zoek want vaak verbergen anaconda's zich in de holle stam van bomen. We vinden er eentje, en vangen een heel kleine glimp op van een miniscuul stuk van zijn lijf. Wauw, ja, dit is de drie uur zoeken wel waard. De gidsen lopen van boom naar boom, en je merkt aan de paadjes dat dit het vaste traject is. Hoeveel anaconda's kunnen hier nog zitten, jullie hebben waarschijnlijk eergisteren ook al in deze bomen gekeken met een andere groep. Maar ze blijven hun rol vol overtuiging spelen. Na meer dan twee uur doelloos en nutteloos rondlopen van boom naar boom, heb ik er stilletjes aan genoeg van. Avontuurlijk vind ik dit allesbehalve, omdat je al voelt dat we niet al te veel gaan vinden en ze ons gewoon bezig houden om de tijd te passeren. Ik zet me er even bij neer, als er iemand een slang vindt zullen ze wel roepen, maar ik blijf niet gelijk een peuter in alle bomen kijken, denkend dat we eentje gaan vinden. Ik denk dat de kans dat we op de paashaas stoten veel groter is...
Op het eind is het zover, Rambo heeft een kleine anaconda gevonden. Oef, we hebben er dan toch eentje gezien, al zij het een kleintje en zat het bovendien niet in een boom. Ze hebben het beestje vast bij de staart en tergen het eigenlijk. Hmm, niet echt mijn visie op dieren bekijken.
Op het einde ben ik blij dat dit eindelijk achter de rug is. Mijn mening over de uitstap naar de anaconda's: als het droogseizoen is zouden de agentschappen beter een andere uitstap zoeken, zo moeilijk kan dat toch niet zijn. Waarom blijven al die agentschappen zo star vasthouden aan hetzelfde stramien voor elke trip, totaal geen flexibiliteit. Zo creëer je al snel verveling en het leidt tot een nutteloze uitstap, nul waarde. Tenzij je zot bent van opgebrande slangenvellen natuurlijk, als dat je hobby is, dan is deze uitstap een must!
Onze gids, redelijk onhandig met de ratelslang. Maar de andere gids was nog tien keer erger...
... want die nijpt het beestje bijna dood omdat hij niet weet hoe het vast te houden
Ik ga er bij zitten want het wordt te belachelijk
Hugo gaat ervoor en veinst de aanwezigheid van een slang. Een laatste stuiptrekking van interesse
Dan toch nog een anaconda gevonden op het eind. Het was maar een kleintje en zoals steeds is er een wereldvreemde Japanner in een van de groepen. Die vindt het een goed idee om de slang ook even bij de staart te pakken zoals Rambo dat deed. Uiteraard veert de slang op en bijt naar hem. Hij gilt zoals een klein meisje en laat het beest vallen. Ik kan me niet houden van lachen. Wat had hij dan gedacht? Dit is niet de zoo van Tokyo he man!Zwemmen met roze dolfijnen
Ik hou mijn hart al vast na het debacle van deze voormiddag. Want gaan we nu voorgeschoteld krijgen? Hoogtepunt van de dag was tot nu toe mijn dutje in de hangmat. Dit moet beter kunnen, denk ik. We varen naar een dieper stuk in de rivier op zoek naar roze dolfijnen, een soort zoetwaterdolfijn. Wanneer je geluk hebt komen ze dichtbij en kan je met hen zwemmen. Mijn beste zwembroek aangedaan, want je wilt er toch deftig voorkomen bij zo een roze dolfijn. Onderweg varen we alweer langs een stuk of honderd alligators. De zin en vooral de moed om in dit water te duiken en wat rond te zwemmen is ondertussen in mijn schoenen terug te vinden, want tot daar is die gezonken. In een dieper stuk zien we plots een dolfijn of drie en ze blijven redelijk in de buurt. De gids legt de motor stil en nodigt ons uit om in het water te gaan en te zwemmen. Hugo en ik kijken elkaar vertwijfeld aan, is dit wel een goed idee? We zien niet meteen alligators in de buurt, maar ja, alligators kunnen ook een lange tijd onder water blijven. De gids zegt dat er nooit alligators zijn waar de roze dolfijnen zwemmen. Mooie theorie, die ik nauwelijks kan geloven, want om de vijf meter zie je wel een groepje alligators. Hoe zwemmen die dolfijnen hier dan rond? Hugo laat zich als eerste overhalen en springt met de gids mee in het water. Ik voel er nog altijd weinig voor, maar na een tijdje spring ik er ook in. Een klein toerke en terug naar de boot, want de dolfijnen komen niet echt in onze buurt, ze zoeken steeds de andere kant op. Misschien had ik toch een andere zwembroek moeten aantrekken? Maar kom, ik ben al blij dat mijn voeten er niet zijn afgebeten, en het was in alle geval stukken spannender dan deze voormiddag, dat mag gezegd.
De lunch en avondeten waren steeds heel lekker en overvloedig.
En daarna een kleine siesta in de hangmat, ondertussen wat werkend aan de blog met een muziekje
Gedaan met zwemmen. Even kijken of er geen alligator achter me zit vooraleer ik in de boot kruip
Zonsondergang vanop een voetbalveld...
De avondattractie is het bekijken van een zonsondergang waarvoor we naar een speciale plaats gaan. Dat blijkt een klein cafeetje met voetbal- en volleybalveld ernaast, een typische plaats in de wilde pampa's dus, want dat was het eerste waar ik aan dacht toen ik de woorden pampa en jungle hoorde. Alle groepen komen naar daar, dus we zijn met een man of dertig. Leuk om eens wat andere mensen te zien, en vooral om nog eens wat te voetballen, want dat is ook al een maand of acht geleden ondertussen.
De zonsondergang op zich is verre van spectaculair: door de mist die in de verte hangt en de aanwezigheid van de bergen ver weg, verdwijnt de zon al zachtjes terwijl ze nog een eind boven de horizon is. Het is alsof ze plots vervaagt. Dat belooft voor de zonsopgang morgenvroeg waar we op een onmenselijk uur moeten voor opstaan. Dat gaat exact hetzelfde zijn, maar dan in omgekeerde zin. En zo geschiedde.
Waarom ze daar zo een spel van maken en daar een uitstap rond bouwen is me een raadsel. Maar zo houden ze ons bezig zeker. Het grappige bij de zonsopgang is dat we naar de beesten luisteren ondertussen en de gids vanalles probeert te onderscheiden. Hij kan ons natuurlijk wijsmaken wat hij wilt, want we zien er geen. Wanneer hij plots het bos inloopt omdat hij denkt dat hij iets heeft gezien daar en Hugo en ik alleen staan te koekeloeren, zien we enkele aapjes over de grond voorbijlopen. Dat vond ik nu nog de moeite, want beestjes zien, en dan vooral apen, daarvoor ben ik gekomen. Ze zijn net verdwenen wanneer onze gids terug uit het bos komt, hij heeft niks gevonden. Hij was beter hier gebleven, dan had hij wel iets gezien, den aap (grapje).
Op weg naar het voetbalveldje zien we een toekan. Die waren we nog niet tegengekomen en dat maakt het tochtje al de moeite voor me
De zonsondergang, althans het deel voor de zon in een mist verdweenPiranhavissen
De trip wordt afgesloten met piranhavissen. Ik heb nog nooit in mijn leven gevist, maar waarom niet beginnen met piranha's. Een touwtje met een haak en een paar stukjes rauw vlees, meer heb je niet nodig. Het blijkt niet al te eenvoudig, want de piranha's eten vliegensvlug het vlees van rond de haak, maar ze weten steeds de haak te vermijden. Onze gids is duidelijk getraind. Hij heeft er na een tijdje al vijf gevangen en Hugo en ik nikske, al heeft hugo wel al enkele andere kleine visjes gevangen. Wanneer we van locatie veranderen heb ik meer geluk, want ik vang twee piranha's. Na meer dan een uur vissen is de spanning er af, maar Hugo wil van geen ophouden weten. Hij moeten en zal een piranha vangen. We blijven dus nog maar wat wachten, maar als al de vleesjes op zijn moet Hugo uiteindelijk de handdoek gooien. Hij heeft ongetwijfeld veel meer vissen dan ik gevangen, maar geen enkele piranha. Volgende keer beter, man :-)
Enkele van de vele vangsten van onze gids. Let op de scherpe tandjes waarmee ze razendsnel het vlees van de haak happen
Joepie, ik heb er ook eentje!De aftocht blazen
Na het piranhavissen zit het avontuur in de pampa's er op. Tijd om terug te keren naar Rurrenabaque. Deze tocht is een noodzakelijk kwaad, want het is exact dezelfde weg terug als de weg langs dewelke we gekomen zijn: 3 uur boot en meer dan 2 uur jeep. Maar er kan altijd een verrassing optreden in de vorm van een beest dat we nog niet gezien hebben, zoals ne floeren aap, en daarmee bedoel ik niet den Hugo.
Het was ijdele hoop, maar onderweg met de jeep wacht ons dan toch nog een avontuurtje. Eerst verliest de chauffeur de controle over het stuur omdat hij te dicht tegen de rand van de weg rijdt en in het diepe zand terechtkomt. We eindigen met hotsen en botsen in de berm, maar zonder veel erg. Enkele kilometers verderop echter hebben we een lekke band, maar gezien de conditie van de weg is dat niet echt een verrassing. Ze zijn hier wel op voorzien en we kunnen al snel weer verder, no worries!
Terug naar Rurrenabaque. See you later, alligator!
Wat is dat hier weer allemaal!
Een platte band, aja!Tijd om wat oude krokodillen uit de sloot te halen, en misschien ook een jonge. Vier krokodillensongs, a tribute to our friends... the alligators!
Vaak vergeten Belgische 80's parel:
Geen introductie nodig, zalige rock 'n roll dans!
Elton John in de muppet show, Crocodile Rock! Wa nen bril! Om over de rest van zijn outfit nog maar te zwijgen:
Tegan and Sara, clipjes van de blogotheque zijn altijd prachtig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten