Het is nog 40km van Haast naar het begin van de pas, 40 relatief vlakke kilometers, maar wel met wind op kop voor het eerste deel, iets dat ik vandaag wel best kon missen. Onderweg passeer ik een collega fietser die toch wel heel merkwaardig oogt. Het is een Koreaan en zijn bagage hangt heel scheef op zijn fiets, alsof ze er elk moment kan afvallen. Het lijkt me niet gemakkelijk om zo te fietsen en veel snelheid maakt hij ook niet. Ik rijd er even naast om goeiedag te zeggen maar trek mijn tempo al snel weer de hoogte in. Ik zal hem misschien later deze dag nog eens moeten passeren want vlak voor de Haast Pass stop ik om mijn boterhammetjes op te eten, nog wat energie opdoen voor ik kan beginnen sterven.
De vlakke aanloop naar de Haast Pass, naast de Haast River met de gevreesde bergen in de verte
De pas begint bij een brug die 'Gates of Haast' heet. Een toepasselijke naam lijkt me dat, want het wekt de indruk alsof je de hel binnenrijdt door de 'gates of hell' en zo zie het er ook uit: meteen na de brug loopt de baan steil omhoog en je ziet de steiltegraad niet echt afnemen. Ik mag al snel naar de kleinste versnelling terugschakelen en zelfs dan moet ik nog constant op de trappers gaan staan om toch maar vooruit te geraken. Dit is echt intens. Het vergt zoveel energie en kracht om te blijven gaan en mijn hartslag vliegt meteen de hoogte in. Dit kan ik maximaal enkele minuten volhouden, niet meer. En ik weet dat dit steile stuk ongeveer drie kilometer lang is, zonder verpozing. Na enkele minuten spring ik volledig kapot van mijn fiets. Wil ik hier op geraken heb ik nog lagere versnellingen nodig want op deze manier moet ik veel teveel kracht zetten en verkrampen de spieren meteen. In de verte zie ik mijn Koreaanse vriend ook al stappen met zijn fiets.
Gates Of Haast, angstwekkende naam
Waterval net voor de start van de klim, nog even rusten daar
Ik rust wat uit op een uitkijkpunt en de passerende toeristen wensen me op lachende toon veel succes met de rest van de beklimming. Ze zijn vooral blij dat zij niet naar boven moeten fietsen. Mijn ademhaling en hartslag zijn weer wat genormaliseerd en ik spring weer op de fiets, maar na een minuut zit ik alweer stikkapot. Met deze fiets is dit onmogelijk, want de benen voelen nochtans goed aan. Zonder bagage zou het wel lukken met deze fiets, maar om 25 kilo mee te sleuren heb je nog wat extra versnellingen nodig voor dit soort ondernemingen, dat is duidelijk. Ik spring weer van de fiets en duw de fiets naar boven voor een honderdtal meter. Dit is zo mogelijk nog zwaarder dan het fietsen zelf, de kuitspieren staan constant strak gespannen. Het is echt sterven. Ik stop nog eens een tweede keer om mezelf te reanimeren. En dan spring ik weer op de fiets, vastberaden nog eens alles te geven.
Tijdens de beklimming smijt ik de fiets soms aan de kant om op adem te komen
Deze foto zou moeten tonen hoe steil de beklimming is, maar het is moeilijk in 2D weer te geven spijtig genoeg...
Ik ga in het donkerrood en volledig kapot, maar plots zakt de steiltegraad wat zodat ik niet meer zo intens veel kracht moet zetten en de hartslag wat zakt. Op deze manier kan ik het al beter volhouden, en even verder lijkt het alsof het steile stuk achter de rug is. Maar ik blijf argwanend in de verte kijken, want ik ben er niet gerust in en zie het eigenlijk niet meer zitten om nog zo een steil stuk te fietsen! Onderweg passeer ik nog een waterval, de ideale smoes om nog eens te stoppen en wat energie bij te tanken en te bekomen. En dan de fiets op om de volgende 6 meer gematigde klimkilometers af te leggen. Na die eerste onmenselijk zware kilometers lijkt dit zelfs een makkie en tot mijn eigen verbazing ben ik al snel aan de top, en onderweg ben ik de Koreaan alweer voorbijgereden. Op de top stoppen we samen even om kennis te maken en een foto van elkaar te maken. Het ziet er een getrainde kerel uit, maar hij blijkt geen echte ietservaring te hebben. Hoed af voor die gast, want hij is toch maar mooi boven geraakt.
Jieha, de top van de Haast Pass
Crazy Korean guy
We vatten samen de afdaling aan en dan merk je inderdaad zijn gebrek aan fietservaring. De afdaling is al even steil als de klim en zeer gevaarlijk met al die bagage, op tijd remmen is de opdracht want met zo een gewicht duurt het wel even om tot stilstand te komen. Het is wel spectaculair om zo een afdaling te doen. Als ik voorbij de camping rijdt waar onze Koreaan ging blijven slapen, wacht ik hem even op om afscheid te nemen. Het is een merkwaardige kerel, maar uitermate vriendelijk, met de obligate buiging bij zijn 'Thank you'. Ik fiets door naar het eerstvolgende dorpje Makarora waar er eigenlijk niks is buiten een kampeerterrein met hutjes. Hier blijf ik slapen.
De afdaling is steil en gevaarlijk, dat is duidelijk
De baan voorbij de top is kinderspel na de zware pas. De bergen langs de welke ik gereden ben op de achtergrond
Er verblijven nog twee fietsreizigers: de ene is een Tsjech, de andere een zotte Kiwi. De Tsjech, Jaan, is al 7 weken aan het fietsen op het Zuideiland. Het is een grappige kerel en we komen al snel overeen. De Kiwi is wat ouder en is een vreemde kerel. Hij mist ook een stukje van zijn voorste tanden en ik versta hem heel moeilijk want hij spreekt daardoor heel onduidelijk. Die man rijdt legt elke dag zo'n 200km af en had zelfs al eens een dag van 240km. En dat met bagage! Hij vertrekt wel elke dag rond 4u30 's morgens in het donker en rijdt tot 17u-18u. Dat is redelijk wat uurtjes in het zadel. Hij rijdt dus duidelijk niet sneller dan ons, maar wel veel langer. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om twaalf uur per dag op de fiets te zitten, mijn achterwerk kan er nu al niet mee lachen.
Jaan en ik begrijpen niet goed waarom hij dat doet en het zo rusht en als de Kiwi gaat slapen (want hij moet om 4u al weer op :-) ) kunnen we ons niet houden van lachen. Aan de ene kant respect, maar aan de andere kant: wa ne zot!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten