Sarah en ik keren moe, maar uiterst tevreden terug van de trekking in Torres del Paine naar Puerto Natales. We hebben geluk gehad met het weer om tenn volle van alle uitzichten te kunnen profiteren, en we zijn ook een beetje trots op onze prestatie om deze zware trekking in zes in plaats van acht dagen af te leggen. Wanneer we het hostel in Puerto Natales binnenstappen is de eigenaar dan ook heel verbaasd om ons nu al terug te zien. Hij had ons zo vroeg nog niet terug verwacht. Aangezien we de tocht zoveel sneller hebben afgelegd dan voorzien zijn er nog enkele mensen in het hostel die we nog kenden van voor de trekking, mensen die de 'W'-trekking gingen wandelen. Onder hen twee plezante Ieren. Ik ben heel blij dat zij er nog zijn, want ze zijn het ideale gezelschap om 's avonds iets mee te gaan eten en eens goed te lachen. De Nederlander Jannes hebben we volgens de eigenaar net mislopen, want hij is deze ochtend vertrokken. Spijtig, maar de sfeer in het hostel is nog steeds even relax als tevoren. Ideale plaats om te bekomen van de inspanningen van de voorbije dagen.
Sarah en ik liepen al een tijdje met gelijklopende ideeën rond, zo ontdekten we toch voor de trekking. We willen allebei na de Torres naar Isla Navarino afreizen. Dit is een eiland ten zuiden van Ushuaïa waar je de meest zuidelijke trekking ter wereld kan maken. Het feit dat het de meest zuidelijke is speelt niet veel rol, maar het zorgt er wel voor dat je je in heel afgelegen gebied bevindt, dus weinig toeristen. Naar verluidt zou de omgeving er ook indrukwekkend mooi zijn. Ik had deze trekking al een tijdje op mijn lijstje staan, maar ik wist al lang dat het niet eenvoudig zou zijn om iemand te vinden om de tocht samen mee te maken, want het wordt afgeraden om in dit deel van Patagonia er alleen op uit te trekken in de ruwe en wijde natuur voor meerdere dagen. Ik was dan ook aangenaam verrast toen ik Sarah vorige week leerde kennen dat ze ook van plan was deze trekking af te leggen, evenals 'The Big Circuit' in Torres del Paine. Wat zijn de kansen?! Als we dus samen blijven reizen voor een tijdje, zijn we beiden zeker dat we deze trekkings kunnen doen. Torres Del Paine zit er al op, nu moeten we enkel nog naar Isla Navarino trachten te geraken. Op zich geen eenvoudige en goedkope manier, en ik had nog geen idee hoe er te geraken want dat had ik nog niet opgezocht. Sarah had klaarduidelijk wel haar huiswerk al gemaakt, want zij wist dat er vanuit Punta Arenas (twee uur durende busrit vanuit Puero Natales) elke week een cargoboot naar Puerto Williams vaart, het enige dorp op Isla Navarino. Deze boot neemt bovendien telkens een beperkt aantal reizigers mee en vaart langs een unieke route tussen de honderden eilanden in het zuiden van Chile. Duizend keer beter dan een lange en saaie busrit naar Ushuaia om vandaar een korte maar peperdure oversteek naar Isla Navarino te maken. Het enige probleem is dat de cargoboot op woensdag vertrekt. Dit kwamen we net voor ons vertrek naar Torres Del Paine te weten. En indien we daadwerkelijk acht dagen doen over de trekking rond de Torres, dan komen we maar woensdagnamiddag terug aan in Puerto Natales. Ik heb bovendien geen tijd om een week te wachten op de volgende boot. We hadden het plan om deze boot al weggemoffeld in ons achterhoofd, maar toen tijdens onze tocht bleek dat het wel eens goed zou kunnen dat we twee dagen eerder zouden aankomen, rakelden we het plan weer op en begonnen al te hopen.
Bij de terugkomst van de Torres lopen we dan ook maar met één gedachte rond: zo snel mogelijk bellen naar het bedrijf dat de cargoboot uitbaat om te zien of ze nog plaats hebben voor ons. De vrouw aan de andere kant van de lijn heeft echter slecht nieuws voor ons. Er zijn maar 19 plaatsen beschikbaar en momenteel is de boot voor woensdag volgeboekt. Ze kan ons wel op de wachtlijst zetten. Tja, we zullen deze laatste kans maar grijpen, en laten ons op de wachtlijst zetten. Morgenavond moeten we terugbellen om te checken of er last-minute afzeggingen zijn en we dus toch nog meekunnen. We beslissen het er op te wagen en nemen de volgende dag de bus naar Punta Arenas, de havenstad in het zuiden van Chile vanwaar de cargoboot van het bedrijf Austral Broom vertrekt. Want wie weet, als er nog plaats is moeten we sowieso al in Punta Arenas zijn, aangezien de boot woensdagochtend vroeg vertrekt.
Dinsdagnamiddag staan we al in Punta Arenas. We zeggen niet al te veel tegen elkaar, want we kunnen maar aan één ding denken: gaat het geluk dat we hadden tijdens Torres del Paine aan onze kant blijven? In de late namiddag bellen we naar Austral Broom. We weten allebei dat het een long shot is, maar toch zijn we hoopvol. Sarah belt. Ik zit naast haar en kruis de vingers. Wanneer ik haar hoor zeggen: 'Are you serious?!', weet ik genoeg. Dame Fortuna blijft ons toelachen. Met dit goede nieuws kan mijn reis door Patagonia ongetwijfeld niet meer stuk. Alles wat ik de laatste twee weken wou doen en plande, lukte, en bovendien onder ideale omstandigheden. I was on a roll, zou je kunnen zeggen.
We gaan 's avonds nog wat inkopen doen om onze trekking op Isla Navarino voor te bereiden, want op het eiland zelf is er maar één winkeltje om voedsel te kopen, en dat zal uiteraard enorm overprijsd zijn. Ook al zit ons hostel in Punta Arenas weer vol met Israeli's, het kan me allemaal niet raken. Mijn droom van Patagonia is aan het uitkomen, alles zit mee en ik ga met een glimlach op het gezicht slapen.
De volgende ochtend staan we rond 17u op de cargoboot. Het is een tocht van 36uur tussen enkele tientallen grote en minder grote eilanden. Het onbewoonde en onherbergzame landschap is steeds nabij. Het is alsof je op een onmetelijk lang maar ruw meer vaart, met voortdurende wisselende zichten. De kleine cargoboot biedt maar plaats aan 19 passagiers en wat bemanning. Je leert iedereen dus snel kennen op de boot. Je kan de hele tijd vrij rondlopen op de boot om het landschap volledig in je op te nemen, al moet je er wel de ijzige wind bij nemen. Het enige minpuntje is dat je geen bed hebt om te slapen, maar een zetel zoals op het vliegtuig, al vind ik dat helemaal geen probleeem. Alle eten is inbegrepen, waarbij je in groepjes van acht naar de kleine combuis gaat om samen met de bemanning te bikken. Het mag dan wel geen cruise zijn, maar deze tweedaagse boottocht vind ik een onvergetelijke ervaring en ik ben heel blij dat we op het laatste nippertje nog hebben kunnen meevaren. Dit valt op geen enkele manier te vergelijken met de zoveelste saaie busrit. Waarom? Hierom:
Een van de vijf gletsjers die we onderweg voorbijvaren. Het is de eerste keer dat ik een gletsjer zie die uitloopt in de zee! En dan zie ik er meteen verschillende, allen genoemd naar Europese naties, zoals deze Glacier Italia, de enige die nog steeds het zeeoppervlak raakt
Er is een duidelijke scheiding zichtbaar tussen het zoete smeltwater van de gletsjer en het zoute zeewater
Aankomst in Puerto Williams, de echte meest zuidelijke nederzetting ter wereld. Maar meer daarover in het volgende blogbericht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten