Bicycle Diaries Day 99: Waiau – Mount Lyford

Als je op de kaart de afstand tussen Waiau en Mount Lyford bekijkt bedraagt die nog geen 20 km. Wat voor een onnozele rit is dat, zou je denken. Correct, ronduit belachelijk zelfs! Maar er is een goed verklaring voor. Wanneer ik me 's ochtends klaarmaak regent het de hele tijd, de hemel zit potdicht. Ik wacht rustig af tot het weer een lichte beterschap vertoont. Rond half 11 is het zover, de regen stokt even, al zie je wel dat ik onderweg nog wel wat buien op mijn hoofd zou kunnen krijgen, maar bon, ik ga ervoor, we zien wel wat er gebeurt!

Ik ben nog geen vijf minuten op pad of de regen klettert al op mijn helm. Deze baan naar Kaikoura gaat echter over een klein gebergte. Vanaf het moment dat ik Waiau verlaat loopt het meteen omhoog, en per kilometer voel ik de neerslag kouder worden en geleidelijk aan omslaan naar sneeuw. Al snel bevind ik me in een kleine sneeuwstorm. In het begin vind ik het grappig en aangezien ik van de sneeuw houd kan ik mijn plezier niet op. Wat een dikke sneeuwvlokken, en ze blijven al snel liggen. In een mum van tijd rijd ik door een sneeuwlandschap. Ik ben bijna in het skioord Mount Lyford (ik had kunnen raden dat het een skioord was) wanneer ik stop even om een paar foto's te nemen. Een jeep stopt naast me en de bestuurder raadt me aan niet verder te fietsen vandaag, want de baan gaat nog een stuk hoger en het gaat nog enkele uren sneeuwen. Ik zou dus vast kunnen zitten in de sneeuw, want na Mount Lyford is er niks voor 60km om te schuilen. Aan de hevige sneeuw te zien en de snel wit wordende baan, had ik die gedachte ook al even in mijn hoofd. De man voert me twee kilometer mee in zijn jeep tot de lodge in Mount Lyford. Die zijn gesloten, want het skiseizoen is nog niet begonnen, dit is de eerste keer dat het zo sneeuwt. En ik zit er natuurlijk in :-) De eigenaars doen wel voor me open en geven me een kamer, wel een beetje hoger dan de prijzen die ik gewoon ben, but what are you going to do about it! Het is dit of vier uur door de bergen fietsen op een besneeuwde en ijzige baan, bovendien ook nog met een ijskoude wind. De beslissing is snel gemaakt.


Ik word verrast door een kleine sneeuwstorm

Ik breng de rest van de dag door in een lekker warm kamertje, terwijl ik mijn kleren laat drogen en kijk naar het sneeuwtapijt dat buiten aan het groeien is. De uren gaan voorbij en ik ben tevreden dat ik gebleven ben als ik naar buiten kijk. Fietsen over een besneeuwde kleine bergbaan met duizenden bochten zou levensgevaarlijk zijn. Ik mag er niet aan denken wat het zou geworden zijn had ik doorgereden. Misschien haalde ik probleemloos Kaikoura, hoewel ik dat sterk betwijfel, maar voor hetzelfde geld slip ik in een afdaling of glij weg en een afgrond in. Tja, wie zal het zeggen...


Op nog geen uur tijd zie ik al een aardig laagje sneeuw vanuit mijn kamer...


... en het werd er niet beter op!

Het is winter, en ik zal het geweten hebben: korte dagen, sneeuw, kou, ijs, wind, donker. 'Hoe kom ik deze winter door zonder jou'. Dit is zonder twijfel één van de mooiste nummers die ik ken, eentje dat mij altijd weet te raken...