Bicycle Diaries Day 38: Fox Glacier - Haast

Donderdag 8 april reeds. Vandaag staat er 120 km op het programma, het wordt met andere woorden een dag die voornamelijk uit fietsen bestaat, des te meer omdat ze in Nieuw-Zeeland enkele dagen geleden zijn overgeschakeld op Daylight Savings Time, ofte winteruur in de volksmond. Daarom wordt het al rond 18u donker en moet ik er dus op letten dat ik tijdig vertrek om voor het donker op mijn volgende bestemming te geraken. En dat loopt uiteraard regelmatig mis, zo ook vandaag. Ik ben op tijd wakker en maak me relatief snel klaar, maar bij het ontbijt word ik aangesproken door een Nederlands meisje: ' Ben je van Nederland?'. Ik vraag me even af waarom die dat denkt want ik had de hele ochtend mijn bek nog niet opengedaan maar al snel valt mijn NZ Dollar: mijn blitse outfit van de Wanzeelse Wielerwonderen heeft me verraden. Bij het ontbijt heb ik zo een gesprek met haar en haar drie vrienden van verschillende nationaliteiten. De vier studeren in Australië en zijn nu voor enkele weken op reis in NZ.

Allemaal goed en wel, maar het is toch al na 10 uur vooraleer ik op mijn fiets zit. Daarbij komt nog eens dat ik wat problemen heb met de versnellingen en vooraleer ik dat gerepareerd heb is het al 11u. Dat wordt doorfietsen. Er zijn gelukkig weinig interessante stops onder de baan en bovendien is de weg relatief gemakkelijk voor de eerste 100km met slechts enkele kleine klimmetjes. Er zijn maar twee noemenswaardige plaatsen van onderweg te vermelden: Bruce Bay en een zalmkwekerij. Bruce Bay is een bevreemdende ervaring. Het is niet meer dan een strand maar met het drijfhout en stenen van het strand hebben voorbijkomende toeristen een soort totems en kunstwerken gemaakt. Het strand staat vol voor enkele honderden meters en is zeker de moeite voor een lunchstop.



Bruce Bay en de toeristenkunstwerken. Een merkwaardig maar mooi zicht

In de zalmkwekerij kweken ze zalm, of wat had je gedacht. Je kan er verse zalm smullen of gewoon iets drinken of eten. En daar had ik wel nood aan, want er zijn zo goed als geen andere mogelijkheden tussen Fox Glacier en Haast om iets te eten of te drinken. Toeristenbussen stoppen daar ook, en wanneer aankom ben ik meteen het middelpunt van hun belangstelling en krijg heel wat vragen op me afgevuurd. Ik probeer zo kort mogelijk te houden, want ik heb gewoon zin in een ijsje en dorst en wil zo snel mogelijk voort. Ze stappen gelukkig al snel weer op de bus en zelfs vanop de bus blijven ze allemaal naar mij en mijn fiets kijken. Ik moet er heel speciaal uitzien, denk ik dan. Het geeft toch een beetje een ongemakkelijk gevoel, dus ik probeer zo nonchalant mogelijk over te komen en te doen alsof ik hun starende blikken niet voel.


Er is zelfs geen vuilnisbak te vinden op de 120km tussen Fox Glacier en Haast

Na 100km fietsen krijg ik het moeilijkste stuk voorgeschoteld: drie steile bergjes vlak na elkaar voor 8km. Als je al 100km in de benen hebt weegt dat wel zwaar. Het is blazen en puffen, maar ik geraak er over. En op de top word je steeds beloond met prachtige kustzichten:



De laatste 15km naar Haast begin ik wat stil te vallen en is het harken. De energie is uit de benen en ik ben blij als ik de 700 meter lange brug van Haast zie: ik ben er! En ik heb nog een half uur voor het donker is, missie geslaagd :-)


Eindelijk in Haast, werelderfgoed

Haast is een saai dorpje waar er niet echt iets te zien of doen is, het is het laatste dorpje op de befaamde West Coast van Nieuw Zeeland en vanuit Haast heb je geen andere keus meer, als je verder naar het zuiden wilt moet je over de Alpen en de befaamde Haast Pass. Dat is een werkje voor morgen.
In de backpackers in Haast is er bijna geen kat en het is er heel stilletjes en koud. Bij het eten is er wel een Kiwi-gezin dat vol bewondering is voor me. Ze hebben me vandaag een paar keer voorbijgereden en waren telkens verbaasd hoe ver ik al was. Ik was ook verbaasd, want dan moeten zij toch wel heel traag rijden :-)

Bj een lange fietsdag hoort nog eens een roadsong, en dat mag er gerust eentje zijn van een band uit Nieuw-Zeeland. Een nummer dat me kippevel op de fiets geeft, elke keer opnieuw...