Gewoon een fotootje uit St-Arnaud tussendoor om dit bericht wat op te smukken
De weg naar Murchison heeft weinig spannends in petto, en Murchison zelf al evenmin. De backpacker waarin ik verblijf is klein en gezellig en levert enkele losse babbels op. Maar het opvallendste is de wel heel vreemde Schotse reiziger die de meest merkwaardige stap heeft die ik ooit heb gezien. Hij stapt alsof hij op een catwalk loopt, maar dan nog serieus overdreven. Daarenboven praat hij ook heel vreemd en reageert op de meest onnozele dingen of geeft luidop opmerkingen op teksten die hij aan het lezen is of dingen die hij op TV ziet. Ik heb het geluk dat hij de hele avond naast mij in de zetel zit en ik weet nooit of ik moet reageren of niet op de dingen die hij zegt. Ik lach dan maar eens dom, in de hoop dat hij daarna zou zwijgen. Maar tevergeefs. En hij wil precies heel graag een gesprek met mij hebben, want hij blijft maar zitten en dingen zeggen, ook al heeft hij niks meer te doen en gaat iedereen slapen. Ik zit op het einde van de avond op mijn eentje in de woonkamer nog wat te typen voor de blog en die gast blijft maar naast me zitten. En zijn geur is ook niet de aangenaamste om het nog lichtjes uit te drukken...
Wanneer ik dan uiteindelijk naar bed ga besluit hij dan maar hetzelfde te doen. Ik val meteen in slaap, en blijkbaar ben ik aan het snurken want de irritante Schot port me meteen wakker. Ik heb zelf ook al op veel kamers gelegen met heel zware snurkers (ikzelf ben eerder een occasionele snurker :-) ) en ik heb nog nooit geweten dat iemand deze wakker maakt. Maar de Schot is een geval apart, zoveel is duidelijk. Gelukkig reis ik morgen verder en reist hij in de andere richting...
Ik grijp de grappige overdreven jeanettige stap van de Schot aan om een nummertje van The Cure te posten, ook al heeft dit nummer er buiten de titel geen bal mee te zien. Maar het is wel een pracht van een song:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten