Mijn vlucht vertrekt 's avonds heel laat om 23u vanuit Buenos Aires. Althans, dat was het voorziene uur. Er worden alvast geen vertragingen aangegeven. Gelukkig maar, want ik vlieg van BA naar Dallas waar ik slechts 1u40min heb om mijn aansluitende vlucht naar Seattle te halen. Zelfs indien mijn vliegtuig geen vertraging oploopt is dat al nipt, zeker als je weet dat je bagage in de VS niet automatisch wordt getransfereerd maar dat je die zelf moet afhalen en opnieuw inchecken en opnieuw door de security check moet. Heel tijdrovende bezigheden allemaal, en bovendien heel enerverend. De VS is bij mijn weten het enige land waar ze dit doen voor mensen die enkel in transit zijn. Het is alsof ze je echt willen pesten. Wat denken ze misschien, dat ik in de transitzone ergen verborgen wapens ga oppikken, of een bom ga maken met de chemicaliën uit het conciergehok en de toiletten? Hmm, misschien heb ik toch wat teveel spionage- en actiefilms bekeken op mijn laptop... Maar ok, ik kijk dus niet uit naar de transfer in Dallas, dat gaat sowieso stresserend en hectisch worden.
Het vliegtuig naar Dallas is vertrekkensklaar, iedereen zit al neer, maar we vertrekken niet. Nadat we al meer dan een kwartier zitten te wachten op de take-off, komt de kapitein met het slechte nieuws. Er is een staking van de Uruguyaanse vluchtdirectie kan er niet over Uruguay gevlogen worden, hetgeen heel wat routeveranderingen inhoudt voor vluchten van en naar BA. Ook al vliegen we niet over Uruguay, door de chaos wordt er een vertraging van twee uur verwacht. Ik kan mijn aansluitende vlucht in Dallas nu zeker op mijn buik schrijven. Maar daar moet ik me nu geen zorgen over maken want vanuit hett vliegtuig kan ik er toch niks aan doen. Het entertainmentsysteem werkt al tijdens de twee uur wachten en ik kan al een film bekijken. Ik kan dus maar beter de raad van de piloot in acht nemen: sit back, relax and enjoy the flight. Alhoewel, dat laatste is toch nog wat voorbarig...
Na twee uur wachten vertrekken we voor een vlucht van meer dan tien uur met heel veel turbulentie. De eerste keer dat ik een vlucht heb met zoveel turbulentie, en heel rustig word ik daar niet van. Veel slapen zit er niet in. In Dallas kan de onnozelheid dan beginnen, want ik moet mijn bagage oppikken en dan naar de balie van American Airlines gaan om een nieuwe vlucht naar Seattle te krijgen. Natuurlijk moet zo goed als iedereen naar dezelfde balie om een nieuwe vlucht naar hun eindbestemming te vragen. Dit kan dus een tijdje duren, zucht ik al. Ik zet me achteraan de lijn, maar ik sta er nog geen minuut wanneer een man met walkie talkie voorbijkomt en vraagt of er mensen zijn die naar Seattle vliegen. Dat heb ik gehoord. Ik sta meteen naast hem, samen met een groepje Argentijnen. Mijn originele vlucht is nog niet vertrokken want ze hebben ook vertraging. We kunnen ze nog halen, maar moeten ons haasten. We zwieren onze bagage op een of andere lopende band en lopen naar de gate. Natuurlijk, dankzij het dwaze systeem van tranit in de VS, moeten we nog langs security passeren. Het vreemde hierbij is dat de mensen van American Airlines zeggen dat we moeten lopen om de vlucht te halen, maar bij de security laten ze ons wel niet voorgaan. De veiligheidscontroles zijn er hier zo over, dat het heel traag gaat en we er zeker 20 minuten staan aanschuiven. Daarna spurten we naar de gate, maar uiteraard, we zijn te laat. Het vliegtuig heeft 5 minuten geleden zijn deuren gesloten. Wat een belachelijke organisatie. Ze weten toch dat we op komst zijn, want ze contacteren de crew van het vliegtuig. Dat wil zeggen dat we nog tijd hebben om het vlieguig te halen, er nog plaats is en ze toch op ons wachten als ze ons speciaal naar daar sturen. Niet dus. En mijn bagage zit zo goed als zeker wel op dat vliegtuig. Dat zou ook nog leuk kunnen worden om die terug te vinden. Het enige voordeel is wel dat de dame aan de inscheepbalie ons wel meteen herboekt op een andere vlucht. Ik kan kiezen, er vertrekt eentje binnen een half uur aan de andere kant van de luchthaven, maar ik zal weer moeten lopen. Anders is het een vlucht drie uur later. De Argentijn voor me neemt de vlucht binnen een half uur, maar ik wil die van drie uur later. Liever op mijn gemak wachten op een vlucht dan lopen en hoogstwaarschijnlijk weer net te laat zijn, want de luchthaven van Dallas is onmetelijk groot. De Argentijn die voor me stond hoort mijn uitleg en keert weer. Zijn Peso is ook gevallen, en hij wil nu ook de vlucht van drie uur later. We lachen eens naar elkaar. Door het stressen en overhaasten denkt een mens soms niet goed meer na.
Terwijl ik in Dallas wacht, skype ik met het shuttlebusbedrijf in Seattle. Ik had immers al een zitje geboekt op de bus van Seattle naar Vancouver, maar die ga ik ook mislopen. Ik wil dus herboeken en gelukkig gaat dat vlotjes en kostenloos. Oef, opluchting, alles is in orde: vlucht en bus herboekt en ik zal dus toch nog tegen deze avond in Vancouver zijn, waar Werner, een makker uit hometown Lede, me verwacht.
De rest van de reis verloopt vlot en zonder vertraging. In Seattle weet ik niet goed wat ik moet doen om mijn bagage terug te vinden, maar wanneer ik naar de band voor de bagage stap, zie ik enkele zakken wat verderop aan een kiosk liggen. Mijn reusachtige rugzak springt daar meteen uit. Een geluk dat mijn oog daar meteen op valt. Zak afhalen en op de bus stappen. Ik was zelfs nog vijf minuten te vroeg voor mijn bus, wat een timing! In Seattle blijf ik niet, maar de bus maakt er wel nog enkele stops om mensen op te pikken. Een ervan is bij de beroemde Space Needle, het kenteken van Seattle. Ik kan even uitstappen om een foto te nemen. Voila, Seattle is ook bezocht! Nu op naar Canada, op naar Vancouver!
Zonsondergang in Seattle vanop de bus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten