Na een dagje in El Calafate en de Glaciar Perito Moreno springen we met ons vijfkoppig groepje op de eerste bus naar Puerto Natales, nog meer naar het zuiden van Patagonia. Even gedaan met Argentinië voor eventjes, tijd voor een vleugje Chile. Een vleugje, want ik ben van plan om slechts twee weken in Chile door te brengen, en dit voornamelijk voor twee trekkings. De eerste is in het wereldberoemde Nationaal Park Torres Del Paine (uitgesproken pajnee), nabij Puerto Natales. De Torres is een bergmassief afgezonderd van de Andes met centraal twee pieken die er als torens uitzien, vandaar de Torres. Er zijn twee mogelijke routes: de kortere, populaire W-trekking, die slechts een deel van de schoonheid van het park toont, en enkel aan de zuidkant van de torens blijft. Een tweede optie is de langere route te nemen, de O. Dit is een achtdaagse trekking die volledig rond de torens loopt en het hele massief doorkruist, ook de meer afgelegen en rustige noordkant. Deze trekking stond helemaal bovenaan mijn lijstje en als ik zoiets wil doen, dan wil ik het meteen goed doen. De W interesseert me dus niet, ik ga voor de O! Van ons groepje wil zo goed als iedereen de W doen, want de meesten hebben ofwel niet genoeg tijd om de langere trekking te doen, of zien dat gewoonweg niet zitten. Maar Sarah liep ook al een tijdje met de O in haar gedachten rond. Ik heb geluk dat ik haar al ken, want in het hostel in Puerto Natales gaat iedereen de W stappen. Niet evident dus om een trekkingpartner te vinden, maar daar moet ik me al geen zorgen over maken. En een trekkingpartner is zeker aangeraden voor dergelijke lange ondernemingen, niet alleen voor de veiligheid maar ook om het gewicht te verdelen.
Het hostel in Puerto Natales is de ideale voorbereidingsplaats voor een trekking in de Torres Del Paine. De eigenaar geeft veel uitleg over het park en de verschillende campings en waar en welk voedsel je best kan kopen. Sarah en ik lopen een hele dag Puerto Natales af om een goeie tent te huren en kampeergerei te kopen, want de prijs om een kookpot en gas te huren voor meer dan 5 dagen is veel duurder dan het zelf te kopen in een van de vele kleine winkeltjes. Tegen laat in de avond is alles eindelijk in orde, drukke dag om alles te regelen kwa voedsel, kampeergerei en kledij. Hier volgt dan ook meteen het afscheid van Jannes, Kate en Jen die een trekking van 4 a 5 dagen zullen maken en dus al weg zullen zijn wanneer wij terugkeren in Puerto Natales.
De volgende ochtend moet ik heel vroeg opstaan (5u30) om aan de langste trekking van mijn reis te beginnen. En het zal ongetwijfeld ook één van de mooiste worden! Hier volgt het verhaal van zes dagen (jawel, we waren twee dagen sneller dan de vooropgestelde acht door de reisgids en de eigenaar van het hostel) trekken door wonderbaarlijke natuur:
Op de bus naar het Nationaal Park zitten we nog even samen met de rest van de groep, vooraleer Sarah en ik ons afsplitsen om aan onze lange trekking te beginnen
Vanaf de stopplaats van de bus staan de Torres al te glunderen in de verte. Ofwel klim je naar de Torres op de eerste dag van de trekking, ofwel op het einde, afhankelijk van het weer. Het is een pracht van een dag, en dan is het de beste keuze om meteen de tocht naar de voet van de torens aan te vatten om ze in hun volle glorie te bewonderen.
Start van de tocht aan Hosteria Las Torres
Met zware rugzakken de klim naar de torens maken is niet te onderschatten, want het is een hele dag bergop. Het schitterende weer en de machtig mooie vallei maken echter de tocht des te draaglijk
Aha, we zijn dus wel degelijk in het juiste park
Na het opzetten van onze tent op de camping het dichts bij de torens, maken we meteen de eerste keer de lastig steile klim naar het meer aan de voet van de torens
Hier kan je uren zitten, het is een magische plaats 
Legoman is ook altijd op de afspraak voor dergelijke uitstappen
Het spel van de zon die net achter een rots kruipt
Terug naar de camping, naar beneden langs het verraderlijke pad. Onderweg komen we een groep tegen die een gevallen vrouw verzorgen. Ze zit volledig onder het bloed. Zeker en vast oppassen bij het afdalen! 
Camelback vullen met vers ijskoud gletsjerwater... 
... terwijl ik een familie wilde eenden in de gaten hou die stroomopwaarts gaan met hun twee kuikentjes. Het is een aandoenlijk schouwspel, waarbij de kuikens regelmatig met de stroom worden meegesleurd en door de ouders worden gered. Ik zet er me eventjes bij neer
's Avonds een lekkere maaltijd koken. Het is maar simpele pasta, maar o zo heerlijk
De volgende ochtend staan we op het onmenselijke uur van 4u30 op om in het donker naar de voet van de Torres te klimmen om vandaar de zonsopgang te bewonderen 
... want bij de zonsopgang kleuren de Torres naar verluidt roze
Eerst zijn het de wolken die roze kleuren...
... maar naarmate de zon hoger klimt, krijgen de legendarische Torres ook een roos tintje 
Eens het kleurenspel is afgelopen, blijft de zon wel een bijzonder lichtspektakel bieden
Eens de zonsopgangshow voorbij is, kan de tweede trekkingdag beginnen. De afdaling zit er al snel op. Brug over en beginnen aan het meer afgelegen en minder bevolkte deel van de trekking
Het Michelinmannetje in de wolken keek en zag dat het goed was 
Door een wijdse vallei op naar de camping voor de tweede nacht 
De derde dag zijn we al snel het pad kwijt. Niet verwonderlijk want dit deel is minder belopen en de vele paden gemaakt door de dieren maken het heel verwarrend. Het verloren lopen in een bos levert wel een mooi plaatje van een uil op. Daarna is het backtracken om het pad terug te vinden 
Op naar een pas om een volgende vallei in te stappen
Net over de pas loop je boven een machtig meer
Alweer een prachtige dag. Drie dagen op een rij perfect weer, dat is geluk hebben in dit deel van Patagonia. 
Even rusten op een natuurlijke bank 
Wanneer we in het moerasdeel van de vallei terechtkomen is er een houten pad gemaakt om het moeras te doorkruisen, maar blijkbaar is het al een tijdje niet meer onderhouden. Plots stopt het en dan wordt het improviseren 
De beesten lopen gewoon door het moeras, er was er ons duidelijk eentje voor 
Waden door modder, springen van grasknot naar grasknot en evenwichtsoefeningen op balken in het moeras helpen ons door het moeras 
In de namiddag bereiken we eindelijk Lago Dickson waar de campemento voorzien is voor de achtdaagse tocht. We zijn echter nog niet uitgeput genoeg en 9km verderop (althans volgens het plannetje) is de volgende camping. We kunnen de trekkingtijd inkorten door vandaag nog door te gaan naar de volgende campemento.
De twee vlaggen aan Campemento Dickson zijn die van Chile en van Patagonia
Dit laatste stuk is zwaarder dan verwacht en tegen het eind begin ik de voeten toch te voelen. De rugzak van meer dan 20kg op de rug duwt me dan ook letterlijk de grond in bij elke stap. Wanneer we het Amerikaans koppel tegenkomen dat we de vorige avond leerden kennen op de camping, beslissen we dat het tijd is voor een kleine rustpauze
Glaciar Los Perros, nu moeten we wel vlak bij de camping zijn. Het plannetje dat we kregen bij de ingang van het park lijkt wel verre van nauwkeurig te zijn, want dit was zeker meer dan 9km. 
Maar we geraken er, zij het met pijnlijke voeten! 's Avonds krijgen we het bezoek van een vos aan onze tenten 
Een goeie nachtrust was nodig, want onze vierde dag belooft de zwaarste te worden. Vandaag is het van in het begin meteen omhoog, op naar de hoogste pas van deze trekking, de Paso John Gardner
Regelmatig moeten we ons door diepe stukken sneeuw waden, en het is niet altijd duidelijk waar het pad exact loopt. Af en toe is het wat zoeken met klimmen en dalen
Achter mij ligt de pas. Je ziet de hele tijd waar je naartoe moet, maar dat wil niet zeggen dat je er meteen bent
Naar het einde toe wordt het steeds steiler, en door de sneeuw stappen vind ik dan veel makkelijker dan op de vele losse stenen te stappen 
Daar is de pas. Voor ons zien we perfect welke weg we moeten volgen, want we halen een grote groep in
Terugkijkend vanop de pas naar de vallei vanwaar we kwamen
De andere kant van de pas wacht ons een verbluffend en magnifiek zicht over de de reusachtige Glaciar Grey. Snel een foto nemen, want de sterke ijskoude wind maakt het onmogelijk om hier langer dan enkele minuten te blijven staan 
Even poseren... 
... en dan meteen de afdaling aanvatten langs de gletsjer 
Een rupsje op de rugzak tijdens onze snackpauze 
De rest van de dag is het op en neer langs de gletsjer 
Hoe ver het oog ook reikt, je ziet steeds de gletsjer. Hij lijkt wel eindeloos! 
Sommige stukken zijn door modderstromen onmogelijk over te steken zonder hulpmiddelen. 
Afdalen van steile onhandige ladders was niet Sarah's favoriete deel. Ik vond het anders best avontuurlijk 
De kleine camping waar we overnachten ligt boven de voet van de gletsjer. Eerst een babbeltje slaan met onze Amerikaanse vriend John ... 
... daarna een welverdiend dutje ... 
... en vervolgens sluiten we de avond af met John en zijn vriendin, terwijl we de zon zien zakken achter de Glaciar Grey 
Op de camping is er heel weinig volk. Je merkt hier duidelijk dat niet al te veel mensen het Big Circuit O maken. Hier ontmoet ik zelfs een koppel uit Gent! Wat zijn de kansen! 
De nacht valt over Lago Grey. Tijd om een uiltje te knappen
We vatten de vijfde dag aan. Na een uur wandelen komen we aan Albergue Grey vanwaar je de twee armen van de gletsjer en het meer kan zien 
Het is weer de hele dag op en neer, met soms nauwere, ietwat gevaarlijke secties
Er drijven talloze ijsbergen in Lago Grey, allen afgebrokkeld van de gletsjer
Halverwege de vijfde dag komen we aan het punt waar het Amerikaanse koppel is begonnen. Hun trekking zit er op. Hier nemen we afscheid, want Sarah en ik hebben nog een goeie dag te stappen. 
Dit deel van het pad is het gemeenschappelijk deel tussen The Big Circuit en de populaire W. We kunnen dus meer volk op het pad verwachten. We komen alweer aan een ander meer.
Verderop zien we de bergen die we de eerste dag ook gezien hebben, reflecterend in het meer. Het einde van de trekking komt dus zienderogen dichterbij. 
Op het einde van dag 5 slaan we ons kamp op in de overbevolkte en ongetwijfeld vuilste camping tot nu toe: Campemento Italiano. Vandaar klimmen we nog even verder zonder onze rugzakken door de Valle Frances. Onderweg zien we een machtige lawine op de bergflanken aan de overkant. 
We wilden helemaal tot de het uitkijkpunt over de vallei geraken, maar omdat we vandaag weer twee dagen combineren, beginnen de voeten het zwaar te krijgen. De avond gaat ook elk moment vallen, het wordt bijgevolg tijd om terug te keren naar de camping. We stranden op 40 minuten van het uitkijkpunt. Mensen die vandaar terugkeren tonen ons hun foto's en ik moet zeggen: het uitzicht lijkt me net hetzelfde als hetgeen we hebben vanop onze rustplaats. Tijd om 'genoeg te zeggen en terug te keren. Hier wil ik me niet aan forceren en we hebben al veel mooiere dingen gezien de voorbije dagen. Sarah is heel blij dat ik ook wil terugkeren. Haar pijp is ook bijna uit. Time for an energy boost with some delicious chocolat!
Terugkeren dan maar!Ik ben blij dat we de meer bewandelde W niet gestapt hebben, want al is ze populairder, ze is minder avontuurlijk, minder afgelegen, minder gezellig en bevat onaangename campings. De zichten op het grote circuit zijn ook fenomenaal vergeleken met de W.
Na een laatste klimmetje zien we in de verte de hosteria waar we vertrokken zijn. We zijn er bijna! Mijn voeten zijn blij!
Torres Del Paine zit erop, en voor de zesde dag op rij hebben we prachtig weer gehad. In totaal hebben we een tweetal uur miezerige regen gehad op zes dagen tijd. Een welverdiend dutje terwijl we wachten op de bus!
Nog enkele panorama's om de trekking samen te vatten:
Twee nummertjes voor de Torres, een heel nieuw en een heel oud:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten