Vancouver

In Vancouver ontmoet ik Werner. Sommige lezers weten over wie ik spreek, anderen niet, maar hij heeft niet graag dat ik daar over uitwijd, dus dat ik dan ook niet. Om het kort te houden, dit is Werner, een vriend vanuit het vermaarde Lede:

Werner en ik in het hostel in Vancouver, met een wijntje tijdens het koken

Werner heeft al een paar dagen Seattle en enkele dagen Vancouver achter de rug. Vanaf vandaag reizen we samen door Canada en sluiten af in New York, vanwaar we samen terug naar huis vliegen. Mijn soloreis zit er hier op, en daar ben ik niet treurig om. Ik heb er even genoeg van om steeds nieuwe mensen te moeten leren kennen en elke dag sociaal te zijn. Soms wil je dat niet, en na een jaar waarin ik een honderdtal keer hetzelfde heb verteld is het een verademing om dat achterwege te laten en met iemand te reizen die je al kent. Andere gesprekken en ik kan mijn flauwe humor weer ongebreideld zijn gang laten gaan.

De kerstsfeer hangt al volop in Vancouver! Ter verduidelijking, de aap links van mij is niet Werner :-)

Zonder uitleg waarschijnlijk een vreemde foto. Ik sta niet in contact met aliens, maar in de McDonalds, wachtend op de bus, krijg ik een tuut in de oren. Werner maakt er gretig gebruik van om deze foto van me te nemen

We hebben twee dagen voorzien in Vancouver. Werner heeft al het een en ander bezocht, en ik heb geen flauw idee wat er eigenlijk te zien is. Ik heb gehoord dat het nabijgelegen Victoria zeker de moeite is, maar daar hebben we geen tijd voor want we hebben al een week skiën in Whistler geboekt. Niet erg, want ik heb nog niet eens door dat ik in Canada ben, het is even aanpassen. Ik wil het gewoon rustig aan doen en niet teveel rondlopen om gebouwen en andere zever te bekijken. Mijn lichaam ondervindt een kleine jetlag en de zin om een hele dag door een regenachtige stad te lopen is ver weg. Wat hebben we dan wel gedaan in Vancouver? Een kort overzicht:

Chinatown

Het binnentreden van Chinatown kan je nooit missen, want er staat een grote Chinese poort boven de baan. Chinatown in Vancouver is als een Chinatown in elke grote stad: restaurants en winkeltjes in Chinese bouewstijl. Eigenlijk is er geen bal te beleven in Chinatown, tenzij je iets gaat eten in een van de vele (vanzelfsprekend) Chinese restaurants. En dat was een merkwaardige ervaring. Wij dachten daar even een menu te nemen en daarop te kiezen wat we willen, je weet wel, zoals het er normaal in een restaurant aan toe gaat. We gaan zitten en nemen een kaart ter hand, maar binnen de kortste keren staat er een dame naast ons met een karretje gevuld met rieten potjes. Ze grijpt er eentje, neemt het deksel er af, broebelt een naam en zegt dan: 'You want? Wanna have this?'. Er zit een of ander Chinees gerecht in, vraag me de naam niet meer. Werner en ik kijken elkaar verbaasd aan. Wat gebeurt er hier. We bedanken vriendelijk, ze zet het potje weg en neemt een ander, gevuld met een soort rijst en alweer, op redelijk aggressieve toon, klinkt het: 'You want? Take this! You want? Tasty!'. Euhm, neen, dank u, kunnen we niet gewoon een menu krijgen, vragen we (in het Engels natuurlijk). De vrouw kijkt ons aan met grote ogen: 'You want menu? Menu?' en ze kijkt met een blik waarin een mengeling van verbazing, boosheid en teleurstelling schuilt. Ze gaat weg en wandelt naar een andere tafel.

Welcome to Chinatown

Door de andere tafels wat in de gaten te houden merken we al snel dat je hier niet bestelt van een menu, maar je eten van de karretjes kiest. Er lopen twee dames rond met karretjes en er lijkt een soort van tweestrijd tussen hen te bestaan. Heel vreemd. Eens we dit door hebben nemen we een paar dingen van een karretje, maar eens je hebt wat je wilt blijven ze dingen aanbieden. Als je zegt, neen bedankt, we hebben genoeg, neemt ze snel iets anders en biedt ze dat aan.Alsof we dat dan wel zullen nemen. Ze benadrukt dan nog eens dat het heel lekker is. Ik twijfel daar niet aan en mag het hopen dat het lekker is, want anders vraag ik me af waarom ze dat klaarmaken. Als je iets weigert kijkt de vrouw altijd onbegrijpelijk en teleurgesteld. Als je dan eens iets neemt van het ander karretje omdat zij het niet had staan, en ze komt later langs met hetzelfde, dan kan ze er zeker niet mee lachen. We kunnen er alleen maar mee lachen, want die vrouwen komen zeker tien keer langs en willen allerlei eten onder onze neus duwen, op een redelijk aggressieve manier. Een rare gewoonte, maar je moet het eens meegemaakt hebben. Het zorgt in alle geval voor een memorabel maal!

In het Chinees restaurant met de opdringere karretjesvrouw op de achtergrond

Shoppen

We spenderen veel tijd aan shoppen, maar wel heel gericht. We hebben allebei immers nog wat extra winterkledij nodig om de vrieskou in het centrum van Canada aan te kunnen. In de winter kan het kwik daar tot -40ºC zakken. Dat is wel een extremum natuurlijk, maar temperaturen van -20ºC zijn heel normaal. En daar moet je wel op voorzien zijn. Ik heb al redelijk wat kledij voor koud weer, maar om de minima van -40 aan te kunnen koop ik toch nog wat thermische kledij, een buff en extra handschoenen.

Daarnaast heb ik ook nog wat ander gerief nodig. Omdat ik altijd de helft vergeet tijdens het winkelen, wil ik eens slim zijn en maak een boodschappenlijstje, zodat ik zeker alles heb. Maar wanneer we 's avonds terugkeren in het hostel heb ik vanalles gekocht, behalve wat op het lijstje stond. Een geluk dat ik dat lijstje gemaakt heb, heel nuttig! Weer naar buiten dus, om nu eindelijk het boodschappenlijstje te volgen. Het belangrijkste op de lijst is het item schoenen. In een stad loop ik nog steeds rond met de sletsen die ik in Nieuw-Zeeland had gekocht in een brolwinkel genre Wibra. Het is merkwaardig dat ik daar nog steeds mee rondloop, al hebben ze nu hun beste tijd wel gehad want er zijn gaten in de zolen gekomen. In Vancouver wreekt zich dat meteen, want sinds ik hier ben heeft het nog niet anders gedaan dan regenen, een typisch verschijnsel voor Vancouver in de winter. Na een minuutje op strijd heb ik meteen natte voeten. Ik heb dringend nieuwe stadschoenen nodig. Wanneer ik de schoenen gevonden heb die ik wil, moet ik ze natuurlijk eerst passen. Mijn kousen zijn nat, evenals de onderkant van mijn afgesleten jeansbroek, die ik dan maar wat heb opgerold om de winkel binnen te gaan. Het is geen zicht en Werner kijkt al bedenkelijk wanneer ik de schoenen wil passen en hij de kletsnatte kousen ziet. Ik trek het mij niet aan, en gelukkig heeft de winkelbediende het ook niet gezien. Ze passen perfect, dus niet twijfelen. Ik stap naar buiten met nieuwe schoenen en smijt de oude buiten in de vuilbak. Dat is nu eenmaal het leven van een reiziger, al komt dat soms wat clochard-achtig over, maar dat trek ik me al een tijdje niet meer aan :-)

Het boodschappenlijstje

Boven: Voor ik de winkel binnenstap; onder: zo stap ik de winkel buiten

Ijshockey

Het beste wat we hier gedaan hebben is ongetwijfeld een ijshockeymatch van de Vancouver Canucks bijwonen. De sfeer die in zo een gesloten stadion hangt is heel intens en je wordt er meteen in meegesleurd. Het is een heel snel spel, heel veel actie en 'the crowd goes wild'. Ik vind dit veel leuker dan een voetbalmatch bijwonen, de sfeer die hier hangt zuigt je helemaal op en je kan niet anders dan mee roepen en opspringen bij grote kansen of een goal. Tijdens korte momenten van inactiviteit op het ijs, wordt muziek gespeeld en zo blijft de sfeer en de roes waarin je zit in stand gehouden. De grote lichtbak met vier schermen die boven het ijs hangt is indrukwekkend en houdt je bezig tijdens de rust. Na time-outs wordt opgeroepen tot 'make some noise', iets waar de hele zaal gretig op ingaat. En dan is er nog het ijshockey zelf. Ik had nooit gedacht dat je het zo goed zou kunnen volgen van hoog in het stadion, maar je ziet het zelfs veel beter dan op TV, de puck is perfect zichtbaar.

Rogers Arena in Vancouver, we zitten mooi bovenaan en de sfeer zit er meteen in


Enkele actieshots! Het spel gaat vlotjes op en neer

Half-time! Tijd om iets te drinken terwijl het ijs wordt geprepareerd

De Vancouver mascotte komt op het ijs en schiet met een shirtpistool T-shirts in het publiek. Ander entertainment tijdens de rust is een kiss cam, waarbij de camera op willekeurige koppels wordt gericht die dan moeten kussen onder gejoel en geklap van het volledige publiek. Jong of oud, niemand ontsnapt aan de kiss cam. Er wordt ook een stoelnummer geloot die een speciale prijs wint. Kwa entertainment kunnen we nog iets leren op dat vlak

We hebben trouwens veel geluk met de wedstrijd die we bijwonen, want het is een thriller. Achttien seconden voor het eind maakt Vancouver de gelijkmaker, waarop het stadion ontploft. Er worden verlengingen gespeeld, maar het blijft 4-4. Dat betekent dat er een 'shoot out' volgt, zoals penaltys in het voetbal. Daarbij wint Vancouver met 1-0. Wat een wedstrijd! Dit wil ik zeker nog een keertje doen.

Twee muziekjes om af te sluiten: