Van boven naar onder: 1.Christchurch Cathedral, 2. een of andere boog ter gedenking van het een of het ander 3. een ongetwijfeld belangrijk man op een stoel in een park, 4. de Avonriver, een baken van rust
Ik ben al snel klaar met de toeristische wandeling en vind dat niet zo erg, de steden in NZ zijn niet zo spannend. Ik maak wel even een tussenstop in 'The Belgian Beer Cafe' om een lekkere Chimay te drinken op deze druilige dag. Dat smaakt na al het kiwibier. Er zit wel bijna niemand binnen, spijtig, want het zal hier best gezellig zijn als het café vol zit. Ik lees op mijn gemakje de vele Vlaamse spreuken die op de muren zijn geschilderd. Het café barst van de Belgische rekwisieten en verwijzingen. Ik inspecteer alles graag eens om te zien of er geen fouten werden gemaakt :-)
Bier zoals het smaken moet
tzal nog niet zijn, dat 't nog nie zal zijn!
Vlaanderen mijn land! Al is het hier maar een deel en spijtig genoeg niet het interessantste deel...
Wanneer ik weer uitkom bij de kathedraal blijkt er een protestactie aan de gang te zijn op 'Cathedral Square'. De Israeli's hebben gisteren van zich laten spreken door een schip met hulpgoederen voor Gaza te bestormen. Het heeft wereldwijd voor een schok gezorgd die zelfs tot in Nieuw-Zeeland te voelen is:
Stilzwijgend awoertgeroep
Op mijn tweede dag wou ik graag naar het Banks Peninsula fietsen, maar het regent weer dus ik zal die fietstocht nog een dagje uitstellen en vandaag proberen om mijn vliegtickets voor het vervolg van de reis te regelen, want ik moet nog heel wat data aanpassen voor mijn vluchten naar Zuid-Amerika en Canada en misschien kan ik dat hier wel doen. Dat loopt evenwel op een sisser af, want ik was speciaal naar de luchthaven gegaan maar daar bleek er geen desk van British Airways te zijn en dat is de enige maatschappij die mijn ticketdata kan aanpassen. Net naast de luchthaven is er wel het museum over Antarctica waar veel interactieve dingen zijn en een pinguinkolonie te bezichtigen is. Leuk, maar toch ook niet zo uberspeciaal om er zo een spel van te maken. Voor kinderen zal dit heel plezierig zijn (te merken aan sommige van de infostanden), maar na iets meer dan een uur heb ik het wel gezien, en dan heb ik nog een halfuur aan de pinguinkooi gestaan, want ze zijn zo schattig en werden net gevoed.
Zou je ze niet meteen in huis willen nemen?
Ik haast me na de wereld van Antarctica naar de andere kant van de stad, met de bus uiteraard. Daar is een kabelbaan die je naar de top van een heuvel voort waar je uitstekende zichten hebt over Christchurch en het nabije Banks Peninsula. Ik ben net op tijd voor de zonsondergang van op de heuveltop mee te maken en mooie kiekjes te nemen.
Bezigheidstherapie op de kabelbaan: hoe fotografeer je jezelf en het kotje waar je inzit?
Christchurch panorama's vanop de top van de kabelbaan
Sun goes down and the lights go on... spelen met licht
"They said it changes when the sun goes down"
Op mijn laatste dag heb ik geluk: geen wolkje aan de lucht en stralende zon. Ideaal fietsweer om de fietstocht naar Akaroa, het toeristische stadje op Banks Peninsula, aan te vatten. Het is een niet te onderschatten rit, want Banks Peninsula is een vulkanisch schiereiland en dus heel heuvelachtig. Het is 80km tot Akaroa met een zware klim halverwege van zeeniveau tot een hoogte van 476m in Hilltop en vanaf daar is het constant op en af tot Akaroa. Gelukkig vandaag geen volgeladen fiets vandaag, ik voel me vederlicht en dat voel ik op de klim.Het gaat snel, op de vlakke stukken zelfs rond de 30km/h. Prachtig landschap en een superzicht vanop Hilltop op de baai van Akaroa.Tegen de tijd dat ik in Akaroa ben is het al 14u en wordt het moeilijk om voor het donker terug in Lincoln te zijn als ik wil terugfietsen. Bovendien voel ik er ook weinig voor om dezelfde baan terug te fietsen, en daarom neem ik de bus terug, eens lekker lui :-)
Op weg naar Akaroa
Boven na een lange slalomklim...\
... en wat een zichten van hier
Akaroa Harbour in volle pracht op een helblauwe winterdag
De dagen bij Lee waren een verademing, een echt plezier. Het doet deugd om 's avonds 'thuis' te komen en iemand te hebben om tegen te vertellen en een gesprek te hebben. Bovendien was Lee een vrouw die oprecht geïnteresseerd is in vanalles en een vlotte gesprekspartner. Het voelde goed om even een vaste stek te hebben, een huis, een heim zeg maar. Niet steeds dezelfde routinegesprekken van de hostels over vanwaar je bent en wat je hier doet. Je merkt na een tijd wel dat je dat mist, eens een goed gesprek hebben of gewoonweg kunnen vertellen over je dag. Reizen is leuk, maar op die momenten merk je toch dat er sommige dingen zijn die je mist, en het zit hem vaak in het alledaagse, de dingen die je anders vanzelfsprekend vindt. Dat is iets dat ik ondertussen geleerd hebt, en zeker meer zal appreciëren eens ik terug thuis ben. Dat is dus wat ze bedoelen met jezelf beter leren kennen...
Ik heb ook weer wat nieuwe muziek uit NZ leren kennen dankzij Lee, want ik mocht door haar CD-collectie snuisteren en enkele interessante bands op de kop tikken (en rippen :-) ). Ziehier een fijn bandje met Bawb Dylan en wat country en irish folk invloeden, I like it!
en omdat eentje nooit genoeg is en een vertekend beeld kan geven is er hier nog extraatje:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten