Op de latten in Whistler

Vanuit Vancouver reizen we door naar Whistler, het bekendste skioord van Canada, zeker na de Olympische Winterspelen van afgelopen jaar waarbij de skinummers hier plaats vonden. We hebben meer geluk met het weer dan op de Olympische Winterspelen, want er ligt al een aardig pakje sneeuw en het sneeuwt nog enkele keren tijdens ons verblijf daar. Vers poeder dus!

We hebben een skipas voor vijf dagen, tijd genoeg om het hele gebied te verkennen. Over het skiën zelf kan ik weinig vertellen, want skiën is skiën. Ik kan wel zeggen dat er enkele uitstekende pistes waren, met een dikke laag verse sneeuw, vaak bijna onaangetast. Zalig om daar in te skiën, het is de eerste keer in mijn leven dat ik dergelijke goeie condities heb gehad. En elke dag gaat het beter en beter. Op het eind heb ik echt een heel goed gevoel op de latten. Ik heb mijn techniek kunnen bijschaven en ben heel blij met de vorderingen die ik hier gemaakt heb, want kan nu ook al redelijk mijn plan trekken in diepere sneeew. Dat is het leuke aan Whistler: de pistes zijn niet altijd heel duidelijk, je moet je eigen weg wat zoeken en zo kom je al eens gemakkelijk buiten de pistes terecht in stukken diepsneeuw. Daar was Werner zeker over te spreken, het is plezierig om eens goed te kunnen doorskiën (of snowboarden in zijn geval). Enkele foto's:

De Werner in de skilift als een echte coole boarder

The walk of life

In de peak-to-peak lift die de pistes van de twee bergen (Whistler en Blackcomb) verbindt

Hangend over de vallei in de peak-to-peak

Als je bommen of raketten onder de baan tegenkomt, ski er dan niet over! Da's een geruststellend bord

Mooi zicht over de valleien vanop de piste. Ik sta klaar om de afdaling te beginnen

Werner en ik op de piste

Motion-stop lunch

Canada, O Canada

Op de top van de berg na de hoogste lift. Hier is het altijd ijskoud en heel winderig, en dat zal het hutje geweten hebben. En de Werner ook

Wie wil er niet in zo een omgeving op de latten staan

Skivakanties bestaan vaak maar uit twee dingen: skiën en drinken. In Canada is dat niet anders. Als er iets georganiseerd wordt vanuit het hostel, dan zijn we erbij. Het hostel ligt immers wat buiten het dorp (het lag in het atletendorp van de winterspelen, speciaal gebouwd om de atleten te huisvesten) Dan is het leuker om met een groep te vertrekken en zo snel andere mensen te leren kennen. Eigenlijk trekken we de hele tijd op met dezelfde gasten: Tom en Marcus, twee Australiërs die we ook al in Vancouver hadden ontmoet. Toffe gasten waar we het goed mee kunnen vinden, en soms zijn er nog enkele andere Australiërs bij, Genevieve en Andy, al even sympathiek als hun landgenoten. Aan Australiërs trouwens geen gebrek in Whistler, het lijkt wel alsof er meer tegenvoeters rondlopen dan Canadezen. Voor ons geen probleem, want we hebben ons goed geamuseerd met hen in het nachtleven van Whistler en dankzij hen enkele interessante drankspelletjes leren kennen. Misschien volgt daar nog wel eens een demonstratie van in Lede :-). Enkele sfeerpics:

Een avond die begint met rustig een paar biertjes drinken...

... kan al snel uit de hand lopen

Junk food op het einde van de avond is dan broodnodig

Nog even poseren voor het hostel...

... om dan met veel kabaal in de lift te stappen. Lang leve Whistler