Bicycle Diaries Day 66-67: Overnightcruise Doubtful Sound

Van de vele fjorden in Fiordland zijn er slechts twee toegankelijk: Milford Sound en Doubtful Sound. De meeste toeristen doen enkel Milford Sound aangezien deze met de auto bereikbaar is. Een bezoek aan Doubtful Sound is heel wat omslachtiger. Eerst steek je met een boot Lake Manapouri over (een dik half uur), waarna je met een bus over een 40km lange grindbaan door de bergen over de Wilmot Pass rijdt. En dan kom je eindelijk aan het diepste punt van Doubtful Sound. Begrijpelijk dus dat Doubtful Sound ver van de bewoonde wereld ligt en je daar in de ongerepte natuur zit. De enige manier om deze te bezoeken is via een bootcruise, hetzij een dagcruise, hetzij een overnachtcruise. Als je iets van de fjord wil zien en de sfeer opnuiven kies je toch best de overnachtcruise, want de tocht heen en terug naar het startpunt van de cruise neemt al 3 uur in beslag. Op een dagcruise schiet er dan niet veel tijd meer over en krijg je maar een vluchtig beeld van de imposante en omvangrijke fjord.


Bij het vertrek in Manapouri valt het me op dat ze ook daar wateroverlast hebben gehad. Op het eerste zicht leek alles normaal, maar als je goed naar deze foto kijkt zie je dat het water hoger staat dan normaal




Zichten vanop de boot over Lake Manapouri, de eerste stage van de tocht naar Doubtful Sound en op zich al de moeite

De cruise vertrekt om 12u in Manapouri en de boottocht over Lake Manapouri samen de busreis over de Wilmot Pass zijn op zich al de moeite. Aan de overzijde van Lake Manapouri ligt een waterkrachtcentrale. Deze is een heus huzarenstukje: de centrale zit 200 meter onder de grond, in een uitgehouwen grot in een massieve rots naast Lake Manapouri. De centrale kan tot 850MW elektriciteit genereren en het water dat door de turbines loopt wordt afgevoerd naar Doubtful Sound via twee 10km lange tunnels onder de bergen.


De waterkrachtcentrale van Manapouri, althans het kleine bovengrondse gedeelte


Zicht op Doubtful Sound vanuit de bus over Wilmot Pass

Om 14u zitten we al op de cruiseboot. Het is laagseizoen en de boot is maar voor de helft gevuld, niet meer dan 30 personen. Geen drukte en ideaal om te genieten van de rust en de natuur van Doubtful Sound. We varen meteen de hele lengte van de fjord tot aan de Tasmaanse Zee waar er een zeehondenkolonie leeft op enkele rotsen.


Een zeehondenkolonie leeft op dit rotseiland



Er blaast een snoeiharde wind, passend bij de omgeving. Je kan je ogen hier uitkijken op de steile beboste bergwanden en de vele watervallen. Ronduit impressionant! Op de terugweg worden enkele zijarmen van de fjord bezocht. Diep in zo een zijarm wordt de boot stilgelegd en enkele motorboten en kajakken uitgezet. Een uurtje kajakken in de fjord bij valavond. Prachtig!




Voortdurend onder de indruk van de grootsheid en ruwheid van Doubtful Sound

Daarna volgt het avondmaal: een buffet van voorgerechten, hoofdgerechten en desserts! Hier ga ik mijn geld meer dan terugwinnen ;-) 's Avonds is er wel weinig te doen: de meeste mensen trekken zich rond 20u al terug op hun kamer. De meeste mensen op deze cruise zijn koppels van alle leeftijden die vooral op zichzelf zijn. Er zitten zelfs heel wat koppels tussen die er heel droevig uitzien en zelfs tegen elkaar geen woord zeggen. Ik denk dat zich hier enkele scheidingen in spe aan het ontwikkelen zijn. Er zijn dus niet veel mensen om een babbel mee te slaan. Er zijn welgeteld 6 mensen die alleen reizen. Ik deel de kamer met twee van hen, twee Duitse jongens die ook niet al te veel te zeggen hebben. Ik probeer een paar keer een gesprek op gang te brengen dat al snel uitsterft na enkele minuten. Na enkele keren doe ik al geen moeite meer. De drie anderen einzelgangers zijn drie meisjes die meteen samenklikken en er niet echt uitnodigend uitzien. Ik laat het socializen dan maar voor wat het is. Nog liever rustig op mezelf van de omgeving genieten dan geforceerde gesprekken blijven voeren.


De kajuit die ik met de Duitsers deel


Hijs de zeilen!

Ik slaap verrassend goed op de boot. De volgende ochtend wel vroeg uit de veren want om half zeven worden de motors opgestart, een speciale wekker. Een stevig ontbijtbuffet (opnieuw mijn geld er proberen uithalen) en dan genieten van het eerste zonlicht in de fjord. En we worden ook beloond voor het vroege opstaan door enkele speelse dolfijnen in onze buurt die zich wagen aan een paar sprongen. Op zo een ochtenden vind ik het niet erg om nog eens vroeg op te staan.


Ochtendzicht in Doubtful Sound

We bezoeken nog een tweetal zijarmen van de fjord en in één ervan worden alle motoren stilgelegd en opgeroepen tot algehele stilte van alle passagiers. Kippevel van de doodse stilte! Het enige dat je hoort is een waterval en enkele vogels. En dan de adembenemende omgeving in je opnemen.


De stilte in een zijarm van de Sound geeft je rillingen

Hierna wordt de tocht terug naar Manapouri aangevat. Tegen 13u ben ik terug op de camping, waar ik de rest van de namiddag doorbreng, want ik heb niet veel zin om mijn zakken nog te beginnen pakken en halsoverkop te fietsen, vooral aangezien het volgende dorpje op 80km ligt en ik dat nooit kan halen in drie uur. Ik kijk dan maar wat tv op mijn laptop, naar een van de vele series die ik van de Brit in Queenstown heb gekopieerd. Ik kan daar eens van genieten, zeker aangezien het gezelschap op deze doodse camping en stil dorp nul is. Ik begin er meer en meer aan te wennen om alleen te zijn. Het zal misschien ook wel nodig zijn, want deze tijd van het jaar is het aantal toeristen in Nieuw-Zeeland sterk teruggelopen, zeker in het koudere zuiden. Ondanks de gewenning aan het alleen zijn mis ik toch af en toe een reispartner, iemand om alles mee te delen en de reis nog intenser te maken...



Ik sluit graag af met mooie nummers die vaak enkel in de titel verwijzen naar het onderwerp van het bericht, maar de inhoud kan iets totaal anders betekenen, of ik vind het gewoon een prachtig nummer, zo ook nu weer: