Bicycle Diaries Day 32-33: Punakaiki – Hokitika en Hokitika en omgeving

's Morgens komt er een smsje door: de mammie en de pappie zijn nabij! Ze zijn al in Westport, op een steenworp van Punakaiki. Waarschijnlijk ontmoeten we elkaar 's avonds in Hokitika, het eindpunt van mijn fietstocht voor vandaag, 85km van Punakaiki verwijderd. Iets om naar uit te kijken tijdens deze niet te onderschatten rit Het wordt ongetwijfeld een Goede Vrijdag. Vooral de eerste 45km zijn zwaar met redelijk wat heuvels en twee zware, lange beklimmingen waarbij je op de top wel beloond wordt door adembenemde kustzichten, of zou dat aan de zware inspanning liggen?


Een van de mooie kustzichten op weg naar Hokitika

De laatste 40 km zijn voornamelijk vlak, een makkie dus en ik haspel die dan ook in sneltempo af. Het is een verademing om eens voor meerdere kilometers een strak tempo te kunnen rijden. Ik ben veel vroeger in Hokitika dan verwacht en ik begin meteen de zoektocht naar een betaalbare hotelkamer voor drie personen, dus geen hostel vandaag want ik ga een kamer delen met de mammie en de pappie, 'quality time' noemen ze dat.

Na een verfrissende douche zie ik ze de parking oprijden in hun dikke jeep. Ze zien er nog steeds hetzelfde uit. Een blij weerzien en daar hoort een goed etentje bij. De dag na het laatste avondmaal is voor ons het eerste avondmaal samen in een lange tijd. En als vader betaalt mag er al eens een aperitief genomen worden en een flesje wijn ontkurkt worden! Heerlijk! Daarna willen we nog even naar de pub gaan om eentje te drinken, maar dat was zonder de Nieuw-Zeelandse regering gerekend. Op Goede Vrijdag mag er geen alcohol gedronken worden, tenzij bij je eten. Vreemde snuiters toch, alsof Jezus zich dat zou aantrekken dat we bier drinken op zijn sterfdag. Waarom noemen we het dan eigenlijk 'Goede Vrijdag' als het zo droevig is dat Jezus gestorven is. Religie, ik zal het nooit begrijpen, en het kan me eigenlijk weinig schelen, tenzij het tussen mij en mijn welverdiende pint komt te staan! :-) Geen afsluitende biertje dus en meteen naar bed dan maar voor een nacht vol mooie afwisselende snurksymfonieën.



De mammie en de pappie in NZ

We blijven nog een extra dag in Hokitika maar moeten wel verhuizen van het volgeboekte motel naar een hotel. Defiets laat ik ondertussen nog maar eens repareren aan het bagagerek, hopelijk voor de laatste keer. Ik kan vandaag nog eens profiteren van het gemak van reizen per auto. Zo kom ik op enkele plaatsen die ik met de fiets nooit zou bezocht hebben wegens te afgelegen of te ver op een doodlopende baan. Zo rijden we naar Lake Kaniere en de vlakbijgelegen Dorothy Falls.



Lake Kaniere

Va waagt zich aan keilen op Lake Kaniere, de ene keer al meer succesvol dan de andere

The Dorothy Falls

Heel mooi, maar nog indrukwekkender was de 'Hokitika Gorge' enkel toegankelijk via een doodlopende weg, 40km van Hokitika. De Gorge met zijn onnatuurlijke blauwe kleur doen je heel raar opkijken, maar ze is uitermate fascinerend. Het lijkt wel alsof er iemand kleurstof aan het water heeft toegevoegd.




De helblauwe wateren van Hokitika Gorge


Va op de hangbrug bij Hokitika Gorge


Moe en van in actie op weg naar Hokitika Gorge

In de namiddag rijden we een stujje terug naar het noorden, om een van de drie bergpassen over de 'Southern Alps' te bewonderen: Arthur's Pass. Een baan die ik anders met mijn fiets links had laten liggen want ik had de Haast Pass uitgekozen om over de Alpen te trekken. Maar nu heb ik toch de kans om Arthur's Pass te aanschouwen en het loont de moeite, zeker als we er een wandeling maken naar de Devils Punchbowl Falls. Een impressie van Arthur's Pass:



Arthur's Pass, een wel heel steile weg op sommige stukken



Devils Punchbowl Falls



Twee liefdevolle Keas op Arthur's Pass

Veel en mooie dingen gezien vandaag, allen op respectabele afstanden. De wonderen van de autotechniek, ik was bijna vergeten dat je op die manier gemakkelijk enkele honderden kilometer op een dag kon afleggen. Na de vele weken fietsen rekende ik al in andere afstands- en tijdsmaten.

's Avonds volgt er alweer een mooie maaltijd met de bijhorende drankjes, en op Stille Zaterdag mag er wel gedronken worden en die kans laten we niet onbenut, wetende dat het op Pasen wel weer gene vetten zal zijn. 's Nachts worden we nog op een extraatje getrakteerd: brandalarm! Midden in de nacht gaat het alarm af en moet iedereen de kamers evacueren en naar buiten in de regen. Een seconde ongerust, maar bij gebrek aan hitte, vlammen en rook ebt die ongerustheid snel weg. De evacuatie levert enkele hilarische zichten op, spijtig dat ik mijn camera niet bij de hand had. De brand is in het tweede gebouw, dus wij mogen weer naar bed, terwijl ze in het andere gebouw aan het verbranden zijn. Een brandalarm, het is eens iets anders dan een tsunami alarm...

Het brandalarm wil ik als kans grijpen om een paar vergeten Belgische groepen uit de jaren '90 op te rakelen als uitsmijter> Drie nummertjes vandaag, en één van deze bands is één van de eerste bands van de ons welgekende Daan. Ge moogt een keer graaien welk van de drie..

The Romans - Fire Brigade


Running Cow - Gasoline On Fire


Pieter-Jan De Smet - Fire