Oesje! Hoe? Ah ja

Welkom in Ushuaia. Vanuit elke straat zie je de bergtoppen rondom de stad

Ushuaia, wereldberoemd dankzij de titel van meest zuidelijke stad ter wereld. Ushuaia ligt in het Argentijnse deel van het grootste eiland van de archipel Tierra Del Fuego, nog zo een klok van een naam. Namen die je doen dromen en hooggespannen verwachtingen opwekken, ook bij mij. In deze streek moet wel vanalles te doen zijn kwa avontuur en te zien van natuur. Maar na de fantastische tocht op Isla Navarino heb ik het gevoel dat ik het hoogtepunt van Patagonia heb gehad. Bovendien heb ik op minder dan drie weken drie sublieme trektochten en reizen op tempo in Patagonia achter de rug. Ik heb het gevoel dat ik nu wel even uitgeavonturierd ben en het kalm aan wil doen, Ushuaia of niet. Na twee rustige dagen in Puerto Williams geraak ik precies niet meer op toerental in Ushuaia. Het is hier mooi, volledig omgeven door scherpe pieken onder de sneeuw, maar het zijn de zoveelste bergen. Kan dit nog beter zijn dan Los Dientes de Navarino. Bovendien heb ik noch de tijd, noch de zin om opnieuw aan een meerdaagse trekking te beginnen. Mijn lichaam wil even rusten en mijn geest lijkt verzadigd. Tijd om te rusten en uit te gaan, dat zeg ik! Al laat ik me wel nog een keertje overhalen door Sarah tot een dagtocht. Goed dat ik dat gedaan heb, want zo heb ik toch iets gezien van de Tierra Del Fuego. Enkele foto's van de enige dagtrip die ik op mijn vijfdaags verblijf heb gemaakt:

Sarah en ik klimmen naar een pas op de bergen net achter de stad

Vanop deze pas zie je eindelijk het landschap aan de andere kant van de bergen die Ushuaia overschaduwen. Vreemd dat niemand deze klim maakt, want veel interessanter dan het pad naar de kleine gletsjer, een wandeling die wel iedereen maakt. Deze klim is wel steiler en minder goed aangeduid, maar de moeite waard

Even genieten van het zicht

En dan beginnen aan de afdaling terug naar Ushuaia. Er zijn veel sneeuwzones op de steile klim en ik heb het idee om daar handig gebruik van te maken. In plaats van de lastige afdaling over grote stenen te maken, spring ik gewoon op de ijzige sneeuw en laat me naar beneden rijzen. Niet alleen snel, maar ook heel fun!

Nu is het de beurt aan Sarah. Na drie lange glijbanen zijn we al bijna beneden

Het laatste stuk door de vallei moeten we stappen

Immense sneeuwmassa's langs het pad

Eens rond de berg opent het zicht op Ushuaia en het Beagle Channel zich weer

Ik reis dus nog steeds met de Canadese Sarah, ondertussen al bijna 3 weken. Het is een ongelooflijk toeval dat de plannen die we hadden zo goed samenvielen. Zij wou na Isla Navarino enkele dagen in Ushuaia blijven en dan doorreizen naar Buenos Aires om daar vrienden te ontmoeten. Ik had hetzelfde in gedachten, want volgende week moet ik het vliegtuig nemen in Buenos Aires en Ushuaia stond natuurlijk ook op het lijstje. We zoeken samen een hostel want zullen blijkbaar nog even kunnen samenreizen en dat vind ik uitstekend, want na tien maanden reizen ben ik het even beu om voortdurend nieuwe mensen te leren kennen en altijd standaardgesprekken te voeren. Als je eens lange tijd met iemand kan reizen kan je eens over iets anders praten en leer je iemand echt kennen. Bovendien voel je niet steeds de druk en nood om met iedereen te praten in een hostel. Je bent meer op je eigen en weet dat er altijd iemand is om eens tegen te praten, iets mee te gaan eten of uit te gaan en dat is heel handig. Sarah is ook aangenaam om mee te reizen want ze dringt zich nooit op en er is niet het gevoel dat we alles samen moeten doen omdat we samen reizen. Ze is niet iemand die steeds over de domste dingen begint te praten om toch maar geen stiltes te hebben. Gelukkig, want daar kan ik niet goed tegen. Ik ben liever op mezelf en kan genieten van een stilte dan dat ik ongemakkelijke, geforceerde gesprekken moet voeren. Als er niks te zeggen valt, zwijgen we. We doen allebei waar we zin in hebben en als we hetzelfde willen doen, gaan we samen. Perfect voor mij.

Vooral in Ushuaia ben ik heel blij dat Sarah er is. De mensen in het hostel zijn wel allemaal sympathiek, maar er zijn enkele van het oversociale type bij die constant moeten praten en het liefst heel luid. Ze doen ook altijd of ze elkaar al heel lang kennen. En daar heb ik het moeilijk mee, met dat fake gedoe, zeker als ik moe ben en minder zin heb in al dat gedoe. Wanneer ze op de tweede dag met een grote groep gaan wandelen en ons meevragen, pas ik vriendelijk.Sarah gaat wel mee en lijkt goed met iedereen op te schieten want ze komen thuis met een massa eten. Blijkbaar gaat de hele groep samen koken en eten, en ze hebben ook voor mij eten gekocht dankzij Sarah. Voila, ik zit bij de groep zonder dat ik er ook maar enige moeite moet voor doen of domme gesprekjes moet voeren. Godzijdank!

We zijn met zijn achten, redelijk veel om samen te koken. Ik wil helpen maar het gaat er heel chaotisch aan toe. Niemand kan me zeggen wat we gaan maken of wat ik moet doen. Er koken eigenlijk maar twee mensen terwijl de rest veel lawaai maakt. Ik neem een glaasje wijn en zonder me even af met een Franse buitenstaander om wat naar het tennis te kijken. Dat chaotische gebabbel kan ik nu even niet verdragen. Wanneer al het eten eindelijk klaar is, is het al heel laat. Ik sterf van de honger en vraag me af hoe het komt dat het koken zo lang geduurd heeft, want we eten gewoon biefstuk met enkele salades en aardappelen. Maar we kunnen nog niet beginnen eten, want de meute voldoet aan alle clichés: iedereen wil een foto nemen van het voedsel. Eén voor één staan ze op en nemen ze een foto, terwijl ik het eten zie afkoelen. Het hele tafereel neemt bijna 5 minuten in beslag. Dat wordt lauw eten naar binnen spelen. Hoe is dat toch mogelijk, waarom wil iedereen nu een foto nemen van een gewone maaltijd. En als er dan een foto wordt genomen, kan dit dan niet één iemand doen en de foto verspreiden onder de groep? Of ben ik nu te praktisch? In alle geval, het eten is koud, de foto was belangrijker dan lekker eten blijkbaar...

De eerste keer dat we in groep koken. Zie het lekkere vlees rechts vooraan afkoelen terwijl iedereen rondloopt om foto's te pakken. Ik zit al in positie om het eten te verslinden, maar het foto's nemen lijkt wel eeuwig lang te duren

De volgende dag is het van hetzelfde laken een broek. Er wordt weer gekookt voor de hele groep en er loopt er al eentje ambetant (het grootste lawijt van de groep nota bene) omdat niet iedereen zijn deel doet. Hoe kan je nu ook koken met 8 man, als de helft niet eens weet wat er gemaakt gaat worden en wat taken verdeeld worden. Het is weer chaos alom en ik zeg dan maar dat ik de afwas wel weer zal doen, zoals gisteren. Het klaarmaken van het eten duurt weer onnoemelijk lang en het ritueel van de foto's ontvouwt zich opnieuw. Ik ben heel hongerig en zie al dat eten voor me staan dat ik nog niet mag aanraken. Sarah ligt ver in een deuk met mijn commentaar en mijn gezicht op de volgende foto spreekt boekdelen, een hongerige Arnout tussen een groep cheesers:

In Ushuaia loop ik Vincent weer tegen het lijf, een Oostenrijker die ik in Mendoza had leren kennen. Ik had me daar goed geamuseerd met hem en dus spreken we af om 's avonds samen uit te gaan naar The Irish Pub, blijkbaar de enige place to be in deze stad. Er is veel volk in het hostel, en er is ook een grote groep van het hostel. We blijven hangen tot 3u en de pub gesloten wordt. Dat was nog eens nodig om een paar pintjes te verzetten. Het is de eerste van vier zware avonden in deze pub. Het is de ontmoetingsplaats van Ushuaia en we gaan er elke avond met enkele mensen van het hostel naartoe. Na enkele dagen ben ik aan hen beginnen wennen en kom ik heel goed overeen met enkelen van hen. Hier schiet ik zelfs op met enkele Israeli's. Jawel jawel, ze bestaan, de sympathieke Israeli's, al zijn ze dungezaaid. Maar het was nodig dat ik er zo ook eens een paar tegenkwam, voor het imago van Israel in mijn hoofd toch iet of wat op te poetsen. Of lag het aan het feit dat we zo diep in het zuidelijk halfrond zitten dat de wereld hier echt op zijn kop staat?

In the Irish Pub

De ochtend na een avondje uit in een uiterst gezellig koffiehuis, samen met Sarah en de New Yorker Marc

Cool interieur voor een koffiehuis

En ze hebben er heerlijke zoetigheden!

Ik was nooit van plan zo lang in Ushuaia te blijven, maar het is niet eenvoudig om deze stad te verlaten. De enige manier om hier weg te geraken over land is met de bus, en die vertrekt dagelijks op een onmenselijk uur: 4u 's ochtends. De eerste keer mis ik de bus door het uur op café uit het oog te verliezen. Je zou denken dat Sarah's en mijn wegen hier scheiden, maar het toeval slaat weer toe: Sarah is met een ander groepje uitgegaan naar een andere plaats maar heeft haar bus ook gemist. We weten dat niet van elkaar en het is dan ook lachen geblazen wanneer we elkaar de volgende ochtend bij het ontbijt zien, want we denken van elkaar dat de ander al weg zou zijn op weg naar Buenos Aires. De eigenaars van het hostel kunnen hun pret ook niet op als ze ons daar nog steeds zien rondlopen. Een dag later is het zondag en onmogelijk om het ticket in te ruilen want alle kantoren zijn gesloten. Op internet zien we dat er in het beste geval nog twee plaatsen vrij zijn op de bus en we zijn niet zeker of we de tickets wel kunnen inruilen op de bus zelf. We blijven allebei bewust op café, niet in het minst omdat we uit zijn met een leuke groep. Maar twee keer de bus missen is genoeg geweest. Op maandag gaan we de tickets inwisselen (kosteloos n.b.). We gaan weer uit tot de ochtend, maar deze keer zijn we beter voorbereid: onze zakken zijn gepakt en mijn hoofd staat erop ingesteld dat ik deze bus zeker moet hebben, want als ik nog iets van Buenos Aires wil zien voor mijn vlucht naar Canada, dan moet ik op deze bus zitten. En zoals ze zeggen: derde keer, goede keer. Volgens mij is de naam Ushuaia te wijten aan het feit dat je hier zo moeilijk wegraakt met de bus:

'Oesje, bus gemist!'

'Hoe is dat mogelijk?'

'Te lang op café gezeten'

'Ah ja!'

Een fotootje vanuit het busstation bij het ochtendgloren, vooraleer ik op de bus spring. Deze tijd van het jaar gaat de zon onder rond 23u en komt ze op om 4u. Korte nachten dus. Ik kan niet goed geloven dat ik op die 5 dagen in Ushuaia nog niet tot aan de haven was gegaan. Van tammigheid gesproken

Ik heb er helemaal geen spijt van dat ik wat langer in Ushuaia ben blijven hangen, want bij het uitgaan in een kleinere stad is het eenvoudiger om the place to be te vinden, aangezien er niet veel mogelijkheden zijn. De avonden in Ushuaia zijn wazig, en bijgevolg memorabel!

Traditiegetrouw ( na een jaar mag ik dat zo wel noemen) eindig ik het bericht met een streepje muziek, eerder twee streepjes in dit geval. Een streepje voor de hongerige avonden bij het groepskoken en een streepje voor het zuiden met zijn rust en kalmte die ik nodig had (behalve 's avonds dan :-) ). Een interessant weetje hierbij, voor de muziekliefhebbers: de eerste band, Temple of the Dog, bestaat uit leden van Pearl Jam en Soundgarden, voor deze bands echt bekend werden.